คอปเปอร์กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เหล่าทหารของไลท์บลูเมาเท้นเริ่มเสียขวัญ ข้างตัวของเขามีเด็กหนุ่มอายุประมาท 14-15 ปี รูปร่างผอม ผมสั้น สวมชุดสีเขียว ถือไม้เท้าที่กิ่งแตกออกมา เขาคือซิว็อก ผู้นำแห่งไลท์บลูเมาเท้น “กลัวหรือไงขอรับ ท่านชิว็อก” คอปเปอร์ถาม ซิว็อกตอบว่า“ข้าไม่รู้ว่าจะช่วยศึกครั้งนี้ได้ดีแค่ไหนกัน พลังของข้ายังไม่มากเท่าท่านพ่อ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โฮเซ่เห็นท่าไม่ดีเพราะหากผู้นำทัพขาดความมั่นใจขนาดนี้ กองทัพต้องเสียกำลังใจแน่นอน เขาจึงรีบพูดปลุกใจทหาร“เหล่าทหารกล้าแห่งไลท์บูลเมาเท่นเอย ข้ารู้ว่าความพ่ายแพ้ครั้งก่อนทำให้พวกเจ้าเสียความมั่นใจ แต่จงสร้างมันขึ้นมาใหม่ซะ หากเจ้าขาดกำลังใจและความมั่นใจในยามนี้ การเสียสละของท่านเปเตอร์ก็จะเสียเปล่า ขอให้ทุกท่านร่วมรบกับพวกเรา เพื่อ ไลท์บูลเมาเท่น” โฮเซ่ชูดาบขึ้นเหล่าทหารก็ชูอาวุธขึ้นมาเช่นกัน พร้อมกับเสียเฮดังลั่น กองทัพไคจูกำลังเคลื่อนพลมา นำโดยดาร์บี้มันเป็นเซ็นทอร์ร่างท่อนบนของมันเป็นผู้ชายร่างกายกำยำสวมเกราะสีน้ำตาล ร่างม้าท่อนล่างเป็นสีน้ำตาล มีเคียวยาว แต่สิ่งหนึ่งทีทำให้แปลกกว่าเซนทอร์ทั่วไปก็คือ มันมีเขาแพะอยู
โฮเซ่ได้พบกับน้องทั้งสองคนเขาตกใจมากที่ ลูน่าแอบตามมาด้วย เมื่อได้ฟังเหตุผลก็โกรธไม่ลง เลยเลี่ยงไปเตรียมกองทัพ ซึ่งการประชุมกองทัพจะทำให้หงุดหงิดกว่าเดิม เพราะต้องเจอกับ ไอ้หนวดแมลงสาบที่เขาสุดแสนจะเกลียด ในห้องประชุม โกดอน อูริก คอปเปอร์ ชิว็อก แองเคอร์ นั่งรออยู่ โฮเซ่เห็น ไวกิ้งก็พูดขึ้นมาว่า“ให้ไอ้พวกคนเถื่อนนี่เข้ามาร่วมประชุมกับเราได้ยังไง” แองเคอร์กำลังจะลุกออกไป แต่ลิโป้ยกมือห้ามไว้แล้วบอกว่า“เจ้านี่เป็นองค์รักษ์ของข้า ย่อมมีสิทธิ์นั่งในนี้ แกยังให้ผู้ติดตามเข้าร่วมด้วยได้เลย” โฮเซ่เลยได้แต่ยอมรับ คอปเปอร์หันไปบอกซิว็อกว่า“ถ้ายังไม่พร้อม ไม่ต้องมาร่วมฟังด้วยก็ได้นะครับ” ชิว็อกกำลังจะลุกขึ้นแต่ ลิโป้กลับบอกว่า“ไม่ต้องเลย ! เจ้าเด็กนั่นต้องฟังด้วย”“แต่ท่านยังเด็กอยู่ คิดว่า....” คอปเปอร์จะพูดต่อแต่ลิโป้กลับบอกว่า“เป็นผู้นำประเทศแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วยังมีภาระอีกมากรออยู่ นั่งฟังอยู่นี่ล่ะ” ชิว็อกเลยนั่งลง ลิโป้เลยยิงคำถามแรก“เอาล่ะ ตอนนี้กำลังรบมีเท่าไหร่” ทุกคนเงียบไป ลิโป้ตบโต๊ะเสียงดังและบอกว่า“ตอบมา ! นี่มันเรื่องใหญ่นะ ก็รู้หรอกว่าไม่ชอบข้า แต่ตอนนี้ช่วยใช้สมอ
“ท่านมีม้าอื่นหรือไม่” เขาถาม โตมาซทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นใครเรื่องมากขนาดนี้มาก่อนเลยตอบว่า“เหลือแต่ยูนิคอร์ แต่ว่า พวกมันขี่ไม่ได้หรอกนะ”“ทำไมกัน” ลิโป้ถามอย่างสนใจ“คือพวกมันดุร้าย พยศ จริงอยู่นะ เราเอาใช้รบได้แต่ แค่เอามันไปปล่อย เมื่อมันเห็นผู้บุกรุก มันก็จะเข้าจู่โจม ตามสัญชาติญาณเท่านั้นเอง และพวกเต็มวัยน่ะแทบไม่เหลือแล้ว เพราะถูกสังหารในสงครามครั้งก่อน ที่เหลืออยู่ก็...” แต่คำตอบของโตมาซกลับทำให้ลิโป้ยิ่งสนใจ“เหลืออะไร”“ไอ้แสบ มันพยศใครก็เข้าใกล้ไม่ได้เลย” ตาของลิโป้ลุกวาวขึ้นมาทันที“พาข้าไปดูสิ”“อย่าหาเรื่องดีกว่า” โตมาซรีบห้าม เมื่อลิโป้ได้ยินเช่นนั้นก็ตวาดใส่ชายชรา“รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้” เมื่อเห็นลิโป้ตวาดตาของตนแบบนี้เซน่าก็รีบพูดว่า“นี่พูดให้....” โตมาซยกมือห้ามไม่ให้หลานสาวพูดต่อ“ก็ได้ไอ้หนุ่มแต่ถ้าตายอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน” โตมาซพาลิโป้ไปทุ่งหญ้าของเหล่ายูนิคอร์ มันเป็นม้าที่มีรูปร่างงดงาม มีเขาบิดเป็นเกลียวอยู่ที่กลางหน้าผาก แม้ว่าพวกมันจะเป็นเพียงลูกม้าแต่กลับที่ทวงท่าที่สง่างามแฝงด้วยความแข็งแกร่ง“ตัวนั้นล่ะไอ้แสบ” โตมาซชี้ให้ยูนิคอร์ตัวหนึ่ง มันยืนเด่นเป็น
ลิโป้มองชิว็อกก็เดาออกว่าพวกเซนทอร์ทำไมถึงได้ถอนตัวไป ผู้นำที่ยังเป็นเด็กย่อมมีปัญหาด้านความน่าเชื่อถือและความไว้วางใจ ยิ่งเป็นช่วงสงครามด้วยแล้วใครจะเอาชีวิตมาฝากไว้กับเด็กกันเล่า สิ่งที่แบกมันก็ช่างหนักหนาเหลือเกิน“แล้วทำไมเจ้าต้องไปเจรจาเอง ทำไมไม่ให้คอปเปอร์ไปแทนล่ะ” ลิโป้ถาม ชิว็อกถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบว่า“ท่านคอปเปอร์ต้องดูแลกองทัพ ข้าอาจยังเด็กนะ แต่ยังไงข้าก็เป็นกราโคน็อต พวกมันคงยอมเจรจาบ้างล่ะ” ลิโป้พยักหน้า เขาหันไปมองสองสาวแล้วถามอีก“แล้วเจ้าสองคนจะไปทำไมไม่ทราบ”“ข้าจะไปช่วยคุ้มกันท่านชิว็อก” เซน่าตอบลิโป้หันไปมองลูน่า เด็กหญิงพยายามทำใจกล้าตอบลิโป้ว่า“ท่านพ่อเคยบอกว่าข้าเอาไว้ พวกเซนทอร์ไม่ทำร้ายเด็กเด็ดขาด เลยคิดว่าถ้าไปด้วย.....” ลิโป้ยิ้มมุมปากรอยยิ้มแบบนี้ ชิว็อกไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลยเพราะมันเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม“ยิ้มอะไร” ชิว็อกถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ไม่ต้องมาทำเป็นดุหรอก เจ้าให้ผู้หญิงคุ้มกันและเอาเด็กเป็นโล่แบบนี้ โธ่ เป็นกราโคน็อซ แต่ดันปอดแหกแบบนี้ ข้าหมดคำพูด” เมื่อได้ยินเช่นนั้นชิว็อกก็โกรธมากฟาดไม้เท้าไปเต็มแรง แต่ลิโป้เอาทวนรับเอาไว้ทัน
