เสียงกระแทกประตูดังสนั่น ประตูสั่นไปทั้งบาน เหล่าทหารเตรียมอาวุธพร้อมที่จะต่อสู้กับสิ่งที่กำลังจะพังประตูเข้ามา ชายร่างสูงใหญ่ผมดำสวมหมวกปีกสีน้ำตาล ไว้หนวดเคราถูกจัดแต่งอย่างดี สวมเกราะสีฟ้า ที่อกมีรูปดอกกุหลาบสีม่วง ถือดาบอยู่ เป็นดาบเล่มเล็กบาง ด้ามจับมีที่ปกป้องกันนิ้ว แขนซ้ายสวมถุงมือหนา เป็นผู้นำกองทัพ ข้าง ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวสีแดง รูปร่างเล็กแต่ดูแข็งแรง รัดผมเป็นหางม้า เธอมีดวงตาสีดำเป็นประกาย หน้าตาจัดว่าสวย เธอถือธนูเล็งเป้าหมาย ด้านหลังของเธอมีเด็กหญิงวัยสิบขวบคนหนึ่ง รูปร่างเล็กไว้ผมยาวสีดำถักเป็นเปียหลายเส้นแอบอยู่ข้างหลังหญิงสาว เธอตัวสั่นด้วยความกลัวน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เหล่าทหารเริ่มมือสั่นเทาด้วยความกลัว ถ้าประตูบานนี้พังเมื่อใดชีวิตของทุกคนก็คงจะจบสิ้น ความหวังของทุกคนอยู่ที่กลุ่มคนเจ็ดคนกำลัง ยืนล้อมวงร่ายคาถาชายคนแรก สวมชุดขาวผิวสีแทนไว้ผมยาวและหนวดเคราหงอกขาวราวกับหิมะ ดวงตาสีขาวขุ่นทำให้รู้ว่าตาของเขาบอด มือข้างหนึ่งถือไม้เท้ายาวติด อัญมณีสีเขียวอีกคนใส่ชุดสีดำสวมหมวกทรงสูง ไว้หนวด ถือไม้พลองสั้นสีขาวดำอีกคนเป็นชายหัวโล้น ไว้หนวดเคราสวมชุดสีแดงดำ มีดวงตา
“เอามันสวมคอซะ” เธอพูดออกมาคราวนี้ชายหนุ่มกลับฟังเข้าใจทุกคำ“อะไรนะ” เขาถามซ้ำและขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ“เอาสวมคอหรือจะถือมันไว้ตลอดก็ได้ จะทำให้เจ้าพูดภาษาเดียวกับพวกเราได้” ลิโป้เอาสร้อยมาสวมคอ“เอาล่ะเจ้าเป็นใครกันแน่” โฮเซ่ถามทันที เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ“เจ้าล้อเล่นหรือเปล่าในใต้หล้ายังมีคนไม่รู้จักข้าหรือข้าคือ ลิโป้[1] ! ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า !” เหล่าทหารและโฮเซ่หัวเราะเหมือนกับมีเรื่องตลกอยู่ตรงหน้า“เจ้าขำบ้าอะไร” ลิโป้ถามด้วยความโกรธ“ชื่อแกไง คนบ้าอะไรวะชื่อ ริมโบ้” เจ้าชายโฮเซ่ยังคงหัวเราะต่อไป เขากัดฟันกรอด รวมพลังไปที่เท้า“กระทบปฐพี” เมื่อเขากระทืบพื้นลงไปแรงสะเทือนทำให้ทุกคนแทบจะยืนไม่อยู่ จึงหยุดหัวเราะ“ข้าชื่อลิโป้ ไม่ใช่ริมโบ้โวย ! ลิโป้เข้าใจมั้ย แล้วเจ้าเป็นใครที่นี่ที่ไหน ข้ามาอยู่นี่ได้ยังไงกัน” คราวนี้โฮเซ่กลับเป็นฝ่ายงงซะเอง“เจ้าอย่าล้อข้าเล่นเหรอ นี่ไปอยู่ในรูไหนมา ข้าคือ โฮเซ่บุตรแห่งโฮกัส รัชทายาทแห่งไวโอเล็ตโรส” คราวนี้ลิโป้กลับเป็นฝ่ายขำบ้าง“ขำหาอะไรวะ” โฮเซ่ตะคอกใส่เขา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนมาหัวเราะใส่เขาแบบนี้“ก็ขำชื่อแกแล้วทำไมต้องบอกด
