บทที่ 242

หลังจากพูดจบ หลี่โม่ก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทุกคนเงียบ เหมือนกลัวที่จะขยับตะเกียบอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นเขาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบหอยเป๋าฮื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้ววางลงบนจานของกู้หยุนหลาน

“คุณภรรยารีบกินตอนที่กำลังร้อน ๆ จะอร่อยกว่านะ หอยเป๋าฮื้อที่นี่อย่างดีเลย”

กู้หยุนหลานกำลังจะขยับริมฝีปาก แต่ในที่สุดเธอก็ต้องเก็บสิ่งที่ต้องการจะพูดเอาไว้ในใจ

จากการอธิบายของหลี่โม่ กู้หยุนหลานไม่มีทางเชื่อแน่นอน

ไม่ใช่แค่กู้หยุนหลานที่ไม่เชื่อ แต่ทุกคนตรงนั้นก็ไม่มีใครเชื่อสักคน

แม้หวงฝูชิ่งจะเป็นคนเที่ยงตรงและมีเกียรติ ก็เหมาะสมแล้วที่เขาไม่เอาห้องส่วนตัวไป เรื่องว่าจะเลี้ยงอาหารสี่สิบล้านเพื่อนเป็นเกียรติแก่การเป็นลูกศิษย์นั้นมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด

แต่ถ้าไม่เชื่อเหตุผลนี้ อย่างนั้นต่อให้คิดให้ตายก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้ว

แม้ว่าในใจของกู้เจี้ยนหมินจะโกรธมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บความโกรธนั้นไว้ในใจ ขณะเดียวกันนั้นหลี่โม่ก็กำลังกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

หวู่เต้าเหวินอจัดอาหารมาให้ขนาดนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนมัน ถ้าไม่กินอะไรเลย มันจะยิ่งเหมือนกับหักหน้าหวู่เต้าเหวิน ดังนั้นไม่ว่า