ตอนที่ 25 น้ำสมุนไพรช่วยถอนพิษ

ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงที่ทรงทอดพระเนตรมองอนุชา และหลานชายของพระองค์ ต่างจ้องหน้ากันด้วยสีหน้าที่ดูกังวล จึงทรงคิดว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวของพระองค์อย่างแน่นอน

“เสด็จพี่ กระหม่อมกับอาหลงสองคนสงสัยว่า อาการที่พระองค์ทรงตรัสออกมากับกระหม่อมเมื่อครู่นั้น เป็นอาการเริ่มแรกของคนที่ถูกวางยาพิษมาสักระยะหนึ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องเซียวไม่ปิดบังพูดเรื่องที่ตนและบุตรชายสงสัยออกไปทันที

“เจ้าพูดว่าอะไรนะชินอ๋อง!! เจิ้นถูกวางยาพิษเช่นนั้นรึ แต่ว่าก่อนที่จะทานอะไร จ้าวกงกงจะทดสอบพิษด้วยเข็มเงินทุกครั้ง จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่จะตรวจไม่พบยาพิษในอาหาร” ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงตกพระทัยไม่น้อย ที่ได้ยินอนุชาของพระองค์พูดเช่นนั้น

“ตุบ! ท่านอ๋องบ่าวได้ทดสอบด้วยตนเองทุกครั้งจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่พบว่ามียาพิษปะปนอยู่ในอาหารเหล่านั้นเลย” จ้าวกงกงยืนยันว่าได้ตรวจสอบด้วยตนเองทุกครั้ง

“เปิ่นหวางรู้ว่าจ้าวกงกงย่อมทำหน้าที่ตรวจสอบด้วยตนเอง แต่ยาพิษบางชนิดไร้สีไร้กลิ่น และไม่อาจจะใช้เข็มเงินในการตรวจได้ เจ้าจึงไม่รู้ว่ายาพิษนั้นอยู่ในอาหารชนิดใดต่างหาก” ท่านอ๋องไขความกระจ่างให้กับจ้าวกงกง

“เสด็จลุงหลานไม่ขอปิดบัง ครั้งนี้ที่ได้ออกไปทำภารกิจตามจับตัวสายลับ หลานได้รับน้ำสมุนไพรที่ไม่อาจประเมินค่าได้กลับมาด้วย ซึ่งน้ำสมุนไพรนี้สามารถช่วยขับพิษออกจากร่างกายได้ และยังช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ที่ปกครองบ้านเมืองด้วยความเป็นธรรม แต่แผ่นดินกว้างใหญ่ขุนนางกังฉินใช่ว่าจะไม่มี บางเรื่องพวกเขาก็ร่วมมือกันปกปิด ความเดือดร้อนของราษฎรที่รอความช่วยเหลืออีกมากมาย

“นะ นะ นี่ชินอ๋องเจ้าอย่าบอกเจิ้นนะว่า น้ำสมุนไพรนั่นเป็น...แต่เวลามันผ่านมานานนับพันปีแล้ว จะมีเรื่องเหลือเชื่อเช่นนี้ได้อย่างไร” ฮ่องเต้เองก็เคยได้ฟังไท่ซ่างหวง เล่าเรื่องเกี่ยวกับบ่อน้ำวิเศษ ที่มีสรรพคุณหลากหลายมาเช่นกัน แต่ไม่คิดว่าน้ำวิเศษนี้จะมีอยู่จริง และยามนี้หลานชายของพระองค์ยังเป็นคนนำมันมา เพื่อช่วยรักษาและถอนพิษร้ายให้กับพระองค์

“เป็นอย่างที่พระองค์ทรงคิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งทดสอบด้วยตนเองเมื่อยามเว่ยที่ผ่านมา ยาพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกาย

จากสงครามเผ่านอกด่าน ล้วนถูกขับออกมาจนหมด ตอนนี้รู้สึกแข็งแรงขึ้นมากคาดว่าอีกสองวัน อาจจะบรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงสุดได้ ที่กระหม่อมต้องแอบมาเข้าเฝ้าพระองค์ในยามนี้ เพื่อหลบหลีกพวกที่เป็นสายลับ คอยสืบข่าวอยู่ในตำหนักของเสด็จพี่อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องยืนยันว่าน้ำสมุนไพรนั่นเป็นของล้ำค่าในตำนานอย่างแท้จริง

“เช่นนั้นรบกวนจ้าวกงกง นำถ้วยน้ำชาของเสด็จลุงมาสักหนึ่งใบขอรับ จะได้เทน้ำสมุนไพรนี้ให้เสด็จลุงลองเสวย และพวกเราจะได้รู้กันเสียทีว่า เสด็จลุงถูกวางยาพิษมานานแค่ไหนแล้ว” เซียวหนิงหลงรีบหันไปขอถ้วยน้ำชาจากจ้าวกงกง เพื่อจะได้ทำการถอนพิษให้กับฮ่องเต้

เมื่อเซียวหนิงหลงรับถ้วยชาจากจ้าวกงกงมาแล้ว ก็รีบนำน้ำสมุนไพรในขวดที่เขาแบ่งติดตัวมาเทลงไปทันที และส่งกลับไปให้จ้าวกงกงนำไปถวายให้กับฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง

“ฝ่าบาทลองเสวยน้ำสมุนไพรของซื่อจื่อดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวกงกงติดตามรับใช้ข้างกายฮ่องเต้ มาตั้งแต่พระองค์มีอายุเพียงสองชันษา เมื่อได้รู้ว่ามีคนคิดร้ายลอบวางยาพิษ เพื่อกำจัดนายเหนือหัวให้พ้นทางจึงรู้สึกกังวลใจไม่น้อย

ฮ่องเต้ยื่นพระหัตถ์ไปรับถ้วยน้ำสมุนไพรมา ก็ยกขึ้นดื่มทันที ความรู้สึกแรกหลังจากดื่มลงไปนั้น ช่างปลอดโปร่งเบาสบาย แต่เพียงชั่วพริบตาฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ก็เริ่มมีอาการเจ็บปวดตามมา

พระองค์ทรงกุมพระอุระด้วยรู้สึกว่า เหมือนมีเข็มมากมายที่คอยทิ่มแทงอยู่เต็มไปหมด แต่พระองค์พยายามไม่ส่งเสียงใด ๆ มิเช่นนั้นพวกองครักษ์และทหารด้านนอก อาจคิดว่ามีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นด้านในตำหนักได้ จึงได้กัดพระทนเอาไว้มิให้มีเสียงเล็ดรอดออกมา ด้วยเป็นห่วงพระอนุชากับหลานชาย จะถูกลงโทษตามกฎของวังหลวง

ท่านอ๋องและบุตรชายเมื่อเห็นฮ่องเต้มีอาการเจ็บปวด จึงรีบประคองฮ่องเต้ไปยังพระแท่นบรรทม และให้จ้าวกงกงเตรียมน้ำไว้ทำความสะอาด เผื่อว่าตอนที่ฝ่าบาทกระอักพระโลหิตออกมาจะได้ทำความสะอาดทันที หนึ่งจิบชาผ่านไปสิ่งที่ชินอ๋องและบุตรชายสงสัย ก็ปรากฏเป็นหลักฐานอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

“อัก!! พรวดดดดดด แค่ก ๆ ๆ” ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงที่นั่งบนแท่นบรรทม โดยมีท่านอ๋องใช้ลมปราณช่วย เพื่อลดความเจ็บปวดของฝ่าบาทอยู่ด้านข้าง เมื่อทุกคนได้เห็นสีของพระโลหิต ที่พระองค์พ่นออกมาก็ต้องตะลึงกับพระโลหิตสีดำ แสดงว่าพวกสารเลวนั่นเริ่มวางยาพิษฮ่องเต้มานานพอสมควรแล้ว

“เสด็จพี่รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องรีบถามพระอาการของพระเชษฐาทันที

“เจิ้นรู้สึกว่าร่างกายเบาสบายกว่าแต่ก่อนมาก หายใจได้คล่องและนานขึ้นกว่าเดิมไม่รู้สึกติดขัดที่ใดอีกแล้ว” ฮ่องเต้เซียวถิงเฟิงตรัสถึงพระอาการกับพระอนุชา