“พูดบ้า ๆ น่า แกไม่รู้หรือไงว่าบ้านเมืองข้าเป็นยังไง”“แล้วมันเป็นปัญหาของข้าหรือไง อีกอย่างเรื่องที่เจ้าจะให้ข้าช่วยมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ หรอกนะ คนอย่างข้าไม่ช่วยใครเปล่า ๆ” ลิโป้พูดหน้าตาเฉย โฮเซ่กำลังจะไปเอาเรื่อง แต่วีโต้ยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามเขาจึงต้องนั่งลง“แล้วเจ้าต้องการอะไร” วีโต้ถามขึ้นมา ลิโป้มองไปที่แผนที่ อาณาจักรทั้งเจ็ดงั้นหรือ มันช่างดูยิ่งใหญ่ งดงาม เมื่อไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้วก็สู้หาบ้านใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมอยู่จะดีกว่า“ข้าจะช่วยแต่เจ้าต้องยกอาณาจักรทั้งหมดให้กับข้า”เมื่อได้ยินลิโป้พูดแบบนี้โฮเซ่ไม่ทนแล้ว เขาชักออกดาบมาและวิ่งเขาหาลิโป้ แต่ยอดขุนพลอย่างเขาไม่ใช่หมูที่จะให้ใครมาฆ่าง่าย ๆ เขาจับดาบและรับมือเจ้าชายโฮเซ่ โฮเซ่เข้าโจมตีด้วยเพลงดาบเน้นที่ความเร็วลิโป้ใช้ดาบปัดป้อง ต้องรีบจบการต่อสู้โดยเร็วเขารวมพลังไปที่เท้าอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช้กระทืบพื้น แต่เป็นลูกถีบ“เคลื่อนศิลา” ลูกถีบอันทรงพลังทำให้ร่างของโฮเซ่กระเด็น ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ใช่น้อย ๆ แต่เจ้าชายรีบตั้งตัวเขารวมพลัง แต่ว่า“หยุดพอได้แล้ว” วีโต้ห้าม ทั้งสองหยุดต่อสู้กัน พ่อมดตาบอดถามขึ้นมาว่า“สิ่ง
ข้าไปด้วย ห้ามแกแตะน้องข้าแม้แต่ปลายเล็บไม่งั้น ข้าจะเอาเลือดหัวแกมาล้างเท้าข้า” ลิโป้ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่โฮเซ่พูดเลยทั้งสี่ออกเดินทางด้วยม้าสามตัวโดยเซน่าขี่ตัวเดียวกับลูน่า ลิโป้ก็ทำให้โฮเซ่ไม่พอใจอีกครั้งด้วยการกว่าจะเลือกม้าเดินทางได้ เรียกได้ว่าถ้าเข้าไปดูในท้องม้าได้คงจะเข้าไปแล้ว ทำให้เสียเวลาหลายชั่วโมง ในที่สุดเขาเลือกม้าสีน้ำตาลตัวหนึ่ง“ก็แค่ม้าจะเลือกอะไรนักหนา” โฮเซ่บ่นพึมพำจงใจให้ลิโป้ได้ยิน“ม้าศึกจะเลือกส่งเดชได้อย่างไรกัน เราต้องรบร่วมกับมัน ถ้าเลือกไม่ดีก็เหมือนเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งนั่นล่ะ เรื่องแค่นี้ไม่รู้จะเป็นคนนำทัพได้อย่างไร” โฮเซ่ได้ยินดังนั้นก็เตรียมหาเรื่อง แต่ลูน่ากลับส่งของบางอย่างให้“เอาไปกินซะพี่เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น”ลิโป้แอบมอง ก้อนเล็ก ๆ สีน้ำตาล ดูเหมือนก้อนถ่าน โฮเซ่กินเข้าไป ลูน่าบอกให้พี่สาวชักม้าไปใกล้ ๆ ลิโป้เธอส่งสิ่งนั้นให้ เขารับมาและมองเด็กหญิงอย่างงง ๆ“ช็อกโกแล็ตไง ไม่รู้จักหรือ”ลิโป้มองอย่างไม่วางใจแต่ลูน่าจ้องเขา ลิโป้เลยเอาเข้าปากเขารู้ต้องรู้สึประหลาดใจเจ้าก้อนสีน้ำตาลนี้มีรสชาติหวาน ที่กินแล้วรู้สึกทำให้อารมณ์ดีขึ้น มองเด็กหญิงแล้วพึ
“เจ้านั่นเป็นใคร” โกดอนถามอย่างตกตะลึงเขาเพิ่งเคยเห็นคนที่หักเขามิโททอร์ได้ “มันแค่ฟลุ๊ก อย่าสนใจมันเลย” โฮเซ่บอกปัด แต่โกดอนไม่เห็นด้วย เขาเลยจะไปช่วยลิโป้ แต่ก็ถูก มิโนทอร์อีกกลุ่มล้อมเอาไว้ ลิโป้เห็นว่าถ้าหลบต่อไปเขาเองจะต้องแย่เลยรวมพลังไปที่เท้า และ“เคลื่อนศิลา” ลูกถีบกระแทกเข้าเต็มหัวของทีโบน ทำให้มันมึนงง ลิโป้เห็นเป็นโอกาสแล้ว จึงรวมพลังไปที่ขาและแตะมันเข้าทีก้านคอเต็มแรง“ตัดสิงขร” เจ้ามิโนทอร์เซและล้มแทบไม่เป็นท่า แต่ลิโป้เองก็เจ็บขาไม่น้อย ทีโบนรีบลุกขึ้นมา ความเจ็บปวดทำให้มันเริ่มกลัว เลยตัดสินใจ“พวกเราถอย !” เหล่ามิโนทอร์ถอยทันทีที่นายสั่ง“เจ้าเป็นใครกันแน่” โกดอนเดินเข้ามาหาเขา ลิโป้มองด้วยสายตายโส ทำให้โกดอนเริ่มไม่ชอบหน้าเขา“ข้า คือ ลิโป้ มาที่นี่เพื่อให้เจ้าสร้างอาวุธและชุดเกราะให้” ลิโป้พูดโกดอนนิ่งไปแล้วบอกว่า“แกมาผิดเวลาแล้วตอนนี้ข้าไม่มีวัตถุดิบอะไร มาสร้างอาวุธให้กับเจ้าแล้วล่ะ” โกดอนบอก ลิโป้ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ“เจ้าว่าอะไรนะ” “ใจเย็นก่อน ข้าไม่ได้ไม่อยากทำให้เจ้านะ แต่เหมืองโลหะมหากาฬของเราถูกยึดไปแล้ว ไม่มีโลหะมาเพิ่มหรอก” โกดอนพูด ลิโป้เดินไปหยิบ
“ถ้าเป็นฝีมือของพวกเรา แค่วันเดียวก็เสร็จหมดแล้ว” ลิโป้มองหน้าของโกดอนแล้วถามอีกครั้ง“ใครเป็นายแก” โกดอนคุกเข่าและตอบว่า“ท่านลิโป้คือนายของข้า”โกดอนสั่งให้ทุกคนรวบรวมโลหะมหากาฬมาจากของทุกอย่างที่ไม่ใช่อาวุธในหมู่บ้าน หลายครอบครัวต้องยกให้ทั้งน้ำตาเพราะว่า สำหรับโดวาฟแล้วเครื่องมือทำมาหากินเหมือนของมีค่ามากสำหรับพวกเขา มีบ้านหนึ่งพยายามแย่งเหล็กขุดอันหนึ่งจากพวกทหาร“ไม่นะนี่ของประจำตระกูลของข้า อย่าเอาไป” ลิโป้เลยจัดการถีบเจ้าคนนั้นกระเด็น“ทำไมโหดร้ายแบบนี้วะ พวกเขาแค่รักษาเครื่องทำมาหากินเท่านั้นเอง” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่ลิโป้กลับเถียงว่า“หากมัวแต่ห่วงเครื่องไม้เครื่องมือพวกนี้แล้วจะหยุดสงครามได้อย่างไรกัน ตอนนี้มีสงครามทำมาหากินได้เหรอ พอสงครามสงบค่อยมาสร้างเครื่องมือกันใหม่ทำกินกันใหม่ก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้นบวกกับความกลัวฝีมือของลิโป้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาเลยได้แต่ยอม พวกโดวาฟได้เตรียมสร้างเกราะกับอาวุธในแบบนี้ที่ลิโป้ออกแบบ พวกเขารู้สึกแปลก ๆ กับเกราะที่ลิโป้วาดมา“ท่านแน่ใจนะว่าจะทำตามแบบนี้ ข้าไม่เคยมาเห็นก่อน”โกดอนถาม ลิโป้พยักหน้า โกดอนเลยสั่งให้ลูกน้องลงมือ
ทีโปนเห็นลิโป้กำลังต่อสู้ฮาวูนแล้ว มันคิดว่าต้องรีบกำจัดลิโป้ให้เร็วที่สุด มันเลยตัดสินใจใช้วิธีการลอบกัด แต่โฮเซ่มาขวางเอาไว้ก่อน“อยากสู้มาเจอกับข้านี่” เมื่อได้ยินโฮเซ่ท้าทายเช่นนั้น ทีโบนก็โกรธมาก เหวี่ยงลูกตุ้มใส่เจ้าชายทันที แต่เขาหลบได้อย่างว่องไวและแทงดาบสวนไปโดนเกราะของทีโบนทำให้เกราะเป็นรอย แต่การโจมตียังไม่จบทำให้เกราะของทีโบนโดนแทงพรูไปหมด“เป็นดาบนี้ก็ฝีมือของโดวาฟเหมือนกัน คิดว่าข้าจะไม่มีอาวุธดี ๆ เลยหรือไง” ทีโบนยิ่งโกรธจัด มันเหวี่ยงลูกตุ้มมาเต็มแรง แต่โฮเซ่หลบได้ และแทงสวนเข้าไปที่ข้อมือเป็นแผลลึกทำให้เจ้ามิโนทอร์เสียเอ็นข้อมือไป จนถืออาวุธไม่ได้“แก !” ทีโบนร้องลั่นมันรวมพลังเตรียมที่จะพุ่งชนอีกครั้งทางด้านของลิโป้ ฮาวูนพุ่งชนอย่างบ้าคลั่ง ลิโป้เห็นว่าขืนรับมือเช่นนี้ต่อไปคงไม่เป็นการดีแน่น จึงตั้งสมาธิ ฮาวูนเห็นแบบนั้นมันจึงรวมพลังเตรียมชนครั้งสุดท้าย มันวิ่งมาแล้ว ลิโป้แทงทวนไปทันที“พยับฟ้า” แต่ลิโป้ก็กระเด็นด้วยแรงชน ฮาวูนเลือดไหลทะลักออกมา ทวนโดนเข้าที่จุดตาย มันล้มลงและขาดใจตาย ด้านโฮเซ่เขาถูกชนกระเด็นและทีโบนกำลังจะชนซ้ำแต่ว่า มีเสียง
“ข้าคือลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ตอนนี้ข้าคือ ผู้นำของกองกำลังโดวาฟ และจะเป็นผู้นำของพวกเจ้า” สามขุนพลมองหน้ากันอีกครั้ง เป็นได้ไงกันมีใครสามารถสั่งให้พวกโดวาฟเป็นสมุนได้ แต่เกราะที่มันสวมอยู่ก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแล้ว ยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อ วีโต้ก็เดินมาหาทุกคน“เรามีปัญหาใหญ่แล้ว มาที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้” ทุกคนเดินตามไป โรงตีเหล็กถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องประชุมชั่วคราว โดยมีโกดอนรออยู่ก่อน ทุกคนนั่งล้อมวงกันบนโต๊ะกลม วีโต้บอกว่า“คิดผิดแล้วนะ เจ้าฆ่าฮาวูน แต่ปล่อยทีโปนหนีไปแบบนั้นพวกมันจะกลับมาพร้อมกับความแค้น อย่างแน่นอน” เหมือนลิโป้จะไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย“นี่เจ้าหันฟังท่านวีโต้บาง ยังไง ท่านก็เป็นจอมเวทย์สูงสุดของดินแดนเรา” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมากลิโป้มองหน้าของทุกคน ทุบโต๊ะเสียงดังลั่น แล้วพูดว่า“นี่ล่ะที่ข้าต้องการ เจ้าทีโบนกับฮาวูนไม่ใช่หัวหน้าใหญ่แน่ ๆ เมื่อข้าฆ่าคนของมันเจ้าหัวหน้าไม่ยอมอยู่เฉย ๆ พวกมันจะบุกมาหาเราถึงตอนนั้น ข้าจะขยี้มันให้ด้วยมือของข้าเอง”“ประมาทไปแล้วลิโป้ เจ้าไม่รู้หรอกว่าหัวหน้าของพวกมิโนทอร์ร้ายกาจขนาดไหน” เบอร์ตั้นพูดขึ้นมา วีโต้เล
“ด้วยอำนาจที่ข้าได้รับมาในฐานะผู้ที่สังหารราชาอนัน ข้าขอแต่งตั้งให้ลูน่า บุตรสาวของโฮกัส ผู้เป็นรัชทายาท อันดับสาม ขึ้นครองบังลังค์”“ไม่นะข้าทำไม่ได้”“เจ้าทำได้ลูน่า เจ้าเป็นลูกของพ่อเจ้า อย่ากลัวข้าอยู่กับเจ้าเสมอ” ลิโป้พูด ลูน่านิ่งคิดในที่สุดก็ตัดสินใจรับตำแหน่ง“ข้ายินดีรับตำแหน่ง”“ทำไมพวกเจ้ายังไม่คุกเข่า ! ราชินีลูน่า ทรงพระเจริญ” ลิโป้ประกาศ ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมกันและเอ่ยเสียงดังกึกก้อง“ทรงพระเจริญ” ลิโป้ลุกขึ้นและบอกว่า“เนื่องจากพระนางยังทรงพระเยาวซ์ ข้าคิดว่าเราต้องมีผู้สำเร็จราชการแทน” คราวนี้เหล่าจอมเวทย์คิดว่าอย่างไรเสียลิโป้ก็ต้องแต่งตั้งตัวเองแน่ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น“ข้าขอแต่งตั้งให้เซน่าเป็นผู้แทนพระองค์” เซน่าอึ้งเธอกำลังจะปฎิเสธ แต่ลิโป้มองเธอเป็นเชิงสั่ง หญิงสาวเลยยอมทำตาม ลิโป้ชูทวนขึ้นฟ้าแล้วพูดว่า“สำหรับ ขอแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรทั้ง 7 ของทวีปลาอองเซียว นี้ โดยข้าจะขอให้อาณาจักรทั้งเจ็ด สร้างที่อยู่ให้ข้า และเตรียมกองทหารให้ข้าด้วย ข้าจะไปประจำในทุกดินแดน ดินแดนละหนึ่งปีคอยคุมกันที่นี่ให้กับพวกท่าน” เหล่าจอมเวทย์งงเป็นไก่ตาแตกไม่คิดว่าลิโป
แม้จะเพิ่งชนะศึกใหญ่มาแต่กลับไม่ได้มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะสองอาณาจักรต้องสูญเสียงราชาอันเป็นที่รักไป เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ กาแลงต้องคอยปลอบจินเจอร์ ไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะก็ตามที ก็ต้องพบความสูญเสียเหมือนกัน ลิโป้มองดูภาพดังกล่าว เขาไม่คิดเลยว่า กอร์ดอน โฮกัส โฮเซ่จะเป็นที่รักขนาดนี้ ถ้าคนตายวันนี้เป็นเขาจะมีใครเศร้าโศกให้ขนาดนี้มั้ย มีทหารมาเรียกเขาไปที่ประชุม พอลิโป้เข้าไปก็พบกับเหล่าจอมเวทย์ที่นั่งรออยู่แล้ว ลิโป้เห็นครีมมีท่าทางกังวลใจ“เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ข้าจะทำตามแน่ แต่ขอให้หลังจากที่จัดพิธีศพของสามกษัตริย์ก่อน” ลิโป้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วถามกลับไปว่า“แล้วจะทำยังไงกับพวกกลุ่มไคจูที่เหลือ” “ก็คงจะมีประหารและปล่อยไปเป็นบางตน แต่ก็ไม่น่าห่วงอะไร เมื่อไม่มีอนัน พวกมันคงจะไม่คิดบุกมาอีกหรอก” วีโต้ตอบ ลิโป้พยักหน้า“แล้วอนันเป็นใคร” เหล่าจอมเวทย์มองกัน กาแลงก้าตอบว่า“คงเป็นศิษย์ของจอมเวทย์คนหนึ่งนั่นล่ะ น่าเสียดายตอนเห็นหน้ามันก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะให้จำได้ แถมไม่ซากเหลืออีก” การประชุมจบลง แล้ว ลิโป้เดินออกไป “หวังว่าแผนท่านคงจะได้ผลนะ” ธีโอดอร์พูดขึ้นมา“ได
ลิโป้นั้นเอง วีโต้กับครีมรักษาเขาจนหายและยังฟื้นพลังให้อีกด้วย จึงเข้าไปร่วมการต่อสู้ได้ เมื่ออนันเห็นลิโป้ลุกขึ้นมาแล้ว จึงเรียกดาบกลับมาทั้งห้าเล่ม“ไอ้เก๊งเจ๊ง แกไม่มีสิทธิ์ใช้ดาบของโฮเซ่โว้ย”“ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว” อนันบังคับดาบให้พุ่งเข้าหาลิโป้ เหล่าจอมเวทย์จะเข้าไปช่วย แต่ลิโป้บอกว่า“อย่ามาสอดข้าจะฆ่ามันเอง” คราวนี้ลิโป้อ่านการโจมตีของดาบได้ทั้งหมด ทำให้รับมือได้ อนันตกใจมาก“แกทำได้ยังไง”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ผ่านสงครามมาเป็นร้อยครั้งแล้ว การโจมตีของแกน่ะ ใช้เวลาไม่นานข้าก็อ่านออกแล้ว” ถึงกระนั้นลิโป้ก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้อนันได้ เขารีบถอยตั้งหลัง และปักทวนลงพื้น“ใจกับอาวุธรวมกันเป็นหนึ่ง ใจเดินอาวุธเดิน ใจถึงอาวุธถึง ฝืนลิขิตฟ้า” ทวนของลิโป้ลอยขึ้นมา หมุนกลางอากาศ และพุ่งไปหาอนัน ดาบทั้งห้ารีบมาสกัดเอาไว้ อาวุธทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่นราวกับเป็นการต่อสู้ของทหารทั้งกองทัพ ในที่สุดก็มีช่องว่าง ทวนพุ่งไปด้วยความเร็ว ดาบทั้งห้ากระจัดกระจาย ปลายทวนแทงเข้าไปที่หน้ากากกระจกของอนันอย่างจัง“เพล้ง”เสียงกระจกแตกดังสนั่น อนันรีบถอยหลังออกมา ทวนปักอยู่ตรง
“ไม่คิดว่าเราจะต้องลงมือเอง !” พูดจบมันเรียกดาบออกมาอีกห้าเล่ม ดาบทั้งห้าลอยอยู่เหนือนิ้วมือซ้ายของมัน โฮเซ่กับลิโป้รีบตั้งท่าเตรียมพร้อม อนันฟาดฝ่ามือมาตรงหน้า ดาบทั้งห้าเล่มพุ่งไปด้วยความเร็ว แล้วเข้าโจมตี ลิโป้กับโฮเซ่รีบรับมือ แต่ว่าดาบบินกลับโจมตีด้วยความรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ยิ่งรับมือยิ่งลนลาน โดยอนันนั่งขยับมือและนิ้วไปมา ดาบก็เคลื่อนไหวตามราวกับว่ามันชีวิต ดาบเล่มหนึ่งกำลังจะมาแทงลิโป้ โฮเซ่เห็นก่อนเขารีบเอาดาบไปปัดเล่มนั่นช่วยชีวิตของลิโป้ไว้ได้อย่างหงุดหวิด แต่ว่าทำให้เขาเสียจังหวะดาบเล่มหนึ่งแทงเข้าที่อกมันพาร่างของโฮเซ่ ลอยขึ้นฟ้าไป ดาบอีกสี่พุ่งเสียบร่างของเขาทะลุร่างร่างร่วงลงสู่พื้นและยังมีอีกเล่มพุ่งมาตัดหัวของโฮเซ่ขาดกระเด็นลิโป้ตกตะลึง ! โฮเซ่คนที่เกลียดเขาที่สุด และคิดจะฆ่าเขาตลอดเวลา กลับเป็นคนช่วยชีวิตของเขา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของโฮเซ่ก็ลอยขึ้นมาดวงไฟสีขาวลอยออกมา อนันชูมือขวาขึ้นดวงไฟสีขาวลอยเข้าไปในมือของอนันมันเอาดวงไฟใส่เข้าไปในตัว แม้ไม่เข้าใจว่าอนันทำอะไรแต่เขารู้สึกโกรธมาก จึงวิ่งเข้าไปหมายจะแทงทวนใส่ แต่ถูกดาบของอนันสกัด“ใจเย็นก่อนลิโป้ถอยออกมา”
หลังจากนั้นเหล่าจอมเวทย์ก็ไปแช่แข็งศพของโฮกัสเอาไว้ แม้ว่าวีโต้จะตาบอด แต่ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเป้า ส่วนเหล่าทหารไวโอเล็ตก็ร้องเสียงดังระงม ทำให้บรรยากาศยิ่งเศร้าหนัก โฮเซ่คุกเข่าแล้วพูดต่อหน้าศพพ่อว่า“ข้าจะจัดการกับอนันให้ได้ และจะไม่ยอมให้ไวโอเล็ตโรสต้องเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” เขาชูดาบขึ้นเป็นการแสดงคำสัญญาต่อหน้าหลุมบิดา เหล่าจอมเวทย์มองหน้ากันอย่างลำบากใจ เพราะคำสัญญาที่วีโต้ให้กับลิโป้คืนนั้นลิโป้ให้คนหาเหล้ามา เขาเทลงพื้นไปหนึ่งจอกเป็นการคาราวะผู้ตาย เซน่าเดินมาหาเขาทำให้แปลกใจไม่น้อย เลยเชิญเธอนั่งข้าง ๆ“ขอเหล้าให้ข้าหน่อยได้มั้ย” ลิโป้รินเหล้าให้เธอ เซน่ารับมาดื่มอย่างยากเย็น“จะใช้เหล้าให้ลืมความเจ็บปวดหรือไง” ลิโป้ถาม เซน่าแทบจะสำลักเหล้า“เปล่านะแค่.....”“ถ้าจะเศร้าก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ เพราะเจ้าก็เพิ่งจะเสียพระราชาไปนี่” เซน่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ท่านไม่ใช่ราชา ท่านเป็นพ่อของข้า ข้าน่าจะเรียกท่านว่าพ่อสักครั้ง” พูดจบเธอก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีก ลิโป้เองก็ดื่มเป็นเพื่อนเธอ ยิ่งดื่มเหมือนความเศร้าทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสียพ่อ แม่ หรือที่เธอต้องมาเป็นองค์หญิงในวั
“งั้นเหรอ” มันร่ายมนตร์ เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา โฮเซ่หันไปมอง สะพานหินถูกทำลายไปแล้ว พร้อมกับทหารที่ตามมาร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง หนึ่งในนั้นคือ“ท่านพ่อ !” โฮเซ่เห็นพ่อของตนเองร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา เขาหันไปทางคราวิซาและควบม้าไปแทงดาบใส่หมายจะเอาชีวิต แต่คราวิซเอาวุธออกมารับ เป็นตะบองหนามทำจากแก้วผลึกสีม่วง ซึ่งดูจะผิดกับการเป็นจอมเวทย์ของมันมากเซน่าควบม้ามาถึงค่าย รีบตามหาลิโป้ ในที่สุดก็เจอ จึงวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหา“ลิโป้แย่แล้ว ท่านโฮเซ่แอบเอากองทัพไปจัดการกับไคจู แล้วพวกมันหนีเข้าป่าไป ท่านโฮกัสก็ตามไปด้วย” ลิโป้ได้ยินก็ตกใจ นี่มันเป็นกับดักชัด ๆ เขารีบออกคำสั่งเคลื่อนพลไปทันที แต่ใช้เพียงกองทัพของกรีนฮาร์ท ไลท์บลูเมาเท้นกับกองทัพส่วนตัวเท่านั้น จิระ แองเคิ้ล ชิว็อก คอปเปอร์ เกลตามไปด้วย แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าสะพานถูกทำลายไปแล้ว ที่ฝั่งตรงข้าม กำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ฝ่ายของไวโอเล็ตโรสเริ่มบาดเจ็บล้มตายโฮเซ่พยายามแทงดาบใส่แต่ว่า คราวิซกลับรับมือได้ทั้งหมด“เล่นพอแล้ว” คราวิซยิงแก้วผลึกออกมาจากตะบอง จำนวนมากราวกับฝูงผึ้งแตกรัง แทงม้าของโฮเซ่ไปเต็ม ๆ จนพรูน โฮเซ่รีบกระโดดลงจาก
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค