เซียวหนิงหลงใช้เวลาเดินทาง ออกจากเมืองหย่งจินมาแล้วสองชั่วยาม ในตอนนี้เขาและผู้ติดตามกำลังพักอยู่ใกล้ริมลำธาร เพื่อให้ม้าได้ดื่มน้ำกินหญ้า ในส่วนของคนก็ต้องทานอาหารเช่นกันเขานึกถึงคำพูดของลู่ชิงที่บอกให้ลองดื่มน้ำสมุนไพร เมื่อออกจากเมืองหย่งจินมาระยะหนึ่งแล้วจะได้รับคำตอบ ไม่รอช้าเซียวหนิงหลงหยิบถุงหนังใส่น้ำสมุนไพรขึ้นมาดื่ม ทันทีที่น้ำสมุนไพรเข้าไปในร่างกาย เขาก็รู้สึกโล่งเบาสบายเป็นอย่างมากอาการเหนื่อยล้าเล็กน้อยจากการขี่ม้าก็หายไป นอกจากนี้เขายังสัมผัสถึงลมปราณที่วิ่งไปยังจุดต่าง ๆ ในร่างกาย เหมือนกับว่าเขากำลังจะบรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงได้อย่างสมบูรณ์ ไม่แปลกใจที่ชิงเอ๋อร์กำชับเอาไว้ว่า อย่าแบ่งน้ำสมุนไพรนี้ให้กับใครพร่ำเพรื่อเด็ดขาด เซียวหนิงหลงถือถุงหนังใส่น้ำสมุนไพรเดินไปหาตันเจียงกับชุนชาน เพื่อแบ่งให้พวกเขาสองคนได้ดื่ม และจะเก็บไว้ให้กับครอบครัวของเขาด้วยเช่นกัน“ตันเจียง ชุนชาน พวกเจ้าแยกมาด้านนี้สักประเดี๋ยว” เขาเรียกผู้ติดตามทั้งสองคนให้เดินมาหาอีกทางหนึ่ง เพื่อป้องกันพวกสายลับจะได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังจะพูดคุยกัน“ไม่ทราบว่าซื่อจื่อมีอะไรจะสั่งการพวกเราหรือขอรับ” ตันเจียงเ
เช้าวันนี้เป็นวันหยุดประจำของครอบครัวลู่ชิง ทุกคนล้วนไม่เร่งรีบไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด วันหยุดทุกคนจะตื่นปลายยามเหม่ากัน ซึ่งก็เป็นลู่ชิงที่ตั้งกฏนี้ขึ้นมาอีกเช่นเคย นางแค่อยากให้พวกเขาได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้ครอบครัวของนางก็เริ่มจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว บำรุงอีกสักเดือนคงจะกลับมาสมบูรณ์ปกติกันเช่นเดิมและวันนี้จะเป็นวันแรก ที่ลู่ชิงจะเปิดรับซื้อผลิตภัณฑ์ของชาวบ้าน หลังทานมื้อเช้ากันเรียบร้อย ทุกคนต่างก็เตรียมเหรียญอีแปะใส่กระปุกไม้เอาไว้พร้อมแล้ว ลู่ชิงได้ให้บิดาไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านไว้ว่า จะขอใช้พื้นที่ลานอเนกประสงค์ของหมู่บ้านในการรับซื้อผลิตภัณฑ์ เมื่อใช้พื้นที่ตรงนี้เสร็จแล้ว จะจ่ายค่าบำรุงให้กับหัวหน้าหมู่บ้านทุกครั้ง เพื่อให้หัวหน้าหมู่บ้านนำเงินส่วนนี้ไว้ช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน จากภัยแล้งหรือภัยหนาวก็สามารถใช้เงินส่วนนี้ได้ โดยไม่ต้องรอเงินช่วยเหลือจากทางการ“วันนี้เราจะเปิดรับซื้อผลิตภัณฑ์จากชาวบ้านเป็นวันแรก ทุกคนพร้อมกันหรือยังเจ้าคะ” ลู่ชิงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก เพราะที่ร้านอาหารของนางจำเป็นต้องใช้สิ่งเหล่านี้“น้องเล็กเจ้ายังจะถามอีกรึ พวกเรามาตั้งโต๊ะรอ
สินค้าที่ครอบครัวสวีรับซื้อมาจากชาวบ้าน ลู่ชิงเอาไปเก็บไว้ในมิติก่อน เพราะร้านค้ายังปรับปรุงไม่เสร็จ และเย็นวันเดียวกันทุกคนก็เข้าไปช่วยกันทำอาหาร สำหรับงานเลี้ยงให้ลูกค้า ซึ่งได้นัดเวลากันไว้ในยามเช้าของวันพรุ่งนี้หลังจากทุกคนช่วยกันทำอาหารให้ลูกค้าเสร็จ ลู่ชิงก็เดินไปที่ช่องสินค้าที่เป็นยาสมุนไพรต่าง ๆ ทั้งชนิดเม็ดและชนิดน้ำ มียาสำหรับเด็กรวมถึงยาบำรุงภายในของสตรี ลู่ชิงจะลองเอาไปเสนอขายที่ร้านขายยาสมุนไพรดู เผื่อจะได้คู่ค้าเพิ่มอีกสักราย ลู่ชิงจึงเดินไปหาทุกคนที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ด้านหน้าห้างสรรพสินค้า“ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ ข้ามีเรื่องอยากจะถามพวกท่านหน่อยได้หรือไม่ พี่ใหญ่กับพี่รองด้วยนะเจ้าคะ” ลู่ชิงต้องรีบคุย ถ้าทุกคนเห็นด้วยกับนางจะได้เตรียมของไว้ในมิติไปเลยทีเดียว“ชิงเอ๋อร์มีเรื่องอะไรจะถามพวกเราหรือลูก?” ลู่เวินถามขึ้นเมื่อเห็นบุตรสาวเหมือนอยากจะทำอะไรสักอย่าง“ข้าอยากจะถามพวกท่าน เกี่ยวกับยารักษาโรคจำพวกสมุนไพร ถ้าจะลองนำไปเสนอขายให้กับร้านสมุนไพร หรือโรงหมอจะเห็นด้วยหรือไม่เจ้าคะ” ลู่ชิงลุ้นกับคำตอบของทุกคนมาก ๆ หากนำไปขายได้ อย่างน้อยก็มีประโยชน์กับคนที่เจ็บป่วย“ยารัก
เถ้าแก่หงเรียกหลงจู๊ของร้านมาสั่งการ ให้นำน้ำยาปรับผ้านุ่มนี้ส่งไปที่ร้านค้าผ้าสักสามสาขา แล้วแบ่งขายเป็นขวดขนาดกลาง ดูผลตอบรับจากลูกค้าก่อนที่จะตัดสินใจว่า จะร่วมทำการค้านี้หรือไม่ทางด้านลู่ชิงและครอบครัว เดินมาตามทางที่เถ้าแก่หงแนะนำ ตอนนี้ทุกคนมายืนอยู่หน้าร้านขายสมุนไพร กึ่งโรงหมอเรียบร้อยแล้วคนป่วยที่มาต่อแถวเพื่อรักษา ส่วนมากเป็นชาวบ้านที่มีรายได้น้อยแต่เท่าที่มองดูผู้ช่วยหมอที่พูดคุย และสอบถามอาการของคนป่วย ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าที่นี่ดูแลคนป่วยด้วยใจจริง ๆ ลู่เวินจึงตัดสินใจเดินเข้าไปทักผู้ช่วยหมอ ที่กำลังตรวจคัดคนป่วยเบื้องต้นอยู่“เอ่อ น้องชายข้าขอรบกวนเวลาเจ้าสักประเดี๋ยวได้หรือไม่” ลู่เวินทักทายผู้ช่วยหมอเพื่อจะสอบถามเรื่องท่านหมอเกา“พี่ชายจะสอบถามเรื่องอันใดหรือขอรับ” ผู้ช่วยหมอได้ยินเสียงจากด้านหลัง จึงหยุดการตรวจคัดกรองคนป่วย และหันมาถามลู่เวินแทน“ข้าอยากจะขอพบท่านหมอเกา พอดีว่าครอบครัวข้ามีเรื่องยาสมุนไพร จะมาพูดคุยกับท่านหมอเกาน่ะ” ลู่เวินบอกกับผู้ช่วยท่านหมอเกาไปตามตรง“ตอนนี้ท่านหมอเกากำลังตรวจอาการคนป่วยอยู่ แต่ว่าเหลืออีกไม่กี่คนก็จะได้พักแล้วขอรับ ไม่ทราบว่า
ด้านเซียวหนิงหลงกับผู้ติดตาม ที่เดินทางจากตำบลหย่งฝูใช้เวลาเดินทางครั้งนี้เกือบหนึ่งเดือน เพราะพวกเขาต้องใช้รถม้า นำตัวสายลับพวกนี้กลับไปด้วย ทำให้การเดินทางล่าช้าไปบ้าง ยังโชคดีที่ระหว่างทางไม่เกิดปัญหา มิเช่นนั้นอาจจะถึงเมืองหลวงช้ากว่านี้อย่างแน่นอนเมื่อเข้าใกล้เขตเมืองหลวง เซียวหนิงหลงได้นำตัวสายลับไปคุมขังไว้ที่คุกใต้ดิน ทางด้านทิศตะวันออกห่างจากกำแพงเมืองหลวงประมาณสิบลี้ บริเวณนี้คล้ายหมู่บ้านเล็ก ๆ มีผู้คนอาศัยอยู่ไม่กี่ครัวเรือน สิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับชาวบ้าน ที่อยู่รอบนอกกำแพงเมือง แต่อันที่จริงคนเหล่านี้ล้วนเป็นหน่วยลับของเซียวชินอ๋อง ที่แสร้งมาสร้างบ้านอยู่กันเป็นครอบครัวบดบังคุกใต้ดินที่อยู่ที่นี่“ตันเจียง ชุนชาน พวกเจ้าเอาตัวสายลับพวกนี้ไปขังไว้ที่คุกใต้ดิน จากนั้นกำชับคนของเราให้จับตาดูไว้ อย่าให้คลาดสายตาหากไม่มีคำสั่ง ห้ามปลดโซ่ออกจากมือและเท้าเด็ดขาด ข้าจะกลับไปรายงานเสด็จพ่อส่วนพวกเจ้าค่อยตามไปทีหลัง” เขาสั่งงานทั้งสองคนเสร็จก็ควบม้าออกจากทันที เพราะต้องการให้ครอบครัวของตน โดยเฉพาะบิดาได้ดื่มน้ำสมุนไพรนี้ของลู่ชิง ในเมื่อมันสามารถช่วยให้ตนบรรลุขั้นพลังยุทธ์ได
ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงที่ทรงทอดพระเนตรมองอนุชา และหลานชายของพระองค์ ต่างจ้องหน้ากันด้วยสีหน้าที่ดูกังวล จึงทรงคิดว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวของพระองค์อย่างแน่นอน“เสด็จพี่ กระหม่อมกับอาหลงสองคนสงสัยว่า อาการที่พระองค์ทรงตรัสออกมากับกระหม่อมเมื่อครู่นั้น เป็นอาการเริ่มแรกของคนที่ถูกวางยาพิษมาสักระยะหนึ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องเซียวไม่ปิดบังพูดเรื่องที่ตนและบุตรชายสงสัยออกไปทันที“เจ้าพูดว่าอะไรนะชินอ๋อง!! เจิ้นถูกวางยาพิษเช่นนั้นรึ แต่ว่าก่อนที่จะทานอะไร จ้าวกงกงจะทดสอบพิษด้วยเข็มเงินทุกครั้ง จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่จะตรวจไม่พบยาพิษในอาหาร” ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงตกพระทัยไม่น้อย ที่ได้ยินอนุชาของพระองค์พูดเช่นนั้น“ตุบ! ท่านอ๋องบ่าวได้ทดสอบด้วยตนเองทุกครั้งจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่พบว่ามียาพิษปะปนอยู่ในอาหารเหล่านั้นเลย” จ้าวกงกงยืนยันว่าได้ตรวจสอบด้วยตนเองทุกครั้ง“เปิ่นหวางรู้ว่าจ้าวกงกงย่อมทำหน้าที่ตรวจสอบด้วยตนเอง แต่ยาพิษบางชนิดไร้สีไร้กลิ่น และไม่อาจจะใช้เข็มเงินในการตรวจได้ เจ้าจึงไม่รู้ว่ายาพิษนั้นอยู่ในอาหารชนิดใดต่างหาก” ท่านอ๋องไขความกระจ่างให้กับจ้าวกงกง“เสด็จลุงหลานไม่ขอปิ
