ตอนที่6. ใครเป็นายแก

“ถ้าเป็นฝีมือของพวกเรา แค่วันเดียวก็เสร็จหมดแล้ว”  ลิโป้มองหน้าของโกดอนแล้วถามอีกครั้ง

“ใครเป็นายแก” โกดอนคุกเข่าและตอบว่า

“ท่านลิโป้คือนายของข้า”

โกดอนสั่งให้ทุกคนรวบรวมโลหะมหากาฬมาจากของทุกอย่างที่ไม่ใช่อาวุธในหมู่บ้าน หลายครอบครัวต้องยกให้ทั้งน้ำตาเพราะว่า สำหรับโดวาฟแล้วเครื่องมือทำมาหากินเหมือนของมีค่ามากสำหรับพวกเขา มีบ้านหนึ่งพยายามแย่งเหล็กขุดอันหนึ่งจากพวกทหาร

“ไม่นะนี่ของประจำตระกูลของข้า อย่าเอาไป” ลิโป้เลยจัดการถีบเจ้าคนนั้นกระเด็น

“ทำไมโหดร้ายแบบนี้วะ พวกเขาแค่รักษาเครื่องทำมาหากินเท่านั้นเอง” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่ลิโป้กลับเถียงว่า

“หากมัวแต่ห่วงเครื่องไม้เครื่องมือพวกนี้แล้วจะหยุดสงครามได้อย่างไรกัน ตอนนี้มีสงครามทำมาหากินได้เหรอ พอสงครามสงบค่อยมาสร้างเครื่องมือกันใหม่ทำกินกันใหม่ก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้นบวกกับความกลัวฝีมือของลิโป้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาเลยได้แต่ยอม พวกโดวาฟได้เตรียมสร้างเกราะกับอาวุธในแบบนี้ที่ลิโป้ออกแบบ พวกเขารู้สึกแปลก ๆ กับเกราะที่ลิโป้วาดมา

“ท่านแน่ใจนะว่าจะทำตามแบบนี้ ข้าไม่เคยมาเห็นก่อน”โกดอนถาม ลิโป้พยักหน้า โกดอนเลยสั่งให้ลูกน้องลงมือทันที ขณะที่กำลังจะหลอมโลหะลิโป้ก็เอามีดมาเชือดมือของตัวเองให้เลือดไหลลงไปในโลหะมหากาฬ โกดอนมองเขาอย่างแปลกใจ

“ถ้าเอาเลือดใส่ในอาวุธด้วย มันจะเป็นอาวุธคู่ใจของข้าไม่มีทางกลับมาทำร้ายข้าได้” โกดอนไม่ถามอะไรอีก ตลอดการสร้างเกราะกับอาวุธลิโป้คอยคุมงานตลอด หลังจากสร้างเกราะเสร็จลิโป้ก็สวมมัน ชุดเกราะสีดำตรงหน้าอกเขียนเป็นรูปหัวสิงห์ แต่ว่าเขาไม่ได้ทำหมวกเกราะ มีหมวกที่ดูเหมือนเครื่องประดับผมติดพู่ยาวสีแดงคู่หนึ่ง อาวุธคือทวนยาวติดพู่สีแดง มีคมมีดรูปเสี้ยวจันทร์ติดอยู่ ลิโป้ควงมัน และฟาดมันกับทั่งตีเหล็ก ทั่งตีเหล็กแตกเป็นชิ้น ๆ

“พวกข้า ทำอาวุธกับเกราะมาก็เยอะ แต่ของท่านเนี่ยแปลกสุดเลยล่ะท่านลิโป้” โกดอนพูดแต่ลิโป้ไม่ได้สนใจเขาเดินออกจากโรงตีเหล็ก เซน่า ลูน่า โฮเซ่มองเขาแปลก ๆ ชุดเกราะแบบนี้ทั้งสามเพิ่งเคยเห็น แม้ว่าเครื่องประดับที่เป็นพู่ยาว ๆ จะทำให้ดูตลก  แต่กลับทำเขาดูสง่างามน่าเกรงขาม แต่โฮเซ่ยังไม่วายแขวะ

“อยากเป็นแมลงสาบหรือไง ถึงได้ติดหนวดที่หัวแบบนั้น” ลิโป้หันมามองโฮเซ่แล้วพูดว่า

“มีตาหามีแววไม่ นี่มันเรียกว่า กวาน[1] ข้าน่ะใส่ชุดแบบนี้สยบศัตรูมามากต่อมากแล้ว เอาล่ะเรามาพูดเรื่องการชิงเหมืองกันดีกว่า หรือแกจะมาเถียงกับข้าเรื่องเสื้อผ้า” โฮเซ่อึ้งไป ลิโป้หันมาทางโกดอนแล้วถามว่า

“มีพวกนักรบอยู่เท่าไหร่” โกดอนนิ่งคิดแล้วตอบว่า

“ร้อยกว่าคนเท่านั้นขอรับ” คำตอบนี้ทำให้ลิโป้นิ่งไปพักใหญ่และถามต่อไปว่า

“เป็นทหารเกณฐ์หรือเปล่า” ได้ยินแบบนี้โกดอนชักฉิวแล้วเลยพูดเสียงดังว่า

“ไม่มีทาง พวกเราโดวาฟ ไม่เคยต้องบังคับใช้มาช่วยรบ นักรบจะมีฝึกฝนกันตั้งแต่เด็ก” ลิโป้นิ่งคิดแล้วบอกว่า

“สั่งรวมพล เดี๋ยวนี้”

เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเหล่านักรบโดวาฟก็มารวมตัวกัน มีเสียงฮือฮ่าดังขึ้นมา ส่วนมากจะเป็นเรื่องที่โกดอนพ่ายแพ้ให้กับลิโป้ และยังเรื่องที่โลหะมหากาฬทุกชิ้นในหมู่บ้าน โดนปล้นไปทำชุดเกราะและอาวุธของลิโป้ ทำให้ไม่มีใครชอบหน้าลิโป้เท่าไหร่นัก เขารู้ดีเลยตะโกนออกไปว่า

“ตอนนี้ โกดอนหัวหน้าของพวกเจ้าได้พ่ายแพ้ให้กับข้าแล้ว ข้าคือหัวหน้าของเจ้า หากมีใครข้องใจก็มาเจอกับข้าตัวต่อตัว หรือมาพร้อมกันเลยก็ได้” เมื่อได้ยินแบบนี้โดวาฟทุกคนนิ่งไป จริงอยู่พวกเขาอาจไม่ชอบที่ลิโป้เป็นผู้นำแต่ฝีมือการต่อสู้นั้นเป็นของจริง ! เขาตัดเขาของมิโนทอร์ทีโปนและสยบโกดอนได้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีอาวุธที่ร้ายแรงอะไร แต่ตอนนี้เขามีอาวุธแล้ว ทำให้ไม่มีใครกล้าหืออีก

“ดี พวกเจ้าคือทหารของข้า จงติดตามและสู้ร่วมกัน ข้านำพวกเจ้าไปทวงเหมืองคืน” พูดจบลิโป้ก็ชูอาวุธขึ้น พร้อมกับเหล่าโดวาฟ

ที่เหมือง มันเป็นเหมืองเก่า อยู่ในช่องเขา แต่เดิมเหล่าโดวาฟจะมาขุดแร่ไปทำเครื่องมือหรืออาวุธขาย ถือเป็นอาชีพหลักและอาชีพเดียว เพราะเพาะปลูกและล่าสัตว์ไม่เป็น ตอนนี้ไม่ใครมาทำงานเนื่องจากเหล่ามิโนทอร์มายึดเอาไว้แทน พวกมันได้นำมนุษย์มาเป็นคนงานในเหมืองต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ โดยมีทีโบนกับฮาวูนมาคุมงาน พอทีโบนถูกตัดเขาก็หงุดหงิดมากเวลา เรียกได้ว่าถ้าเกิดมีมนุษย์คนไหนมองที่เขาได้โดนทุบหัวแน่

“ทำงานกันเร็ว ๆ หน่อย” ทีโบนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด คนงานคนหนึ่งเดินมาหามันแล้วบอกว่า

“ท่านครับพวกเราขอพักสักหน่อยเถอะครับ” แต่มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะได้พูด ลูกตุ้มฟาดมา        เต็ม ๆ หัวของเขา แตกเละกระจายไปทั่ว

“ไอ้หน้าไหนกล้าขอพักอีกมั้ยหา” พวกคนงานต่างหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา 

“พวกเราบุก !” ลิโป้นำเหล่าโดวาฟบุกเข้ามา เหล่ามิโนทอร์จับอาวุธเตรียมพร้อมรับมือ ลิโป้ควงทวงและฟาดออกมาพร้อมกับพลังที่พุ่งออกมา

“สายฟ้าฟาด” มิโนทอร์บาดเจ็บและล้มตามไปจำนวนมาก เมื่อทีโบนเห็นลิโป้ มันทั้งกลัวทั้งโกรธด้วยว่าคราวที่แล้วลิโป้ใช่เพียงแค่พลั่วก็ตัดเขาของมันได้ข้างหนึ่ง คราวนี้ลิโป้มีอาวุธมาด้วยแม้ว่ารูปร่างจะดูแปลกประหลาด แต่มันก็เชื่อว่าสิ่งนี้จะเป็นอันตรายกว่าพลั่วแน่นอน

“ฆ่ามันซะ ฮาวูน” เมื่อได้ยินคำสั่งฮาวูนก็หยิบต้นเสาอาวุธประจำตัวขึ้นและวิ่งเข้าไปหาลิโป้ เสาหินถูกฟาดมา ลิโป้กระโดดหลบ และแทงสวนไป แต่ฮาวูนเอาเสาขึ้นรับ ทวนแทงทะลุเสาได้ปลายทวนเฉียดหน้าของฮาวูนไปนิดเดียว เขากระชากทวนออกมาและกระหน่ำแทง

“พิรุณโปรยฟ้าคำราม” เสาหินถูกกระหน่ำแทงจนพรูและแตกออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เจ้าสัตว์ร้ายยังไม่หมดฤทธิ์ มันวิ่งมาพุ่งชนร่างของเขากระเด็น ดีที่สวมเกราะอยู่ไม่งั้นลิโป้ได้เจ็บหนักแน่

[1] กวาน เครื่องประดับศีรษะครอบมวยผมของจีนโบราณ