“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“นายน้อย นี่มันก็สี่ปีผ่านมาแล้วนะครับ มันถึงเวลาที่คุณต้องกลับไปแล้ว ราชามังกรขอให้ผมมาพาคุณกลับไปยังแดนมังกร”“เวลานี้ที่แดนมังกรกำลังเกิดปัญหาขึ้นทั้งภายในและภายนอก ราชามังกรก็ล้มป่วยหนัก ส่วนคุณชายใหญ่ก็ยังอยู่ในอาการโคม่า มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะสามารถเป็นผู้นำของแดนมังกรได้นะครับ”ด้านนอกร้านสปาติงเหม่ยมีรถ Rolls-Royce Phantom จอดอยู่ ด้านข้างประตูรถมีชายชราคนหนึ่งกำลังยืนคุยกับหลี่โม่ผู้มีสีหน้านิ่งเฉยชายชราผู้นี้สวมชุดสูทสุภาพราวกับสุภาพบุรุษชาวอังกฤษ สวมหมวกสีดำสุดเนี้ยบและยืนค้ำไม้เท้าสีดำตัดทอง“สี่ปีมาแล้ว คงต้องขอบคุณเขาที่ยังจำผมได้”หลี่โม่ยิ้มเยาะเย้ยเบา ๆ ที่มุมปาก สายตาของเขาสงบนิ่ง เขาไม่เคยนึกถึงแดนมังกรอะไรนั่นเลย“ในตอนนั้น ท่านพ่อเชื่อฟังคำพูดของผู้หญิงคนนั้น แล้วขับไล่ผมกับแม่ออกจากแดนมังกรอย่างไร้ความปรานี ไม่ใช่เพราะผมเป็นลูกนอกกฎหมาย แต่เขามองผมไม่ต่างจากเป็นสัตว์ป่าชนิดหนึ่งด้วยซ้ำ! หลายปีที่ผ่านมา คนคนนั้นเคยสนใจ หรือเป็นห่วงชีวิตของผมกับแม่บ้างไหม?”“แต่ตอนนี้ เขากลับมาบอกให้ผมกลับไป? ผม หลี่โม่ เป็นสุนัขของพวกแดนมังกรนั่นหรือไง? ไม่คิดว่ามันดูเอาแต
เพียงเพราะเขาทำอะไรไม่สำเร็จ เพียงเพราะเขาเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์เมื่อได้ยินเสียงที่อ่อนแอและน่าเป็นห่วงของลูกสาว หลี่โม่ก็บีบมือของเขา และพูดว่า "ผมจะหาเงินเอง"เมื่อกู้หยุนหลานได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างและหัวใจของเธอก็เริ่มสั่นเล็กน้อย เธอมองไปที่แผ่นหลังของหลี่โม่เขาดูเหมือนว่ายังคงมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หลี่โม่หันกลับมามองกู้หยุนหลานอย่างจริงจังและเช็ดน้ำตาของเธอ หลังจากนั้นเขาก็ออกจากโรงพยาบาลไปท่ามกลางเสียงตำหนิของทุกคน“คุณปู่ ดูสิ ไอ้หลี่โม่มันอวดดีเกินไปแล้ว!”“ใช่ คุณปู่ ไอ้ไร้ประโยชน์นั่น มันไม่เชื่อฟังคุณปู่เลย!”ณ ตอนนี้ คนของตระกูลกู้ต่างก็โกรธเป็นเป็นฟืนเป็นไฟ คุณท่านกู้แค่ส่ายหัวและไม่ได้พูดอะไรหลี่โม่จะระดมเงินมากขนาดนี้มาได้อย่างไร?หึหึกู้หยุนหลานมองตามแผ่นหลังของหลี่โม่ที่เดินจากไป เธอรู้สึกหมดหนทางอย่างมากแม้ว่าเธอจะเป็นหลานสาวของตระกูลกู้ แต่อำนาจทางการเงินทั้งหมดอยู่ในมือแม่ของเธอ และครั้งนี้ก็เป็นคำสั่งจากคุณตาของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่เธอก็เอามันออกมาใช้ไม่ได้หน้าประตูธนาคาร หลี่โม่และหวังชวนยืนอยู่ด้วยกัน หวังช