“ถ้าใช้ของเจ้า มันหักแน่ เอามาได้แล้วจิระ หรือเจ้ากลัวข้ายิงโดน”จิระให้ลูกน้องเอาธนูมาให้ เมื่อ ลิโป้จับมันเขารู้สึกถึงน้ำหนักอันมหาสาร แต่ก็ยกมันขึ้นมาได้ ทำให้เขาเซไปหลายก้าว ลิโป้วางธนูลงเหงื่อแตก จิระหัวเราะเยาะ เขาบอกว่า“ไหวมั้ย ถ้าจะยอมแพ้แล้วไสหัวไปก็ได้นะ” ลิโป้หันไปทางจิระแล้วถามว่า“มีเหล้ามั้ย” ลิโป้ร้องถาม ทุกคนทำหน้าไม่ถูก ลิโป้จะเล่นอะไรกันแน่ จิระพยักหน้า“เอามาหน่อยสิ ตั้งแต่มาถึงนี่ยังไม่ได้กินซักหยอดเลย” จิระแอบขำนี่ มันกลัวจนต้องดื่มย้อมใจเชียวหรือ เขาให้ลูกน้องไปยกมาให้ จอกหนึ่ง ลิโป้ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก ทันทีที่เหล้าผ่านลงคอไปเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว“เหล้าดีนะ ขออีกสอง” เมื่อเห็นลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปขนาดนั้น ทั้งชิว็อกกับเซน่าก็หน้าซีดเผือด เพราะทั้งสองรู้ดีว่าเหล้าของพวกเซนทอร์นั้นแรงมาก แค่จอกเดียวก็ทำให้เมาได้แล้ว นี่เล่นไปสามจอกไม่ทางยิงถูกหรอก ทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพราะลิโป้ไม่ฟังแน่ สถาการณ์แบบนี้ลิโป้เคยเจอมาแล้ว[1] เขาเลยไม่หวั่นเกรง ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนมองตามอย่างลุ้นระทึกที่เมืองไลท์บูลเมาเท่น ตอนนี้กำลังวุ่ยวายด้วยว่
“ไม่ใช่ท่านคอปเปอร์อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าจะไปฝึกฝนต่างหาก หากอยู่ที่นี่ข้าคิดว่าคงจะไม่มีประสบค์การอะไรมาช่วยข้าหรอก เพื่ออาณาจักรข้าจะต้องเก่งขึ้นกว่านี้” คอปเปอร์อึ้งไปเข้าไม่คิดว่าเจ้านายของเขาจะมีความคิดแบบนี้ เลยได้แต่ถามว่า“ลิโป้รู้หรือเปล่าเรื่องที่ท่านจะตามมันไป”“ข้ายังไม่ได้บอกหรอก แต่ยังไงข้าก็จะไปต่อเป็นในฐานะทหารเลวข้าก็จะไป ” คอปเปอร์เห็นความเด็ดเดี่ยวของชิว็อดแล้ว เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน กราโครน๊อตกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว“ข้าจะดูแลอาณาจักรเอง วางใจข้าได้เลย”โฮเซ่เดินหงุดหงิดออกมา คนตั้งมากมายทำไมต้องอัญเชิญลิโป้มาด้วย เขาเห็นเซน่ากับลูน่าเดินไปด้วยท่าทางแปลก ๆ เลยแอบตาม เซน่ากับลูน่ากำลังตามหาให้ใครอยู่ โฮเซ่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ทั้งสองหาจะเป็น ลิโป้ ! ขุนพลกำลังฝึกฝนวิชาทวนอยู่เพียงลำพัง เมื่อเห็นทั้งสองคนก็เลยหยุดการฝึก“มาทำอะไรที่นี่” ลูน่ายื่นตะกร้าให้กับลิโป้แทนคำตอบ เขารับมา ข้างในมีขนมดูแห้ง ๆ ลิโป้มองแล้วทำหน้างง ๆ“มันเรียกว่าคุกกี้เป็นขนมน่ะ ลูน่าอยากทำเพื่อเอ่อขอโทษและขอบคุณนาย” เซน่าพูดขึ้นมาลิโป้ขมวดคิ้ว“ที่เจ้าตามไปช่วยลูน่าที่เกาะไง และขอโทษที่เข้าใจเจ้
หนทางในอุงโมงค์นั้น ไม่ได้มืดอย่างที่ลิโป้คิด แสงสว่างจากภายนอกที่ลอดเข้ามาได้ นั่นทำให้ภายในอุโมงค์ที่ควรจะมืดกลับสว่างราวกับกลางวัน พอยิ่งเดินเข้าไปอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หิมะเริ่มปลิวเข้ามา เมื่อใกล้ทางออก เสียงคำรามก็ดังขึ้น ลิโป้ตั้งท่าเตรียมพร้อม เจ้าของเสียงคำรามปรากฏตัวขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นสัตว์รูปร่างสูงใหญ่มีขนสีขาวเต็มตัวหน้าเหมือนลิง เดินสองขา มันส่งเสียงคำรามใส่อีก ลิโป้กำลังจะต่อสู้แต่ว่า“เดี๋ยว ๆ นี่ไม่ใช่พวกกลุ่มไคจู พวกนี้คือเยติ[1] สัตว์พื้นเมืองของที่นี่ ท่านลีแวร์ได้ฝึกพวกมันเอาไว้ใช้งาน” ชิว็อกพูดและเดินออกมาจ้องหน้ามัน สักพักเจ้าเยติดก็วิ่งออกไป ลิโป้มองชิว็อกอย่างแปลกใจ“ท่านชิว็อก เป็นกราโครน๊อต ท่านสื่อสารกับสัตว์ทุกชนิดได้” เซน่าอธิบาย ลิโป้พยักหน้ารับรู้“เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ โง่จริงหรือแกล้งโง่วะเนี่ย”โฮเซ่ยังไม่วายแขวะ เสียงหมาเห่าดังขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น เธอสวมเสื้อผ้าหนา ๆ ทำจากขนสัตว์สีขาว มีหมวกคุมหน้า เมื่อเธอเข้ามาใกล้ก็เปิดหมวกเห็นใบหน้าอย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงที่มีผิวขาวปากสีแดง ผมยาวที่น้ำตาล“สวัสดีท่านชิว็อก ข้า ครีมเป็
“ทำลายที่หัวใจของมัน นอกจากหัวใจอย่างอื่นของมันโลหะหมด อ๋อ ! ข้าชื่อ แดมบาเป็นผู้ปกครองดินแดนบลูสโนว์” เขาแนะตัวกับทุกคน โกดอนหน้าเสียเหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่าง“แกรู้อะไรโกดอน” ลิโป้ถามขึ้น“ไว้ไปที่เมืองก่อนแล้วข้าจะบอก” ลิโป้กำลังจะซักแต่ลีแวร์บอกว่า“ตอนนี้หาทางช่วยเหลือคนอื่นก่อน” เหล่าทหารเลยมองหาคนที่บาดเจ็บได้เข้าช่วยเหลือไป ลีแวร์กับครีมใช้เวทย์มนต์ช่วยรักษาอาการบางอย่างที่หนักหนา เกินกว่าหมอจะช่วยได้แต่อีกงานที่เหล่าทหารต้องทำคือ เก็บชิ้นส่วนของพวกเกราะปีศาจและ ชิ้นของศพ หลายคนก็ร่ำไห้ กับการสูญเสีย เมื่อเห็นภาพนี้โฮเซ่เริ่มรู้สึกผิดถ้าแค่เขาสั่งทหาร ไปช่วยลิโป้คนก็ไม่ต้องตายมากมายขนาดนี้ แต่จำต้องเก็บอาการเอาไว้ก่อนกองทัพเคลื่อนพลไปถึงเมือง ลิโป้เห็นกำแพงสีขาว มันทำจากน้ำแข็งผสมกับหิน อากาศแบบนี้กำแพงนี้ไม่มีทางละลายแน่ ๆ มีเยติคอยเฝ้าอยู่ กองทัพเคลื่อนพลมาถึงค่ายพัก ลิโป้ โกดอน โฮเซ่ จิระ ลีแวร์แองเคอร์ แดมบา ไปที่ห้องประชุม เมื่อครบองค์ประชุมแล้วลิโป้เลยยิงคำถามกับโกดอนทันที“เอาล่ะบอกว่าแกรู้อะไรโกดอน” โดวาฟถอนหัวใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบ“เมื่อก่อนพวกเราชาวโดวาฟมีเมือง
“ด้วยอำนาจที่ข้าได้รับมาในฐานะผู้ที่สังหารราชาอนัน ข้าขอแต่งตั้งให้ลูน่า บุตรสาวของโฮกัส ผู้เป็นรัชทายาท อันดับสาม ขึ้นครองบังลังค์”“ไม่นะข้าทำไม่ได้”“เจ้าทำได้ลูน่า เจ้าเป็นลูกของพ่อเจ้า อย่ากลัวข้าอยู่กับเจ้าเสมอ” ลิโป้พูด ลูน่านิ่งคิดในที่สุดก็ตัดสินใจรับตำแหน่ง“ข้ายินดีรับตำแหน่ง”“ทำไมพวกเจ้ายังไม่คุกเข่า ! ราชินีลูน่า ทรงพระเจริญ” ลิโป้ประกาศ ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมกันและเอ่ยเสียงดังกึกก้อง“ทรงพระเจริญ” ลิโป้ลุกขึ้นและบอกว่า“เนื่องจากพระนางยังทรงพระเยาวซ์ ข้าคิดว่าเราต้องมีผู้สำเร็จราชการแทน” คราวนี้เหล่าจอมเวทย์คิดว่าอย่างไรเสียลิโป้ก็ต้องแต่งตั้งตัวเองแน่ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น“ข้าขอแต่งตั้งให้เซน่าเป็นผู้แทนพระองค์” เซน่าอึ้งเธอกำลังจะปฎิเสธ แต่ลิโป้มองเธอเป็นเชิงสั่ง หญิงสาวเลยยอมทำตาม ลิโป้ชูทวนขึ้นฟ้าแล้วพูดว่า“สำหรับ ขอแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรทั้ง 7 ของทวีปลาอองเซียว นี้ โดยข้าจะขอให้อาณาจักรทั้งเจ็ด สร้างที่อยู่ให้ข้า และเตรียมกองทหารให้ข้าด้วย ข้าจะไปประจำในทุกดินแดน ดินแดนละหนึ่งปีคอยคุมกันที่นี่ให้กับพวกท่าน” เหล่าจอมเวทย์งงเป็นไก่ตาแตกไม่คิดว่าลิโป
แม้จะเพิ่งชนะศึกใหญ่มาแต่กลับไม่ได้มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะสองอาณาจักรต้องสูญเสียงราชาอันเป็นที่รักไป เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ กาแลงต้องคอยปลอบจินเจอร์ ไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะก็ตามที ก็ต้องพบความสูญเสียเหมือนกัน ลิโป้มองดูภาพดังกล่าว เขาไม่คิดเลยว่า กอร์ดอน โฮกัส โฮเซ่จะเป็นที่รักขนาดนี้ ถ้าคนตายวันนี้เป็นเขาจะมีใครเศร้าโศกให้ขนาดนี้มั้ย มีทหารมาเรียกเขาไปที่ประชุม พอลิโป้เข้าไปก็พบกับเหล่าจอมเวทย์ที่นั่งรออยู่แล้ว ลิโป้เห็นครีมมีท่าทางกังวลใจ“เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ข้าจะทำตามแน่ แต่ขอให้หลังจากที่จัดพิธีศพของสามกษัตริย์ก่อน” ลิโป้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วถามกลับไปว่า“แล้วจะทำยังไงกับพวกกลุ่มไคจูที่เหลือ” “ก็คงจะมีประหารและปล่อยไปเป็นบางตน แต่ก็ไม่น่าห่วงอะไร เมื่อไม่มีอนัน พวกมันคงจะไม่คิดบุกมาอีกหรอก” วีโต้ตอบ ลิโป้พยักหน้า“แล้วอนันเป็นใคร” เหล่าจอมเวทย์มองกัน กาแลงก้าตอบว่า“คงเป็นศิษย์ของจอมเวทย์คนหนึ่งนั่นล่ะ น่าเสียดายตอนเห็นหน้ามันก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะให้จำได้ แถมไม่ซากเหลืออีก” การประชุมจบลง แล้ว ลิโป้เดินออกไป “หวังว่าแผนท่านคงจะได้ผลนะ” ธีโอดอร์พูดขึ้นมา“ได
ลิโป้นั้นเอง วีโต้กับครีมรักษาเขาจนหายและยังฟื้นพลังให้อีกด้วย จึงเข้าไปร่วมการต่อสู้ได้ เมื่ออนันเห็นลิโป้ลุกขึ้นมาแล้ว จึงเรียกดาบกลับมาทั้งห้าเล่ม“ไอ้เก๊งเจ๊ง แกไม่มีสิทธิ์ใช้ดาบของโฮเซ่โว้ย”“ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว” อนันบังคับดาบให้พุ่งเข้าหาลิโป้ เหล่าจอมเวทย์จะเข้าไปช่วย แต่ลิโป้บอกว่า“อย่ามาสอดข้าจะฆ่ามันเอง” คราวนี้ลิโป้อ่านการโจมตีของดาบได้ทั้งหมด ทำให้รับมือได้ อนันตกใจมาก“แกทำได้ยังไง”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ผ่านสงครามมาเป็นร้อยครั้งแล้ว การโจมตีของแกน่ะ ใช้เวลาไม่นานข้าก็อ่านออกแล้ว” ถึงกระนั้นลิโป้ก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้อนันได้ เขารีบถอยตั้งหลัง และปักทวนลงพื้น“ใจกับอาวุธรวมกันเป็นหนึ่ง ใจเดินอาวุธเดิน ใจถึงอาวุธถึง ฝืนลิขิตฟ้า” ทวนของลิโป้ลอยขึ้นมา หมุนกลางอากาศ และพุ่งไปหาอนัน ดาบทั้งห้ารีบมาสกัดเอาไว้ อาวุธทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่นราวกับเป็นการต่อสู้ของทหารทั้งกองทัพ ในที่สุดก็มีช่องว่าง ทวนพุ่งไปด้วยความเร็ว ดาบทั้งห้ากระจัดกระจาย ปลายทวนแทงเข้าไปที่หน้ากากกระจกของอนันอย่างจัง“เพล้ง”เสียงกระจกแตกดังสนั่น อนันรีบถอยหลังออกมา ทวนปักอยู่ตรง
“ไม่คิดว่าเราจะต้องลงมือเอง !” พูดจบมันเรียกดาบออกมาอีกห้าเล่ม ดาบทั้งห้าลอยอยู่เหนือนิ้วมือซ้ายของมัน โฮเซ่กับลิโป้รีบตั้งท่าเตรียมพร้อม อนันฟาดฝ่ามือมาตรงหน้า ดาบทั้งห้าเล่มพุ่งไปด้วยความเร็ว แล้วเข้าโจมตี ลิโป้กับโฮเซ่รีบรับมือ แต่ว่าดาบบินกลับโจมตีด้วยความรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ยิ่งรับมือยิ่งลนลาน โดยอนันนั่งขยับมือและนิ้วไปมา ดาบก็เคลื่อนไหวตามราวกับว่ามันชีวิต ดาบเล่มหนึ่งกำลังจะมาแทงลิโป้ โฮเซ่เห็นก่อนเขารีบเอาดาบไปปัดเล่มนั่นช่วยชีวิตของลิโป้ไว้ได้อย่างหงุดหวิด แต่ว่าทำให้เขาเสียจังหวะดาบเล่มหนึ่งแทงเข้าที่อกมันพาร่างของโฮเซ่ ลอยขึ้นฟ้าไป ดาบอีกสี่พุ่งเสียบร่างของเขาทะลุร่างร่างร่วงลงสู่พื้นและยังมีอีกเล่มพุ่งมาตัดหัวของโฮเซ่ขาดกระเด็นลิโป้ตกตะลึง ! โฮเซ่คนที่เกลียดเขาที่สุด และคิดจะฆ่าเขาตลอดเวลา กลับเป็นคนช่วยชีวิตของเขา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของโฮเซ่ก็ลอยขึ้นมาดวงไฟสีขาวลอยออกมา อนันชูมือขวาขึ้นดวงไฟสีขาวลอยเข้าไปในมือของอนันมันเอาดวงไฟใส่เข้าไปในตัว แม้ไม่เข้าใจว่าอนันทำอะไรแต่เขารู้สึกโกรธมาก จึงวิ่งเข้าไปหมายจะแทงทวนใส่ แต่ถูกดาบของอนันสกัด“ใจเย็นก่อนลิโป้ถอยออกมา”
หลังจากนั้นเหล่าจอมเวทย์ก็ไปแช่แข็งศพของโฮกัสเอาไว้ แม้ว่าวีโต้จะตาบอด แต่ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเป้า ส่วนเหล่าทหารไวโอเล็ตก็ร้องเสียงดังระงม ทำให้บรรยากาศยิ่งเศร้าหนัก โฮเซ่คุกเข่าแล้วพูดต่อหน้าศพพ่อว่า“ข้าจะจัดการกับอนันให้ได้ และจะไม่ยอมให้ไวโอเล็ตโรสต้องเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” เขาชูดาบขึ้นเป็นการแสดงคำสัญญาต่อหน้าหลุมบิดา เหล่าจอมเวทย์มองหน้ากันอย่างลำบากใจ เพราะคำสัญญาที่วีโต้ให้กับลิโป้คืนนั้นลิโป้ให้คนหาเหล้ามา เขาเทลงพื้นไปหนึ่งจอกเป็นการคาราวะผู้ตาย เซน่าเดินมาหาเขาทำให้แปลกใจไม่น้อย เลยเชิญเธอนั่งข้าง ๆ“ขอเหล้าให้ข้าหน่อยได้มั้ย” ลิโป้รินเหล้าให้เธอ เซน่ารับมาดื่มอย่างยากเย็น“จะใช้เหล้าให้ลืมความเจ็บปวดหรือไง” ลิโป้ถาม เซน่าแทบจะสำลักเหล้า“เปล่านะแค่.....”“ถ้าจะเศร้าก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ เพราะเจ้าก็เพิ่งจะเสียพระราชาไปนี่” เซน่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ท่านไม่ใช่ราชา ท่านเป็นพ่อของข้า ข้าน่าจะเรียกท่านว่าพ่อสักครั้ง” พูดจบเธอก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีก ลิโป้เองก็ดื่มเป็นเพื่อนเธอ ยิ่งดื่มเหมือนความเศร้าทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสียพ่อ แม่ หรือที่เธอต้องมาเป็นองค์หญิงในวั
“งั้นเหรอ” มันร่ายมนตร์ เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา โฮเซ่หันไปมอง สะพานหินถูกทำลายไปแล้ว พร้อมกับทหารที่ตามมาร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง หนึ่งในนั้นคือ“ท่านพ่อ !” โฮเซ่เห็นพ่อของตนเองร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา เขาหันไปทางคราวิซาและควบม้าไปแทงดาบใส่หมายจะเอาชีวิต แต่คราวิซเอาวุธออกมารับ เป็นตะบองหนามทำจากแก้วผลึกสีม่วง ซึ่งดูจะผิดกับการเป็นจอมเวทย์ของมันมากเซน่าควบม้ามาถึงค่าย รีบตามหาลิโป้ ในที่สุดก็เจอ จึงวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหา“ลิโป้แย่แล้ว ท่านโฮเซ่แอบเอากองทัพไปจัดการกับไคจู แล้วพวกมันหนีเข้าป่าไป ท่านโฮกัสก็ตามไปด้วย” ลิโป้ได้ยินก็ตกใจ นี่มันเป็นกับดักชัด ๆ เขารีบออกคำสั่งเคลื่อนพลไปทันที แต่ใช้เพียงกองทัพของกรีนฮาร์ท ไลท์บลูเมาเท้นกับกองทัพส่วนตัวเท่านั้น จิระ แองเคิ้ล ชิว็อก คอปเปอร์ เกลตามไปด้วย แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าสะพานถูกทำลายไปแล้ว ที่ฝั่งตรงข้าม กำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ฝ่ายของไวโอเล็ตโรสเริ่มบาดเจ็บล้มตายโฮเซ่พยายามแทงดาบใส่แต่ว่า คราวิซกลับรับมือได้ทั้งหมด“เล่นพอแล้ว” คราวิซยิงแก้วผลึกออกมาจากตะบอง จำนวนมากราวกับฝูงผึ้งแตกรัง แทงม้าของโฮเซ่ไปเต็ม ๆ จนพรูน โฮเซ่รีบกระโดดลงจาก
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค