ตอนที่5. เจ้านั่นเป็นใคร

“เจ้านั่นเป็นใคร” โกดอนถามอย่างตกตะลึงเขาเพิ่งเคยเห็นคนที่หักเขามิโททอร์ได้  

“มันแค่ฟลุ๊ก อย่าสนใจมันเลย” โฮเซ่บอกปัด แต่โกดอนไม่เห็นด้วย เขาเลยจะไปช่วยลิโป้ แต่ก็ถูก   มิโนทอร์อีกกลุ่มล้อมเอาไว้ ลิโป้เห็นว่าถ้าหลบต่อไปเขาเองจะต้องแย่เลยรวมพลังไปที่เท้า และ

“เคลื่อนศิลา” ลูกถีบกระแทกเข้าเต็มหัวของทีโบน ทำให้มันมึนงง ลิโป้เห็นเป็นโอกาสแล้ว จึงรวมพลังไปที่ขาและแตะมันเข้าทีก้านคอเต็มแรง

“ตัดสิงขร” เจ้ามิโนทอร์เซและล้มแทบไม่เป็นท่า แต่ลิโป้เองก็เจ็บขาไม่น้อย  ทีโบนรีบลุกขึ้นมา ความเจ็บปวดทำให้มันเริ่มกลัว เลยตัดสินใจ

“พวกเราถอย !” เหล่ามิโนทอร์ถอยทันทีที่นายสั่ง

“เจ้าเป็นใครกันแน่” โกดอนเดินเข้ามาหาเขา ลิโป้มองด้วยสายตายโส ทำให้โกดอนเริ่มไม่ชอบหน้าเขา

“ข้า คือ ลิโป้ มาที่นี่เพื่อให้เจ้าสร้างอาวุธและชุดเกราะให้” ลิโป้พูดโกดอนนิ่งไปแล้วบอกว่า

“แกมาผิดเวลาแล้วตอนนี้ข้าไม่มีวัตถุดิบอะไร มาสร้างอาวุธให้กับเจ้าแล้วล่ะ” โกดอนบอก ลิโป้ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

“เจ้าว่าอะไรนะ”  

“ใจเย็นก่อน ข้าไม่ได้ไม่อยากทำให้เจ้านะ แต่เหมืองโลหะมหากาฬของเราถูกยึดไปแล้ว ไม่มีโลหะมาเพิ่มหรอก” โกดอนพูด ลิโป้เดินไปหยิบพลั่วขึ้นมาแล้วถามว่า

“พลั่วนี้ใช้โลหะที่ว่าด้วยหรือเปล่า” โกดอนมองไปที่พลั่วแล้วพูดว่า

“ใช่ทุกอย่างที่เป็นโลหะเราใช้มันทำหมด เพราะมีความแข็งแกร่งสูง” ลิโป้ยิ้มออกมามันเป็นรอยยิ้มที่ดูแล้วเหมือนกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออกและสิ่งนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ

“งั้น พวกเจ้าก็แค่รวบรวมเครื่องไม้เครื่องมือที่ไม่ใช่อาวุธ ทั้งหมดมาหลอมเป็นอาวุธให้กับข้า” เมื่อได้เช่นนั้นโฮเซ่ก็แย้งขึ้นมาทันที

“แกอย่าบ้านะถึงแกเป็นนักรบที่จอมเวทย์อัญเชิญมา แต่ถ้าทำแบบนี้มันเท่ากับปล้นกันชัด ๆ ข้าไม่ยอมให้ทำแบบนี้หรอก” แต่ลิโป้กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน

“เจ้าจะเอาไง” คำถามนี้ทำให้โกดอนกัดฟันด้วยความโกรธ แล้วพูดว่า

“ไม่มีทาง ทำไมพวกข้าต้องช่วยเจ้า จริง ๆ พวกข้ากับมนุษย์นอกจากทำการค้าแล้ว พวกข้าไม่มีความจำเป็นต้องเสียสละอะไรเลย ถ้าพวกมันบุกข้าก็จะสู้” โกดอนพูดลิโป้ควงพลั่วในมือแล้วบอกว่า

“ข้าจะถามอีกครั้งหนึ่งว่าเจ้าจะยอมทำตามที่ข้าบอกหรือไม่” โกดอนรู้สึกถึงอันตรายเขากำอาวุธแน่น ลิโป้ยังคงมองด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ไม่มีทางหรอก”  เมื่อโกดอนพูดจบลิโป้ก็ฟาดพลั่วมาทันที โกดอนเอาโล่รับเอาไว้แต่แรงฟาดทำให้เขาเซไปหลายก้าว

“เจ้าทำบ้าอะไร ลิโป้” โฮเซ่เขามาขวางหน้าของลิโป้ แต่ลิโป้กลับพูดว่า

“เจ้าอย่ายุ่งดีกว่า เมื่อพูดดี ๆ กับมันแล้วไม่ยอมก็ต้องใช้กำลัง !”  ลิโป้ผลักโฮเซ่ให้ล้มลง และวิ่งเข้าใส่ เขาแทงพลั่วไปแต่โกดอนเอาโล่รับเอาไว้ เสียงโลหะกระทบกันดังลั่นจนหลายคนต้องเอามือปิดหู

“จะมีเรื่องก็ได้นะลิโป้ จะได้รู้ว่าโดวาฟอย่างข้าไม่ใช่หมูให้แกมาฆ่าง่าย ๆ ” โกดอนตั้งท่าเตรียมพร้อม

“มาตกลงกันก่อน ถ้าข้าชนะข้าคือหัวหน้าของแก แต่ถ้าข้าแพ้ ก็แล้วแต่แก” เมื่อได้ยินเช่นนั้น         โกดอนเลยตอบว่า

“ได้เลย ตกลงตามนั้น”

 โกดอนเหวี่ยงขวานมา  ลิโป้เอาพลั่วรับ ยังดีที่มันทำจากโลหะมหากาฬไม่อย่างงั้นมันขาดเป็นชิ้น ๆ แน่ เขาต้องคอยรับมือ แต่ว่าพละกำลังของโกดอนมีมากผิดกับรูปร่างเตี้ย ๆ ของเขา ทำให้ลิโป้โจมตีลำบาก ยอดขุนศึกต้องรีบปิดเกม ลิโป้จึงตัดสินใจใช้เพลงแตะอีกครั้งหนึ่ง

“ตัดหินผา” เป็นท่าแตะกวาดต่ำให้เจ้าโกดอนล้มลงไป แต่ก็โจมตียังไม่จบ

“สุดขอบฟ้า” ร่างของโกดอนถูกฟาดให้ลอยขึ้นไป และลิโป้ก็ใช้ท่าโจมตีต่อเนื่อง

“ทะลุฟ้า” เขากระหน่ำแทงพลั่วกลางอากาศ ร่างของโกดอนร่วงลงมากระแทกพื้น ลิโป้เหยียบอกของโกดอนเอาไว้ นักรบโดวาฟกัดฟันด้วยความโกรธ

“ตอนนี้ข้าคือนายของแกแล้ว” โกดอนเจ็บหนักเขาพูดไม่ออก โฮเซ่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเขาชักดาบออกมาและวิ่งเข้าไปหมายเอาชีวิตลิโป้ แต่ขุนพลเหวี่ยงพลั่วมาฟาดหน้าของเขาเต็มแรงทำให้มึนงง

“อย่ามายุ่ง ทำเพื่อการศึกครั้งนี้ ถ้าขาดอาวุธข้าก็รบไม่ได้” ลิโป้พูด โกดอนมองลิโป้ด้วยความเจ็บใจลิโป้กระทืบเท้าลงไปซ้ำ

“ใครเป็นนายแก” โกดอนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บใจนั้นมีมากกว่าแน่ ขนาดมีแค่พลั่วลิโป้ยังร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าเกิดให้เขามีอาวุธที่ถนัดลิโป้คงจะเป็นกำลังสำคัญในการรบครั้งนี้แน่ ในยามนี้ไม่ควรเป็นเป็นศัตรูด้วยเด็ดขาด

“ก็ได้ข้าจะสั่งรวบรวมโลหะมหากาฬ มาสร้างอาวุธให้เจ้า แต่เจ้าต้องรับปากข้าสองเรื่อง” ลิโป้มองโกดอน ตอนนี้ยังมีอะไรมาต่อรองอีก แต่เมื่อโกดอนกล้าต่อรองเขาก็กล้ารับข้อเสนอเหมือนกัน

“ว่ามา”

“ข้อแรก หลังทำอาวุธเสร็จแล้ว เจ้าต้องเอาเหมืองมาคืนให้กับเรา ข้อสองข้อเจ้าอย่าได้ทำร้ายใครในหมู่บ้านข้าอีกตกลงได้หรือไม่” ลิโป้นิ่งคิด โกดอนเป็นคนมีฝีมือเขาน่าจะเลี้ยงเอาไว้ อีกอย่างหนึ่งก็ไม่มีความจำเป็นต้องฆ่าใครอีกเมื่อสยบโกดอนได้แล้วคนอื่น ๆ ในกองทัพก็คงจะยอมแพ้เอง เท่ากับว่าเขาได้พันธมิตรชั้นหนึ่งมาเป็นพวกแล้ว

“ก็ได้ แล้วต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะสร้างอาวุธให้ข้าได้”  ลิโป้เอาเท้าออกจากอกของโกดอน เขาลุกขึ้นมาแล้วตอบว่า