ด้านลู่ชิงกับครอบครัว หลังจากที่นำน้ำยาปรับผ้านุ่ม ไปเสนอทำการค้ากับเถ้าแก่หง ยามเช้าของวันที่สองยังไม่ถึงกำหนดวัน ที่นัดเจอกันไว้กลับกลายเป็นว่า เถ้าแก่หงมาหาพวกเขาถึงแผงขายอาหาร เพราะต้องการมาให้คำตอบว่า ตนตกลงทำการค้าตามข้อเสนอของลู่ชิง โดยให้นำหนังสือสัญญาการค้า ไปให้เขาลงชื่อที่ร้านหลังจากลู่ชิงขายของหมดเรียบร้อยแล้วเถ้าแก่หงที่ได้รับรายงานจากหลงจู๊ของร้านผ้า ทั้งสามสาขาที่ให้ลองเอาน้ำยาปรับผ้านุ่มนี้ไปทดลองขาย เพียงแค่วันเดียวลูกค้ากลับมาถามถึงน้ำยาชนิดนี้มากมาย จนหลงจู๊ของร้านต้องยอมให้พวกเขาลงชื่อจองสินค้าไว้ก่อน เมื่อสินค้าส่งไปแล้วทางร้านจะแจ้งให้ลูกค้ามารับตามลำดับการจอง ซึ่งลูกค้าทุกคนที่ลงชื่อจองไว้ ได้จ่ายค่ามัดจำครึ่งหนึ่งเพื่อเพิ่มความมั่นใจ ว่าตนเองจะได้รับสินค้าแน่นอน ถึงจะทำเช่นนั้นแต่พวกเขาก็เชื่อใจร้านค้าของเถ้าแก่หงอยู่แล้วลู่ชิงจึงให้บิดากับลู่จื้อถือหนังสือสัญญา ไปพบเถ้าแก่หงพร้อมนำสินค้าไปส่งจำนวนสองร้อยห้าสิบขวด ซึ่งเป็นขวดใบใหญ่ทั้งสิ้น นอกจากนี้เถ้าแก่หงยังได้แบ่งกำไร จากสินค้าทดลองขายฝากมากับบิดาถึงห้าสิบตำลึงทอง ลู่ชิงจึงมอบให้มารดาเก็บไว้ ต่อไปก็แค่รอร
ยามสายของวันนี้ครอบครัวของลู่ชิง จะย้ายไปพักอยู่ที่ร้านอาหารเป็นการชั่วคราว ซึ่งเมื่อวานลู่ชิงได้แจ้งกับลูกค้าทุกคน ที่มาซื้ออาหารที่แผงไว้แล้วว่า จะหยุดขายอาหารที่แผงตรงนี้ โดยจะเปิดขายอาหารอีกครั้งที่ร้านอาหารของครอบครัวทุกคนสามารถตามไปซื้อ หรือนั่งทานอาหารที่ร้านได้ และยังได้บอกกับลูกค้าอีกว่า จะมีน้ำหลากสีที่ดื่มแล้วรู้สึกสดชื่นมาขายที่ร้านด้วย ลูกค้าที่ได้ฟังต่างก็เฝ้ารอ ให้ถึงวันเปิดร้านอาหารของครอบครัวลู่ชิง พวกเขาอยากไปชิมอาหารรายการที่จะมีเพิ่ม และน้ำหลากหลายสีที่เถ้าแก่น้อยได้บอกไว้เสียทีทุกคนช่วยกันขนของ ที่เป็นหีบใส่เสื้อผ้าเสียส่วนใหญ่ขึ้นเกวียน เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วลู่เวินก็เป็นคนบังคับเกวียน เดินทางเข้าตำบลหย่งฝูใช้เวลาเพียงสองเค่อ พวกเขาก็มาถึงร้านแล้ว พี่ชายสองคนช่วยกันยกหีบใบขนาดกลางสองสามหีบ ลงจากเกวียนเพื่อที่ท่านพ่อจะได้นำเกวียนไปจอดด้านหลังร้านลู่ชิงปล่อยให้บุรุษทั้งสามยกหีบขึ้นไปเก็บบนชั้นสอง ส่วนตนเองและมารดาเข้ามาอยู่ด้านในห้องครัว เพื่อจะนำเอาโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมขนาดนั่งได้สี่คน และเก้าอี้ไม้แบบมีพนักพิงออกมาจากมิติ รอบิดาและพี่ชายลงมาสมทบค่อยยกออกไปจัดวางด้
เมื่อใต้เท้าเยี่ยกับใต้เท้าเมิ่งรู้สึกตัวก็พบว่าตนนั้นอยู่ที่จวนแล้ว การนั่งคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากฮ่องเต้ไม่เป็นผล แม้จะไม่อยากให้บุตรสาวอันเป็นที่รักต้องเดินทางไกล แต่ไม่อาจขัดราชโองการได้จำต้องจัดเตรียมสินเดิมและคนคุ้มกันบุตรสาวอย่างเยี่ยหลิงถิง เดินทางร่วมกับขบวนเจ้าสาวไปส่งให้ถึงแดนใต้อย่างปลอดภัยกัวฮูหยินเป็นลมไปแล้วหลายรอบเพราะสามีขอร้องฮ่องเต้ไม่สำเร็จ บุตรสาวต้องจากไปไกลตาส่วนบุตรชายยังต้องรับอนุเพิ่มอีก ยิ่งตอนนี้พระสนมเยี่ยเกิดล้มป่วยจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ พวกเขาไม่มีใครที่จะออกหน้าให้ความช่วยเหลืออีกแล้วเช่นเดียวกับจวนใต้เท้าเมิ่งบุตรสาวที่ท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวาน บัดนี้กลับกลายเป็นดั่งนางปีศาจกำลังอาละวาด ขว้างปาข้าวของจนบ่าวไพร่วิ่งหลบกันให้จ้าล่ะหวั่นทั่วเรือน ไหนจะเสียงกรีดร้องจนไม่มีผู้ใดอยากเข้าใกล้แม้แต่มารดาอย่างถูเซิงหนี่ยังทำได้เพียงยืนมองอยู่ไกล ๆ เพราะนางรู้ถึงความเอาแต่ใจและอารมณ์ร้ายกาจของบุตรสาว เมิ่งเจียวลู่คาดหวังว่าจะได้เป็นชายารองของรัชทายาทอย่างมาก นางพยายามฝึกควบคุมอารมณ์และการแสดงออกทางสีหน้า จนได้รับคำชมจากอาจารย์ผู้สอนทั้งการวางตัวการนั่ง
ในตำบลหย่งฝูและเมืองหย่งจินกำลังมีความสุข กับการได้ลิ้มลองก๋วยเตี๋ยวแบบแห้งที่ร้านตระกูลสวี บรรดาลูกค้าต่างหลั่งไหลมารอชิมตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด เพราะเกรงว่าหากมาช้าจะอดกินเสียก่อน ซึ่งบรรยากาศช่างแตกต่างกับเมืองหลวงแคว้นฉู่ลิบลับเมื่อครั้งที่เซียวหนิงหลงได้รับฟังปัญหาจากบิดา เรื่องที่ขุนนางเลว ๆ หลายคนพยายามเรียกร้อง ขอให้รัชทายาทรับชายาและสนมเข้าตำหนักบูรพาเพิ่ม เซียวหนิงหลงไม่ได้นิ่งนอนใจหรือไม่ยอมลงมือทันทีเช่นเดิม แต่เขากำลังปล่อยให้บุตรหลานของขุนนางพวกนั้นได้ใจไปก่อนการเงินหมุนเวียนในเมืองหลวงเพิ่มมากขึ้น เพราะสตรีพวกนี้ต้องการสวมเสื้อผ้าที่งดงาม ทุกอย่างที่สามารถทำให้อยู่ในสายพระเนตร พวกนางต่างทำทุกทางแต่ละตระกูลจับจ่ายเงินเป็นว่าเล่น ด้วยคิดว่าบุตรหลานของตนต้องได้รับเลือกจากองค์รัชทายาทเมืองหลวงยามกลางวันดูเงียบเหงาลงไปไม่น้อย เนื่องจากคุณหนูทั้งหลายต้องฝึกมารยาทและเรียนรู้กฎเกณฑ์ต่าง ๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอีกสองสัปดาห์ต่อจากนี้ จะมีการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก และหวังว่าจะไม่มีครั้งที่สองในเมืองหลวงแห่งนี้ ชินอ๋องที่เห็นว่าบุตรชายยังคงเงียบไม่ท่าทีจะลงมือ จึงเอ่ย
หลังจากส่งคนจากแดนเหนือกลับไปได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ลู่ชิงกับครอบครัวก็ได้ฤกษ์ย้ายเข้าบ้านใหม่ตรงกับวันหยุดพอดี จึงไม่ต้องกังวลเรื่องร้านอาหารมากเท่าไหร่นัก ทุกคนต่างลงความเห็นว่าทำพิธีตามธรรมเนียมก็พอ ไม่ต้องจัดงานเลี้ยงอะไรให้ยิ่งใหญ่แบบคนอื่นทุกคนเพียงช่วยกันทำอาหารและนำไปแจกจ่ายให้ชาวบ้าน หากต้องจัดงานเลี้ยงเชิญผู้คนมากมายยังต้องเหนื่อยอีกหลายวัน แค่ทำงานทุกคนก็เหนื่อยทุกวันอยู่แล้วเพราะเหตุนี้ครอบครัวลู่ชิงจึงย้ายเข้าบ้านใหม่อย่างเรียบง่ายที่สุด แต่ถึงอย่างไรตัวบ้านหลังนี้ก็ตั้งโดดเด่นอยู่บนเนินเขา ก่อนถึงท้ายหมู่บ้านเวลาที่ทุกคนอยู่บนชั้นสอง สามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งหมู่บ้านอันผิงเชียวล่ะ ที่สำคัญลู่ชิงไม่ลืมให้นายช่างหานทำห้องพักเพิ่ม สำหรับพวกเจียวมิ่งอยู่ด้านข้างตัวบ้านห้องพักนี้เป็นแถวยาวมีทั้งหมดหกห้องลู่ชิงทำเผื่อเอาไว้ หากครอบครัวของตนอยากจะมีบ่าวรับใช้สักสองสามคน ก็ให้มาพักที่นี่นั่นเองทุกคนพากันเดินสำรวจรอบ ๆ บริเวณบ้านกันอย่างสนุกสนาน แต่ลู่ชิงกำลังนั่งคิดทบทวนเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับร้านก๋วยเตี๋ยว ที่กำลังจะเปิดสาขาเพิ่มที่เมืองหย่งเหอและเมืองหย่งเฉิง ลู่เวินเดินลงมาจ
กลุ่มของเยวี๋ยนจิ้งห้าวได้อยู่ที่ตำบลหย่งฝู เพื่อเรียนการทำอาหารเป็นเวลาสิบวันการเรียนโดยลงมือปฏิบัติจริงนั้นแค่สี่วัน โดยอาหารอย่างต้มยำที่ลู่ชิงได้สอนเพิ่มมีถึงสามรายการ และต้มจืดหนึ่งรายการคือต้มยำไก่ ต้มยำขาหมู ต้มแซ่บกระดูกหมูและต้มจืดไข่น้ำส่วนอีกหกวันจากนั้นคือการทดลองการทำงานในร้านอาหารไปในตัว ทุกคนได้เรียนรู้ถึงวิธีการถามตอบลูกค้าเวลาสั่งอาหาร หรือเสื้อผ้าการแต่งกายก็ต้องดูสะอาดสะอ้านน่ามอง การจัดจานใส่อาหารรวมถึงวิธีบริหารจัดการร้านก็ได้เรียนทั้งหมดก่อนถึงวันเดินทางกลับแดนเหนือหนึ่งวัน ลู่ชิงกับครอบครัวได้เตรียมเครื่องปรุงรสที่จำเป็นต้องใช้ให้กับเยวี๋ยนจิ้งห้าว เครื่องปรุงรสนี้จัดใส่กระปุกปิดฝาอย่างดีและเพียงพอต่อหนึ่งเดือน ส่วนเงินที่ใช้ซื้อร้านค้าและอุปกรณ์ทุกอย่างที่ต้องใช้ทำอาหาร ลู่ชิงมอบเงินลงทุนทำร้านให้เยวี๋ยนจิ้งห้าวเป็นผู้รับผิดชอบ ซึ่งเป็นเงินจำนวนสองพันตำลึงทอง หากมีเงินเหลือจากส่วนนี้ให้เก็บเอาไว้จ่ายเป็นค่าจ้างของลูกจ้างที่ร้านและต้องทำบัญชีไว้ทุกครั้ง“ท่านอาเยวี๋ยนนี่คือเงินทุนเปิดร้านที่แดนเหนือ ในถุงเงินนี้มีอยู่สองพันตำลึงทองมอบให้ท่านรับผิดชอบดูแล ซื้อร
เช้าวันใหม่เวียนมาถึงผู้มาจากแดนเหนือตื่นกันตั้งแต่เช้า พวกเขานอนไม่ค่อยหลับไม่ใช่เพราะไม่ชินกับสภาพอากาศ แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นดีใจด้วยวันนี้จะได้เรียนการทำอาหาร เยวี๋ยนจิ้งห้าวหัวหน้ากลุ่มจากแดนเหนือได้พูดคุยกับเจียวมิ่ง เขามองเห็นถึงความชื่นชมนับถือจากสายตาของทุกคนและยังแอบกระซิบบอกกับตนอีกด้วยว่า คุณหนูลู่ชิงจะสอนการทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง ซึ่งเป็นอาหารที่รสชาติเผ็ดร้อนเป็นอาหารที่เหมาะกับคนแดนเหนือเป็นอย่างมาก เยวี๋ยนจิ้งห้าวถูกปลดจากกองทัพเพราะแขนซ้ายขาด จากการต่อสู้กับศัตรูจำนวนมากกว่าทำให้เขาเสียเปรียบ จึงต้องสูญเสียแขนไปหนึ่งข้างเพื่อรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้จนได้เวลาที่ร้านอาหารตระกูลสวีจะเปิดแล้ว เป็นก้งคุนที่มาตามพวกเขาเพื่อไปที่ร้านพร้อมกัน เพื่อเริ่มเรียนรู้ตั้งแต่การเปิดร้านการจัดโต๊ะสำหรับลูกค้าทั้งฝั่งร้านอาหารและร้านก๋วยเตี๋ยว“สวัสดีตอนเช้าเจ้าค่ะท่านอาทั้งหลาย เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะหายเหนื่อยกันบ้างหรือยัง”“พวกข้าหายเหนื่อยแล้วขอรับคุณหนู พร้อมจะเรียนการทำอาหารจากท่านตอนนี้ก็ยังได้ขอรับ”“ท่านอาอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลยเจ้าค่ะ อาหารที่จะให้พวกท่านได้ทำนั้นไม่ได้ม
เซียวหนิงหลงนำกล่องไม้ที่ใส่นิ้วมือของเป้ยเฝิ่นลู่ ส่งให้ม้าเร็วรีบนำมันกลับเมืองหลวงเพราะเป็นของขวัญสำหรับจิ่งไท่เฟย เผื่อว่าพระนางจะหายจากอาการประชวร หรือจะหายไปจากโลกนี้ได้ยิ่งดีกับสตรีไม่รู้จักพอเช่นนี้ส่วนทหารจากกองกำลังลับที่รอดจากยาพิษของต่งซวิน ต่างรีบเดินทางเข้าเมืองเฉียนซานเพื่อรายงานสถานการณ์ในค่ายลับ ด้วยความเร่งรีบและไม่มีความเกรงใจชาวบ้านทั่วไปอยู่แล้ว ขณะที่ขี่ม้าเข้ามาในเมืองจะทำให้ใครหกล้มบาดเจ็บบ้าง ก็หาได้มีความคิดจะหยุดสอบถามอาการของผู้ใดทั้งสิ้น ทหารผู้นี้มุ่งหน้ามายังจวนจวิ้นอ๋องเพียงที่เดียวเท่านั้น“พวกเจ้าเปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้มีเรื่องด่วนต้องรายงานจวิ้นอ๋อง ข้ามาจากภูเขานอกเมืองเฉียนซานเร็วเข้าอย่าได้ชักช้า!”“จุ้ยกงกงรบกวนแจ้งจวิ้นอ๋องด้วยว่า ข้าสิงเยียนจากค่ายลับมีเรื่องด่วนขอเข้าพบขอรับ”“เจ้ารอตรงนี้สักครู่ข้าจะรีบไปรายงานจวิ้นอ๋องให้เดี๋ยวนี้”“ทูลจวิ้นอ๋องด้านหน้าตำหนักมีคนจากค่ายลับ ชื่อว่าสิงเยียนมาขอพบบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องการรายงานให้ท่านอ๋องได้ทราบพ่ะย่ะค่ะ”“หืม คนจากค่ายลับเหตุใดถึงออกมาพบข้าโดยที่ไม่บอกล่วงหน้า หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นั
เซียวหนิงหลงกับตันเจียงออกจากเมืองเฉียนซานมาได้ โดยไม่มีใครคิดสงสัยแม้แต่ทหารหน้าประตูเมือง ผู้ทำหน้าที่ตรวจสอบคนเข้าออกอย่างละเอียดก็ยังปล่อยผ่าน ทั้งสองคนนึกถึงใบหน้าของจวิ้นอ๋องที่โมโห เรื่องกิจการของบรรดาพ่อตาทั้งหลาย ที่ถูกเผาทำลายอย่างไม่ทราบสาเหตุนั่นทำให้ภายในสามเดือนนี้จะไม่มีเงินกำไรจากพ่อตาทุกคน ซึ่งมันเป็นเงินจำนวนเกือบหนึ่งแสนตำลึงทอง ทำให้จวิ้นอ๋องต้องคิดหาวิธีการแก้ไขปัญหาเรื่องเงินครั้งนี้อย่างหนัก พวกชายารองหรืออนุที่ถูกคนอื่นแตะต้องยามเกิดเรื่อง จวิ้นอ๋องยังรับพวกนางกลับจวนเพียงแต่ว่าไม่มีการเสด็จไปหา ที่ทำเช่นนี้เพราะเห็นแก่หน้าพ่อตาและเงินสนับสนุนจากพวกเขาเท่านั้นเต๋อหลินกับสหายคนอื่น ๆ ได้มารออยู่ยังจุดนัดพบ ตามที่เซียวหนิงหลงได้บอกเอาไว้ตั้งแต่แรก ขณะที่นั่งพูดคุยสัพเพเหระเซียวหนิงหลงกับตันเจียงก็มาถึงพอดี“ซื่อจื่อพวกข้าน้อยยังเป็นกังวลว่าท่านกับตันเจียงจะออกมาก่อนพลบค่ำหรือไม่ พวกเราได้สำรวจพื้นที่แถว ๆ นี้ระหว่างรอท่านแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติขอรับ” เต๋อหลินคิดไว้ว่าหากช้ากว่านี้อีกสักหนึ่งเค่อจะเข้าไปตามเซียวหนิงหลง“อืม พื้นที่แถวนี้ยังไม่ลึกพอที่จะปิดบังซ่อนเร้
