“ไอ้บ้า นี่หาเรื่องใหญ่มาให้พวกเราแล้วมั้ยล่ะ ข้าบอกแล้วไง ถ้าเป็นทหารอย่าเสือกไปปล้นเดี๋ยวก็ได้มีเรื่องหรอก แล้วเด็กนี่มาจากเรือนั่นเหรอ” โอลาฟพยักหน้ามันโดนชกซ้ำไปอีกหมัด !
“ไอ้บ้า พวกเราเตรียมตัวไว้ หนูมากับข้า” แองเคอร์เรียกลูน่าตอนแรกเด็กหญิงก็กลัว ๆ แต่ว่าคิดดูแล้ว แองเคอร์ดูน่าไวใจกว่าโอลาฟมากเธอรีบตามไปทันที แองเคอร์พาลูน่ามาถึงบ้าน ที่หน้าบ้านมีเด็กชายหญิงอายุประมาทห้าขวบ กำลังเล่นกันอยู่ ทั้งสองมีผมสีน้ำตาล และหน้าตาคล้าย ๆ กัน
“อูโน่ วัน” แองเคอร์เรียกชื่อทั้งสอง เด็ก ๆ วิ่งมาหาแองเคอร์เขาอุ้มลูกขึ้นบ่า
“พ่อกลับมาแล้ว เป็นไงบ้างค่ะพ่อได้ปลามาแยอะมั้ย” เด็กหญิงถาม
“พอสมควรนะวัน” เขาพูดกับลูกสาว อูโน่ มองไปที่ลูน่าแล้วถามว่า
“นี่ใครหรือครับพ่อ” แองเคอร์วางลูกลงแล้วบอกว่า
“แขกของเรา เธอชื่อ....เดี๋ยวนะ เจ้าชื่ออะไรนะ” แองเคอร์ถาม ลูน่าตอบว่า
“ข้าชื่อลูน่า” วันมองหน้าของลูน่าแล้วส่งยิ้มให้
“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนี้เธอก็ยิ้มอย่างอาย ๆ มีผู้หญิงรูปร่างอ้วนใหญ่ ผมยาวสีทอง เดินออกมา แม้จะมีรูปร่างที่อ้วนจ้ำม่ำแต่ เธอมีหน้าตาที่ดูใจดีมาก
“แองเคอร์ไปพาเด็กนี่จากไหน หรือว่าแอบไปมีลูกมาหา” เธอถามเสียงดุ แองเคอร์หน้าเสียรีบบอกว่า
“ไม่ใช่ ๆ โธ่ กีวี่ ข้าไม่เคยมีคนอื่นหรอก นี่เจ้าโอลาฟมันจับมา ข้าเลยพาอยู่บ้านเราก่อน” กีวี่ได้ยินก็พยักหน้ารับรู้และยิ้มให้กับลูน่าแล้วบอกว่า
“ไม่เป็นไรแล้วนะปลอดภัยแล้ว นี่วันกับอูโน่เป็นลูกของข้าเอง คงจะหิวแย่เข้ามากินอะไรกันก่อนสิ” ลูน่าเขาไปนั่งกินอาหารร่วมโต๊ะกับครอบครัวของแองเคอร์ ซึ่งทุกคนก็ดีกับลูน่ามาก ทำให้เธออดคิดถึงพ่อไม่ได้ แต่แล้วไวกิ้งคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในบ้าน
“ท่านแองเคอร์ครับ มีใครที่ไหนก็ไม่รู้แต่งตัวเหมือนกุ้ง บุกเข้ามาพร้อมกับพวกโดวาฟและ มิโนทอร์ ตอนนี้กำลังเล่นงานพวกเราไปหลายคนเลยครับ”
“พวกไคจูเหรอ ทำไมกันมันไม่ยุ่งกับเรานี่” แองเคอร์ตกใจมาก ลูน่ารีบบอกว่า
“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ เป็นพวกของข้าเอง แค่พาข้าไปส่งคืนให้พวกเขาคงจะยอมกลับแล้วล่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นแองเคอร์รีบพาลูน่าไปทันที
ลิโป้พาเหล่าทหารบุกเข้ามาถึงเกาะ และสั่งให้โจมตีทันที เหล่าไวกิ้งพยายามหยุดลิโป้แต่ผลออกมาคือ...
“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่าไวกิ้งกระเด็นไปคนละทิศละทาง ทำให้พวกที่เหลือเริ่มใจฝ่อ
“หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงของแองเคอร์ดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง เมื่อลูน่าเห็นเซน่าเธอวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวเอาไว้
“เจ้าปลอดภัยนะลูน่า” เซน่ารีบถามน้องสาว เธอพยักหน้าแทนคำตอบ
“เจ้าได้คนของเจ้าคืนไปแล้ว กลับไปได้แล้ว ไม่งั้นพวกเราคงจะต้องจัดการพวกเจ้า” แองเคอร์พูดแต่ ลิโป้กลับบอกว่า
“เด็กน่ะ เจ้าต้องคืนให้เราอยู่แล้วล่ะ แต่ข้าต้องการอย่างอื่นด้วย” คำพูดของลิโป้ทำให้เซน่าหน้าเสีย เธอพอจะเดาใจของลิโป้ได้
“อย่าบ้าน่าเราต้องรีบไปจากที่นี่ พวกนี้มีอีกกี่คนก็ไม่รู้” เซน่าพูด แต่ลิโป้ทำเหมือนไม่ได้ยิน แองเคอร์เลยถามกลับว่า
“ต้องการอะไร อาวุธ หรืออาหารบอกเลยนะเราต้องเลี้ยงคนของเราด้วย” ลิโป้ควงอาวุธแล้วบอกว่า
“อยากให้พวกเจ้าทั้งหมดมาร่วมกองทัพกับข้า ในยึดอาณาจักรทั้งเจ็ด” เมื่อลิโป้พูดจบก็มีเสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นมา
“นี่แกพูดบ้าอะไร แต่งตัวประหลาด ๆ ยังมีความคิดประหลาด ๆ แบบนี้อีก” ลิโป้พูดสวนกลับไปว่า
“ข้าไม่ได้ขอร้องพวกเจ้า ข้าสั่งพวกเจ้าเลือกเอา จะยอมจำนนหรือตายให้หมด” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แองเคอร์ก็กัดฟันด้วยความโกรธ ไวกิ้งคนอื่นก็เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ มิโนทอร์และโดวาฟก็เตรียมพร้อมเช่นกัน แต่ลิโป้กลับยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามเขาชี้ทวนไปตรงหน้าของแองเคอร์แล้วบอกว่า
“ข้าลิโป้ ! ขอท้าเจ้าให้มาสู้กันตัวต่อตัว หากข้าชนะพวกเจ้าต้องมาร่วมกับข้า แต่ถ้าข้าแพ้ทุกอย่างในเรือของพวกเราทุกลำเป็นของเจ้า !” พวกไวกิ้งมองหน้ากัน ข้อเสนอที่ลิโป้เสนอมานั้นฟังดูบ้าระห่ำ แต่ก็น่าสนใจ เซน่ารีบแย้งว่า
“อย่าทำบ้า ๆ เราต้องเอาเรือและทหารไปช่วย พี่โฮเซ่รบ จะเอาเดิมพันแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“เจ้าน่ะเงียบ ๆ ไปเลย” ลิโป้พูด เซน่ากำลังจะแย้งแต่ว่า แองเคอร์กลับตะโกนมาว่า
“ได้ ! ข้าแองเคอร์ขอรับคำท้า เอาอาวุธข้ามา” ไวกิ้งสองคนช่วยกับแบกสมอเรือมา แองเคอร์ถือด้วยมือเพียงข้างเดียว เดินเข้ามาหาลิโป้ ซึ่งถ้าเปรียบมวยกันแล้วลิโป้ตัวเล็กกว่าแองเคอร์มาก แต่ลิโป้ก็หาได้หวั่นไม่เขาแทงทวนไปทันทีแองเคอร์ยกสมอขึ้นรับ คมทวนกระทบสมอเสียงดังลั่นแต่กลับไม่สามารถทำได้แม้แต่รอยขีดข่วน ลิโป้กระหน่ำแทงแต่แองเคอร์ยกสมอขึ้นรับได้ทุกกระบวนแถมยังฟาดสวนมาลิโป้กระเด็นถ้าไม่ได้เกราะที่สวมเอาไว้ กระดูกเขาหักหมดแน่ การโจมตียังคงมีต่อไป มันฟาดอาวุธที่รวดเร็วและรุนแรง ลิโป้ต้องรับมือ ทำให้ลนลานและแขนซาไปหมด เลยตัดสินใจใช้ลูกถีบ
“เคลื่อนศิลา” ลิโป้ถีบร่างของแองเคอร์ เขากระเด็นไป เป็นโอกาสของลิโป้แล้ว
“พิรุณโปรยฟ้าคำราม” ลิโป้กระหน่ำแทงไม่หยุด แองเคอร์เอาสมอขึ้นมารับ แต่ว่า รับไว้ไม่ได้ทั้งหมด คมทวนเฉียดคิ้วข้างซ้ายไปนิดเดียว ทำให้แองเคอร์ตกใจมากไม่คิดว่า เจ้าคนที่แต่งตัวประหลาดนี้จะมีฝีมือ ไวกิ้งเลยต้องใช้พลังเต็มที่มันรวมพลังทั้งหมดฟาดลิโป้ไปเต็มแรง ร่างของลิโป้กระเด็น เขารีบเอาทวนปักกับพื้นและยั้งเอาไว้ แองเคอร์วิ่งเข้ามาและฟาดสมออีกครั้ง คราวนี้ร่างของลิโป้ลอยขึ้นฟ้าและถูกฟาดซ้ำอีกทีกลางอากาศ ร่างพุ่งไปและไถลไปกับพื้นเขากัดฟันลุกขึ้นมา ลิโป้กระอักเลือด
“ยอมแพ้ซะดีกว่าไอ้กุ้งล็อตเตอร์” มันพูดพลางชี้สมอเรือมาตรงหน้าของลิโป้ แต่ขุนพลกลับบอกว่า
“มีแรงแค่นี้เหรอวะ มดกัดยังจะเจ็บกว่าอีกเฟ้ย” ลิโป้รวมพลังไปที่ทวนวิ่งเข้าเข้าใส่แองเคอร์
“สายฟ้าฟาด” แองเคอร์เอาสมอเรือขึ้นรับแรงสะเทือนทำให้แองเคอร์แขนชาแต่การโจมตียังไม่หมด
“ฟ้าหลังฝน” ลิโป้กระโดดหมุดร่างและฟาดอาวุธไปพร้อมกับพลังวัตร แองเคอร์ตั้งรับไม่ทันโดนไปเต็ม ๆ เขากระเด็นและได้แผลไปอีกหลายแผล แต่แองเคอร์ยังคงยืนได้อีก ตอนนี้ลิโป้รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าช่างแข็งแกร่ง และต่อกรได้ยาก แองเคอร์ก็เหมือนกันเขาไม่คิดว่าลิโป้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคิดเหมือนกันคือ จะไม่ออมมือเด็ดขาด ลิโป้รวมพลังและสมาธิ ส่วนแองเคอร์เองก็รวมพลังหมายจะฟาดเป็นครั้งสุดท้าย ลิโป้แทงสวนไป
“พยับฟ้า !” ร่างของแองเคอร์ล้มลงไป สมอก็โดนลิโป้ที่หางคิ้วไปนิดเดียวทำให้เขาคิ้วแตก เลือดไหล
“แกฆ่าท่านแองเคอร์ พวกเราฆ่ามัน !” เสียงพวกไวกิ้งดังขึ้นมาแต่“อย่า !” แองเคอร์ลุกขึ้นมา ที่อกเป็นรอยช้ำ ที่เกิดจากท้ายของทวน“เมื่อกี้ถ้าเจ้าเอาปลายทวนแทงข้า ข้าก็ตายไปแล้ว ทำไมเจ้าถือได้ใช้ท้ายทวน” ลิโป้เช็ดเลือดออกจากคิ้ว“ข้าบอกแล้ว ไงว่าอยากได้ เจ้ามาเป็นพวก คนมีฝีมือเยี่ยงเจ้าจะทำประโยชน์ได้มากกว่านี้”“ข้าแพ้แล้ว” แองเคอร์พูด และยืนมือออกไปให้ลิโป้ เขามองอย่างงง ๆ โกดอนเลยตะโกนไปว่า“เขาขอจับมือกับท่านลิโป้ เป็นการแสดงความเป็นมิตร” ลิโป้จับมือของแองเคอร์ ไวกิ้งคนอื่นเห็นดังนั้นก็เริ่มลังเล แองเคอร์จึงประกาศว่า“ต่อแต่นี้ไปเราจะเป็นทหารในสังกัดของลิโป้ ! หากใครไม่เต็มใจ....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบลิโป้ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า“ไอ้หน้าไหนคิดว่าข้าไม่เหมาะก็มาเจอกับข้าตัวต่อตัว” เหล่าไวกิ้งเริ่มคุยกัน ในที่สุดก็ตกลง“คิดว่าจะข้าจะยอมรับเหรอ” โอลาฟตะโกนขึ้นมา ลิโป้กับแองเคอร์หันไปมอง วันลูกสาวของ แองเคอร์ถูกโอลาฟจับเป็นตัวประกัน“แกทำบ้าอะไรโอลาฟปล่อยลูกข้านะ” แต่โอลาฟ กลับไม่ปล่อย“พอกันทีข้าไม่อยากเป็นลูกน้องแกอีกแล้ว มีอย่างเหรอวะ เป็นโจรแท้ ๆ กลับมีกฎอะไรตั้งมากมายและยังจะให้เป็น
คอปเปอร์กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เหล่าทหารของไลท์บลูเมาเท้นเริ่มเสียขวัญ ข้างตัวของเขามีเด็กหนุ่มอายุประมาท 14-15 ปี รูปร่างผอม ผมสั้น สวมชุดสีเขียว ถือไม้เท้าที่กิ่งแตกออกมา เขาคือซิว็อก ผู้นำแห่งไลท์บลูเมาเท้น “กลัวหรือไงขอรับ ท่านชิว็อก” คอปเปอร์ถาม ซิว็อกตอบว่า“ข้าไม่รู้ว่าจะช่วยศึกครั้งนี้ได้ดีแค่ไหนกัน พลังของข้ายังไม่มากเท่าท่านพ่อ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โฮเซ่เห็นท่าไม่ดีเพราะหากผู้นำทัพขาดความมั่นใจขนาดนี้ กองทัพต้องเสียกำลังใจแน่นอน เขาจึงรีบพูดปลุกใจทหาร“เหล่าทหารกล้าแห่งไลท์บูลเมาเท่นเอย ข้ารู้ว่าความพ่ายแพ้ครั้งก่อนทำให้พวกเจ้าเสียความมั่นใจ แต่จงสร้างมันขึ้นมาใหม่ซะ หากเจ้าขาดกำลังใจและความมั่นใจในยามนี้ การเสียสละของท่านเปเตอร์ก็จะเสียเปล่า ขอให้ทุกท่านร่วมรบกับพวกเรา เพื่อ ไลท์บูลเมาเท่น” โฮเซ่ชูดาบขึ้นเหล่าทหารก็ชูอาวุธขึ้นมาเช่นกัน พร้อมกับเสียเฮดังลั่น กองทัพไคจูกำลังเคลื่อนพลมา นำโดยดาร์บี้มันเป็นเซ็นทอร์ร่างท่อนบนของมันเป็นผู้ชายร่างกายกำยำสวมเกราะสีน้ำตาล ร่างม้าท่อนล่างเป็นสีน้ำตาล มีเคียวยาว แต่สิ่งหนึ่งทีทำให้แปลกกว่าเซนทอร์ทั่วไปก็คือ มันมีเขาแพะอยู
โฮเซ่ได้พบกับน้องทั้งสองคนเขาตกใจมากที่ ลูน่าแอบตามมาด้วย เมื่อได้ฟังเหตุผลก็โกรธไม่ลง เลยเลี่ยงไปเตรียมกองทัพ ซึ่งการประชุมกองทัพจะทำให้หงุดหงิดกว่าเดิม เพราะต้องเจอกับ ไอ้หนวดแมลงสาบที่เขาสุดแสนจะเกลียด ในห้องประชุม โกดอน อูริก คอปเปอร์ ชิว็อก แองเคอร์ นั่งรออยู่ โฮเซ่เห็น ไวกิ้งก็พูดขึ้นมาว่า“ให้ไอ้พวกคนเถื่อนนี่เข้ามาร่วมประชุมกับเราได้ยังไง” แองเคอร์กำลังจะลุกออกไป แต่ลิโป้ยกมือห้ามไว้แล้วบอกว่า“เจ้านี่เป็นองค์รักษ์ของข้า ย่อมมีสิทธิ์นั่งในนี้ แกยังให้ผู้ติดตามเข้าร่วมด้วยได้เลย” โฮเซ่เลยได้แต่ยอมรับ คอปเปอร์หันไปบอกซิว็อกว่า“ถ้ายังไม่พร้อม ไม่ต้องมาร่วมฟังด้วยก็ได้นะครับ” ชิว็อกกำลังจะลุกขึ้นแต่ ลิโป้กลับบอกว่า“ไม่ต้องเลย ! เจ้าเด็กนั่นต้องฟังด้วย”“แต่ท่านยังเด็กอยู่ คิดว่า....” คอปเปอร์จะพูดต่อแต่ลิโป้กลับบอกว่า“เป็นผู้นำประเทศแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เด็กแล้วยังมีภาระอีกมากรออยู่ นั่งฟังอยู่นี่ล่ะ” ชิว็อกเลยนั่งลง ลิโป้เลยยิงคำถามแรก“เอาล่ะ ตอนนี้กำลังรบมีเท่าไหร่” ทุกคนเงียบไป ลิโป้ตบโต๊ะเสียงดังและบอกว่า“ตอบมา ! นี่มันเรื่องใหญ่นะ ก็รู้หรอกว่าไม่ชอบข้า แต่ตอนนี้ช่วยใช้สมอ
“ท่านมีม้าอื่นหรือไม่” เขาถาม โตมาซทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นใครเรื่องมากขนาดนี้มาก่อนเลยตอบว่า“เหลือแต่ยูนิคอร์ แต่ว่า พวกมันขี่ไม่ได้หรอกนะ”“ทำไมกัน” ลิโป้ถามอย่างสนใจ“คือพวกมันดุร้าย พยศ จริงอยู่นะ เราเอาใช้รบได้แต่ แค่เอามันไปปล่อย เมื่อมันเห็นผู้บุกรุก มันก็จะเข้าจู่โจม ตามสัญชาติญาณเท่านั้นเอง และพวกเต็มวัยน่ะแทบไม่เหลือแล้ว เพราะถูกสังหารในสงครามครั้งก่อน ที่เหลืออยู่ก็...” แต่คำตอบของโตมาซกลับทำให้ลิโป้ยิ่งสนใจ“เหลืออะไร”“ไอ้แสบ มันพยศใครก็เข้าใกล้ไม่ได้เลย” ตาของลิโป้ลุกวาวขึ้นมาทันที“พาข้าไปดูสิ”“อย่าหาเรื่องดีกว่า” โตมาซรีบห้าม เมื่อลิโป้ได้ยินเช่นนั้นก็ตวาดใส่ชายชรา“รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้” เมื่อเห็นลิโป้ตวาดตาของตนแบบนี้เซน่าก็รีบพูดว่า“นี่พูดให้....” โตมาซยกมือห้ามไม่ให้หลานสาวพูดต่อ“ก็ได้ไอ้หนุ่มแต่ถ้าตายอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน” โตมาซพาลิโป้ไปทุ่งหญ้าของเหล่ายูนิคอร์ มันเป็นม้าที่มีรูปร่างงดงาม มีเขาบิดเป็นเกลียวอยู่ที่กลางหน้าผาก แม้ว่าพวกมันจะเป็นเพียงลูกม้าแต่กลับที่ทวงท่าที่สง่างามแฝงด้วยความแข็งแกร่ง“ตัวนั้นล่ะไอ้แสบ” โตมาซชี้ให้ยูนิคอร์ตัวหนึ่ง มันยืนเด่นเป็น
ลิโป้มองชิว็อกก็เดาออกว่าพวกเซนทอร์ทำไมถึงได้ถอนตัวไป ผู้นำที่ยังเป็นเด็กย่อมมีปัญหาด้านความน่าเชื่อถือและความไว้วางใจ ยิ่งเป็นช่วงสงครามด้วยแล้วใครจะเอาชีวิตมาฝากไว้กับเด็กกันเล่า สิ่งที่แบกมันก็ช่างหนักหนาเหลือเกิน“แล้วทำไมเจ้าต้องไปเจรจาเอง ทำไมไม่ให้คอปเปอร์ไปแทนล่ะ” ลิโป้ถาม ชิว็อกถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบว่า“ท่านคอปเปอร์ต้องดูแลกองทัพ ข้าอาจยังเด็กนะ แต่ยังไงข้าก็เป็นกราโคน็อต พวกมันคงยอมเจรจาบ้างล่ะ” ลิโป้พยักหน้า เขาหันไปมองสองสาวแล้วถามอีก“แล้วเจ้าสองคนจะไปทำไมไม่ทราบ”“ข้าจะไปช่วยคุ้มกันท่านชิว็อก” เซน่าตอบลิโป้หันไปมองลูน่า เด็กหญิงพยายามทำใจกล้าตอบลิโป้ว่า“ท่านพ่อเคยบอกว่าข้าเอาไว้ พวกเซนทอร์ไม่ทำร้ายเด็กเด็ดขาด เลยคิดว่าถ้าไปด้วย.....” ลิโป้ยิ้มมุมปากรอยยิ้มแบบนี้ ชิว็อกไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลยเพราะมันเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม“ยิ้มอะไร” ชิว็อกถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ไม่ต้องมาทำเป็นดุหรอก เจ้าให้ผู้หญิงคุ้มกันและเอาเด็กเป็นโล่แบบนี้ โธ่ เป็นกราโคน็อซ แต่ดันปอดแหกแบบนี้ ข้าหมดคำพูด” เมื่อได้ยินเช่นนั้นชิว็อกก็โกรธมากฟาดไม้เท้าไปเต็มแรง แต่ลิโป้เอาทวนรับเอาไว้ทัน
“ถ้าใช้ของเจ้า มันหักแน่ เอามาได้แล้วจิระ หรือเจ้ากลัวข้ายิงโดน”จิระให้ลูกน้องเอาธนูมาให้ เมื่อ ลิโป้จับมันเขารู้สึกถึงน้ำหนักอันมหาสาร แต่ก็ยกมันขึ้นมาได้ ทำให้เขาเซไปหลายก้าว ลิโป้วางธนูลงเหงื่อแตก จิระหัวเราะเยาะ เขาบอกว่า“ไหวมั้ย ถ้าจะยอมแพ้แล้วไสหัวไปก็ได้นะ” ลิโป้หันไปทางจิระแล้วถามว่า“มีเหล้ามั้ย” ลิโป้ร้องถาม ทุกคนทำหน้าไม่ถูก ลิโป้จะเล่นอะไรกันแน่ จิระพยักหน้า“เอามาหน่อยสิ ตั้งแต่มาถึงนี่ยังไม่ได้กินซักหยอดเลย” จิระแอบขำนี่ มันกลัวจนต้องดื่มย้อมใจเชียวหรือ เขาให้ลูกน้องไปยกมาให้ จอกหนึ่ง ลิโป้ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก ทันทีที่เหล้าผ่านลงคอไปเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว“เหล้าดีนะ ขออีกสอง” เมื่อเห็นลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปขนาดนั้น ทั้งชิว็อกกับเซน่าก็หน้าซีดเผือด เพราะทั้งสองรู้ดีว่าเหล้าของพวกเซนทอร์นั้นแรงมาก แค่จอกเดียวก็ทำให้เมาได้แล้ว นี่เล่นไปสามจอกไม่ทางยิงถูกหรอก ทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพราะลิโป้ไม่ฟังแน่ สถาการณ์แบบนี้ลิโป้เคยเจอมาแล้ว[1] เขาเลยไม่หวั่นเกรง ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนมองตามอย่างลุ้นระทึกที่เมืองไลท์บูลเมาเท่น ตอนนี้กำลังวุ่ยวายด้วยว่
“ไม่ใช่ท่านคอปเปอร์อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าจะไปฝึกฝนต่างหาก หากอยู่ที่นี่ข้าคิดว่าคงจะไม่มีประสบค์การอะไรมาช่วยข้าหรอก เพื่ออาณาจักรข้าจะต้องเก่งขึ้นกว่านี้” คอปเปอร์อึ้งไปเข้าไม่คิดว่าเจ้านายของเขาจะมีความคิดแบบนี้ เลยได้แต่ถามว่า“ลิโป้รู้หรือเปล่าเรื่องที่ท่านจะตามมันไป”“ข้ายังไม่ได้บอกหรอก แต่ยังไงข้าก็จะไปต่อเป็นในฐานะทหารเลวข้าก็จะไป ” คอปเปอร์เห็นความเด็ดเดี่ยวของชิว็อดแล้ว เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน กราโครน๊อตกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว“ข้าจะดูแลอาณาจักรเอง วางใจข้าได้เลย”โฮเซ่เดินหงุดหงิดออกมา คนตั้งมากมายทำไมต้องอัญเชิญลิโป้มาด้วย เขาเห็นเซน่ากับลูน่าเดินไปด้วยท่าทางแปลก ๆ เลยแอบตาม เซน่ากับลูน่ากำลังตามหาให้ใครอยู่ โฮเซ่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ทั้งสองหาจะเป็น ลิโป้ ! ขุนพลกำลังฝึกฝนวิชาทวนอยู่เพียงลำพัง เมื่อเห็นทั้งสองคนก็เลยหยุดการฝึก“มาทำอะไรที่นี่” ลูน่ายื่นตะกร้าให้กับลิโป้แทนคำตอบ เขารับมา ข้างในมีขนมดูแห้ง ๆ ลิโป้มองแล้วทำหน้างง ๆ“มันเรียกว่าคุกกี้เป็นขนมน่ะ ลูน่าอยากทำเพื่อเอ่อขอโทษและขอบคุณนาย” เซน่าพูดขึ้นมาลิโป้ขมวดคิ้ว“ที่เจ้าตามไปช่วยลูน่าที่เกาะไง และขอโทษที่เข้าใจเจ้
หนทางในอุงโมงค์นั้น ไม่ได้มืดอย่างที่ลิโป้คิด แสงสว่างจากภายนอกที่ลอดเข้ามาได้ นั่นทำให้ภายในอุโมงค์ที่ควรจะมืดกลับสว่างราวกับกลางวัน พอยิ่งเดินเข้าไปอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หิมะเริ่มปลิวเข้ามา เมื่อใกล้ทางออก เสียงคำรามก็ดังขึ้น ลิโป้ตั้งท่าเตรียมพร้อม เจ้าของเสียงคำรามปรากฏตัวขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นสัตว์รูปร่างสูงใหญ่มีขนสีขาวเต็มตัวหน้าเหมือนลิง เดินสองขา มันส่งเสียงคำรามใส่อีก ลิโป้กำลังจะต่อสู้แต่ว่า“เดี๋ยว ๆ นี่ไม่ใช่พวกกลุ่มไคจู พวกนี้คือเยติ[1] สัตว์พื้นเมืองของที่นี่ ท่านลีแวร์ได้ฝึกพวกมันเอาไว้ใช้งาน” ชิว็อกพูดและเดินออกมาจ้องหน้ามัน สักพักเจ้าเยติดก็วิ่งออกไป ลิโป้มองชิว็อกอย่างแปลกใจ“ท่านชิว็อก เป็นกราโครน๊อต ท่านสื่อสารกับสัตว์ทุกชนิดได้” เซน่าอธิบาย ลิโป้พยักหน้ารับรู้“เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ โง่จริงหรือแกล้งโง่วะเนี่ย”โฮเซ่ยังไม่วายแขวะ เสียงหมาเห่าดังขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น เธอสวมเสื้อผ้าหนา ๆ ทำจากขนสัตว์สีขาว มีหมวกคุมหน้า เมื่อเธอเข้ามาใกล้ก็เปิดหมวกเห็นใบหน้าอย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงที่มีผิวขาวปากสีแดง ผมยาวที่น้ำตาล“สวัสดีท่านชิว็อก ข้า ครีมเป็
“ด้วยอำนาจที่ข้าได้รับมาในฐานะผู้ที่สังหารราชาอนัน ข้าขอแต่งตั้งให้ลูน่า บุตรสาวของโฮกัส ผู้เป็นรัชทายาท อันดับสาม ขึ้นครองบังลังค์”“ไม่นะข้าทำไม่ได้”“เจ้าทำได้ลูน่า เจ้าเป็นลูกของพ่อเจ้า อย่ากลัวข้าอยู่กับเจ้าเสมอ” ลิโป้พูด ลูน่านิ่งคิดในที่สุดก็ตัดสินใจรับตำแหน่ง“ข้ายินดีรับตำแหน่ง”“ทำไมพวกเจ้ายังไม่คุกเข่า ! ราชินีลูน่า ทรงพระเจริญ” ลิโป้ประกาศ ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมกันและเอ่ยเสียงดังกึกก้อง“ทรงพระเจริญ” ลิโป้ลุกขึ้นและบอกว่า“เนื่องจากพระนางยังทรงพระเยาวซ์ ข้าคิดว่าเราต้องมีผู้สำเร็จราชการแทน” คราวนี้เหล่าจอมเวทย์คิดว่าอย่างไรเสียลิโป้ก็ต้องแต่งตั้งตัวเองแน่ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น“ข้าขอแต่งตั้งให้เซน่าเป็นผู้แทนพระองค์” เซน่าอึ้งเธอกำลังจะปฎิเสธ แต่ลิโป้มองเธอเป็นเชิงสั่ง หญิงสาวเลยยอมทำตาม ลิโป้ชูทวนขึ้นฟ้าแล้วพูดว่า“สำหรับ ขอแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรทั้ง 7 ของทวีปลาอองเซียว นี้ โดยข้าจะขอให้อาณาจักรทั้งเจ็ด สร้างที่อยู่ให้ข้า และเตรียมกองทหารให้ข้าด้วย ข้าจะไปประจำในทุกดินแดน ดินแดนละหนึ่งปีคอยคุมกันที่นี่ให้กับพวกท่าน” เหล่าจอมเวทย์งงเป็นไก่ตาแตกไม่คิดว่าลิโป
แม้จะเพิ่งชนะศึกใหญ่มาแต่กลับไม่ได้มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะสองอาณาจักรต้องสูญเสียงราชาอันเป็นที่รักไป เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ กาแลงต้องคอยปลอบจินเจอร์ ไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะก็ตามที ก็ต้องพบความสูญเสียเหมือนกัน ลิโป้มองดูภาพดังกล่าว เขาไม่คิดเลยว่า กอร์ดอน โฮกัส โฮเซ่จะเป็นที่รักขนาดนี้ ถ้าคนตายวันนี้เป็นเขาจะมีใครเศร้าโศกให้ขนาดนี้มั้ย มีทหารมาเรียกเขาไปที่ประชุม พอลิโป้เข้าไปก็พบกับเหล่าจอมเวทย์ที่นั่งรออยู่แล้ว ลิโป้เห็นครีมมีท่าทางกังวลใจ“เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ข้าจะทำตามแน่ แต่ขอให้หลังจากที่จัดพิธีศพของสามกษัตริย์ก่อน” ลิโป้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วถามกลับไปว่า“แล้วจะทำยังไงกับพวกกลุ่มไคจูที่เหลือ” “ก็คงจะมีประหารและปล่อยไปเป็นบางตน แต่ก็ไม่น่าห่วงอะไร เมื่อไม่มีอนัน พวกมันคงจะไม่คิดบุกมาอีกหรอก” วีโต้ตอบ ลิโป้พยักหน้า“แล้วอนันเป็นใคร” เหล่าจอมเวทย์มองกัน กาแลงก้าตอบว่า“คงเป็นศิษย์ของจอมเวทย์คนหนึ่งนั่นล่ะ น่าเสียดายตอนเห็นหน้ามันก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะให้จำได้ แถมไม่ซากเหลืออีก” การประชุมจบลง แล้ว ลิโป้เดินออกไป “หวังว่าแผนท่านคงจะได้ผลนะ” ธีโอดอร์พูดขึ้นมา“ได
ลิโป้นั้นเอง วีโต้กับครีมรักษาเขาจนหายและยังฟื้นพลังให้อีกด้วย จึงเข้าไปร่วมการต่อสู้ได้ เมื่ออนันเห็นลิโป้ลุกขึ้นมาแล้ว จึงเรียกดาบกลับมาทั้งห้าเล่ม“ไอ้เก๊งเจ๊ง แกไม่มีสิทธิ์ใช้ดาบของโฮเซ่โว้ย”“ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว” อนันบังคับดาบให้พุ่งเข้าหาลิโป้ เหล่าจอมเวทย์จะเข้าไปช่วย แต่ลิโป้บอกว่า“อย่ามาสอดข้าจะฆ่ามันเอง” คราวนี้ลิโป้อ่านการโจมตีของดาบได้ทั้งหมด ทำให้รับมือได้ อนันตกใจมาก“แกทำได้ยังไง”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ผ่านสงครามมาเป็นร้อยครั้งแล้ว การโจมตีของแกน่ะ ใช้เวลาไม่นานข้าก็อ่านออกแล้ว” ถึงกระนั้นลิโป้ก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้อนันได้ เขารีบถอยตั้งหลัง และปักทวนลงพื้น“ใจกับอาวุธรวมกันเป็นหนึ่ง ใจเดินอาวุธเดิน ใจถึงอาวุธถึง ฝืนลิขิตฟ้า” ทวนของลิโป้ลอยขึ้นมา หมุนกลางอากาศ และพุ่งไปหาอนัน ดาบทั้งห้ารีบมาสกัดเอาไว้ อาวุธทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่นราวกับเป็นการต่อสู้ของทหารทั้งกองทัพ ในที่สุดก็มีช่องว่าง ทวนพุ่งไปด้วยความเร็ว ดาบทั้งห้ากระจัดกระจาย ปลายทวนแทงเข้าไปที่หน้ากากกระจกของอนันอย่างจัง“เพล้ง”เสียงกระจกแตกดังสนั่น อนันรีบถอยหลังออกมา ทวนปักอยู่ตรง
“ไม่คิดว่าเราจะต้องลงมือเอง !” พูดจบมันเรียกดาบออกมาอีกห้าเล่ม ดาบทั้งห้าลอยอยู่เหนือนิ้วมือซ้ายของมัน โฮเซ่กับลิโป้รีบตั้งท่าเตรียมพร้อม อนันฟาดฝ่ามือมาตรงหน้า ดาบทั้งห้าเล่มพุ่งไปด้วยความเร็ว แล้วเข้าโจมตี ลิโป้กับโฮเซ่รีบรับมือ แต่ว่าดาบบินกลับโจมตีด้วยความรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ยิ่งรับมือยิ่งลนลาน โดยอนันนั่งขยับมือและนิ้วไปมา ดาบก็เคลื่อนไหวตามราวกับว่ามันชีวิต ดาบเล่มหนึ่งกำลังจะมาแทงลิโป้ โฮเซ่เห็นก่อนเขารีบเอาดาบไปปัดเล่มนั่นช่วยชีวิตของลิโป้ไว้ได้อย่างหงุดหวิด แต่ว่าทำให้เขาเสียจังหวะดาบเล่มหนึ่งแทงเข้าที่อกมันพาร่างของโฮเซ่ ลอยขึ้นฟ้าไป ดาบอีกสี่พุ่งเสียบร่างของเขาทะลุร่างร่างร่วงลงสู่พื้นและยังมีอีกเล่มพุ่งมาตัดหัวของโฮเซ่ขาดกระเด็นลิโป้ตกตะลึง ! โฮเซ่คนที่เกลียดเขาที่สุด และคิดจะฆ่าเขาตลอดเวลา กลับเป็นคนช่วยชีวิตของเขา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของโฮเซ่ก็ลอยขึ้นมาดวงไฟสีขาวลอยออกมา อนันชูมือขวาขึ้นดวงไฟสีขาวลอยเข้าไปในมือของอนันมันเอาดวงไฟใส่เข้าไปในตัว แม้ไม่เข้าใจว่าอนันทำอะไรแต่เขารู้สึกโกรธมาก จึงวิ่งเข้าไปหมายจะแทงทวนใส่ แต่ถูกดาบของอนันสกัด“ใจเย็นก่อนลิโป้ถอยออกมา”
หลังจากนั้นเหล่าจอมเวทย์ก็ไปแช่แข็งศพของโฮกัสเอาไว้ แม้ว่าวีโต้จะตาบอด แต่ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเป้า ส่วนเหล่าทหารไวโอเล็ตก็ร้องเสียงดังระงม ทำให้บรรยากาศยิ่งเศร้าหนัก โฮเซ่คุกเข่าแล้วพูดต่อหน้าศพพ่อว่า“ข้าจะจัดการกับอนันให้ได้ และจะไม่ยอมให้ไวโอเล็ตโรสต้องเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” เขาชูดาบขึ้นเป็นการแสดงคำสัญญาต่อหน้าหลุมบิดา เหล่าจอมเวทย์มองหน้ากันอย่างลำบากใจ เพราะคำสัญญาที่วีโต้ให้กับลิโป้คืนนั้นลิโป้ให้คนหาเหล้ามา เขาเทลงพื้นไปหนึ่งจอกเป็นการคาราวะผู้ตาย เซน่าเดินมาหาเขาทำให้แปลกใจไม่น้อย เลยเชิญเธอนั่งข้าง ๆ“ขอเหล้าให้ข้าหน่อยได้มั้ย” ลิโป้รินเหล้าให้เธอ เซน่ารับมาดื่มอย่างยากเย็น“จะใช้เหล้าให้ลืมความเจ็บปวดหรือไง” ลิโป้ถาม เซน่าแทบจะสำลักเหล้า“เปล่านะแค่.....”“ถ้าจะเศร้าก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ เพราะเจ้าก็เพิ่งจะเสียพระราชาไปนี่” เซน่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ท่านไม่ใช่ราชา ท่านเป็นพ่อของข้า ข้าน่าจะเรียกท่านว่าพ่อสักครั้ง” พูดจบเธอก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีก ลิโป้เองก็ดื่มเป็นเพื่อนเธอ ยิ่งดื่มเหมือนความเศร้าทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสียพ่อ แม่ หรือที่เธอต้องมาเป็นองค์หญิงในวั
“งั้นเหรอ” มันร่ายมนตร์ เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา โฮเซ่หันไปมอง สะพานหินถูกทำลายไปแล้ว พร้อมกับทหารที่ตามมาร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง หนึ่งในนั้นคือ“ท่านพ่อ !” โฮเซ่เห็นพ่อของตนเองร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา เขาหันไปทางคราวิซาและควบม้าไปแทงดาบใส่หมายจะเอาชีวิต แต่คราวิซเอาวุธออกมารับ เป็นตะบองหนามทำจากแก้วผลึกสีม่วง ซึ่งดูจะผิดกับการเป็นจอมเวทย์ของมันมากเซน่าควบม้ามาถึงค่าย รีบตามหาลิโป้ ในที่สุดก็เจอ จึงวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหา“ลิโป้แย่แล้ว ท่านโฮเซ่แอบเอากองทัพไปจัดการกับไคจู แล้วพวกมันหนีเข้าป่าไป ท่านโฮกัสก็ตามไปด้วย” ลิโป้ได้ยินก็ตกใจ นี่มันเป็นกับดักชัด ๆ เขารีบออกคำสั่งเคลื่อนพลไปทันที แต่ใช้เพียงกองทัพของกรีนฮาร์ท ไลท์บลูเมาเท้นกับกองทัพส่วนตัวเท่านั้น จิระ แองเคิ้ล ชิว็อก คอปเปอร์ เกลตามไปด้วย แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าสะพานถูกทำลายไปแล้ว ที่ฝั่งตรงข้าม กำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ฝ่ายของไวโอเล็ตโรสเริ่มบาดเจ็บล้มตายโฮเซ่พยายามแทงดาบใส่แต่ว่า คราวิซกลับรับมือได้ทั้งหมด“เล่นพอแล้ว” คราวิซยิงแก้วผลึกออกมาจากตะบอง จำนวนมากราวกับฝูงผึ้งแตกรัง แทงม้าของโฮเซ่ไปเต็ม ๆ จนพรูน โฮเซ่รีบกระโดดลงจาก
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค