บทที่ 1

ฝนแรกของฤดูใบไม้ร่วงชะล้างหน้าต่างของห้องวีไอพีภายในบาร์

ภายในห้องนั้น เฉินฮั่วถูกชายคนหนึ่งจับมือทั้งสองข้างของเธอกดลงบนโซฟา เขาร้องขออย่างดุเดือด

อีกฝ่ายเดือดพล่านมาก หลังจากผ่านช่วงความเจ็บปวดที่รุนแรงและการตกอยู่ในภวังค์ในตอนแรก ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างหนัก

ร่างกายดูเหมือนจะไม่ใช่ของตัวเอง

“อื้อ... พอ... พอแล้ว...”

เสียงร้องขอที่แผ่วเบาหลุดจากริมฝีปาก

แต่ไม่มีทางที่เธอจะหยุดเรื่องแบบนี้ได้

ชายคนนั้นไม่รับฟัง

แรงดุดันไม่ได้ลดลงเลย

เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไฟในร่างกายโหมกระหน่ำ เฉินฮั่วถูกดันไปที่จุดสูงสุดแล้วกระแทกกลับลงมาอย่างรุนแรง...

“ครืด…”

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นกะทันหัน ทำลายบรรยากาศที่คลุมเครือนั้นลง

ชายคนนั้นถูกขัดจังหวะ หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน

“ปิดมันซะ!”

เธอไม่อาจทำให้ชายคนนี้โกรธได้

เฉินฮั่วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แต่กลับทำหล่นลงพื้น

เสียงเรียกเข้าจึงยังคงดำเนินต่อไป

เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่ชายคนนั้นไม่มีความอดทน เขาใช้มือใหญ่บีบเอวหญิงสาวแล้วลากร่างนั้นกลับมา...

ผ่านไปไม่นาน รักร้อนอันดุเดือดก็จบลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากจบเรื่อง มือใหญ่ของชายคนนั้นก็ปล่อยเธออย่างไม่ลังเล เฉินฮั่วล้มลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เธอกัดริมฝีปาก รีบลุกขึ้นนั่งแล้วจัดกระโปรง

กลิ่นอายแห่งความรักค่อย ๆ จางลง และบรรยากาศเงียบลงอย่างมาก

ชายคนนั้นไม่ได้มองเธอ แต่หยิบทิชชูออกมาเช็ดหน้าเช็ดตัว

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเกือบจะสมบูรณ์แบบ แม้กระทั่งในการเคลื่อนไหวเช่นนั้นก็ยังน่ามองเป็นพิเศษ

เขารูดซิปกางเกง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำ สีเรียบง่ายและดูดี แม้บรรยากาศจะดูห่างเหินแต่ก็ยังมีกลิ่นอายจากความรักที่เพิ่งจบไป ท่าทางของเขาช่างเย็นชาและดูเคร่งครัด

มือใหญ่ที่สวยงามของเขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา และแตะหน้าจอสองสามครั้งด้วยนิ้วที่มีข้อนิ้วชัดเจน

“ติ๊ง”

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือของเฉินฮั่วดังขึ้นครั้งหนึ่ง

“ออกไป”

ชายคนนั้นวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วออกคำสั่งไล่อย่างเย็นชา

สีหน้าเย็นชาห่างเหินขับไล่ผู้คนไปไกลพันลี้ ราวกับคนที่ดุเดือดบนเตียงเมื่อครู่ไม่ใช่คนเดียวกัน

เฉินฮั่วไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดว่า “ลาก่อน”

ทันทีที่พูดจบก็รู้สึกกระอักกระอ่วน

ลาก่อน… พวกเขาจะไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว

ดวงตาสีดำของอวี้เส้าถิงหรี่ลงเล็กน้อย แววตาเยาะเย้ย ‘ลาก่อน?’

‘เธอเก่งเรื่องนี้ดีนี่ คิดจะมีครั้งที่สองอีกเหรอ?’

ตอนนี้เขาสงสัยว่า เธอจะบริสุทธิ์จริงหรือเปล่า หรือว่าเธอไปผ่าตัดเยื่อพรหมจารีมาเพื่อตบตาเขากันแน่

เฉินฮั่วไม่พูดอะไรอีก และลุกขึ้นเดินออกไป ทันใดนั้น อาการปวดเฉียบพลันที่หว่างขาของเธอก็แล่นขึ้นมา เธอล้มลงกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว และอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา

ด้วยระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอสามารถยื่นมือมาช่วยพยุงเธอได้สบาย ๆ แต่เขาไม่ขยับเขยื้อน

เฉินฮั่วไม่ได้คาดหวังให้เขาช่วย เธอกัดริมฝีปาก ทนความเจ็บปวดและค่อย ๆ ลุกขึ้น

เธอไม่รู้เลยว่าเนื่องจากท่าทางที่ล้มลง กระโปรงของเธอจึงเลิกขึ้น เผยให้เห็นต้นขาที่ขาวราวหิมะเป็นบริเวณกว้าง ท่อนขาที่เปียกชื้นเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ

ดวงตาของอวี้เส้าถิงจ้องมองไปยังที่ตรงนั้น แววตาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

ความปรารถนาที่บรรเทาลงเมื่อครู่ กลับเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง

ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้มีเรือนร่างที่ดึงดูดใจผู้ชายอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นโรคกลัวเชื้อโรคและมักจะหลีกเลี่ยงผู้หญิงสกปรกไร้ศีลธรรมเช่นเธอ

แต่กิจกรรมในคืนนี้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นจึงจะไม่มีครั้งที่สองอีก

บรรยากาศนิ่งเงียบและตึงเครียดเล็กน้อย

เฉินฮั่วไม่เงยหน้า แต่สามารถรู้สึกได้ถึงสายตาที่แรงกล้าใกล้ ๆ

แก้มของเธอแดงเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เธอรีบลุกขึ้นจัดกระโปรงให้เข้าที่แล้วรีบสาวเท้าจากไป

หลังจากออกจากประตู เธอก็เดินกะโผลกกะเผลกไปยังหน้าลิฟต์ ไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนอยู่ข้างหน้าจึงบังเอิญชนเข้ากับชายที่เดินมาพอดี

"ขอโทษค่ะ"

เพราะเดินเร็วเกินไป จึงไม่ทันสังเกตเห็นความตกใจที่แวบผ่านในสายตาของอีกฝ่าย

ซ่งซูเหยียนเดินล้วงกระเป๋าเข้ามา เห็นอวี้เส้าถิงนั่งสูบบุหรี่บนโซฟา

ชายคนนั้นคาบบุหรี่ด้วยริมฝีปากบางที่เย็นชา เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า ใบหน้าหล่อเหลาอยู่หลังควันบุหรี่ที่แฝงด้วยความต้องการ จนแม้แต่ผู้ชายอย่างเขายังรู้สึกเร่าร้อนตามไปด้วย

เขาพูดติดตลกว่า “พี่สาม พี่ใจร้ายเกินไปแล้ว สาวน้อยสวยขนาดนั้น ทำเอาเธอเดินไม่ไหวเลยนะ”

อวี้เส้าถิงกำลังหลับตาพักผ่อน เมื่อได้ยินสิ่งนี้เขาก็ลืมตาขึ้น มองอีกฝ่ายผ่านควันบุหรี่บาง ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซ่งซูเหยียนถอนหายใจอย่างเสียใจ “แต่ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเธอ ราวกับพูดได้แน่ะ ถ้าผมรู้ว่าเธอสวยขนาดนี้ ผมคงจะเก็บเธอไว้เองแล้ว..."

“ผู้หญิงที่ทำงานแบบนั้น นายไปยุ่งให้น้อย ๆ หน่อยเถอะ!”

เขายังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ กระทั่งคำพูดเย็นชาของอวี้เส้าถิงโพล่งออกมา ทำให้เขาหยุดกึก พูดด้วยความแปลกใจว่า “พี่สาม พี่เพิ่งระบายอารมณ์ไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมพี่ยังโกรธอยู่อีกล่ะ?”

อวี้เส้าถิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาอาจจะคิดมากไปนิดหน่อย เพียงแค่ผู้หญิงที่เขานอนด้วย กลับมาทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสียอย่างนั้น

เขาใช้นิ้วเรียวนวดหัวคิ้ว เปลี่ยนเรื่องอย่างเย็นชา “เจอตัวคนที่วางยาแล้วหรือยัง?”

“เจอแล้ว คนที่ส่งมาคือพี่รองของพี่นั่นแหละ เขาต้องการภาพลับของพี่ คนถูกจับตัวไว้แล้ว พี่อยากไปดูไหมล่ะ?”

อวี้เส้าถิงตาไม่กะพริบ “ให้ยาเขาไปสิบเท่า แล้วส่งกลับไปซะ”

ซ่งซูเหยียนเลิกคิ้วอย่างติดเล่น “สิบเท่า! ถึงจะเป็นยาปลุกเซ็กซ์แต่ถ้าได้รับยาปริมาณมากขนาดนี้ได้ถึงตายแน่ พี่สาม การแก้แค้นของพี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!”

มีข่าวลือว่า คุณชายสามแห่งตระกูลอวี้ไม่สนใจญาติพี่น้อง เป็นที่รู้จักในฉายา ยมทูตขั้วโลกใต้

นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริง แต่เป็นการประเมินตามความเป็นจริง

แต่ใครจะไปคิดว่าคนเหล่านั้นจะทนไม่ไหวตั้งแต่วันแรกหลังจากที่พี่สามกลับมา พวกเขาสมควรโดนแบบนี้แล้ว!

อวี้เส้าถิงไม่ได้ตอบสนองใด ๆ ในขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นรอยเลือดแดงบนเบาะโซฟา ดวงตาชะงักงัน

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ร้องไห้ ขอความเมตตาแวบขึ้นมาในใจของเขา ดวงตาของเขาเคร่งขรึมขึ้น เลือดในกายเริ่มร้อนขึ้นเล็กน้อย

อวี้เส้าถิงขมวดคิ้ว กดก้นบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่อย่างแรง พลันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเย็น