เซียวหนิงหลงตั้งแต่วันที่ส่งลู่จื้อกลับตำบลหย่งฝูในตอนเช้า จากนั้นเข้ายามซื่อตัวของเขาเองจึงเดินทางออกจากเมืองหลวง ครั้งนี้ชินอ๋องสั่งให้มีผู้ติดตามไปทั้งหมดสิบคนด้วยกัน ซึ่งครั้งนี้มีหน่วยลับที่ถูกเรียกตัวมาเพิ่มอีกสองคนคือต่งไช่กับต่งชวิน ด้วยชินอ๋องคาดการณ์เอาไว้ว่าบุตรชายมีแผนการ และคิดจะลงมือหนักกับกองกำลังทหารของจวิ้นอ๋องอย่างแน่นอน เผลอ ๆ อาจจะลามไปถึงพวกที่คอยสนับสนุนเรื่องเงินทองทั้งหลายนั่นด้วยเมืองเฉียนซานตั้งอยู่ทางด้านทิศประจิมเป็นเมืองใหญ่ ที่อยู่ถัดไปจากเมืองเฉียนซูจวนของจวิ้นอ๋องกว้างขวาง และมีขนาดใหญ่กว่าจวนของชินอ๋องถึงหนึ่งเท่าตัว นั่นเป็นเพราะจิ่งไท่เฟยเกรงว่าโอรสของตนจะลำบากยามย้ายมา จึงนำทรัพย์สมบัติมีค่ามากมายเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อสร้างจวนหลังใหญ่เช่นนี้เพราะจวิ้นอ๋องถูกจิ่งไท่เฟยสั่งสอนมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ เรื่องการสืบทอดราชบัลลังก์มังกรทองของราชวงศ์เซียว ทำให้เหล่าพี่น้องต่างมีแผนการซ่อนอยู่ในใจของแต่ละคนหากว่าฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงมิได้ชินอ๋องพระอนุชาร่วมอุทร คอยช่วยเหลือตลอดหลายปีที่ผ่านมา อาจจะมีการนองเลือดระหว่างพี่น้องไปแล้วก่อนที่เซียวหนิงหลงจะเข้าเมือ
เจียวมิ่งยืนรอจนแน่ใจแล้วว่าฮวนกั๋วลี่ไร้ลมหายใจ จึงนำร่างขึ้นรถม้าโดยคนที่จะส่งฮวนกั๋วลี่กลับตระกูล คืออดีตทหารที่ปลดเกษียณไปแล้ว เจียวมิ่งมอบเงินค่าจ้างครั้งนี้จำนวนสิบตำลึงทอง และต้องแวะซื้อโลงศพเพื่อป้องกันกลิ่นเหม็นจากศพก่อนจะถึงเมืองเฉียนซาน เมื่อจบภารกิจแล้วเจียวมิ่งจึงกลับบ้านเช่าพักผ่อน รอให้ถึงเวลาเปิดร้านอาหารค่อยรายงานเรื่องของฮวนกั๋วลี่ทีหลังลู่ชิงรับฟังเรื่องการลงโทษคนจิตใจชั่วช้าอย่างฮวนกั๋วลี่แล้ว คิดว่าโทษที่เขาได้รับคงจะพอปลอบประโลมดวงวิญญาณเด็กสาวที่ตายไป และคนที่ยังมีชีวิตอยู่จะได้รับรู้ด้วยว่า คนที่ทำร้ายพวกนางมีคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว“พี่เจียวมิ่งคนจากทางเหนือจะมาถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ”“อีกไม่เกินครึ่งเดือนก็น่าจะเดินทางมาถึงแล้วขอรับ เพราะแคว้นเป่ยเยี่ยนอยู่ใกล้แคว้นฉู่มากกว่าแคว้นอื่นขอรับ”“นอกจากรายการอาหารเนื้อย่างที่จะสอนให้กับพวกเขาแล้ว ข้าคิดว่าจะสอนต้มยำไก่ ต้มยำปลาและต้มแซ่บเพิ่มด้วยเจ้าค่ะ จากที่ท่านบอกมาว่าทางเหนือนั้นมีอากาศหนาวเย็นอยู่ตลอดทั้งปี หากมีน้ำซุปที่มีรสชาติเผ็ดร้อนด้วยคงพอทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นนะเจ้าคะ”“ข้าว่าหากมีอาหารทั้งสามอย่างที่คุณ