“ถ้าใช้ของเจ้า มันหักแน่ เอามาได้แล้วจิระ หรือเจ้ากลัวข้ายิงโดน”จิระให้ลูกน้องเอาธนูมาให้ เมื่อ ลิโป้จับมันเขารู้สึกถึงน้ำหนักอันมหาสาร แต่ก็ยกมันขึ้นมาได้ ทำให้เขาเซไปหลายก้าว ลิโป้วางธนูลงเหงื่อแตก จิระหัวเราะเยาะ เขาบอกว่า“ไหวมั้ย ถ้าจะยอมแพ้แล้วไสหัวไปก็ได้นะ” ลิโป้หันไปทางจิระแล้วถามว่า“มีเหล้ามั้ย” ลิโป้ร้องถาม ทุกคนทำหน้าไม่ถูก ลิโป้จะเล่นอะไรกันแน่ จิระพยักหน้า“เอามาหน่อยสิ ตั้งแต่มาถึงนี่ยังไม่ได้กินซักหยอดเลย” จิระแอบขำนี่ มันกลัวจนต้องดื่มย้อมใจเชียวหรือ เขาให้ลูกน้องไปยกมาให้ จอกหนึ่ง ลิโป้ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก ทันทีที่เหล้าผ่านลงคอไปเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว“เหล้าดีนะ ขออีกสอง” เมื่อเห็นลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปขนาดนั้น ทั้งชิว็อกกับเซน่าก็หน้าซีดเผือด เพราะทั้งสองรู้ดีว่าเหล้าของพวกเซนทอร์นั้นแรงมาก แค่จอกเดียวก็ทำให้เมาได้แล้ว นี่เล่นไปสามจอกไม่ทางยิงถูกหรอก ทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพราะลิโป้ไม่ฟังแน่ สถาการณ์แบบนี้ลิโป้เคยเจอมาแล้ว[1] เขาเลยไม่หวั่นเกรง ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนมองตามอย่างลุ้นระทึกที่เมืองไลท์บูลเมาเท่น ตอนนี้กำลังวุ่ยวายด้วยว่
“ไม่ใช่ท่านคอปเปอร์อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าจะไปฝึกฝนต่างหาก หากอยู่ที่นี่ข้าคิดว่าคงจะไม่มีประสบค์การอะไรมาช่วยข้าหรอก เพื่ออาณาจักรข้าจะต้องเก่งขึ้นกว่านี้” คอปเปอร์อึ้งไปเข้าไม่คิดว่าเจ้านายของเขาจะมีความคิดแบบนี้ เลยได้แต่ถามว่า“ลิโป้รู้หรือเปล่าเรื่องที่ท่านจะตามมันไป”“ข้ายังไม่ได้บอกหรอก แต่ยังไงข้าก็จะไปต่อเป็นในฐานะทหารเลวข้าก็จะไป ” คอปเปอร์เห็นความเด็ดเดี่ยวของชิว็อดแล้ว เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน กราโครน๊อตกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว“ข้าจะดูแลอาณาจักรเอง วางใจข้าได้เลย”โฮเซ่เดินหงุดหงิดออกมา คนตั้งมากมายทำไมต้องอัญเชิญลิโป้มาด้วย เขาเห็นเซน่ากับลูน่าเดินไปด้วยท่าทางแปลก ๆ เลยแอบตาม เซน่ากับลูน่ากำลังตามหาให้ใครอยู่ โฮเซ่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ทั้งสองหาจะเป็น ลิโป้ ! ขุนพลกำลังฝึกฝนวิชาทวนอยู่เพียงลำพัง เมื่อเห็นทั้งสองคนก็เลยหยุดการฝึก“มาทำอะไรที่นี่” ลูน่ายื่นตะกร้าให้กับลิโป้แทนคำตอบ เขารับมา ข้างในมีขนมดูแห้ง ๆ ลิโป้มองแล้วทำหน้างง ๆ“มันเรียกว่าคุกกี้เป็นขนมน่ะ ลูน่าอยากทำเพื่อเอ่อขอโทษและขอบคุณนาย” เซน่าพูดขึ้นมาลิโป้ขมวดคิ้ว“ที่เจ้าตามไปช่วยลูน่าที่เกาะไง และขอโทษที่เข้าใจเจ้
หนทางในอุงโมงค์นั้น ไม่ได้มืดอย่างที่ลิโป้คิด แสงสว่างจากภายนอกที่ลอดเข้ามาได้ นั่นทำให้ภายในอุโมงค์ที่ควรจะมืดกลับสว่างราวกับกลางวัน พอยิ่งเดินเข้าไปอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หิมะเริ่มปลิวเข้ามา เมื่อใกล้ทางออก เสียงคำรามก็ดังขึ้น ลิโป้ตั้งท่าเตรียมพร้อม เจ้าของเสียงคำรามปรากฏตัวขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นสัตว์รูปร่างสูงใหญ่มีขนสีขาวเต็มตัวหน้าเหมือนลิง เดินสองขา มันส่งเสียงคำรามใส่อีก ลิโป้กำลังจะต่อสู้แต่ว่า“เดี๋ยว ๆ นี่ไม่ใช่พวกกลุ่มไคจู พวกนี้คือเยติ[1] สัตว์พื้นเมืองของที่นี่ ท่านลีแวร์ได้ฝึกพวกมันเอาไว้ใช้งาน” ชิว็อกพูดและเดินออกมาจ้องหน้ามัน สักพักเจ้าเยติดก็วิ่งออกไป ลิโป้มองชิว็อกอย่างแปลกใจ“ท่านชิว็อก เป็นกราโครน๊อต ท่านสื่อสารกับสัตว์ทุกชนิดได้” เซน่าอธิบาย ลิโป้พยักหน้ารับรู้“เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ โง่จริงหรือแกล้งโง่วะเนี่ย”โฮเซ่ยังไม่วายแขวะ เสียงหมาเห่าดังขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น เธอสวมเสื้อผ้าหนา ๆ ทำจากขนสัตว์สีขาว มีหมวกคุมหน้า เมื่อเธอเข้ามาใกล้ก็เปิดหมวกเห็นใบหน้าอย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงที่มีผิวขาวปากสีแดง ผมยาวที่น้ำตาล“สวัสดีท่านชิว็อก ข้า ครีมเป็
“ทำลายที่หัวใจของมัน นอกจากหัวใจอย่างอื่นของมันโลหะหมด อ๋อ ! ข้าชื่อ แดมบาเป็นผู้ปกครองดินแดนบลูสโนว์” เขาแนะตัวกับทุกคน โกดอนหน้าเสียเหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่าง“แกรู้อะไรโกดอน” ลิโป้ถามขึ้น“ไว้ไปที่เมืองก่อนแล้วข้าจะบอก” ลิโป้กำลังจะซักแต่ลีแวร์บอกว่า“ตอนนี้หาทางช่วยเหลือคนอื่นก่อน” เหล่าทหารเลยมองหาคนที่บาดเจ็บได้เข้าช่วยเหลือไป ลีแวร์กับครีมใช้เวทย์มนต์ช่วยรักษาอาการบางอย่างที่หนักหนา เกินกว่าหมอจะช่วยได้แต่อีกงานที่เหล่าทหารต้องทำคือ เก็บชิ้นส่วนของพวกเกราะปีศาจและ ชิ้นของศพ หลายคนก็ร่ำไห้ กับการสูญเสีย เมื่อเห็นภาพนี้โฮเซ่เริ่มรู้สึกผิดถ้าแค่เขาสั่งทหาร ไปช่วยลิโป้คนก็ไม่ต้องตายมากมายขนาดนี้ แต่จำต้องเก็บอาการเอาไว้ก่อนกองทัพเคลื่อนพลไปถึงเมือง ลิโป้เห็นกำแพงสีขาว มันทำจากน้ำแข็งผสมกับหิน อากาศแบบนี้กำแพงนี้ไม่มีทางละลายแน่ ๆ มีเยติคอยเฝ้าอยู่ กองทัพเคลื่อนพลมาถึงค่ายพัก ลิโป้ โกดอน โฮเซ่ จิระ ลีแวร์แองเคอร์ แดมบา ไปที่ห้องประชุม เมื่อครบองค์ประชุมแล้วลิโป้เลยยิงคำถามกับโกดอนทันที“เอาล่ะบอกว่าแกรู้อะไรโกดอน” โดวาฟถอนหัวใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบ“เมื่อก่อนพวกเราชาวโดวาฟมีเมือง
ที่ค่ายของบลูสโนว์ตอนนี้ ทุกคนกำลังเตรียมพร้อม สำหรับการโจมตีจากพวกกลุ่มไคจู ลิโป้เห็นว่าวันนี้โฮเซ่มาพร้อมดาบอีกเล่มหนึ่ง เขาคอยจับมันไว้ตลอดเวลา และท่าทางเหมือนจะมั่นใจในอาวุธชิ้นนี้มาก ทุกคนเตรียมพร้อมเสียงกลองศึกก็ดังขึ้นมา ลีแวร์สะดุ้งเขารีบมองไปทางที่กองทัพกำลังมา“ไม่ได้มาแค่เครื่องจักร มีพวกก็อปลินมาด้วย แสดงว่า แชมเปี้ยนก็มาด้วย ครีมรีบไปบอกให้ จิระเปลี่ยนแผนเร็ว” แต่ลิโป้ขวางไว้แล้วพูดว่า“ตัวอะไรข้าไม่สน ทำตามแผนเดิม” “เจ้าบ้าไปแล้วลิโป้ ไม่ทำตามที่ท่านลีแวร์ยอกพวกเราอาจแพ้ได้นะ” โฮเซ่แย้ง แต่ลิโป้กลับบอกว่า“ตามแผนเดิม”กองทัพที่กำลังเคลื่อนพลมา ประกอบด้วยทหารเครื่องจักรทุกตัวจะมีก็อปลินเกาะไหล่มาด้วย ผู้นำกองทัพของมันเป็นเกราะขนาดใหญ่ ถือดาบเล่มใหญ่ในมือ โดยมีก็อปลินหมวกสีแดงเกาะหลังของมันอยู่“ทำไมพวกมันต้องเกาะไว้แบบนั้น” ลิโป้ถาม“พวกก็อปลินจะควบคุมและระวังนะมันจะลอบโจมตีทันที แต่ที่น่ากลัว ไอ้ตัวใหญ่นั่นคือแชมเปี้ยน เป็นทหารเอกของไอแช๊กมันสร้างจากหัวใจของนักรบ เลยทำให้มีความสามารถในการต่อสู้สูงมาก เจ้าต้อง…” ลีแวร์พูดยังไม่ทันจบลิโป้ก็ส่งสัญญาณให้ทหารของเขาเข้าโจมตี
“ดื่มซะ” ลิโป้รับมาดื่มอย่างว่าง่ายรสชาติของมันเผ็ดและร้อนมาก ถ้าไม่มีกลิ่นดอกไม้เขาคงกินไม่ลง แต่เมื่อกินเข้าไปแล้วมันทำให้ร่างกายร้อนขึ้น“ท่านนี่บ้าหรือเปล่า การยิงไอเย็นใส่ร่างแบบนั้นถ้าไอเย็นมันเข้าไปในเลือด ท่านตายได้เลย” ครีมพูดขึ้นมาแต่ลิโป้กลับบอกว่า“ข้าไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก” เขาทำท่าจะลุกขึ้นมา ครีมรีบห้ามทันที“คิดจะทำอะไร ท่านยังไม่แข็งแรงหรอกนะ”“ข้าจะต้องไปให้คนของข้าเห็นว่ายังไหว” ลิโป้ยืนขึ้นมาแต่เขาก็หน้ามืดและเซ ครีมรีบไปประคองทันที“ข้ารู้แต่ตอนนี้ แรงจะยืนยังไม่มีเลยพักก่อนเถอะพรุ่งนี้เช้าท่านจะหายดีเอง” ลิโป้จำเป็นต้องยอมรับว่าตอนนี้เขาเดินแทบจะไม่ได้แล้ว เลยนอนลงไปบนเตียง ครีมส่งซุปให้กับลิโป้เขารับมาและกินเข้าไปด้วยความหิว ครีมแอบมองหน้าของขุนพล หน้าแบบนี้เขาเธอไม่เคยมาก่อนเลยจริง ๆ เลยทำให้ลิโป้ดูเสน่ห์แปลก ๆ“ข้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เจ้าไม่ต้องมาเฝ้าหรอก” เสียงของลิโป้ทำลายความเงียบ ทำให้ครีมสะดุ้งสุดตัว“ไม่ได้หรอก ท่านลีแวร์ให้ข้ามาเฝ้าท่านเอาไว้” ได้ยินแบบนั้นลิโป้ก็ชักฉิว“ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ ไม่ต้องเฝ้า” ครีมยิ้มแล้วพูดตอกกลับไปว่า“ก็เลิกโวยวายเป็นเด็
ขณะที่ฝ่ายไคจูกำลังจะแพ้พวกก็อปลินกลุ่มใหญ่ก็แบกกล่องไม้ขนาดใหญ่เหมือนกับโลงศพมา พวกมันยืนเรียงแถวกันสับคันโยก ลูกธนูจำนวนมาถูกสาดออกมา ราวกับห่าฝนร่างของทหารบาดเจ็บล้มตายไปจำนวนมากการโจมตียังไม่สิ้นสุด โฮเซ่ชูดาบขึ้นและตะโกนว่า“กองทัพโล่” กองทหารถือโล่ขนาดใหญ่เดินออกเข้ามาในสมรภูมิ โล่นี้ใหญ่พอที่จะกันลูกธนูที่ถูกสาดมาขนาดนี้ได้ เหล่าทหารรีบหลบหลังกองทัพโล่ทันที จิระรีบสั่งเหล่าเซนทอร์“พลธนูยิง”การยิงที่แม่นยำของเหล่าเซนทอร์ทำให้พวกก็อปลินเริ่มล้มตายไป แม้ว่าพวกมันจะกระหน่ำลูกธนูมาอีกแต่ก็ไม่อาจเจาะกองทัพโล่ได้ เหล่าก็อปลินกลุ่มใหญ่ลากอาวุธใหม่มา มันคือ เครื่องดีดหิน[1] พวกมันเอาลูกเหล็กกลมมีหนามติดอยู่เต็มไปหมด มาเป็นกระสุน ทำให้กองทัพโล่แตกกระจาย และลูกเหล็กยังคงถูกยิงมาไม่หยุด ลีแวร์รวมพลังชูไม้เท้าขึ้นแท่งน้ำแข็งพุ่งมาจากฟ้าจำนวนมากทำลายเครื่องดีดหินไปทั้งหมด เหล่าก็อปลินเริ่มเสียขวัญแล้วเสียงเอี๊อดอ๊าดดังขึ้นมา ยานพาหนะรูปร่างสี่เหลี่ยมมีสี่ล้อ กำลังเคลื่อนที่มาอย่างช้า ๆ มีรูปหน้าปีศาจเขียนเอาไว้ทั้งสี่ด้าน“ไม่ได้เรื่องสักคน ต้องให้ข้าลงมือเอง พวกแกเป็นเหยื่อของปีศาจสี่หน้า
ขณะที่ความเศร้ากำลังครองดินแดนบลูสโนว์อยู่นั่น ลิโป้กำลังต่อสู้ความเจ็บปวดที่ขาทั้งสอง เพลงแตะของเขามันมีผลข้างเคียงในยามนี้แค่ขยับขายังลำบากเลยสำหรับเขา ไม่มีใครมาดูอาการ ลิโป้เลยจะบีบนวดให้กับตัวเอง“ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้พิการหรอก” เซน่าพูดขึ้น เธอมาพร้อมกับกาน้ำ ผ้า และสมุนไพรแปลก ๆ เธอต้มน้ำ“ท่านแองเคอร์บอกว่า ให้เอายานี้ห่อกับผ้าและต้มน้ำร้อน และเอามาพันรอบขาเอาไว้” เซน่าบอกส่งมันให้กับลิโป้ เขารับมา แต่ด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของเขา ทำให้เธอรำคาญ เซน่าเลยต้องจัดการให้ ลิโป้ต้องกัดฟันแม้จะไม่ร้องออกมาแต่สีหน้าก็บ่งบอกว่าเจ็บปวดไม่น้อย ในเวลานี้แม้อากาศจะหนาวเย็นมาก เขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด หัวใจเต้นแรง ผู้หญิงตรงหน้าช่างดูมีเสน่ห์และอ่อนโยน ทุกครั้งที่บาดเจ็บเสร็จศึกก็มีแต่เธอเท่านั้น ที่มาดูแลเขา เมื่อสองตาประสานกัน ลิโป้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ จนกระทั่งเสียงของลูน่ามาทำลายความเงียบ“พี่เซน่า” ลิโป้กับเซน่าสะดุ้งสุดตัว ลูน่ามาพร้อมกับครีม“ข้ามาดูอาการของลิโป้น่ะ” เมื่อได้ยินเซน่าเลยรีบเดินออกมาพร้อมกับลูน่า ครีมไม่ได้สนใจ เธอตรวจขาของลิโป้แล้วก็ตกใจ แม้จะไม่ได้มีบาดแผลที
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค
ลิโป้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยถูกชกกระเด็นเขากระอักเลือด ตั๋งโต๊ะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เลยทำให้ยิ่งฮึกเหิม เข้าไปโจมตีซ้ำ แต่สิงห์ก็ยังเป็นสิงห์อยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่หมูที่จะมาให้ตั๋งโต๊ะเชือดง่าย ๆ ลิโป้กระหน่ำทวนทันที“พิรุธโปรยฟ้าคำราม” ปลายทวนแทงเกราะแต่ไม่เข้า ! แค่ผลักร่างของตั๋งโต๊ะให้กระเด็นไปเท่านั้น“ข้าฆ่าเจ้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ไอ้เฒ่าอุบาศ จะฆ่าอีกครั้งทำไมจะทำไม่ได้” ลิโป้รวมพลังไปทวนและฟาดไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” แรงฟาดพร้อมด้วยพลังทำให้ตั๋งโต๊ะกระเด็น แต่ด้วยเกราะที่สวมอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก มันวิ่งเข้าใส่อีก ลิโป้แทงเอาวุธเข้าไปซ้ำ ตั๊งโต๊ะเอาสองมือจับทวนเอาไว้ลิโป้พยายามกระชากออกมาแต่ ทวนไม่ขยับ ร่างเลยถูกเหวี่ยงกระเด็น ทวนหลุดจากมือ ตั๊งโต๊ะโยนทวนทิ้งมันเดินเข้ามาหาแล้ว เงยหมัดเตรียมจะชก เขารีบรวมพลังไปที่เท้า และถีบไปเต็มแรง“เคลื่อนศิลา” เมื่อฝ่าเท้าปะทะกับหมัด ทั้งสองกระเด็น ลิโป้รู้สึกปวดเหมือนขาแทบจะหัก แต่ตั๋งโต๊ะแค่แขนชาตั๋งโต๊ะรีบมองหาอาวุธ มันเอาเสาธงมาเป็นอาวุธลิโป้ต้องคอยหลบไปมา เพราะไม่มีทวนคู่กายแถมขายังเจ็บ เลยทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ในที่สุดก็พลาดโดนฟาดไปเต
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มีเรื่องอยากให้รับปาก” ลิโป้ส่งเหล้าให้เธอ“ว่ามาเลย”“หากข้าตายไป เจ้าต้องไปฆ่าไอ้เก๊าเจ๊งโกดอนให้ข้าที” เกลพยักหน้า ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เกลอยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลิโป้ยังไม่ทันไรครีมก็มาตามคำเชิญ เขารินเหล้าให้กับเธอ แล้วพูดว่า“หากข้าตาย เจ้าช่วยเก็บศพของข้าเอาไว้ด้วย อย่าให้ใครมาย่ำยีศพของข้า” ครีมได้ยินเธอก็พูดไม่ออก เธอเลยได้แต่พยักหน้า ลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปอีก เธอรีบเดินออกไปทันทีเซน่าจูงลูน่าเข้ามาหาเขา ลิโป้ยิ้มออกมา เขาดีใจมากที่ได้เห็นทั้งสองคน ลิโป้รินเหล้าส่งให้เซน่า และชูเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า“หากข้าตายเจ้าเอาทหารและทวนของข้าไป ลูน่าเจ้าเอากว้านบนหัวข้าไปและข้าขอยกไอ้แสบให้กับเจ้า” ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม เซน่าพูดไม่ออก ลิโป้อาจเสี่ยงตายมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูหนักที่สุดแล้วเขาถึงได้สั่งเสียแบบนี้ แต่ลูน่ากลับบอกว่า“พี่ลิโป้ไม่มีทางแพ้หรอก” เซน่ามองหน้าของน้องสาวแล้วพูดว่า“ใช่ ท่านคือ ลิโป้ ผู้หนึ่งในใต้หล้า นะ" ลิโป้ได้ยินก็ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วพูดว่า“ใช่ข้า คิอ ลิโป้ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าอย่างหนึ่ง หากข้ารอดมาได้ เลิ
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันโว้ย” ลิโป้พูดยังไม่ทันขาดคำ ลิฉุย กุยกี ก็ควบม้ามา ลิโป้รับมือทั้งสองคนพร้อมกัน การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมากเพราะ เวลาสองคนนี้ร่วมมือกันจะมีความสามารถเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณโฮเซ่ยืนมองทั้งสามต่อสู้กัน ตั้งแต่ลิโป้ปรากฎตัวก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย นั่นทำให้เขาโกรธมาก“ข้าเป็นถึงเจ้าชายแห่งไวโอเล็ตโรส อย่ามาเมินใส่ข้า !” โฮเซ่วิ่งไปแทงดาบใส่คอม้าของกุยกีและกระชากออกมา ม้าล้มลงไปทันที ยังดีกุยกีลงจากม้าทัน โฮเซ่รีบแทงดาบใส่ทันที กุยกียกดาบขึ้นมารับ เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นลิฉุยหน้าเสีย เพราะว่า หากเขาคนเดียวรับมือลิโป้ไม่ได้แน่ ๆ มันเลยรีบควบม้าหนีแต่ลิโป้ควบไอ้แสบตามไปติด ๆ“ฆ่ามันที” เหล่ากาโปรสบุกเข้ามาขวางเอาไว้ ลิโป้รวมพลังไปที่ทวน และเหวี่ยงไปอย่างแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่ากาโปรสกระเด็นแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง เขาบังคับเจ้ายูนิคอร์เข้าไปใกล้ลิฉุยไปทุกทีตอนนี้หัวใจของลิฉุยแทบจะหยุดเต้น ลิโป้เหมือนกับพญามัจจุราชที่จะมาเอาชีวิต ปลายทวนพุ่งมาแทงอกของมันทะลุ ลิโป้กระชากทวนออกมา เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร่างของมันล้มลง ตายคาที่“ลิฉุย” กุยกีตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักขอ
เซน่ากับลูน่าเดินทางตามรอยของลิโป้ซึ่งไม่ง่ายเลยเพราะเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรให้ตามหามากนักทำให้ทั้งสองเหนื่อยมากจึงตัดสินใจพักกันก่อน เสบียงที่เตรียมมามีเพียงขนมปังกับน้ำเท่านั้น เซน่าอยากล่าสัตว์มาเพิ่มแต่ห่วงน้อยสาวเลยไม่ได้ไป ขณะกำลังกินอาหารเซน่าได้ยินเสียงบางอย่างจึงบอกให้ลูน่า แอบซ่อน พวกวานรกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในป่าได้ยินเสียงพวกมันบ่นมาตลอดทาง “ทำไมต้องให้พวกเราตามหาตัวมันด้วยนะ ป่านี้จะตายอยู่ในป่าแล้วก็ไม่รู้”“ก็ท่านตั๋งโต๊ะสั่งไว้แล้วนี่ คนอย่างลิโปถ้าไม่เจอศพก็ไว้ใจไม่ได้”“แล้วมันจะทำอะไรเราได้วะ มีกันแค่สามคนเท่านั้นเอง”จากที่ได้ยินพวกนี้กำลังตามหาตัวของลิโป้อยู่เช่นกัน เซน่าพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดคงเป็นแผนที่ ตั๋งโต๊ะวางเอาไว้แน่ ๆ ตอนนี้ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เซน่ากำลังจะพาลูน่าหนี แต่ว่าเถาวัลย์เส้นหนึ่งหล่นมาโดนไหล่ของลูน่า เธอคิดว่าเป็นงูเผลอกรีดร้องออกมา พวกวานรรีบหันมาดู เซน่ารีบพาน้องสาววิ่งหนีทันที พวกวานรไล่ตามมาติด ๆ ลูน่าทำอะไรไม่ถูก เซน่านึกได้ว่า ชิว็อกให้เมล็ดพืซมาถุงหนึ่งเธอขว้างออกไป เกิดดอกไม้ยิงเมล็ดมาสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ยังอ
“พวกเราเซนทอร์ก็เหมือนกัน อีกอย่างเรื่องในอดีตของท่านข้าไม่สนหรอก เวลานี้ท่านคือยอดคนสำหรับข้าแล้ว” จิระตอบ ลิโป้พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่คนพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีอะไรเหลือเลย ลิโป้ถึงก้มหัวให้ทั้งสองแล้วพูดว่า“ต่อแต่นี้พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ลูกน้องของข้าอีกแล้ว พวกเจ้าคือสหายของข้า !” ลิโป้ประกาศ แองเคอร์และจิระมองหน้ากันแล้วโค้งให้ลิโป้ พูดพร้อมกับราวกับนัดกันไว้“เช่นกันลิโป้ เพื่อนรัก” มีเสียงพุ่มไม้ไหว ๆ ทั้งสามรีบหันไป“ใครน่ะออกมานะ” ลิโป้ตะโกน ร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ อัคคีนั่นเอง ทั้งสามมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ“นี่ตอนนี้ ข้าจะไปมีอะไรไปทำร้ายพวกเจ้าได้กันเล่า” ลิโป้หันมามองหน้าจิระเป็นเชิงถามความเห็น“เขาพูดจริง ยังไงก็ให้เขาเดินทางไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสี่ เดินทางเข้าไปในป่าลึก โดยต่างแยกย้ายกันไปหาเสบียง ซึ่งก็โชคดีที่ได้กวางมาตัวหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกินพลางปรึกษากันพลาง“ตกลงเจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ว่าทำอะไรลงไปบ้าง” จิระถาม“ใช่ ข้าจำได้ว่าหลับไป ฝันว่าต่อสู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเจ้าสองคนนั่นก็เป็นศพไปแล้ว และมีเสียงโวยวายข้าว่าฝึกมนตร์ดำ ทั้งที่จริง
“ถ้าเจอกันตัว ๆ ข้าอาจสู้แกไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยู่กับกุยกี พวกเราก็ไร้เทียมทาน” ทั้งสองโจมตีพร้อมกับลิโป้ต้องรีบรับมือ สองคนนี้พูดไม่ผิด จริงอยู่ว่าหากเจอกันตัวต่อตัว เขาอาจจะเหนือกว่า แต่หากสองคนร่วมมือกันลิโป้เองก็แย่เหมือนกัน เมื่อเห็นลิโป้ลำบาก เกลรีบคว้าตะบองจะไปช่วยแต่โฮเซ่กลับสั่งให้ทหารมาขวางเอาไว้ก่อน“ อย่าเพิ่งไปช่วยมัน” โฮเซ่พูด“ทำไมกัน” เกลรีบถาม“ไม่ได้ยินที่เจ้านั่นตะโกนเมื่อกี้หรือไง ไม่สงสัยอะไรเลยหรือ” เกลกำลังจะเถียงแต่ธีโอดอร์จับบ่าเธอแล้วพูด“ทำตามที่เจ้าชายบอกดีกว่า”หลังจากรับมือกันมาพักใหญ่ ตั๋งโต๊ะก็ส่งสัญญาณให้ถอยทัพ ลิโป้กำลังจะตามไป แต่ไม่มีทหารยอมตามเขาออกมา ลิโป้เลยต้องควบม้าเจ้ายูนิคอร์กลับ เมื่อเข้าไปถึงเมือง ก็มีคนมาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุมด่วน ลิโป้เดินเข้าไปห้องประชุมด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ทำไมไม่ส่งทหารออกไปช่วยข้า” ลิโป้ถาม“เรามีเรื่องคาใจน่ะ ที่เจ้านั่นพูดหมายความว่าไงกัน” โฮเซ่ถาม ลิโป้กลับสวนไปว่า“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก รู้แค่มันมาจากที่เดียวกับที่ข้ามาก็พอแล้ว”“ไม่ได้สิ มันบอกว่าเป็นพ่อเจ้านะ แล้วทำไมไปอยู่ข้างเดียวกับอนัน” แดมบาผู้นำแห่งบลูสโนว