หลี่โม่ทำอะไรไม่ถูกจึงก้มลงมองตัวเอง และยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ขอโทษ ผมมีนัดกับใครบางคน"เมื่อหวังถิงถิงได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติมาก เธอกรีดร้องด้วยความรังเกียจและดูถูกว่า "นี่ คนจนอย่างนาย นายจะมีนัดกับใครในคลับส่วนตัวรอยัลคอร์ทได้? นายอย่ามาล้อเล่นกับฉัน! ไป ๆ อย่าขวางทางเกะกะคนจะทำธุรกิจ!"หลังจากพูดจบ เธอก็จ้องไปที่หลี่โม่อย่างเย็นชา และความเย้ยหยันจากดวงตาของเธอก็แสดงความไม่พอใจออกมาหลี่โม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และยังคงพูดอย่างสุภาพว่า "ผมมีนัดจริง ๆ ผมรีบมาก ขอตัวนะครับ"หลังจากนั้นหลี่โม่ก็ก้าวขึ้นไป และเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ทันใดนั้น หวังถิงถิงก็รีบคว้าเสื้อของหลี่โม่ และด่าเขา "นายนี่มันไม่ปกติใช่ไหม ที่นี่คือคลับอิมพีเรียลคอร์ทแต่ละคนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนร่ำรวย และมีเงินอย่างต่ำหลายร้อยล้าน! นายเป็นใคร คิดว่านายจะมีนัดอะไรกับคนใหญ่คนโตขนาดนี้ได้?"เธอโกรธจริง ๆ !ไอ้พวกขยะประเภทไหนกันที่กล้าบุกรุกรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับ!มันมาหาที่ตายชัด ๆ บ้าจริง!ในที่สุด สายตาของหลี่โม่ก็เย็นชา ขณะที่เขากำลังจะอธิบายบางอย่างก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง“"เ
ตระกูลหลี่?ทุกคนในตระกูลกู้ต่างก็สงสัย และไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ชั่วขณะหนึ่งตระกูลหลี่คืออะไร?“คุณซ่ง ตระกูลหลี่นี่…” คุณท่านกู้โค้งตัวเล็กน้อยแล้วยิ้ม ในตอนนี้เขาเข้าใจคำพูดของลูกหลานตระกูลกู้แล้วตระกูลหลี่ส่งอุปกรณ์ทางการแพทย์ และยาราคาแพงมาจำนวนมาก ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าสถานะ และอำนาจของตระกูลหลี่มีมาก และตระกูลกู้ไม่สามารถเทียบได้อย่างแน่นอนจากนั้นคุณซ่งก็ยิ้มพลางเหลือบมองหลี่โม่ และพูดว่า "ผมมาเพื่อส่งของเท่านั้น และผมก็ไม่รู้อะไรแล้วด้วย"หลังจากนั้นเขาก็ออกจากห้องผู้ป่วยไปทุกคนในห้องผู้ป่วยไปเงียบไปครู่หนึ่ง“ตระกูลหลี่ที่ใจบุญนี่ ทำไมพวกเขาถึงส่งของพวกนี้มา? พวกแกมีใครรู้จักคนตระกูลหลี่บ้าง?” คุณท่านกู้ถามลูกหลานของตระกูลกู้ส่ายหัว“คุณปู่ครับ ไม่น่าจะใช่หลี่โม่” ตอนนี้กู้ซิ่งเหว่ยหัวเราะ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยหลี่โม่?ทุกคนหันไปมองหลี่โม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างฮ่าฮ่าจะเป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นไอ้เจ้าขยะผู้เลื่องลือที่ทำให้ตระกูลกู้ขายหน้าไปทั้งเมืองฮั่น จะมีอำนาจขนาดนี้ได้อย่างไร?“ซิ่งเหว่ย อย่าพูดเล่นเลย เราทุกคนรู้ดีว่าหลี่โม่มันเ
หลี่โม่อึ้งไปเล็กน้อย และมองไปที่กู้หยุนหลาน เขาเห็นสายตาของเธอที่จ้องมาที่เขาอย่างแปลก ๆ“ทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี่? แล้วเขาเป็นใคร?” กู้หยุนหลานดูค่อนข้างไม่พอใจเธอพูดกับหลี่โม่ไม่ดีเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เพราะเขาทำให้เธอต้องเดือดร้อน ทั้งจากสายตา และการเยาะเย้ยของคนอื่น หัวใจของเธอได้ตายไปจากหลี่โม่แล้วแต่ตอนนี้หลี่โม่กลับยืนอยู่ข้าง ๆ รถโรลส์-รอยซ์นี่......หลี่โม่เกาหัวอย่างช้า ๆ สายตาของเขามองไปที่เฉียนฝูที่อยู่ด้านข้างเฉียนฝูยิ้มทันที และพูดว่า “น้องชาย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ ฉันขอตัวก่อน ถ้านายต้องการอะไรในอนาคตก็โทรหาฉันได้เลยนะ”หลังจากนั้นเฉียนฝูก็กลับเข้าไปในรถรถโรลส์-รอยซ์ค่อย ๆ ขับออกไปหลี่โม่ยิ้มและอธิบายว่า "ชายชราเขาไม่รู้ทาง ผมก็เลยบอกทางให้เขา"เมื่อได้ยินคำอธิบายนี้กู้หยุนหลานก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีกมันยากที่จะเชื่อ เป็นไปได้ไหมว่าสามีของเธอจะเป็นเศรษฐีรุ่นสองผู้ลึกลับ?ทันใดนั้น เสียงแหลมไม่น่าฟังก็ดังขึ้นมา "หยุนหลาน นี่คือสามีไร้ประโยชน์ของเธอใช่ไหม?"เป็นคำพูดที่มาจากผู้หญิงที่แต่งตัวดี และทันสมัย เธอมีผมหยักศกลอนใหญ่ ริมฝีปากสีแดงเพลิง สวมแว่นกัน
คลับอิมพีเรียลคอร์ท ภายในห้องส่วนตัวเอ็มเพอเรอร์หลี่โม่เอามือไขว้หลัง เขายืนอยู่ตรงหน้าต่างสูงจรดเพดาน มองไปยังวิวทิวทัศน์ด้านนอกเห็นแสงไปสลัวยามค่ำคืนด้านหลังเขา เฉียนฝูยืนก้มตัวอยู่ ดูเหมือนกำลังแสดงความเคารพ“นายน้อย อยากให้ผมทำอะไรเหรอครับ?” เฉียนฝูเอ่ยปากถาม“วันที่ 23 เดือนหน้าเป็นวันเกิดของลูกสาวของผม ช่วยจองโรงแรมซีซาร์พาเลซที่หรูที่สุดในเมืองฮั่นให้ผมล่วงหน้าทีนะ ผมจะจัดเตรียมงานเลี้ยงสำหรับแขก 300 โต๊ะ และเชิญพวกเศรษฐีชองเมืองทุกคนมา” นัตย์ตาหลี่โม่สว่างแพรวพราวราวหยดน้ำค้าง‘กู้หยุนหลาน ผม หลี่โม่ สัญญากับคุณแล้ว ผมจะค่อย ๆ ทำมันให้สำเร็จ’‘ครั้งนี้ ฉันจะให้ทุกคนในเมืองฮั่นได้รู้ ซีซีคือลูกสาวของฉัน หลี่โม่’‘และเธอ กู้หยุนหลาน เธอคือ ภรรยาของฉัน’เธอคือภรรยาของนายน้อยแห่งแดนมังกรและในอนาคตเธอจะเป็นราชานีแดนมังกรเฉียนฝูได้ยินดังนั้นก็ตัวสั่นพร้อมพูดว่า “นายน้อย คุณแน่ใจใช่ไหมครับว่าจะทำแบบนี้?”หลี่โม่หันหน้ามามองเฉียนฝูพร้อมขมวดคิ้ว และถามว่า “มีอะไรยากเหรอ?”เฉียนฝูยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “เรื่องแค่นี้ สำหรับตระกูลหลี่แห่งแดนมังกร ไม่มีปัญหาเลยครับ ติดอยู่นิดเด
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา