ตอนที่11. นี่เจ้าตบข้าเรอะ

“เราช่วยชีวิตท่านเอาไว้ได้ แต่ว่าแผลไฟไหม้บนร่างเกิดจากเวทย์มนตร์ ข้ารักษาไม่ได้พระองค์คงจะมีแผลไฟไหม้ทั้งตัวไปตลอดชีวิต” วีโต้พูด คราวนี้โฮเซ่อึ้งไป ลูน่าจะเข้าไปดูโฮกัสแต่เซน่าจับตัวเธอเอาไว้สภาพของโฮกัสตอนนี้คงไม่สามารถให้เด็กหญิงดูได้ ลิโป้เดินเข้ามาในค่ายเมื่อโฮเซ่เห็นลิโป้เขาชักดาบออกมาหมายจะไปแทงลิโป้ แต่ถูกลิโป้ฟาดด้วยทวนกระเด็นไป

“อะไรข้าชนะสงครามแต่เจ้ากลับมาหันมาดาบใส่ข้า” ยังพูดไม่ทันจบเซน่าก็เดินเข้ามาตบเขาหน้าหัน ลิโป้ทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนตบหน้าแบบนี้ ลิโป้กัดฟันด้วยความโกรธ และตะคอกใส่หน้าเธอ

“นี่เจ้าตบข้าเรอะ”

“เจ้าคิดจะฆ่าพระราชา ทำไมเจ้าทำแบบนี้” เซน่าพูดลูน่าได้ยินก็วิ่งมาฝ่ามือน้อยกระหน่ำตีเขาไม่หยุด นี่มันอะไรปกติถ้ามาทำกับเขาแบบนี้ต้องโดนแตะกระเด็นไปแล้ว แต่ทั้งผู้หญิงกับเด็กกลับทำให้รู้สึกผิด ลิโป้ตัดสินใจเดินออกจากค่ายเงียบ ๆ หมอคนหนึ่งเดินออกมา

“พระราชาอยากให้ท่านเซน่ากับท่านโฮเซ่เข้าพบเดี๋ยวนี้ขอรับ” เซน่ากับโฮเซ่เข้าไป ทั้งสองแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ได้ ราชาโฮกัสถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว เมื่อเห็นทั้งสองคน โฮกัสจึงพูดขึ้นมาว่า

“พวกเจ้าขวางท่านนักรบทำไม” โฮเซ่กับเซน่าตกใจมากที่ได้ยินแบบนี้

“มันจะฆ่าท่านนะครับ ทำไมถึงได้พูดแบบนี้” โฮเซ่ร้องขึ้นมาก่อนที่จะพูดต่อ

“ทำไมเจ้าไม่เข้าใจเลยว่า นี่มันสงครามนะ พวกมันเอาพ่อเป็นประกันเจ้าน่าจะรู้ว่าพวกมัน ไม่ปล่อยพ่อหรอก พ่อยอมตายเพื่อให้ไม่มีข้อต่อรองอะไรกับพวกเรา จะได้ทำการรบได้อย่างเต็มที่” โฮกัสตำหนิลูกทั้งสองพูดอะไรไม่ออก

“ข้ารู้ท่านพ่อ แต่สำหรับข้าท่านคือพ่อของข้า จะให้ทนดูท่านตายต่อหน้ามันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ” โฮเซ่พูดพลางเช็ดน้ำตา

“จำไว้เมื่อเจ้าเป็นราชาเจ้าต้องสละทุกอย่างเพื่อประชาชนของเจ้า เซน่าข้าขอบคุณ หากมีทางเลือกให้เลือกประชาชนไม่ใช่ข้า” เมื่อได้ยินแบบนั้นสองได้แต่เงียบไป ในฐานะกษัตริย์มันเป็นการแบกภาระเอาไว้หนักมากจริง ๆ

“แล้วท่านนักรบผู้นั้นเป็นใครกัน” พระราชาโฮกัสถาม โฮเซ่ไม่อยากพูดถึงลิโป้ เซน่าเลยพูดแทน

“เขาเป็นวีรบุรุษที่ถูกอัญเชิญมาด้วยคาถาอัญเชิญของจอมเวทย์สูงสุดทั้งเจ็ดค่ะ เขาชื่อ ลิโป้” พระราชาพูดขึ้นว่า

“ดีเลย ถ้าได้นักรบจากการอัญเชิญมาช่วย การปราบพวกปีศาจพวกนั้น พวกเราชนะแน่ ! ” โฮเซ่ได้ยินดังนั้นเขาต้องคิดหนัก เพราะลิโป้ไม่ได้ช่วยแบบช่วยเปล่า ถ้าพระราชารู้มีหวังอาการทรุดลงแน่ โฮเซ่เลยตัดสินใจไม่บอก เขาได้จับมือของพ่อไว้แล้วบอกว่า

“ท่านพ่อพักผ่อนเถอะครับ” พระราชาพยักหน้า

ลิโป้ต้องแอบมานั่งหลบมุมที่ข้างริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง เวลานี้เขาไม่ต้องการให้ใครมาเห็นเขาทั้งนั้น    เขาค่อย ๆ ถอดเถราะออกบนตัวของเขามีรอยเขียวซ้ำเต็มไปหมดจริงอยู่ว่าเกราะที่สวมเอาไว้อาจป้องกันไม่ให้เขากระดูกหัก แต่รอยเขียวซ้ำตามตัวมันเจ็บปวดไม่น้อย ลิโป้ได้แต่เอาผ้าชุบน้ำมาค่อย ๆ เช็ดเท่านั้น  เขามองไปค่าย ทหารหลายคนมีคนคอยดูแลทำแผลใส่ยาให้แล้วเขาล่ะ ทำไมถึงไม่มีใครถามเลยว่าเป็นอะไรมั้ย ลิโป้คล้ำแก้มของตนเอง รอยช้ำตามตัวมีมากมาย กลับไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรมาก แต่การตบหน้าเมื่อครู่นี้ มันกลับทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลนขึ้นมา ทำไมกัน ขนาดโดนมิโนทอร์ชนกระเด็นมันกลับไม่เจ็บปวดเท่าฝ่ามือน้อย ๆ ที่มาสัมผัสกับแก้มของเขา ลิโป้เลยคว้าทวนขึ้นฝึก เพื่อระงับอารมณ์ ขณะที่กำลังฝึกนั้นก็เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ลิโป้หันขวับไปทันที

“เฮ้ย ! ข้าเองท่านลิโป้” โกดอนนั่นเอง ปลายทวนเฉียดหัวของเขาไปนิดเดียว ถ้าโกดอนตัวสูงกว่านี้ปลายทวนอาจแทงหัวไปแล้ว

“มีอะไรโกดอนมาเงียบ ๆ ” ลิโป้ถาม

“คือท่านวีโต้ให้มาตามไปพบขอรับ” ลิโป้พยักหน้าเขารีบสวมเกราะ เขาเดินไปหาวีโต้ที่เต็นท์ ข้างใจมีโฮเซ่ กับเซน่า ดูวัล อูริก เบอร์ตั้น  รออยู่แล้ว

“มีอะไร” ลิโป้ถามด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ โฮเซ่ตั้งท่าจะเอาเรื่องแต่วีโต้ยกมือห้ามเอาไว้ก่อน

“อีกสามวัน เราจะเดินทางไปอาณาจักรไลท์บลูเม้าเทน” วีโต้บอกและชี้ให้ลิโป้ดูในแผน เขาอดที่แปลกใจไม่ได้ที่วีโต้ชี้ได้อย่างแม่นยำ ทั้ง ๆ ที่ตาบอด

“เดินทางไปทางไหนเร็วที่สุด” ลิโป้ถาม คราวนี้เซน่าตอบแทน

“ถ้าไปทางบกก็ใช้เวลาเจ็ดวัน แต่ถ้าเป็นทางน้ำ แค่สามวันเท่านั้นแต่ว่า….” เซน่าอึ้งไปสักพัก ลิโป้มองเธอเหมือนจะถามด้วยสายตา เซน่าเลยถอนใจเฮือกใหญ่

“มันไม่ง่ายนะตอนนี้ทะเลแถบนี้มีแต่พวกไวกิ้ง[1]คุมอยู่ พวกมันปล้นเรือทุกลำที่ผ่าน” ลิโป้นิ่งและทำหน้างง ๆ เซน่าเลยบอกว่า

“โจรสลัดน่ะ” เมื่อยินแบบนั้นลิโป้ยิ้มเยาะ อะไรกันกะอีกแค่พวกโจรสลัดไม่ได้น่ากลัวเลยสำหรับเขา

“เราจะไปทางเรือ”

“แกหูแตกหรือไงวะ เซน่าก็เพิ่งบอกว่ามันมีไวกิ้งคุมอยู่ พวกเราเดินไปทางเรือจะเสี่ยงมาก” ลิโป้หันกลับไปตวาดใส่เจ้าชายว่า

“อย่ามาขี้ขลาด กะอีกแค่โจรก๊กเดียวข้าจะจัดการกวาดมันลงทะเลให้หมด” เมื่อโฮเซ่ได้ยินเช่นก็พูดสวนกลับว่า

“ข้าไม่ได้ขลาด แต่ต้องคิดให้รอบครอบต่างหากเล่า นี่มันการสงครามต้องมีการวางแผน คิดว่าไอ้พวกนี้จัดการได้ง่ายหรือไง  เราควรไปทางบกดีกว่า” ลิโป้ตบโต๊ะเสียงดังและพูดสวนไปอีกว่า

“เจ้าทั้งโง่ทั้งขลาด คิดว่าทางบกพวกไคจูมันจะไม่ดักไว้หรือไงกัน การที่มีพวกโจรสลัดคุมแบบนั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่า พวกมันไม่ถนัดทางน้ำ การเดินทางทางน้ำนี่ล่ะปลอดภัยที่สุดแล้ว” เหตุผลของทั้งสองคนก็ฟังขึ้นทั้งคู่ วีโต้เห็นว่าถ้าปล่อยให้สองคนนี้เถียงกันต่อไปสักพักคงจะมีมวยแน่

“แบ่งการเดินทางไปสองทางดีมั้ย เจ้าชายก็นำทัพไปทางบก ส่วนลิโป้ก็นำกองกำลังของท่านไปทางน้ำ” โฮเซ่กับลิโป้นิ่งคิด อูริกจึงรีบแย้งขึ้นมาว่า

“แต่เราจะไว้ใจไอ้พวกมิโนทอร์ได้งั้นเหรอ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก” โกดอนหยิบแตรออกมาจากย่าม แตรทำจากเขาสัตว์ ทุกคนมองแตรอย่างสนใจ วีโต้คล้ำดูแล้วพูดว่า

“อ๋อ ! ทำจากเขาของมิโนทอร์สินะ”

[1] ไวกิ้ง (อังกฤษ: Vikings) ในความหมายหลักหมายถึงชนเผ่านักรบ นักการค้า และนักตั้งถิ่นฐานจากนอร์เวย์ สวีเดน และเดนมาร์ก ซึ่งบุกรบชนะ ยึดครอง และตั้งอาณานิคมอาณาเขตในส่วนใหญ่ของอังกฤษ นอร์ม็องดี และรัสเซียเมื่อระหว่างประมาณ พ.ศ. 1200 - พ.ศ. 1590 นอกจากนี้ยังบุกจู่โจมสเปน โมร็อกโก และอิตาลี ติดต่อการค้ากับจักรวรรดิไบแซนไทน์ เปอร์เซีย และอินเดีย ชาวไวกิงยังได้ค้นพบและยึดครองไอซ์แลนด์และกรีนแลนด์และเดินเรือไปถึงชายทวีปอเมริกาเหนืออีกด้วย