บทที่ 3

หลี่โม่ทำอะไรไม่ถูกจึงก้มลงมองตัวเอง และยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ขอโทษ ผมมีนัดกับใครบางคน"

เมื่อหวังถิงถิงได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติมาก เธอกรีดร้องด้วยความรังเกียจและดูถูกว่า "นี่ คนจนอย่างนาย นายจะมีนัดกับใครในคลับส่วนตัวรอยัลคอร์ทได้? นายอย่ามาล้อเล่นกับฉัน! ไป ๆ อย่าขวางทางเกะกะคนจะทำธุรกิจ!"

หลังจากพูดจบ เธอก็จ้องไปที่หลี่โม่อย่างเย็นชา และความเย้ยหยันจากดวงตาของเธอก็แสดงความไม่พอใจออกมา

หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และยังคงพูดอย่างสุภาพว่า "ผมมีนัดจริง ๆ ผมรีบมาก ขอตัวนะครับ"

หลังจากนั้นหลี่โม่ก็ก้าวขึ้นไป และเดินไปที่ห้องโถงใหญ่

ทันใดนั้น หวังถิงถิงก็รีบคว้าเสื้อของหลี่โม่ และด่าเขา "นายนี่มันไม่ปกติใช่ไหม ที่นี่คือคลับอิมพีเรียลคอร์ทแต่ละคนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนร่ำรวย และมีเงินอย่างต่ำหลายร้อยล้าน! นายเป็นใคร คิดว่านายจะมีนัดอะไรกับคนใหญ่คนโตขนาดนี้ได้?"

เธอโกรธจริง ๆ !

ไอ้พวกขยะประเภทไหนกันที่กล้าบุกรุกรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับ!

มันมาหาที่ตายชัด ๆ บ้าจริง!

ในที่สุด สายตาของหลี่โม่ก็เย็นชา ขณะที่เขากำลังจะอธิบายบางอย่างก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง

“"เกิดอะไรขึ้น เอะอะโวยวายอะไรเสียงดัง ถ้าแขกเห็นเข้า มันจะเป็นยังไง!”

ชายในวัยสามสิบเดินเข้ามา เขาสวมสูทลายสก๊อตสีดำเป็นชุดที่มีการสั่งตัดอย่างดี และติดป้ายผู้จัดการไว้ที่หน้าอกเป็นเงาวาว สวมแว่นกรอบทองดูราวกับเป็นคนชนชั้นสูง

“ผู้จัดการฟาง คุณมาพอดีเลยค่ะ ไอ้เกรียนน่าสมเพชคนนี้ มันจะบุกรุกเข้าไปในคลับของเรา!”

หวังถิงถิงกระทืบเท้าฉุนเฉียวในทันที ด้วยการกระทืบนี้ ยอดเขา และแท่นที่อยู่ข้างหน้าเธอก็สั่นสะท้าน ทำเอาคนอื่นตกใจ

ผู้จัดการขมวดคิ้ว ดันกรอบแว่น และมองหลี่โม่ที่แต่งตัวธรรมดาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอโทษนะ แต่ที่นี่เป็นคลับส่วนตัว มีไว้สำหรับผู้ที่เป็นสมาชิกเท่านั้น ฉันไม่เคยเห็นนายมาก่อน รีบออกไปจากที่นี่ซะเถอะ"

ผู้จัดการฟางค่อนข้างเป็นคนดี และไม่ได้เป็นคนพูดมาก

แต่สิ่งสำคัญคือเขาไม่ชอบหลี่โม่เลย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก

เมื่อเห็นหลี่โม่ยังคงยืนอยู่ หวังถิงถิงก็ชี้ไปที่หน้าด่าเขาทันที “ทำไมนายยังไม่ออกไปอีก ต้องให้ฉันเรียการ์ดมาลากนายออกไปใช่ไหม?”

ในที่สุด สีหน้าของหลี่โม่ก็อึมครึมลง

เขาแค่มาหาใครบางคน แล้วทำไมเขาถึงต้องโดนไล่เตพิดแบบนี้?

หรือเพียงเพราะเขาถูกตราหน้าว่าเป็นคนจน เพียงเพราะเขาสวมชุดธรรมดาอย่างนั้นหรือ?

“ผมจะขอพูดอีกครั้ง ผมมาที่นี่เพื่อตามหาใครบางคน” หลี่โม่พูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด

ผู้จัดการฟางที่กำลังจะหันหลังกลับหันมามองเขาด้วยความสงสัย และถามว่า "นายมาหาใคร?"

“เฉียนฝู” หลี่โม่พูด

"ฮ่าฮ่า!"

ทันใดนั้น ผู้จัดการก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และถามอย่างเยาะเย้ยว่า “นายมาหาท่านประธานเฉียนของเรา?”

ประธานเฉียน ชายชราผู้อยู่เบื้องหลังของรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับ

หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยมาที่นี่เลย แต่วันนี้เขามาที่นี่เป็นครั้งแรก!

ได้ยินมาว่า เขากำลังรอแขกผู้มีเกียรติอยู่

มันอาจจะเป็นเด็กเหลือขอที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาหรือเปล่า?

หวังถิงถิงที่อยู่ด้านข้างล้อเลียนเขา และพูดว่า “ผู้จัดการฟาง เจ้าคนทึ่มนี่ เดี๋ยวฉันเรียกคนมาโยนเขาออกไปทิ้งเองค่ะ”

ผู้จัดการฟางไม่ได้ต้องการจะทำแบบนี้ แต่เขาก็พยักหน้า และพูดว่า “จัดการให้เรียบร้อย อย่าสร้างความไม่พอใจ และความเข้าใจผิดให้กับแขกของเรา”

ฮ่าฮ่า

ประธานเฉียนจะรู้จักคนจนแบบนี้ได้อย่างไร?

“ได้ค่ะผู้จัดการฟาง ฉันเข้าใจแล้ว”

หวังถิงถิงที่มีร่างกายผอมเพรียวเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

จากนั้นเธอก็หันไปจ้องหลี่โม่อย่างฉุนเฉียว และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่แผนกรักษาความปลอดภัย "ขอคนสองคนมาที่หน้าประตู มีคนมาสร้างเรื่อง"

ไม่มีคนรักษาความปลอดภัยที่หน้าประตูของคลับอิมพีเรียลคอร์ทเพราะไม่มีใครกล้ามา

สร้างความเดือดร้อนที่นี่

ผู้ที่เข้าออกล้วนเป็นบุคคลสำคัญของเมืองฮั่น และที่อื่น ๆ ดังนั้นทุกคนจึงสามารถจัดการสถานการณ์ได้อย่างง่าย

ใครมันจะโง่ถึงขั้นกล้ามาสร้างความเดือดร้อนในคลับ?

หลังจากวางสายโทรศัพท์หวังถิงถิงก็ยืนกอดอก เธอใช้หางตามองไปที่หลี่โม่ และพูดอย่างเย้ยหยัน "คนโง่ นายเสร็จแน่!"

หลี่โม่เองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วกดเบอร์โทรศัพท์ของเหล่าเฉียน และพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมอยู่ที่หน้าประตู มีคนมาขวางทางไว้ คุณมีเวลาเพียงแค่สามนาทีเท่านั้น”

เมื่อเห็นหลี่โม่แกล้งทำเป็นโทรศัพท์ หวังถิงถิงก็ยิ้มพลางส่ายหัวพร้อมกับสั่นหัวเราะ และพูดอย่างดูถูก "ตายจริง! นี่นายคงไม่ได้โทรหาประธานเฉียนของเราหรอกใช่ไหม? บ้าจริง ๆ นายอย่ามาแกล้งทำแบบนี้เลย"

หลี่โม่ไม่ได้ตอบโต้ แต่เขากลับยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบพร้อมเอามือไขว้หลัง

ทำให้หวังถิงถิงยิ่งโกรธ!

นี่มันอะไรกัน เขากล้าดียังไงถึงไม่สนใจฉัน!

บ้าจริง!

ในขณะเดียวกัน เฉียนฝูชายชราผู้อยู่เบื้องหลังของรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับกับเลขาของเขา รีบวิ่งไปที่ประตูหน้าอย่างกระวนกระวาย เขาเห็นนายน้อยจากระยะไกล ซึ่งกำลังถูกขวางกั้น และโดนด่าอยู่ที่หน้าประตู!

ทันใดนั้น เฉียนฝูก็โกรธถึงขีดสุด!

นั่นคือนายน้อย ราชามังกรของแดนมังกรในอนาคต!

“หยุด!” เฉียนฝูตะโกน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังไล่หลี่โม่ออกไปก็ได้ยินเสียงดุด่าอย่างโกรธจัด และเมื่อพวกเขาไปมองก็เห็นประธานเฉียนที่กำลังโมโหวิ่งเข้ามา!

ประธานเฉียน!

ชายชราผู้อยู่เบื้องหลังของรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับ!

ยืนตรง!

ทำความเคารพ!

“ท่านประธานเฉียน!” การ์ดหลายคนทำความเคารพ

แต่เฉียนฝูไม่ได้มองพวกเขาเลย เขารีบเดินตรงไปหาหลี่โม่ซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น

“นายน้อย คุณมาแล้ว เข้ามาข้างในเถอะครับ”

เฉียนฝูยืนห่างจากหลี่โม่หนึ่งเมตรด้วยความเคารพ ก้มหน้า และให้ความเคารพนับถืออย่างมาก

ฉากนี้ทำให้หวังถิงถิงตกตะลึง!

นาย… นายน้อย?

นี่มันคืออะไร?

นี่มัน ไม่ใช่คนทึ่มน่าสมเพชเหรอ?

“ท่าน… ท่านประธานเฉียน ท่านจำคนผิดหรือเปล่า เขาเป็นแค่คนทึ่มน่าสมเพชที่เข้ามาสร้างความเดือดร้อน”

หวังถิงถิงประหลาดใจ เธอหันไปมองหลี่โม่ และตะโกนว่า "ไอ้ขยะ! เห็นประธานเฉียนของเราแล้วยังไม่ทำความเคารพอีก นายสองคน รีบโยนเขาออกไปเร็ว!"

หวังถิงถิงกังวลมาก เพราะถ้าหากประธานเฉียนไม่มีความสุข ผลที่ตามมาคือหายนะ!

“สามหาว!”

ทันใดนั้น เฉียนฝูก็จ้องไปที่หวังถิงถิง และพูดอย่างโมโห "เธอจะโยนใครออกไป? เขาเป็นนายน้อย เจ้าของที่แท้จริงของคลับอิมพีเรียลคอร์ท เธอกล้าดียังไง!"

หา!

เขาเหรอ? คนทึ่มน่าสมเพชนี่คือเจ้าของที่แท้จริงของรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับเหรอ?

ล้อเล่นหรือเปล่า!

ดวงตาของหวังถิงถิงเบิกกว้าง เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่ออย่างมาก เธอะถามว่า “ท่านประธานเฉียน ท่านล้อเล่นหรือเปล่าคะ?”

หึ

เฉียนฝูพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา และไม่ได้พูดอีก การแสดงออกของเขาทำให้เห็นความจริงทุกอย่างแล้ว

หวังถิงถิงสั่นเทาไปทั่วทั้งตัวและหน้า เธอมองไปที่หลี่โม่อย่างเหลือเชื่อ

เขาพูดเรื่องจริงที่เขาบอกว่ามาพบประธานเฉียน!

หลังจากนั้นหวังถิงถิงก็ก้มลงขอโทษทันที "หลี่… ประธานหลี่ ดิฉันขออภัยค่ะ ดิฉันขอโทษ ดิฉัน..."

และตอนนี้ผู้จัดการฟางคนเดิมก็เดินกลับมา เขาไม่ได้สังเกตเห็นเฉียนฝู เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ยังคงอยู่ที่นี่ เขาก็หงุดหงิดทันที และตะโกนว่า “ทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่อีก ออกไปซะสิ!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาที่เย็นชาอยู่ข้างหลังเขาคู่หนึ่ง มันจ้องมาที่เขาอย่างโหดเหี้ยมลับหลัง

หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ อย่างหมดหนทาง

"หุบปาก!"

ใจของเฉียนฝูเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ไม้เท้าทองคำสีดำในมือของเขากระแทกลงบนพื้นอย่างหนัก

“ท่าน…ท่านประธานเฉียน ท่านมาทำอะไรที่นี่ครับ?”

ในขณะนี้ ผู้จัดการฟางให้ความสนใจกับเฉียนฝูที่อยู่ข้างหลังเขาเท่านั้น และเขาก็ประจบประแจงด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

แต่เฉียนฟูก็เมินเฉยใส่เขา จากนั้นก็มองไปที่หลี่โม่ด้วยความเคารพ และถามว่า "นายน้อย คุณจะให้ทำอย่างไรดีครับ?"

น้อย… นายน้อย?

เมื่อได้ยินแบบนี้ ผู้จัดการฟางก็ผงะไปครู่หนึ่ง และหันหน้าไปมองหลี่โม่ที่กำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทีนิ่งสงบ

ทันใดนั้น เขาก็รู้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ!

นี่คือแขกผู้มีเกียรติของประธานเฉียนที่จะมาในคืนนี้อย่างนั้นหรือ? !

หลี่โม่เม้มปาก และพูดว่า “ไล่ออก”

“มานี่ โยนมันสองคนออกไป!” เฉียนฝูพูดอย่างโกรธเคือง

ฟึ่บ!

ผู้จัดการฟางรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าขอร้องต่อหน้าหลี่โม่ "นายน้อย ผมทำให้คุณไม่พอใจ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมผิดไปแล้วครับ!"

เขาไม่ใช่คนโง่ เขาจึงรู้ว่าสถานการณ์มันเป็นอย่างไร

ประธานเฉียน ชายที่ยิ่งใหญ่ และลึกลับ แต่กลับถ่อมตัวก้มหัวให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา

นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นได้ว่าตัวตนของอีกฝ่ายจะต้องเป็นคนที่เขาคาดไม่ถึง!

หวังถิงถิงตัวสั่นไปทั้งตัว เธอพูดด้วยท่าทีประจบประแจง “นายน้อย ดิฉันผิดไปแล้ว ดิฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ครั้งนี้ได้โปรดยกโทษให้ดิฉันด้วยนะคะ”

ถึงอย่างไรก็ตาม หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ และเหลือบมองไปที่เฉียนฝู เขาชี้ไปที่การ์ดหลายคนด้านหลัง และสั่งว่า "โยนพวกมันออกไป! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมืองฮั่นจะไม่มีที่ให้พวกมันอีก!"

“นายน้อย นายน้อย! ยกโทษให้พวกเราด้วย เราผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะครับ...”

ท่ามกลางเสียงอ้อนวอนของผู้จัดการฟางและหวังถิงถิง จากนั้นหลี่โม่และเฉียนฝูก็ได้มาถึงห้องระดับเพรซิเด้นท์ที่หรูหราที่สุด

สิบนาทีต่อมา หลี่โม่ก็เดินออกมาจากรอยัลคอร์ท ไพรเวทคลับพร้อมเงินในมือที่อยูู่ในถุงพลาสติก

เมื่อหลี่โม่กลับมาที่ห้องผู้ป่วย มีกลุ่มคนรออยู่ พวกเขาทุกคนมองอย่างเย้ยหยัน

“โอ้ หลี่โม่ นายไปยืมเงินมาเหรอ?” ใบหน้าของกู้ซิ่งเหว่ยแสดงท่าทางเยาะเย้ย

เขาเป็นนายน้อยของครอบครัวลูกชายคนโตในตระกูลกู้ และเขาก็ไม่ถูกกับกู้หยุนหลานลูกสาวของลูกชายคนรองมาตั้งแต่เด็ก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลูกสาวของลูกชายคนรองของตระกูลได้แต่งงานกับคนไร้ค่า ซึ่งนำความอับอายขายขี้หน้ามาสู่ตระกูลกู้!

หลี่โม่เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เขาโยนถุงพลาสติกในมือลงบนโต๊ะกาแฟ แล้วพูดกับชายชรากู้ว่า "นี่เงินสองล้าน ส่วนอาการป่วยของลูกสาวผม ผมจะรักษาเอง"

ทันใดนั้น หวังฟางก็ตบหน้าหลี่โม่ และดุด่า “ไอ้ขยะ แกกล้าดียังไงมาพูดกับคุณท่านแบบนี้?”

การตบครั้งนี้ทำให้หลี่โม่ตกตะลึง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

กู้หยุนหลานก็รีบก้าวไปจับแม่ของเธอ และพูดว่า "แม่คะ แม่จะทำอะไร?"

“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน หลบไป! ฉันบอกให้แกหย่ากับมัน แต่แกก็ไม่ฟัง ดังนั้นแกไม่มีสิทธิ์มาพูด!”

หวังฟางดุ และจ้องไปที่กู้หยุนหลาน

“หลี่โม่ แกไปขโมยเงินมาจากที่ไหน?” หวังฟางถามอย่างเยาะเย้ยเย็นชา

หลี่โม่เป็นคนแบบไหน แม่ยายของเขารู้ดีที่สุด!

หลี่โม่อธิบายว่า "ผมยืมมา"

“ฮ่าฮ่า!”

ทันใดนั้นทุกคนในห้องก็หัวเราะ

“แกเนี่ยนะ? ใครเขาจะให้คนต่ำต้อยอย่างแกยืมเงิน” หวังฟางพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในขณะนี้ ชายชราก็ลุกขึ้นยืน เขามองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดว่า "ยืมมาแล้วไง ซีซี เป็นคนในครอบครัวของฉัน ฉันที่จะรักษาเธอเอง ไม่ใช่แก!"

“ผมเป็นพ่อของซีซี!” หลี่โม่กำหมัด และเถียง

เพียะ!

คุณท่านกู้ตบ และด่าเขา "ไอ้เด็กเมื่อวานซืน! แกกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ ใครเป็นคนสอนแก!"

เมื่อทุกคนกำลังด่า และวิพากษ์วิจารณ์หลี่โม่ ก็มีชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดีมีราคาเดินเข้ามาจากนอกประตู เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ และสุภาพมาก เขาดูเหมือนคนใหญ่คนโต

“สวัสดีครับ คุณคือคุณท่านกู้ใช่ไหมครับ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยรอยยิ้ม และในขณะเดียว เขากันก็ยื่นมือออกมา

คุณท่านกู้เองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง แค่เห็นชายคนนั้นคุณท่านกู้ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา จากนั้นชายชราก็จับมืออย่างสุภาพ และพูดว่า "ใช่ ผมเอง ขอถามหน่อยท่านเป็นใครกัน?"

“แซ่ของผมคือซ่ง” ชายวัยกลางคนพูดจบก็ปรบมือ

จากนั้นที่ประตูห้องผู้ป่วยก็มีชายในชุดดำหลายคนเดินเข้ามา และนำเครื่องมือแพทย์ชุดใหม่เข้ามา!

หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สี่คนในชุดขาว และโพกหัวสีเทาเดินตามเข้ามา

"นี่คือเครื่องฟอกเลือดDX"

"และนี่คือบุคลากรทางการแพทย์ที่มีความเป็นมืออาชีพมากที่สุด ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว และเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เชื่อถือได้"

ชายวัยกลางคนพูด จากนั้นก็หยิบกล่องยาออกมาอีกหลายกล่อง และพูดว่า "นี่คือยาANXE เป็นยาเฉพาะสำหรับโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว"

เมื่อเห็นฉากนี้ต่อหน้าพวกเขา คนของตระกูลกู้ต่างก็มองหน้ากันอย่างตกตะลึง!

"นี่… เครื่องฟอกเลือดDX มีเพียงแค่สามตัวในโลก เป็นอุปกรณ์เทคโนโลยีทางการแพทย์ชั้นยอด!"

คนหนึ่งในตระกูลกู้ อุทานออกมาด้วยความตกใจ

"ส่วนยานี่ก็ด้วย ฉันก็เพิ่งตรวจสอบ มันเป็นเฉพาะที่พัฒนาขึ้นมาใหม่ อัตราการรักษาสูงถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์! ผลิตเพียงแค่หนึ่งร้อยแคปซูลต่อปี! มันแพงมาก ๆ!"

ฮึ่ม!

คนของตระกูลกู้ต่างก็ตกตะลึงอีกครั้ง!

คุณท่านกู้ถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณซ่ง ใครเป็นคนให้ของพวกนี้มาเหรอคับ?”

คุณซ่งมองไปที่หลี่โม่ที่กำลังขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า "ตระกูลหลี่"