ตอนที่ 21 รับซื้อผลิตภัณฑ์รอบแรก

เช้าวันนี้เป็นวันหยุดประจำของครอบครัวลู่ชิง ทุกคนล้วนไม่เร่งรีบไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด วันหยุดทุกคนจะตื่นปลายยามเหม่ากัน ซึ่งก็เป็นลู่ชิงที่ตั้งกฏนี้ขึ้นมาอีกเช่นเคย นางแค่อยากให้พวกเขาได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้ครอบครัวของนางก็เริ่มจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว บำรุงอีกสักเดือนคงจะกลับมาสมบูรณ์ปกติกันเช่นเดิม

และวันนี้จะเป็นวันแรก ที่ลู่ชิงจะเปิดรับซื้อผลิตภัณฑ์ของชาวบ้าน หลังทานมื้อเช้ากันเรียบร้อย ทุกคนต่างก็เตรียมเหรียญอีแปะใส่กระปุกไม้เอาไว้พร้อมแล้ว ลู่ชิงได้ให้บิดาไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านไว้ว่า จะขอใช้พื้นที่ลานอเนกประสงค์ของหมู่บ้านในการรับซื้อผลิตภัณฑ์ เมื่อใช้พื้นที่ตรงนี้เสร็จแล้ว จะจ่ายค่าบำรุงให้กับหัวหน้าหมู่บ้านทุกครั้ง เพื่อให้หัวหน้าหมู่บ้านนำเงินส่วนนี้ไว้ช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน จากภัยแล้งหรือภัยหนาวก็สามารถใช้เงินส่วนนี้ได้ โดยไม่ต้องรอเงินช่วยเหลือจากทางการ

“วันนี้เราจะเปิดรับซื้อผลิตภัณฑ์จากชาวบ้านเป็นวันแรก ทุกคนพร้อมกันหรือยังเจ้าคะ” ลู่ชิงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก เพราะที่ร้านอาหารของนางจำเป็นต้องใช้สิ่งเหล่านี้

“น้องเล็กเจ้ายังจะถามอีกรึ พวกเรามาตั้งโต๊ะรอชาวบ้านขนาดนี้ จะไม่ให้เรียกว่าพร้อมมาก ๆ ได้อย่างไรกันเล่า” ลู่เสียนแกล้งหยอกน้องสาวไปทีนึง

“เอาล่ะ ๆ อาเสียนเจ้าก็อย่าไปแกล้งน้องนักเลย เรามาก่อนเวลาเล็กน้อยอีกสักประเดี๋ยวคงมีคนเริ่มมาแล้วล่ะ” ลู่เวินเอ่ยห้ามสองพี่น้องขึ้นมาเสียก่อน

“คารวะท่านน้าลู่เวินท่านน้าฟางซินขอรับ อาจื้อ ข้ากับท่านพ่อเอาสินค้ามาขายให้เจ้าแล้ว ลองตรวจดูเถิดว่าจะผ่านตามเกณฑ์หรือไม่” เว่ยหลินกับบิดาช่วยกันแบกตะกร้าใบใหญ่ ที่ข้างในมีแก้วน้ำไม้ไผ่ กระติ๊บข้าวและถาดสานอยู่ในนั้น เพื่อให้ลู่จื้อตรวจก่อนจะจ่ายเงิน

“ได้สิเดี๋ยวข้ากับอาเสียนจะช่วยกันตรวจให้เจ้าเอง เจ้ากับท่านอาเว่ยทำได้หลายชิ้นเลยรึ? แก้วน้ำขัดได้เรียบดีมากเลย กระติ๊บข้าวกับถาดสานก็เก็บขอบได้ดีไม่มีเสี้ยนให้เห็น ฝีมือดีไม่เลวเลยเหมือนตัวอย่างที่เคยเอาให้ดูทุกประการ อาเสียนช่วยนับหน่อยว่ามีทั้งหมดกี่ชิ้น เดี๋ยวพี่ใหญ่จะจดลงในสมุดไว้แล้วค่อยจ่ายเงินให้กับเว่ยหลิน” ลู่จื้อเป็นคนทำหน้าที่จดบันทึกและจ่ายเงิน

“ข้านับเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่ใหญ่ แก้วน้ำไม้ไผ่มีสิบห้าใบ กระติ๊บข้าวสิบอันและถาดสานมีสิบสองถาดขอรับ” ลู่เสียนบอกจำนวนของทั้งหมดกับพี่ชาย เพื่อจะได้คำนวณเงินของท่านอาเว่ย

“รวมเงินทั้งหมดที่เราต้องจ่ายให้เว่ยหลินคือเก้าสิบหกอีแปะ เว่ยหลินเจ้าลองนับดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ” สำหรับคนขยันรางวัลที่ได้กลับไปย่อมคุ้มค่าเสมอ

“ทะ ทะ ท่านพ่อขอรับพวกเราขายของให้กับอาจื้อ ได้เงินมาเก้าสิบหกอีแปะจริง ๆ ขอรับ ท่านพ่อเรามีเงินไปซื้อข้าวมาเพิ่มแล้วนะขอรับ วันนี้พวกเราซื้อเนื้อมาให้ท่านแม่ทำอาหารกินกันดีหรือไม่ขอรับ” เว่ยหลินดีใจมาก ครอบครัวเขาไม่เคยหาเงินได้เยอะขนาดนี้มาก่อนเลย

“อาหลินเจ้าพูดจริงรึ? พวกเราได้เงินเยอะขนาดนั้นเชียว เช่นนั้นวันนี้พ่อจะตามใจเจ้าสักวันก็แล้วกันนะ ลู่เวินพวกข้าต้องขอบคุณครอบครัวพวกเจ้าอีกครั้ง ที่ได้คิดอาชีพนี้ให้กับพวกเราได้มีเงินมาจุนเจือครอบครัวเช่นนี้” เขาไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำว่าขอบคุณจริง ๆ

“พี่ชายเว่ยท่านไม่ต้องขอบคุณพวกเราหรอก อย่างไรเสียพวกเราก็อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ครอบครัวข้าพอจะตั้งตัวได้ ก็อยากให้พวกท่านได้มีเงินซื้อเสบียงอาหารให้กับคนในครอบครัว ได้กินอิ่มท้องก็เท่านั้นอย่าได้ถือเป็นบุญคุณเช่นนี้เลยนะขอรับ” ได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขของคนที่พวกเขาได้ช่วยก็รู้สึกอิ่มใจไม่น้อย

ตอนนี้เริ่มมีชาวบ้านแบกตะกร้าใส่สินค้า มาขายให้พวกเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่โชคดีที่หมู่บ้านอันผิงนี้ มีชาวบ้านอยู่เพียง

หกสิบครัวเรือน จึงจัดระเบียบได้ง่ายและรวดเร็วชาวบ้านเองก็เข้าใจ และตามกฎที่ครอบครัวของลู่ชิงบอกไว้ทุกประการ เมื่อเว่ยหลินรับเงินเรียบร้อยแล้ว ลู่ชิงจึงได้ประกาศให้ชาวบ้านได้ยินอีกครั้ง

“ทุกคนที่เดินมาทีหลังต่อแถวมาทางด้านท่านพ่อ และพี่ชายของข้าก่อนนะเจ้าคะ พวกเราทางนี้จะตรวจดูสินค้า และเขียนจำนวนลงในกระดาษแผ่นเล็ก จากนั้นถือใบจำนวนสินค้านี้ไปรับเงินกับพี่ใหญ่ได้เลยเจ้าค่ะ ต่อแถวกันและใจเย็น ๆ นะเจ้าคะ”

ลู่ชิงรับอาสาจัดแถวให้กับชาวบ้าน จะได้ไม่มีใครแทรกแถวกันได้ แต่ก็ยังมิวายมีมนุษย์ป้าเจ้าเก่าเจ้าเดิม มากระแนะกระแหนชาวบ้าน

“นี่นางจู เจ้าดูพวกโง่นั่นสินั่งหลังขดหลังแข็งทำของอะไรก็ไม่รู้ มายืนต่อแถวเสียเวลาทำมาหากินเปล่า ๆ มันจะขายได้สักเท่าไหร่กัน” นางหม่าที่ยืนมองดูอยู่ไม่ไกล พูดกับนางจูด้วยเสียงที่ดังพอสมควร

“ข้าก็คิดเหมือนเจ้านั่นแหละนางหม่า ต้องเดินไปตัดไม้ที่ตีนเขาแบกมานั่งขัดนั่งสาน ไม่คิดไปทำมาหากินอย่างอื่นที่ได้เงินทุกวัน แต่กลับมานั่งทำของที่ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะได้เงิน ถ้าพวกนั้นไม่โง่ก็คงกลายเป็นคนบ้า ตามครอบครัวนั่นไปหมดแล้วล่ะ” ตั้งแต่นางเด็กนั่นกับครอบครัวเอางานพวกนี้มาให้ชาวบ้านทำ ก็ไม่มีใครออกมานั่งจับกลุ่มนินทานอกบ้านอีกเลย

ลู่ชิงที่รำคาญมนุษย์ป้าพวกนี้เต็มที จึงเดินไปกระซิบเบา ๆ ที่หูของลู่จื้อ เพื่อให้เขาทำอะไรบางอย่าง นั่นก็คือตอนที่จ่ายเงินให้ชาวบ้านแต่ละคน ให้พูดจำนวนเงินดัง ๆ โดยเน้นที่จำนวนเงิน ของแต่ละครอบครัวให้ดังมากที่สุด

“อ้าว กวงเหอ เจ้าเอาสินค้ามาขายให้ข้ากับใครเล่าวันนี้” ลู่จื้อเอ่ยทักกวงเหอทันทีที่เห็นสหายเดินมาที่ตนเอง

“ข้ามากับท่านพ่อแล้วก็ท่านน้าน่ะ พวกเขาทักทายพ่อของเจ้าอยู่เดี๋ยวก็คงตามมา นี่ใบจำนวนสินค้าของข้า” กวงเหอยื่นใบจำนวนสินค้าให้กับลู่จื้อด้วยมืออันสั่นเทา เพราะเขากำลังตื่นเต้นว่าวันนี้จะมีรายได้จำนวนเท่าไหร่

“อืม ครอบครัวเจ้าทำได้เยอะพอสมควรเลยนะ เอาล่ะข้าคำนวณเสร็จแล้วกวงเหอเจ้ากับครอบครัว ขายสินค้าครั้งนี้ได้เงินทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดสิบห้าอีแปะ เจ้ารับไปแล้วลองนับดูอีกรอบอย่างที่ข้าเคยสอนนะ” ลู่จื้อลุกขึ้นยืนพูดเสียงดังฟังชัดว่าครอบครัวกวงเหอได้เงินเท่าไหร่

ชาวบ้านที่ต่อแถวอยู่พอได้ยินก็ฮือฮา แอบลุ้นว่าตนเองจะได้เงินเท่าไหร่ ส่วนมนุษย์ป้าสองคนที่ได้ยินจำนวนเงิน ก็ตกตะลึงอ้าปากค้างไปแล้ว ด้านของลู่จื้อก็ยังเล่นใหญ่ประกาศเสียงดังต่อไปเรื่อย ๆ

“ท่านป้า ส่วนของท่านได้เงินไปเก้าสิบอีแปะขอรับ”

“ท่านอาครอบครัวท่านขายได้หนึ่งร้อยยี่สิบอีแปะขอรับ”

“ตงเจ๋อ นี่เงินของเจ้าหนึ่งร้อยยี่สิบอีแปะ ส่วนเจ้าซุนอวี้ได้หนึ่งร้อยสิบห้าอีแปะ” ลู่จื้อตะโกนอยู่เช่นนั้นจนนางจูกับนางหม่าทนไม่ไหว เดินสะบัดหน้าหนีกลับบ้านของตนไปทันที คนอื่นที่ต่อแถวอยู่ต่างไม่มีใครสนใจพวกนาง

วันนี้ทุกครอบครัวต่างมีรอยยิ้มกันถ้วนหน้า เงินขายสินค้าที่ได้คุ้มค่ากับความขยันของแต่ละครอบครัว ลู่ชิงยังย้ำกับพวกเขาเหมือนเดิมว่าขยันทำได้เยอะ นำมาขายย่อมได้ค่าตอบแทนเยอะเช่นกัน จากนั้นลู่ชิงให้ท่านพ่อไปจ่ายค่าบำรุงสถานที่ให้กับหัวหน้าหมู่บ้าน โดยลู่ชิงจะจ่ายครั้งละสามสิบอีแปะ ซึ่งนางจะเปิดรับซื้อสินค้าที่ตรงนี้ทุก ๆ เจ็ดวัน สินค้าที่รับซื้อวันนี้พวกเขาใช้เกวียนในการขนมันกลับไปที่บ้าน และได้แยกพวกมันใส่ตะกร้าใบใหญ่ไว้อย่างเป็นระเบียบ

ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงแคร่หน้าบ้าน พูดคุยกันอย่างมีความสุข จู่ ๆ ลู่ชิงก็พูดขึ้นมา เพราะเมื่อคืนนางคิดได้ว่า จะนำสินค้าออกมาขายเพื่อหารายได้เข้าครอบครัวอีกทาง

“ทุกคนเจ้าคะข้ามีเรื่องอยากจะหารือกับพวกท่านเจ้าค่ะ” ลู่ชิงพูดขึ้นทุกคนก็หยุดพูดกันทันที

“ชิงเอ๋อร์มีเรื่องอะไรหารือกับพวกเราหรือลูก” ฟางซินหันมาเอ่ยถามบุตรสาว

“น้องเล็ก เจ้าอย่าบอกนะว่ากำลังจะขายอะไรเพิ่มอีกน่ะ!” ลู่เสียนที่คาดเดาอาการเช่นนี้ของน้องสาวพูดโพล่งออกมา

“อาเสียน เจ้ารู้ได้ยังไงว่าน้องเล็กคิดจะเอาสินค้าอะไรมาขายอีก” ลู่จื้อสงสัยว่าลู่เสียนรู้ความคิดน้องสาวได้อย่างไร หรือเขาจะเดามั่ว ๆ เผื่อจะทายถูกกระนั้นหรือ

“พี่ใหญ่เจ้าคะ ที่พี่รองพูดมาถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ ข้ากำลังคิดว่าจะเอาสินค้าในมิติออกมาขาย แต่ว่าการขายครั้งนี้จะไม่ขายครั้งเดียวแล้วจบ แต่จะขายผ่านการทำหนังสือสัญญาคู่ค้าเจ้าค่ะ” ลู่ชิงยืนยันคำพูดของลู่เสียนว่าเขาเดาได้ถูกต้องแล้ว

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าจะเอาสินค้าอะไรออกมาขายหรือลูก แล้วจะไปทำสัญญาคู่ค้ากับใครกัน?” ลู่เวินเอ่ยถามบุตรสาวบ้าง

“พวกท่านคิดว่าเสื้อผ้าที่ใส่ตอนนี้ มีกลิ่นหอมทั้งวันหรือไม่เจ้าคะ” นางมักจะเอาเสื้อผ้าของทุกคนไปลงเครื่องซักผ้าในมิติ และใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มจนมีกลิ่นหอมติดเสื้อผ้าทั้งวัน

“อืม เสื้อผ้าพวกเรามีกลิ่นหอมติดทนทั้งวัน ตั้งแต่ที่ชิงเอ๋อร์เอาไปซักให้ในมิติ” ลู่เวินตอบกลับบุตรสาวไป

“สิ่งที่ทำให้เสื้อผ้ามีกลิ่นหอมนั่นแหละเจ้าค่ะ คือสินค้าที่จะนำไปขาย และมันจะต้องขายดีจนพ่อค้าเร่จากที่อื่น ต้องพากันตามหาเพื่อซื้อมันไปขายต่ออย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” จะเป็นอะไรได้มันก็คือน้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างไรเล่า

“ท่านพี่ข้าเห็นด้วยเจ้าค่ะ เจ้าสิ่งนี้ต้องขายดีมาก ๆ โดยเฉพาะพวกเศรษฐีหรือจวนขุนนาง ที่มีสตรีในเรือนหลังล้วนชื่นชอบให้มีกลิ่นหอมติดตัว หากว่าพวกนางใช้สินค้าของเรา คงจะเลิกใช้ถุงหอมเป็นแน่เจ้าค่ะ” ฟางซินมั่นใจว่าสินค้านี้ของลู่ชิง ต้องขายดีและโด่งดังไปทั่วได้ไม่ยาก

“ท่านพ่อเจ้าคะ สินค้าตัวนี้เรียกว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มเจ้าค่ะ พรุ่งนี้หลังจากที่พวกเราขายของเสร็จแล้ว เราไปขอพบเถ้าแก่หงด้วยกันนะเจ้าคะ เพราะเถ้าแก่หงมีกิจการอยู่หลายเมือง และยังให้ราคาที่ยุติธรรม หากเราสามารถทำสัญญาคู่ค้ากับเถ้าแก่หง ข้าคิดว่าดีกว่าไปหาคนอื่นเจ้าค่ะ” นางคิดว่าเถ้าแก่หงเหมาะสมที่จะทำการค้าด้วยที่สุดแล้ว

“หลังจากขายของหมดเก็บอุปกรณ์ใส่เกวียนเรียบร้อย พวกเราก็ไปพบเถ้าแก่หงด้วยกันทั้งหมดเลย” เมื่อจะได้ทำการค้าใหม่อีกครั้ง เลือดพ่อค้ามันก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาได้ไม่ยาก

“ท่านแม่เจ้าคะอีกสองเดือน ก็จะถึงวันเกิดครบสิบสามหนาวของลู่ชิงแล้วนะเจ้าคะ ข้าอยากจะทำบุญวันเกิดให้นาง พวกเราทำอาหารไปแจกตรงด้านหน้าทางขึ้นวัดต้าซื่อเมี่ยวที่อยู่บนเขา ก่อนถึงเมืองหย่งจินดีหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อมีโอกาสได้ไปวัดทำบุญครั้งแรก ตั้งแต่มาอยู่โลกใบนี้ย่อมต้องไปให้ได้

“พวกเราเองก็คิดเอาไว้ว่าจะบอกเจ้าตอนใกล้ ๆ จะถึงวันเกิดไม่คิดว่าเจ้าจะพูดขึ้นมาวันนี้เสียก่อน เช่นนั้นอาหารที่ทำไปแจกชาวบ้านที่ไปทำบุญ ก็เป็นอาหารปกติที่ทำขายกัน ส่วนอาหารทำบุญถวายไต้ซือ ก็ทำเป็นอาหารเจสักสองสามอย่าง แม่กับทุกคนขอบใจเจ้ามากนะที่ยังระลึกถึงนาง” ฟางซินเองก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“อย่างที่ท่านแม่ของเจ้าพูดไป พวกเราขอบใจเจ้ามากที่ยังระลึกถึง แม้นางจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ว่านางก็ยังอยู่ในความทรงจำของพวกเราเสมอ พวกเราจะต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้แน่นอน ตามที่นางฝากเจ้ามาบอกพวกเรา” ทุกคนล้วนยังมีสวีลู่ชิงตัวจริงคนนั้นอยู่ในความทรงจำเสมอ

“เจ้าเองก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขด้วยเช่นกันนะ ตอนนี้พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ล้วนจะแบกรับร่วมกัน” ลู่จื้อพูดออกมาจากความรู้สึกของเขาจริง ๆ

“ข้าก็คิดเหมือนกันกับทุกคน” ลู่เสียนเหมาคำพูดทุกคนมาเป็นของตนเองเสียเลย

“เจ้าค่ะ ต่อไปก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขด้วยกันก็พอ เช่นนั้นทุกสามเดือนจะหยุดงานที่ไม่ตรงวันหยุด แล้วไปทำบุญที่วัดต้าซื่อเมี่ยวด้วยกันนะเจ้าคะ” ทำบุญใหญ่ทุกสามเดือนน่าจะกำลังดี ส่วนทำบุญทั่วไปทำความดีเล็ก ๆ น้อย ๆ สามารถทำได้ทุกวันอยู่แล้ว

จากนี้ไปสินค้าใหม่ ๆ จะทยอยนำออกมาขายเรื่อย ๆ ในอนาคตอันใกล้ข้าจะพาครอบครัวนี้ กลับเข้าเมืองหลวงด้วยฐานะเศรษฐีหรือคหบดีหน้าใหม่ ที่ร่ำรวยมีเงินใช้ไม่น้อยหน้าผู้ใดให้จงได้