“เสด็จลุง ดูจากสีของพระโลหิตที่เป็นสีดำคล้ำถึงเพียงนี้ แสดงว่าพวกมันวางยาพิษ ในพระกระยาหารมานานแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เซียวหนิงหลงเองก็ไม่คาดคิดว่า คนพวกนั้นได้เริ่มลงมือมาพักใหญ่แล้ว ช่างวางแผนได้แนบเนียนเสียเหลือเกิน

“ฝ่าบาท เป็นความผิดของกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ ที่ไม่ตรวจสอบให้ดีทำให้พระองค์ถูกวางยาพิษ จนพระวรกายย่ำแย่เช่นนี้ กระหม่อมสมควรตาย ๆ” จ้าวกงกงรีบคุกเข่าลงกล่าวว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของตน

“ลุกขึ้นเถิดจ้าวกงกงเรื่องนี้หาใช่ความผิดของเจ้าไม่ แต่คนที่บังอาจกระทำเรื่องนี้ลับหลังเจิ้น พวกมันต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมเท่านั้น” เรื่องนี้จะโทษจ้าวกงกงได้อย่างไร ตอนที่ทำการทดสอบพิษก็ทำต่อหน้าพระองค์

“จ้าวกงกง ช่วงที่ผ่านมามีใครส่งของอย่างอื่น มาถวายฝ่าบาทบ้างหรือไม่ นอกจากอาหารจากครัวหลวงของฝ่าบาทเพียงพระองค์เดียว” ท่านอ๋องสอบถามจ้าวกงกงในข้อสงสัย ที่เขาคิดว่ามันต้องมีอะไรอย่างอื่น

จ้าวกงกงยืนนิ่งทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จนในที่สุดก็นึกออกว่ามีของอย่างอื่นส่งมาถวายฝ่าบาทจริง ๆ และมันก็ถูกส่งมาจากตำหนักของพระสนมเยี่ยซูเฟย

“ทูลท่านอ๋องกระหม่อมนึกออกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ช่วงระยะเวลาครึ่งปีมานี้ทุก ๆ เจ็ดวัน จะมีน้ำแกงบำรุงร่างกาย ส่งมาจากตำหนักฮวากงของพระสนมเยี่ยซูเฟยพ่ะย่ะค่ะ โดยจะมีนางกำนัลคนสนิทเป็นคนถือมา และกล่าวว่าพระสนมเยี่ยซูเฟยเห็นว่าฝ่าบาททรงงานหนัก จึงได้ลงมือเคี่ยวน้ำแกงบำรุงร่างกายด้วยตนเอง ส่งมาถวายฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” ทุกครั้งจะเป็นนางกำนัลคนเดิมที่นำน้ำแกงนั่นมาส่ง

“คงเป็นที่ชัดเจนแล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จลุง ตอนที่หลานไปแอบฟังพวกสายลับพูดคุยกัน ถึงแผนการบุกยึดชายแดน พวกนั้นพูดว่าเป็นเสนาบดีกรมการโยธา ช่วยเปิดทางให้สายลับที่ปลอมตัวพวกนี้ ได้เข้ามาในแคว้นฉู่ของเราอย่างง่ายดาย โดยไม่มีผู้ใดจับพิรุธได้พ่ะย่ะค่ะ” คงวางแผนก่อกบฏให้องค์ชายสามขึ้นครองบัลลังก์สินะ

“บังอาจนัก! คนพวกนี้ช่างไม่กลัวตายจริง ๆ วางแผนชั่วร่วมกับต่างแคว้น คิดว่าพวกมันจะยอมยื่นมือช่วยเหลือโดยไม่หวังสิ่งใดรึ” ฮ่องเต้เมื่อได้รู้ว่ายาพิษถูกส่งมาจากที่ใดก็ทรงกริ้วอย่างมาก

“เสด็จพี่ช่วงเจ็ดวันนี้ทรงพักผ่อนพระวรกายก่อนเถิด กระหม่อมคิดว่าเมื่อครบเจ็ดวันแล้ว จะให้พระองค์ดื่มน้ำสมุนไพรอีกครั้ง เพื่อจะได้มั่นใจว่าพระองค์ไม่มียาพิษตกค้างอยู่ในพระวรกาย ส่วนน้ำแกงบำรุงนั่นถ้านางยังส่งมาอีก จ้าวกงกงก็รับไว้หาชามที่ใส่น้ำแกงอีกใบเทสลับน้ำแกงอีกครั้งก่อนที่ท่าน จะนำไปส่งที่ตำหนักฮวากงของพระสนมเยี่ยซูเฟยด้วยตนเอง

และอย่าลืมแจ้งกับนางว่า ฝ่าบาทต้องการตอบแทนน้ำใจ ที่นางมีต่อพระองค์บ้างจึงให้พ่อครัวในตำหนัก ทำน้ำแกงบำรุงมามอบให้กับนาง  นี่ถือเป็นการเอาคืนในขั้นเริ่มต้นเท่านั้น เสด็จพี่เห็นว่าความคิดนี้ของกระหม่อมเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวเจ้าแล้วสนมเยี่ย สิ่งที่เจ้ามอบให้กับพระเชษฐาของเปิ่นหวาง จงรับคืนกลับไปเถิด

“อืม ในเมื่อนางคิดวางยาพิษทำร้ายเจิ้น ก็มอบยาพิษนั้นกลับไปหานางบ้างก็ดีเช่นกัน จ้าวกงกงทำตามที่ชินอ๋องกล่าวไปเมื่อครู่ อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้เด็ดขาดเข้าใจหรือไม่” ที่พระองค์นั่งบนบัลลังก์มังกรครองราชย์มาได้อย่างมั่นคง ล้วนเป็นอนุชาของพระองค์ ที่คอยช่วยค้ำฐานบัลลังก์มาตลอด

“เสด็จลุง หลานอยากจะทูลขอองครักษ์เงาสักห้าคน เพื่อให้พวกเขาได้บรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงสุด สำหรับทำหน้าที่อารักขาเสด็จลุงได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หากองครักษ์เงาทั้งห้าคนที่เขาขอมา สามารถบรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงได้เสด็จลุงก็จะปลอดภัยมากขึ้น

“ตกลง ยามเฉินวันพรุ่งนี้องครักษ์ทั้งห้าคน จะยืนอยู่ที่ห้องโถงของจวนชินอ๋อง ขอบใจพวกเจ้ามากนะที่คอยเป็นห่วงเจิ้นมาโดยตลอด” ฮ่องเต้ย่อมตามใจหลานชาย หรือพระนัดดาคนโปรดคนนี้ของพระองค์ จนโอรสในวังหลังถึงกับอิจฉาริษยาตั้งแต่เล็กจนโต

“ขอบพระทัยเสด็จลุงที่เชื่อใจหลานพ่ะย่ะค่ะ”

“เสด็จพี่ กระหม่อมยังเป็นห่วงรัชทายาท และฮองเฮาด้วยพ่ะย่ะค่ะ คนพวกนั้นกล้าวางยาพระองค์ได้ แล้วกับฮองเฮา

หรือองค์รัชทายาทเล่า พวกมันจะปล่อยเอาไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องกล่าวขึ้นมาด้วยกลัวว่า รัชทายาทอาจจะถูกวางยาพิษด้วยอีกคน

“เสด็จพ่อเอาเช่นนี้ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ในวันพรุ่งนี้หลังจากประชุมเสร็จ ก็ให้เสด็จลุงส่งคนไปเชิญฮองเฮากับรัชทายาท เสด็จมาเข้าเฝ้าที่ตำหนักกวงจือกงแห่งนี้ ท่านพ่อค่อยนำน้ำสมุนไพรติดตัวมาเพิ่ม เพราะวันนี้พวกเรามัวแต่คิดว่า เสด็จลุงจะถูกพิษจึงได้เร่งรีบมาเข้าเฝ้า โดยมิได้เตรียมแผนการสำรองไว้ เสด็จพ่อเห็นด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เซียวหนิงหลงกล่าวความเห็นของตนออกไป

“เจิ้นเห็นด้วยกับอาหลงนะชินอ๋อง เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการก็ยังไม่สาย คืนนี้พวกเจ้ารีบกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด อาหลงก็เพิ่งจะกลับมาถึงเมืองหลวงเหนื่อย ๆ เจิ้นขอขอบใจพวกเจ้าอีกครั้ง ที่สามารถรักษาชีวิตเจิ้นไว้ได้” ความคิดของหลานชายไม่เลว และตอนนี้พระองค์ก็อยากจะนอนพักผ่อน เพราะร่างกายเหมือนกำลังฟื้นฟูอวัยวะภายใน จึงรู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้างเล็กน้อย

“เช่นนั้นกระหม่อมสองคนทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” ชินอ๋องและบุตรชายจึงทำความเคารพฮ่องเต้ และกลับออกไปด้วยวิธีการเช่นเดียวกับตอนที่เข้ามาในตำหนัก

“จ้าวกงกงให้คนของเราจับตามองพวกหนอน ที่แอบอยู่ในตำหนักนี้ให้ดี หากจับตัวได้จัดการส่งหัวของพวกมัน ไปให้กับคนที่ส่งหนอนพวกนี้มาในตำหนัก เป็นของที่ระลึกจากเจิ้นก็แล้วกัน” หากไม่มีอนุชากับหลานชาย พระองค์คงไม่รู้ว่าถูกวางยาพิษเป็นแน่

“กระหม่อมจะทำตามรับสั่งให้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพักผ่อนพระวรกายก่อนเถิด พรุ่งนี้ยังต้องตื่นบรรทมแต่เช้านะพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวกงกงรับคำสั่งของฮ่องเต้แล้ว ก็เข้าไปช่วยประคองให้ฮ่องเต้นอนลงบนพระแท่นบรรทมอีกครั้ง

สองคนพ่อลูกของจวนชินอ๋อง เมื่อกลับมาถึงจวนแล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับเรือนของตนเองทันที แต่เซียวหนิงหลงยังคงไม่ยอมพักผ่อน เขาเรียกเจียวมิ่งเข้ามาพบในตอนนี้ เพื่อต้องการให้เดินทางไปที่ตำบลหย่งฝูโดยเร็วที่สุด หากคำนวณจากเวลาแล้ว ชิงเอ๋อร์ของเขาใกล้จะได้เวลาเปิดร้านอาหารในอีกไม่กี่วันเป็นแน่

“คารวะซื่อจื่อขอรับ ท่านเรียกข้าน้อยมาพบตอนนี้ มีเรื่องด่วนอันใดให้ไปจัดการหรือขอรับ” เจียวมิ่งที่กำลังเตรียมตัวเข้านอน ก็ต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวเพื่อเข้าพบซื่อจื่อที่เรือนทันที

พอเจียวมิ่งมาถึงเขาก็มีคำสั่ง ให้ไปตามคนของหน่วยลับอีกสามคนมาเพิ่ม เพื่อทำให้พวกเขาบรรลุวรยุทธ์ขั้นสูง และสามารถออกเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้ทันที แม้ทั้งสี่คนจะไปถึงที่นั่นล่าช้าสักหน่อย แต่ขอเพียงยังไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นก็พอ

“ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งจิบชาไปตามก้งเยว่ ก้งคุน ก้งเจี้ยทั้งสามคนมาที่นี่อย่าได้ชักช้าเป็นอันขาด อย่าได้มีข้อสงสัยกับคำพูดของข้าเมื่อจำนวนคนมาครบเมื่อใด ข้าจะอธิบายให้ฟังพร้อมกัน”

ก่อนจะครบเวลาหนึ่งจิบชาเจียวมิ่งก็กลับมา พร้อมกับสามพี่น้องแซ่ก้งเมื่อทุกคนมาถึง เซียวหนิงหลงก็ยื่นถ้วยน้ำสมุนไพรให้พวกเขาดื่มทันที ในตอนนี้ข้างกายของเซียวหนิงหลง มีตันเจียงและชุนชานมายืนรออยู่ด้วยเช่นกัน

“พวกเจ้าทั้งสี่คนจงดื่มน้ำสมุนไพรนี้เข้าไป หลังจากดื่มแล้วรู้สึกมีอาการแปลก ๆ ภายในร่างกายอย่าได้ตั้งคำถาม ให้พวกเจ้านั่งลงทำสมาธิรวบรวมลมปราณ หลังจากนั้นข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้พวกเจ้าฟัง เอาล่ะดื่มได้แล้วอย่าชักช้า” คราแรกเจียวมิ่งเหมือนจะยกมือขึ้นถามคำถาม แต่พอได้ยินซื่อจื่อพูดดักทางเขาไว้ก่อนจึงต้องหดมือลงไป

ทั้งสี่คนทำตามคำสั่งซื่อจื่อทันที และอาการของพวกเขาก็เหมือนที่ตันเจียงกับชุนชานเป็น หลังดื่มน้ำสมุนไพร เพราะพวกเขาติดอยู่ในขั้นรองลงมาจากขั้นสูงมาหลายปี พลังที่ฝึกก็ไม่สามารถบรรลุขั้นต่อไปได้ พอมีน้ำสมุนไพรที่ซื่อจื่อมอบให้ พวกเขาได้ดื่มแล้วล้วนบรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้ภายในร่างกายอัดแน่นไปด้วยลมปราณ ที่สามารถใช้ได้ต่อเนื่องช่างมหัศจรรย์จริง ๆ ทั้งสี่คนจึงมองไปที่เซียวหนิงหลงเป็นตาเดียวกัน

เมื่อบรรลุวัตถุประสงค์ของตนแล้ว เซียวหนิงหลงจึงให้ตันเจียงเป็นคนอธิบาย เรื่องน้ำสมุนไพรและกำชับว่า อย่าได้หลุดปากพูดเรื่องนี้กับผู้ใด ทั้งสี่คนรับปากอย่างหนักแน่นพร้อมกับให้คำสาบาน จะเก็บเป็นความลับจนตาย

“เจียวมิ่ง เจ้าคงจะรู้แล้วว่าข้าจะส่งเจ้าไปที่ใด ข้ามีจดหมายฝากไปถึงนางเพื่ออธิบายเรื่องของพวกเจ้า หน้าที่ของพวกเจ้าก็คือปกป้องดูแลนางให้ดี อย่าปล่อยให้ใครมากลั่นแกล้ง หรือรังแกนางกับครอบครัว เจ้าต้องส่งจดหมายมารายงานข้าทุกเจ็ดวัน

ในฐานะที่ก้งเยว่เป็นสตรี เจ้าต้องคอยดูแลข้างกายนาง หากมีปัญหาอันใดเกี่ยวกับการค้า ให้รีบส่งจดหมายกลับมาได้ทันที พวกเจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าได้พูดไปแล้วใช่หรือไม่” ไม่ว่านางต้องการทำการค้าแบบใด มีคนของเขาไปอยู่ข้างกายแล้วย่อมไร้อุปสรรค

“พวกเราเข้าใจแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสี่คนต่างก็คิดเหมือนกันว่า อยากจะเห็นหน้าว่าที่สะใภ้จวนชินอ๋องเสียแล้ว ว่าสตรีเช่นไรที่สามารถละลายภูเขาน้ำแข็งอย่างซื่อจื่อลงได้อย่างราบคาบ

“เอาล่ะพวกเจ้ากลับไปเตรียมตัวให้พร้อมเถิด เมื่อถึงยามเหม่าให้ออกเดินทางไปตำบลหย่งฝูโดยเร็วที่สุด” ระหว่างที่เขาเดินทางกลับมา ไม่รู้ว่าจะมีบุรุษคนไหนเข้ามาวุ่นวายกับนางอีกหรือไม่

ทั้งสี่คนทำความเคารพเซียวหนิงหลง และแยกย้ายกันไปเตรียมตัว ส่วนเซียวหนิงหลงก็กลับเข้าเรือน เพื่อพักผ่อนเพราะวันพรุ่งนี้ยังต้องวางแผนการ เกี่ยวกับกองทัพของแคว้นตงหนานต่อไป