“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
เสียงกระแทกประตูดังสนั่น ประตูสั่นไปทั้งบาน เหล่าทหารเตรียมอาวุธพร้อมที่จะต่อสู้กับสิ่งที่กำลังจะพังประตูเข้ามา ชายร่างสูงใหญ่ผมดำสวมหมวกปีกสีน้ำตาล ไว้หนวดเคราถูกจัดแต่งอย่างดี สวมเกราะสีฟ้า ที่อกมีรูปดอกกุหลาบสีม่วง ถือดาบอยู่ เป็นดาบเล่มเล็กบาง ด้ามจับมีที่ปกป้องกันนิ้ว แขนซ้ายสวมถุงมือหนา เป็นผู้นำกองทัพ ข้าง ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวสีแดง รูปร่างเล็กแต่ดูแข็งแรง รัดผมเป็นหางม้า เธอมีดวงตาสีดำเป็นประกาย หน้าตาจัดว่าสวย เธอถือธนูเล็งเป้าหมาย ด้านหลังของเธอมีเด็กหญิงวัยสิบขวบคนหนึ่ง รูปร่างเล็กไว้ผมยาวสีดำถักเป็นเปียหลายเส้นแอบอยู่ข้างหลังหญิงสาว เธอตัวสั่นด้วยความกลัวน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เหล่าทหารเริ่มมือสั่นเทาด้วยความกลัว ถ้าประตูบานนี้พังเมื่อใดชีวิตของทุกคนก็คงจะจบสิ้น ความหวังของทุกคนอยู่ที่กลุ่มคนเจ็ดคนกำลัง ยืนล้อมวงร่ายคาถาชายคนแรก สวมชุดขาวผิวสีแทนไว้ผมยาวและหนวดเคราหงอกขาวราวกับหิมะ ดวงตาสีขาวขุ่นทำให้รู้ว่าตาของเขาบอด มือข้างหนึ่งถือไม้เท้ายาวติด อัญมณีสีเขียวอีกคนใส่ชุดสีดำสวมหมวกทรงสูง ไว้หนวด ถือไม้พลองสั้นสีขาวดำอีกคนเป็นชายหัวโล้น ไว้หนวดเคราสวมชุดสีแดงดำ มีดวงตา
“เอามันสวมคอซะ” เธอพูดออกมาคราวนี้ชายหนุ่มกลับฟังเข้าใจทุกคำ“อะไรนะ” เขาถามซ้ำและขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ“เอาสวมคอหรือจะถือมันไว้ตลอดก็ได้ จะทำให้เจ้าพูดภาษาเดียวกับพวกเราได้” ลิโป้เอาสร้อยมาสวมคอ“เอาล่ะเจ้าเป็นใครกันแน่” โฮเซ่ถามทันที เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ“เจ้าล้อเล่นหรือเปล่าในใต้หล้ายังมีคนไม่รู้จักข้าหรือข้าคือ ลิโป้[1] ! ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า !” เหล่าทหารและโฮเซ่หัวเราะเหมือนกับมีเรื่องตลกอยู่ตรงหน้า“เจ้าขำบ้าอะไร” ลิโป้ถามด้วยความโกรธ“ชื่อแกไง คนบ้าอะไรวะชื่อ ริมโบ้” เจ้าชายโฮเซ่ยังคงหัวเราะต่อไป เขากัดฟันกรอด รวมพลังไปที่เท้า“กระทบปฐพี” เมื่อเขากระทืบพื้นลงไปแรงสะเทือนทำให้ทุกคนแทบจะยืนไม่อยู่ จึงหยุดหัวเราะ“ข้าชื่อลิโป้ ไม่ใช่ริมโบ้โวย ! ลิโป้เข้าใจมั้ย แล้วเจ้าเป็นใครที่นี่ที่ไหน ข้ามาอยู่นี่ได้ยังไงกัน” คราวนี้โฮเซ่กลับเป็นฝ่ายงงซะเอง“เจ้าอย่าล้อข้าเล่นเหรอ นี่ไปอยู่ในรูไหนมา ข้าคือ โฮเซ่บุตรแห่งโฮกัส รัชทายาทแห่งไวโอเล็ตโรส” คราวนี้ลิโป้กลับเป็นฝ่ายขำบ้าง“ขำหาอะไรวะ” โฮเซ่ตะคอกใส่เขา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนมาหัวเราะใส่เขาแบบนี้“ก็ขำชื่อแกแล้วทำไมต้องบอกด
“พูดบ้า ๆ น่า แกไม่รู้หรือไงว่าบ้านเมืองข้าเป็นยังไง”“แล้วมันเป็นปัญหาของข้าหรือไง อีกอย่างเรื่องที่เจ้าจะให้ข้าช่วยมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ หรอกนะ คนอย่างข้าไม่ช่วยใครเปล่า ๆ” ลิโป้พูดหน้าตาเฉย โฮเซ่กำลังจะไปเอาเรื่อง แต่วีโต้ยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามเขาจึงต้องนั่งลง“แล้วเจ้าต้องการอะไร” วีโต้ถามขึ้นมา ลิโป้มองไปที่แผนที่ อาณาจักรทั้งเจ็ดงั้นหรือ มันช่างดูยิ่งใหญ่ งดงาม เมื่อไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้วก็สู้หาบ้านใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมอยู่จะดีกว่า“ข้าจะช่วยแต่เจ้าต้องยกอาณาจักรทั้งหมดให้กับข้า”เมื่อได้ยินลิโป้พูดแบบนี้โฮเซ่ไม่ทนแล้ว เขาชักออกดาบมาและวิ่งเขาหาลิโป้ แต่ยอดขุนพลอย่างเขาไม่ใช่หมูที่จะให้ใครมาฆ่าง่าย ๆ เขาจับดาบและรับมือเจ้าชายโฮเซ่ โฮเซ่เข้าโจมตีด้วยเพลงดาบเน้นที่ความเร็วลิโป้ใช้ดาบปัดป้อง ต้องรีบจบการต่อสู้โดยเร็วเขารวมพลังไปที่เท้าอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช้กระทืบพื้น แต่เป็นลูกถีบ“เคลื่อนศิลา” ลูกถีบอันทรงพลังทำให้ร่างของโฮเซ่กระเด็น ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ใช่น้อย ๆ แต่เจ้าชายรีบตั้งตัวเขารวมพลัง แต่ว่า“หยุดพอได้แล้ว” วีโต้ห้าม ทั้งสองหยุดต่อสู้กัน พ่อมดตาบอดถามขึ้นมาว่า“สิ่ง
ข้าไปด้วย ห้ามแกแตะน้องข้าแม้แต่ปลายเล็บไม่งั้น ข้าจะเอาเลือดหัวแกมาล้างเท้าข้า” ลิโป้ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่โฮเซ่พูดเลยทั้งสี่ออกเดินทางด้วยม้าสามตัวโดยเซน่าขี่ตัวเดียวกับลูน่า ลิโป้ก็ทำให้โฮเซ่ไม่พอใจอีกครั้งด้วยการกว่าจะเลือกม้าเดินทางได้ เรียกได้ว่าถ้าเข้าไปดูในท้องม้าได้คงจะเข้าไปแล้ว ทำให้เสียเวลาหลายชั่วโมง ในที่สุดเขาเลือกม้าสีน้ำตาลตัวหนึ่ง“ก็แค่ม้าจะเลือกอะไรนักหนา” โฮเซ่บ่นพึมพำจงใจให้ลิโป้ได้ยิน“ม้าศึกจะเลือกส่งเดชได้อย่างไรกัน เราต้องรบร่วมกับมัน ถ้าเลือกไม่ดีก็เหมือนเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งนั่นล่ะ เรื่องแค่นี้ไม่รู้จะเป็นคนนำทัพได้อย่างไร” โฮเซ่ได้ยินดังนั้นก็เตรียมหาเรื่อง แต่ลูน่ากลับส่งของบางอย่างให้“เอาไปกินซะพี่เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น”ลิโป้แอบมอง ก้อนเล็ก ๆ สีน้ำตาล ดูเหมือนก้อนถ่าน โฮเซ่กินเข้าไป ลูน่าบอกให้พี่สาวชักม้าไปใกล้ ๆ ลิโป้เธอส่งสิ่งนั้นให้ เขารับมาและมองเด็กหญิงอย่างงง ๆ“ช็อกโกแล็ตไง ไม่รู้จักหรือ”ลิโป้มองอย่างไม่วางใจแต่ลูน่าจ้องเขา ลิโป้เลยเอาเข้าปากเขารู้ต้องรู้สึประหลาดใจเจ้าก้อนสีน้ำตาลนี้มีรสชาติหวาน ที่กินแล้วรู้สึกทำให้อารมณ์ดีขึ้น มองเด็กหญิงแล้วพึ
“เจ้านั่นเป็นใคร” โกดอนถามอย่างตกตะลึงเขาเพิ่งเคยเห็นคนที่หักเขามิโททอร์ได้ “มันแค่ฟลุ๊ก อย่าสนใจมันเลย” โฮเซ่บอกปัด แต่โกดอนไม่เห็นด้วย เขาเลยจะไปช่วยลิโป้ แต่ก็ถูก มิโนทอร์อีกกลุ่มล้อมเอาไว้ ลิโป้เห็นว่าถ้าหลบต่อไปเขาเองจะต้องแย่เลยรวมพลังไปที่เท้า และ“เคลื่อนศิลา” ลูกถีบกระแทกเข้าเต็มหัวของทีโบน ทำให้มันมึนงง ลิโป้เห็นเป็นโอกาสแล้ว จึงรวมพลังไปที่ขาและแตะมันเข้าทีก้านคอเต็มแรง“ตัดสิงขร” เจ้ามิโนทอร์เซและล้มแทบไม่เป็นท่า แต่ลิโป้เองก็เจ็บขาไม่น้อย ทีโบนรีบลุกขึ้นมา ความเจ็บปวดทำให้มันเริ่มกลัว เลยตัดสินใจ“พวกเราถอย !” เหล่ามิโนทอร์ถอยทันทีที่นายสั่ง“เจ้าเป็นใครกันแน่” โกดอนเดินเข้ามาหาเขา ลิโป้มองด้วยสายตายโส ทำให้โกดอนเริ่มไม่ชอบหน้าเขา“ข้า คือ ลิโป้ มาที่นี่เพื่อให้เจ้าสร้างอาวุธและชุดเกราะให้” ลิโป้พูดโกดอนนิ่งไปแล้วบอกว่า“แกมาผิดเวลาแล้วตอนนี้ข้าไม่มีวัตถุดิบอะไร มาสร้างอาวุธให้กับเจ้าแล้วล่ะ” โกดอนบอก ลิโป้ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ“เจ้าว่าอะไรนะ” “ใจเย็นก่อน ข้าไม่ได้ไม่อยากทำให้เจ้านะ แต่เหมืองโลหะมหากาฬของเราถูกยึดไปแล้ว ไม่มีโลหะมาเพิ่มหรอก” โกดอนพูด ลิโป้เดินไปหยิบ
“ถ้าเป็นฝีมือของพวกเรา แค่วันเดียวก็เสร็จหมดแล้ว” ลิโป้มองหน้าของโกดอนแล้วถามอีกครั้ง“ใครเป็นายแก” โกดอนคุกเข่าและตอบว่า“ท่านลิโป้คือนายของข้า”โกดอนสั่งให้ทุกคนรวบรวมโลหะมหากาฬมาจากของทุกอย่างที่ไม่ใช่อาวุธในหมู่บ้าน หลายครอบครัวต้องยกให้ทั้งน้ำตาเพราะว่า สำหรับโดวาฟแล้วเครื่องมือทำมาหากินเหมือนของมีค่ามากสำหรับพวกเขา มีบ้านหนึ่งพยายามแย่งเหล็กขุดอันหนึ่งจากพวกทหาร“ไม่นะนี่ของประจำตระกูลของข้า อย่าเอาไป” ลิโป้เลยจัดการถีบเจ้าคนนั้นกระเด็น“ทำไมโหดร้ายแบบนี้วะ พวกเขาแค่รักษาเครื่องทำมาหากินเท่านั้นเอง” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่ลิโป้กลับเถียงว่า“หากมัวแต่ห่วงเครื่องไม้เครื่องมือพวกนี้แล้วจะหยุดสงครามได้อย่างไรกัน ตอนนี้มีสงครามทำมาหากินได้เหรอ พอสงครามสงบค่อยมาสร้างเครื่องมือกันใหม่ทำกินกันใหม่ก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้นบวกกับความกลัวฝีมือของลิโป้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาเลยได้แต่ยอม พวกโดวาฟได้เตรียมสร้างเกราะกับอาวุธในแบบนี้ที่ลิโป้ออกแบบ พวกเขารู้สึกแปลก ๆ กับเกราะที่ลิโป้วาดมา“ท่านแน่ใจนะว่าจะทำตามแบบนี้ ข้าไม่เคยมาเห็นก่อน”โกดอนถาม ลิโป้พยักหน้า โกดอนเลยสั่งให้ลูกน้องลงมือ
ทีโปนเห็นลิโป้กำลังต่อสู้ฮาวูนแล้ว มันคิดว่าต้องรีบกำจัดลิโป้ให้เร็วที่สุด มันเลยตัดสินใจใช้วิธีการลอบกัด แต่โฮเซ่มาขวางเอาไว้ก่อน“อยากสู้มาเจอกับข้านี่” เมื่อได้ยินโฮเซ่ท้าทายเช่นนั้น ทีโบนก็โกรธมาก เหวี่ยงลูกตุ้มใส่เจ้าชายทันที แต่เขาหลบได้อย่างว่องไวและแทงดาบสวนไปโดนเกราะของทีโบนทำให้เกราะเป็นรอย แต่การโจมตียังไม่จบทำให้เกราะของทีโบนโดนแทงพรูไปหมด“เป็นดาบนี้ก็ฝีมือของโดวาฟเหมือนกัน คิดว่าข้าจะไม่มีอาวุธดี ๆ เลยหรือไง” ทีโบนยิ่งโกรธจัด มันเหวี่ยงลูกตุ้มมาเต็มแรง แต่โฮเซ่หลบได้ และแทงสวนเข้าไปที่ข้อมือเป็นแผลลึกทำให้เจ้ามิโนทอร์เสียเอ็นข้อมือไป จนถืออาวุธไม่ได้“แก !” ทีโบนร้องลั่นมันรวมพลังเตรียมที่จะพุ่งชนอีกครั้งทางด้านของลิโป้ ฮาวูนพุ่งชนอย่างบ้าคลั่ง ลิโป้เห็นว่าขืนรับมือเช่นนี้ต่อไปคงไม่เป็นการดีแน่น จึงตั้งสมาธิ ฮาวูนเห็นแบบนั้นมันจึงรวมพลังเตรียมชนครั้งสุดท้าย มันวิ่งมาแล้ว ลิโป้แทงทวนไปทันที“พยับฟ้า” แต่ลิโป้ก็กระเด็นด้วยแรงชน ฮาวูนเลือดไหลทะลักออกมา ทวนโดนเข้าที่จุดตาย มันล้มลงและขาดใจตาย ด้านโฮเซ่เขาถูกชนกระเด็นและทีโบนกำลังจะชนซ้ำแต่ว่า มีเสียง
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค
ลิโป้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยถูกชกกระเด็นเขากระอักเลือด ตั๋งโต๊ะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เลยทำให้ยิ่งฮึกเหิม เข้าไปโจมตีซ้ำ แต่สิงห์ก็ยังเป็นสิงห์อยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่หมูที่จะมาให้ตั๋งโต๊ะเชือดง่าย ๆ ลิโป้กระหน่ำทวนทันที“พิรุธโปรยฟ้าคำราม” ปลายทวนแทงเกราะแต่ไม่เข้า ! แค่ผลักร่างของตั๋งโต๊ะให้กระเด็นไปเท่านั้น“ข้าฆ่าเจ้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ไอ้เฒ่าอุบาศ จะฆ่าอีกครั้งทำไมจะทำไม่ได้” ลิโป้รวมพลังไปทวนและฟาดไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” แรงฟาดพร้อมด้วยพลังทำให้ตั๋งโต๊ะกระเด็น แต่ด้วยเกราะที่สวมอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก มันวิ่งเข้าใส่อีก ลิโป้แทงเอาวุธเข้าไปซ้ำ ตั๊งโต๊ะเอาสองมือจับทวนเอาไว้ลิโป้พยายามกระชากออกมาแต่ ทวนไม่ขยับ ร่างเลยถูกเหวี่ยงกระเด็น ทวนหลุดจากมือ ตั๊งโต๊ะโยนทวนทิ้งมันเดินเข้ามาหาแล้ว เงยหมัดเตรียมจะชก เขารีบรวมพลังไปที่เท้า และถีบไปเต็มแรง“เคลื่อนศิลา” เมื่อฝ่าเท้าปะทะกับหมัด ทั้งสองกระเด็น ลิโป้รู้สึกปวดเหมือนขาแทบจะหัก แต่ตั๋งโต๊ะแค่แขนชาตั๋งโต๊ะรีบมองหาอาวุธ มันเอาเสาธงมาเป็นอาวุธลิโป้ต้องคอยหลบไปมา เพราะไม่มีทวนคู่กายแถมขายังเจ็บ เลยทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ในที่สุดก็พลาดโดนฟาดไปเต
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มีเรื่องอยากให้รับปาก” ลิโป้ส่งเหล้าให้เธอ“ว่ามาเลย”“หากข้าตายไป เจ้าต้องไปฆ่าไอ้เก๊าเจ๊งโกดอนให้ข้าที” เกลพยักหน้า ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เกลอยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลิโป้ยังไม่ทันไรครีมก็มาตามคำเชิญ เขารินเหล้าให้กับเธอ แล้วพูดว่า“หากข้าตาย เจ้าช่วยเก็บศพของข้าเอาไว้ด้วย อย่าให้ใครมาย่ำยีศพของข้า” ครีมได้ยินเธอก็พูดไม่ออก เธอเลยได้แต่พยักหน้า ลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปอีก เธอรีบเดินออกไปทันทีเซน่าจูงลูน่าเข้ามาหาเขา ลิโป้ยิ้มออกมา เขาดีใจมากที่ได้เห็นทั้งสองคน ลิโป้รินเหล้าส่งให้เซน่า และชูเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า“หากข้าตายเจ้าเอาทหารและทวนของข้าไป ลูน่าเจ้าเอากว้านบนหัวข้าไปและข้าขอยกไอ้แสบให้กับเจ้า” ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม เซน่าพูดไม่ออก ลิโป้อาจเสี่ยงตายมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูหนักที่สุดแล้วเขาถึงได้สั่งเสียแบบนี้ แต่ลูน่ากลับบอกว่า“พี่ลิโป้ไม่มีทางแพ้หรอก” เซน่ามองหน้าของน้องสาวแล้วพูดว่า“ใช่ ท่านคือ ลิโป้ ผู้หนึ่งในใต้หล้า นะ" ลิโป้ได้ยินก็ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วพูดว่า“ใช่ข้า คิอ ลิโป้ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าอย่างหนึ่ง หากข้ารอดมาได้ เลิ
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันโว้ย” ลิโป้พูดยังไม่ทันขาดคำ ลิฉุย กุยกี ก็ควบม้ามา ลิโป้รับมือทั้งสองคนพร้อมกัน การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมากเพราะ เวลาสองคนนี้ร่วมมือกันจะมีความสามารถเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณโฮเซ่ยืนมองทั้งสามต่อสู้กัน ตั้งแต่ลิโป้ปรากฎตัวก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย นั่นทำให้เขาโกรธมาก“ข้าเป็นถึงเจ้าชายแห่งไวโอเล็ตโรส อย่ามาเมินใส่ข้า !” โฮเซ่วิ่งไปแทงดาบใส่คอม้าของกุยกีและกระชากออกมา ม้าล้มลงไปทันที ยังดีกุยกีลงจากม้าทัน โฮเซ่รีบแทงดาบใส่ทันที กุยกียกดาบขึ้นมารับ เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นลิฉุยหน้าเสีย เพราะว่า หากเขาคนเดียวรับมือลิโป้ไม่ได้แน่ ๆ มันเลยรีบควบม้าหนีแต่ลิโป้ควบไอ้แสบตามไปติด ๆ“ฆ่ามันที” เหล่ากาโปรสบุกเข้ามาขวางเอาไว้ ลิโป้รวมพลังไปที่ทวน และเหวี่ยงไปอย่างแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่ากาโปรสกระเด็นแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง เขาบังคับเจ้ายูนิคอร์เข้าไปใกล้ลิฉุยไปทุกทีตอนนี้หัวใจของลิฉุยแทบจะหยุดเต้น ลิโป้เหมือนกับพญามัจจุราชที่จะมาเอาชีวิต ปลายทวนพุ่งมาแทงอกของมันทะลุ ลิโป้กระชากทวนออกมา เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร่างของมันล้มลง ตายคาที่“ลิฉุย” กุยกีตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักขอ
เซน่ากับลูน่าเดินทางตามรอยของลิโป้ซึ่งไม่ง่ายเลยเพราะเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรให้ตามหามากนักทำให้ทั้งสองเหนื่อยมากจึงตัดสินใจพักกันก่อน เสบียงที่เตรียมมามีเพียงขนมปังกับน้ำเท่านั้น เซน่าอยากล่าสัตว์มาเพิ่มแต่ห่วงน้อยสาวเลยไม่ได้ไป ขณะกำลังกินอาหารเซน่าได้ยินเสียงบางอย่างจึงบอกให้ลูน่า แอบซ่อน พวกวานรกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในป่าได้ยินเสียงพวกมันบ่นมาตลอดทาง “ทำไมต้องให้พวกเราตามหาตัวมันด้วยนะ ป่านี้จะตายอยู่ในป่าแล้วก็ไม่รู้”“ก็ท่านตั๋งโต๊ะสั่งไว้แล้วนี่ คนอย่างลิโปถ้าไม่เจอศพก็ไว้ใจไม่ได้”“แล้วมันจะทำอะไรเราได้วะ มีกันแค่สามคนเท่านั้นเอง”จากที่ได้ยินพวกนี้กำลังตามหาตัวของลิโป้อยู่เช่นกัน เซน่าพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดคงเป็นแผนที่ ตั๋งโต๊ะวางเอาไว้แน่ ๆ ตอนนี้ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เซน่ากำลังจะพาลูน่าหนี แต่ว่าเถาวัลย์เส้นหนึ่งหล่นมาโดนไหล่ของลูน่า เธอคิดว่าเป็นงูเผลอกรีดร้องออกมา พวกวานรรีบหันมาดู เซน่ารีบพาน้องสาววิ่งหนีทันที พวกวานรไล่ตามมาติด ๆ ลูน่าทำอะไรไม่ถูก เซน่านึกได้ว่า ชิว็อกให้เมล็ดพืซมาถุงหนึ่งเธอขว้างออกไป เกิดดอกไม้ยิงเมล็ดมาสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ยังอ
“พวกเราเซนทอร์ก็เหมือนกัน อีกอย่างเรื่องในอดีตของท่านข้าไม่สนหรอก เวลานี้ท่านคือยอดคนสำหรับข้าแล้ว” จิระตอบ ลิโป้พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่คนพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีอะไรเหลือเลย ลิโป้ถึงก้มหัวให้ทั้งสองแล้วพูดว่า“ต่อแต่นี้พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ลูกน้องของข้าอีกแล้ว พวกเจ้าคือสหายของข้า !” ลิโป้ประกาศ แองเคอร์และจิระมองหน้ากันแล้วโค้งให้ลิโป้ พูดพร้อมกับราวกับนัดกันไว้“เช่นกันลิโป้ เพื่อนรัก” มีเสียงพุ่มไม้ไหว ๆ ทั้งสามรีบหันไป“ใครน่ะออกมานะ” ลิโป้ตะโกน ร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ อัคคีนั่นเอง ทั้งสามมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ“นี่ตอนนี้ ข้าจะไปมีอะไรไปทำร้ายพวกเจ้าได้กันเล่า” ลิโป้หันมามองหน้าจิระเป็นเชิงถามความเห็น“เขาพูดจริง ยังไงก็ให้เขาเดินทางไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสี่ เดินทางเข้าไปในป่าลึก โดยต่างแยกย้ายกันไปหาเสบียง ซึ่งก็โชคดีที่ได้กวางมาตัวหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกินพลางปรึกษากันพลาง“ตกลงเจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ว่าทำอะไรลงไปบ้าง” จิระถาม“ใช่ ข้าจำได้ว่าหลับไป ฝันว่าต่อสู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเจ้าสองคนนั่นก็เป็นศพไปแล้ว และมีเสียงโวยวายข้าว่าฝึกมนตร์ดำ ทั้งที่จริง
“ถ้าเจอกันตัว ๆ ข้าอาจสู้แกไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยู่กับกุยกี พวกเราก็ไร้เทียมทาน” ทั้งสองโจมตีพร้อมกับลิโป้ต้องรีบรับมือ สองคนนี้พูดไม่ผิด จริงอยู่ว่าหากเจอกันตัวต่อตัว เขาอาจจะเหนือกว่า แต่หากสองคนร่วมมือกันลิโป้เองก็แย่เหมือนกัน เมื่อเห็นลิโป้ลำบาก เกลรีบคว้าตะบองจะไปช่วยแต่โฮเซ่กลับสั่งให้ทหารมาขวางเอาไว้ก่อน“ อย่าเพิ่งไปช่วยมัน” โฮเซ่พูด“ทำไมกัน” เกลรีบถาม“ไม่ได้ยินที่เจ้านั่นตะโกนเมื่อกี้หรือไง ไม่สงสัยอะไรเลยหรือ” เกลกำลังจะเถียงแต่ธีโอดอร์จับบ่าเธอแล้วพูด“ทำตามที่เจ้าชายบอกดีกว่า”หลังจากรับมือกันมาพักใหญ่ ตั๋งโต๊ะก็ส่งสัญญาณให้ถอยทัพ ลิโป้กำลังจะตามไป แต่ไม่มีทหารยอมตามเขาออกมา ลิโป้เลยต้องควบม้าเจ้ายูนิคอร์กลับ เมื่อเข้าไปถึงเมือง ก็มีคนมาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุมด่วน ลิโป้เดินเข้าไปห้องประชุมด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ทำไมไม่ส่งทหารออกไปช่วยข้า” ลิโป้ถาม“เรามีเรื่องคาใจน่ะ ที่เจ้านั่นพูดหมายความว่าไงกัน” โฮเซ่ถาม ลิโป้กลับสวนไปว่า“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก รู้แค่มันมาจากที่เดียวกับที่ข้ามาก็พอแล้ว”“ไม่ได้สิ มันบอกว่าเป็นพ่อเจ้านะ แล้วทำไมไปอยู่ข้างเดียวกับอนัน” แดมบาผู้นำแห่งบลูสโนว