“ถ้าเป็นฝีมือของพวกเรา แค่วันเดียวก็เสร็จหมดแล้ว” ลิโป้มองหน้าของโกดอนแล้วถามอีกครั้ง
“ใครเป็นายแก” โกดอนคุกเข่าและตอบว่า
“ท่านลิโป้คือนายของข้า”
โกดอนสั่งให้ทุกคนรวบรวมโลหะมหากาฬมาจากของทุกอย่างที่ไม่ใช่อาวุธในหมู่บ้าน หลายครอบครัวต้องยกให้ทั้งน้ำตาเพราะว่า สำหรับโดวาฟแล้วเครื่องมือทำมาหากินเหมือนของมีค่ามากสำหรับพวกเขา มีบ้านหนึ่งพยายามแย่งเหล็กขุดอันหนึ่งจากพวกทหาร
“ไม่นะนี่ของประจำตระกูลของข้า อย่าเอาไป” ลิโป้เลยจัดการถีบเจ้าคนนั้นกระเด็น
“ทำไมโหดร้ายแบบนี้วะ พวกเขาแค่รักษาเครื่องทำมาหากินเท่านั้นเอง” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่ลิโป้กลับเถียงว่า
“หากมัวแต่ห่วงเครื่องไม้เครื่องมือพวกนี้แล้วจะหยุดสงครามได้อย่างไรกัน ตอนนี้มีสงครามทำมาหากินได้เหรอ พอสงครามสงบค่อยมาสร้างเครื่องมือกันใหม่ทำกินกันใหม่ก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้นบวกกับความกลัวฝีมือของลิโป้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาเลยได้แต่ยอม พวกโดวาฟได้เตรียมสร้างเกราะกับอาวุธในแบบนี้ที่ลิโป้ออกแบบ พวกเขารู้สึกแปลก ๆ กับเกราะที่ลิโป้วาดมา
“ท่านแน่ใจนะว่าจะทำตามแบบนี้ ข้าไม่เคยมาเห็นก่อน”โกดอนถาม ลิโป้พยักหน้า โกดอนเลยสั่งให้ลูกน้องลงมือทันที ขณะที่กำลังจะหลอมโลหะลิโป้ก็เอามีดมาเชือดมือของตัวเองให้เลือดไหลลงไปในโลหะมหากาฬ โกดอนมองเขาอย่างแปลกใจ
“ถ้าเอาเลือดใส่ในอาวุธด้วย มันจะเป็นอาวุธคู่ใจของข้าไม่มีทางกลับมาทำร้ายข้าได้” โกดอนไม่ถามอะไรอีก ตลอดการสร้างเกราะกับอาวุธลิโป้คอยคุมงานตลอด หลังจากสร้างเกราะเสร็จลิโป้ก็สวมมัน ชุดเกราะสีดำตรงหน้าอกเขียนเป็นรูปหัวสิงห์ แต่ว่าเขาไม่ได้ทำหมวกเกราะ มีหมวกที่ดูเหมือนเครื่องประดับผมติดพู่ยาวสีแดงคู่หนึ่ง อาวุธคือทวนยาวติดพู่สีแดง มีคมมีดรูปเสี้ยวจันทร์ติดอยู่ ลิโป้ควงมัน และฟาดมันกับทั่งตีเหล็ก ทั่งตีเหล็กแตกเป็นชิ้น ๆ
“พวกข้า ทำอาวุธกับเกราะมาก็เยอะ แต่ของท่านเนี่ยแปลกสุดเลยล่ะท่านลิโป้” โกดอนพูดแต่ลิโป้ไม่ได้สนใจเขาเดินออกจากโรงตีเหล็ก เซน่า ลูน่า โฮเซ่มองเขาแปลก ๆ ชุดเกราะแบบนี้ทั้งสามเพิ่งเคยเห็น แม้ว่าเครื่องประดับที่เป็นพู่ยาว ๆ จะทำให้ดูตลก แต่กลับทำเขาดูสง่างามน่าเกรงขาม แต่โฮเซ่ยังไม่วายแขวะ
“อยากเป็นแมลงสาบหรือไง ถึงได้ติดหนวดที่หัวแบบนั้น” ลิโป้หันมามองโฮเซ่แล้วพูดว่า
“มีตาหามีแววไม่ นี่มันเรียกว่า กวาน[1] ข้าน่ะใส่ชุดแบบนี้สยบศัตรูมามากต่อมากแล้ว เอาล่ะเรามาพูดเรื่องการชิงเหมืองกันดีกว่า หรือแกจะมาเถียงกับข้าเรื่องเสื้อผ้า” โฮเซ่อึ้งไป ลิโป้หันมาทางโกดอนแล้วถามว่า
“มีพวกนักรบอยู่เท่าไหร่” โกดอนนิ่งคิดแล้วตอบว่า
“ร้อยกว่าคนเท่านั้นขอรับ” คำตอบนี้ทำให้ลิโป้นิ่งไปพักใหญ่และถามต่อไปว่า
“เป็นทหารเกณฐ์หรือเปล่า” ได้ยินแบบนี้โกดอนชักฉิวแล้วเลยพูดเสียงดังว่า
“ไม่มีทาง พวกเราโดวาฟ ไม่เคยต้องบังคับใช้มาช่วยรบ นักรบจะมีฝึกฝนกันตั้งแต่เด็ก” ลิโป้นิ่งคิดแล้วบอกว่า
“สั่งรวมพล เดี๋ยวนี้”
เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเหล่านักรบโดวาฟก็มารวมตัวกัน มีเสียงฮือฮ่าดังขึ้นมา ส่วนมากจะเป็นเรื่องที่โกดอนพ่ายแพ้ให้กับลิโป้ และยังเรื่องที่โลหะมหากาฬทุกชิ้นในหมู่บ้าน โดนปล้นไปทำชุดเกราะและอาวุธของลิโป้ ทำให้ไม่มีใครชอบหน้าลิโป้เท่าไหร่นัก เขารู้ดีเลยตะโกนออกไปว่า
“ตอนนี้ โกดอนหัวหน้าของพวกเจ้าได้พ่ายแพ้ให้กับข้าแล้ว ข้าคือหัวหน้าของเจ้า หากมีใครข้องใจก็มาเจอกับข้าตัวต่อตัว หรือมาพร้อมกันเลยก็ได้” เมื่อได้ยินแบบนี้โดวาฟทุกคนนิ่งไป จริงอยู่พวกเขาอาจไม่ชอบที่ลิโป้เป็นผู้นำแต่ฝีมือการต่อสู้นั้นเป็นของจริง ! เขาตัดเขาของมิโนทอร์ทีโปนและสยบโกดอนได้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีอาวุธที่ร้ายแรงอะไร แต่ตอนนี้เขามีอาวุธแล้ว ทำให้ไม่มีใครกล้าหืออีก
“ดี พวกเจ้าคือทหารของข้า จงติดตามและสู้ร่วมกัน ข้านำพวกเจ้าไปทวงเหมืองคืน” พูดจบลิโป้ก็ชูอาวุธขึ้น พร้อมกับเหล่าโดวาฟ
ที่เหมือง มันเป็นเหมืองเก่า อยู่ในช่องเขา แต่เดิมเหล่าโดวาฟจะมาขุดแร่ไปทำเครื่องมือหรืออาวุธขาย ถือเป็นอาชีพหลักและอาชีพเดียว เพราะเพาะปลูกและล่าสัตว์ไม่เป็น ตอนนี้ไม่ใครมาทำงานเนื่องจากเหล่ามิโนทอร์มายึดเอาไว้แทน พวกมันได้นำมนุษย์มาเป็นคนงานในเหมืองต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ โดยมีทีโบนกับฮาวูนมาคุมงาน พอทีโบนถูกตัดเขาก็หงุดหงิดมากเวลา เรียกได้ว่าถ้าเกิดมีมนุษย์คนไหนมองที่เขาได้โดนทุบหัวแน่
“ทำงานกันเร็ว ๆ หน่อย” ทีโบนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด คนงานคนหนึ่งเดินมาหามันแล้วบอกว่า
“ท่านครับพวกเราขอพักสักหน่อยเถอะครับ” แต่มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะได้พูด ลูกตุ้มฟาดมา เต็ม ๆ หัวของเขา แตกเละกระจายไปทั่ว
“ไอ้หน้าไหนกล้าขอพักอีกมั้ยหา” พวกคนงานต่างหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“พวกเราบุก !” ลิโป้นำเหล่าโดวาฟบุกเข้ามา เหล่ามิโนทอร์จับอาวุธเตรียมพร้อมรับมือ ลิโป้ควงทวงและฟาดออกมาพร้อมกับพลังที่พุ่งออกมา
“สายฟ้าฟาด” มิโนทอร์บาดเจ็บและล้มตามไปจำนวนมาก เมื่อทีโบนเห็นลิโป้ มันทั้งกลัวทั้งโกรธด้วยว่าคราวที่แล้วลิโป้ใช่เพียงแค่พลั่วก็ตัดเขาของมันได้ข้างหนึ่ง คราวนี้ลิโป้มีอาวุธมาด้วยแม้ว่ารูปร่างจะดูแปลกประหลาด แต่มันก็เชื่อว่าสิ่งนี้จะเป็นอันตรายกว่าพลั่วแน่นอน
“ฆ่ามันซะ ฮาวูน” เมื่อได้ยินคำสั่งฮาวูนก็หยิบต้นเสาอาวุธประจำตัวขึ้นและวิ่งเข้าไปหาลิโป้ เสาหินถูกฟาดมา ลิโป้กระโดดหลบ และแทงสวนไป แต่ฮาวูนเอาเสาขึ้นรับ ทวนแทงทะลุเสาได้ปลายทวนเฉียดหน้าของฮาวูนไปนิดเดียว เขากระชากทวนออกมาและกระหน่ำแทง
“พิรุณโปรยฟ้าคำราม” เสาหินถูกกระหน่ำแทงจนพรูและแตกออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เจ้าสัตว์ร้ายยังไม่หมดฤทธิ์ มันวิ่งมาพุ่งชนร่างของเขากระเด็น ดีที่สวมเกราะอยู่ไม่งั้นลิโป้ได้เจ็บหนักแน่
[1] กวาน เครื่องประดับศีรษะครอบมวยผมของจีนโบราณ
ทีโปนเห็นลิโป้กำลังต่อสู้ฮาวูนแล้ว มันคิดว่าต้องรีบกำจัดลิโป้ให้เร็วที่สุด มันเลยตัดสินใจใช้วิธีการลอบกัด แต่โฮเซ่มาขวางเอาไว้ก่อน“อยากสู้มาเจอกับข้านี่” เมื่อได้ยินโฮเซ่ท้าทายเช่นนั้น ทีโบนก็โกรธมาก เหวี่ยงลูกตุ้มใส่เจ้าชายทันที แต่เขาหลบได้อย่างว่องไวและแทงดาบสวนไปโดนเกราะของทีโบนทำให้เกราะเป็นรอย แต่การโจมตียังไม่จบทำให้เกราะของทีโบนโดนแทงพรูไปหมด“เป็นดาบนี้ก็ฝีมือของโดวาฟเหมือนกัน คิดว่าข้าจะไม่มีอาวุธดี ๆ เลยหรือไง” ทีโบนยิ่งโกรธจัด มันเหวี่ยงลูกตุ้มมาเต็มแรง แต่โฮเซ่หลบได้ และแทงสวนเข้าไปที่ข้อมือเป็นแผลลึกทำให้เจ้ามิโนทอร์เสียเอ็นข้อมือไป จนถืออาวุธไม่ได้“แก !” ทีโบนร้องลั่นมันรวมพลังเตรียมที่จะพุ่งชนอีกครั้งทางด้านของลิโป้ ฮาวูนพุ่งชนอย่างบ้าคลั่ง ลิโป้เห็นว่าขืนรับมือเช่นนี้ต่อไปคงไม่เป็นการดีแน่น จึงตั้งสมาธิ ฮาวูนเห็นแบบนั้นมันจึงรวมพลังเตรียมชนครั้งสุดท้าย มันวิ่งมาแล้ว ลิโป้แทงทวนไปทันที“พยับฟ้า” แต่ลิโป้ก็กระเด็นด้วยแรงชน ฮาวูนเลือดไหลทะลักออกมา ทวนโดนเข้าที่จุดตาย มันล้มลงและขาดใจตาย ด้านโฮเซ่เขาถูกชนกระเด็นและทีโบนกำลังจะชนซ้ำแต่ว่า มีเสียง
“ข้าคือลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ตอนนี้ข้าคือ ผู้นำของกองกำลังโดวาฟ และจะเป็นผู้นำของพวกเจ้า” สามขุนพลมองหน้ากันอีกครั้ง เป็นได้ไงกันมีใครสามารถสั่งให้พวกโดวาฟเป็นสมุนได้ แต่เกราะที่มันสวมอยู่ก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแล้ว ยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อ วีโต้ก็เดินมาหาทุกคน“เรามีปัญหาใหญ่แล้ว มาที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้” ทุกคนเดินตามไป โรงตีเหล็กถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องประชุมชั่วคราว โดยมีโกดอนรออยู่ก่อน ทุกคนนั่งล้อมวงกันบนโต๊ะกลม วีโต้บอกว่า“คิดผิดแล้วนะ เจ้าฆ่าฮาวูน แต่ปล่อยทีโปนหนีไปแบบนั้นพวกมันจะกลับมาพร้อมกับความแค้น อย่างแน่นอน” เหมือนลิโป้จะไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย“นี่เจ้าหันฟังท่านวีโต้บาง ยังไง ท่านก็เป็นจอมเวทย์สูงสุดของดินแดนเรา” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมากลิโป้มองหน้าของทุกคน ทุบโต๊ะเสียงดังลั่น แล้วพูดว่า“นี่ล่ะที่ข้าต้องการ เจ้าทีโบนกับฮาวูนไม่ใช่หัวหน้าใหญ่แน่ ๆ เมื่อข้าฆ่าคนของมันเจ้าหัวหน้าไม่ยอมอยู่เฉย ๆ พวกมันจะบุกมาหาเราถึงตอนนั้น ข้าจะขยี้มันให้ด้วยมือของข้าเอง”“ประมาทไปแล้วลิโป้ เจ้าไม่รู้หรอกว่าหัวหน้าของพวกมิโนทอร์ร้ายกาจขนาดไหน” เบอร์ตั้นพูดขึ้นมา วีโต้เล
“ท่านปล่อยคนตายโดยไม่คิดจะทำอะไรเลยเนี่ยนะ ท่านมันเลือดเย็น ! ” เซน่าตำหนิเขา ลิโป้กลับตอบว่า“นี่มันสงคราม คนตายเป็นเรื่องปกติ” เซน่าทนฟังไม่ได้อีกแล้วเธอเอาธนูกับลูกศรออกมาและแผลงศรออกไป ลูกธนูพุ่งมาทางทีโบนโดนเขาเหล็กของมัน เสียงดังก้อง มันมองไปที่ทิศทางที่ธนูถูกยิงออกมา เมื่อเห็นลิโป้ความแค้นต่อลิโป้ยิ่งมีมากขึ้น มันวิ่งมาทางลิโป้ เหล่าโดวาฟกำลังจะคุ้มกันเขา แต่ลิโป้กลับบอกว่า“ไม่ต้องแค่มดปลวก ข้าจัดการพวกเจ้าไปช่วย เจ้าชายรบได้แล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่า โดวาฟก็ไปช่วยรบทันที ลิโป้ควบม้าเข้าหาทีโบน ทีโบนชนม้าอย่างแรง ลิโป้กระโดดลงจากหลังม้าก่อนและตั้งท่าเตรียมพร้อม“เข้ามาเลย คราวนี้ข้าจะเอาหนังแกมาปูหน้าห้องน้ำซะเลย ไอ้เขาด้วน” ได้ยินแบบนี้มีหรือ เจ้ามิโนทอร์จะไม่โกรธมันฟาดอาวุธมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ลิโป้กลับหลบได้และโจมตีสวนไป วงพระจันทร์ที่ติดอยู่ตรงปลายทวนตัดข้อเอ็นมือขวาของมัน ทำให้มันถือลูกตุ้มไม่ได้ ทีโบนร้องลั่น และถอยออกไป มันหันมาทางวากิวที่สังเกตการณ์อยู่มันรู้ดีว่าตอนนี้มันแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ทีโปนวิ่งเข้ามาหมายจะใช้เขาเหล็กขวิดให้กระเด็น แต่ว่าลิโป้ตั้งท่
“จัดการมันเลยตอนนี้มันไม่มีอาวุธแล้ว ไม่ต้องกลัว” เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่ามิโนทอร์ก็กรูกันเข้ามาโฮกัสเห็นทวนวงพระจันทร์ปักอยู่ตรงหน้า และเขารู้สึกว่าตอนนี้พวกทหารที่คุมตัวของเขานั้นไม่ได้ระวังตัว โฮกัสเลยดิ้นออกมาได้ และวิ่งไปทวนเอาโซ่ฟาดกับคมมีดวงพระจันทร์ที่ทวน ราชาหลุดจากพันธนาการแล้ว เขารีบจับทวนขึ้นมาและใช้มันเป็นอาวุธแม้จะบาดเจ็บ แต่ฝีมือการใช้อาวุธของโฮกัสก็ไม่ลดลงมากเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อต่อสู้แล้ว โฮเซ่จึงตะโกนไปสั่งทหารว่า“พวกเราสู้ตาย เพื่อองค์ราชา !” เหล่าทหารเข้าต่อสู้ทันที วากิวเห็นองค์ราชาทำให้ทหารของตนเองมีความกล้ามากขึ้นมันก็ยิงพลังไฟใส่ร่างของโฮกัสทันที แม้ว่าจะไม่ได้ทำให้เขาตายแต่อาการบาดเจ็บที่มีอยู่ก่อนแล้ว ก็ทำให้บอบซ้ำมาก และวากิวกำลังจะยิงซ้ำอีกครั้งหนึ่ง โฮกัสรู้ดีว่า คราวนี้เขาไม่รอดแน่ จึงได้ตะโกนว่า“ท่านนักรบ” ลิโป้หันมา โฮกัสขว้างทวนไปสุดแรงลิโป้กระโดดรับไว้กลางอากาศ เป็นจังหวะเดียวกับที่โฮกัสโดนไฟเผาซ้ำอีกครั้งหนึ่งคราวนี้ไฟลุกท่วมตัวของเขา ลิโป้พอได้ทวนแล้วรีบฟาดฟันในที่สุดก็ไปถึงตัวราชาโฮกัสไฟที่ร่างดับไปแล้ว มันสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดให้พร
“เราช่วยชีวิตท่านเอาไว้ได้ แต่ว่าแผลไฟไหม้บนร่างเกิดจากเวทย์มนตร์ ข้ารักษาไม่ได้พระองค์คงจะมีแผลไฟไหม้ทั้งตัวไปตลอดชีวิต” วีโต้พูด คราวนี้โฮเซ่อึ้งไป ลูน่าจะเข้าไปดูโฮกัสแต่เซน่าจับตัวเธอเอาไว้สภาพของโฮกัสตอนนี้คงไม่สามารถให้เด็กหญิงดูได้ ลิโป้เดินเข้ามาในค่ายเมื่อโฮเซ่เห็นลิโป้เขาชักดาบออกมาหมายจะไปแทงลิโป้ แต่ถูกลิโป้ฟาดด้วยทวนกระเด็นไป“อะไรข้าชนะสงครามแต่เจ้ากลับมาหันมาดาบใส่ข้า” ยังพูดไม่ทันจบเซน่าก็เดินเข้ามาตบเขาหน้าหัน ลิโป้ทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนตบหน้าแบบนี้ ลิโป้กัดฟันด้วยความโกรธ และตะคอกใส่หน้าเธอ“นี่เจ้าตบข้าเรอะ”“เจ้าคิดจะฆ่าพระราชา ทำไมเจ้าทำแบบนี้” เซน่าพูดลูน่าได้ยินก็วิ่งมาฝ่ามือน้อยกระหน่ำตีเขาไม่หยุด นี่มันอะไรปกติถ้ามาทำกับเขาแบบนี้ต้องโดนแตะกระเด็นไปแล้ว แต่ทั้งผู้หญิงกับเด็กกลับทำให้รู้สึกผิด ลิโป้ตัดสินใจเดินออกจากค่ายเงียบ ๆ หมอคนหนึ่งเดินออกมา“พระราชาอยากให้ท่านเซน่ากับท่านโฮเซ่เข้าพบเดี๋ยวนี้ขอรับ” เซน่ากับโฮเซ่เข้าไป ทั้งสองแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ได้ ราชาโฮกัสถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว เมื่อเห็นทั้งสองคน โฮกัสจึงพูดขึ้นมาว่า“พวกเจ้าขวางท่านนัก
“ใช่นี่ทำจากเขาของทีโบน พวกมันได้ยินเสียงจะไม่กล้าหือกับเราแน่” ลิโป้เอาแตรมาเก็บเอาไว้ ทันทีและบอกว่า“ข้ายังสั่งให้เอาหัวของเจ้าวากิวมาทำยอดธง ถ้ามันยังจะกล้าอีก ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด” แม้ว่าท่าทางยโสของลิโป้จะทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งอีกวีโต้เลยบอกว่า“เจ้าชายโฮเซ่กับอูริกไปก็แล้วกัน ส่วนดูวัลกับเบอร์ตั้นคอยฝึกทหารและดูแลเมืองอยู่ที่นี่”เจ้าชายกับอูริกรับคำ ลิโป้นิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่บอกว่า“แล้วมีข้อมูลของอาณาจักรนี้อีกหรือเปล่า” วีโต้นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า“ขอโทษนะ ตั้งแต่ตาตาบอด ข้าก็มิเคยไปที่นั่นอีกเลย แต่ก็พอจำได้ลาง ๆ ว่าที่นั่นเป็นป่าเขาเสียส่วนมาก มีมนุษย์อาศัยอยู่รวมกับอมนุษย์ ผู้ปกครองสูงสุดของที่นั่นไม่ใช่มนุษย์” เมื่อได้ยินเช่นนั่นลิโป้เลยถามต่อทันที“แล้วเป็นตัวอะไรกัน” วีโต้เลยตอบว่า “ไปถึงที่นั่นอย่าไปเรียกเขาแบบนี้นะ ผู้ปกครองที่นั่นเรียกว่า กราโคนอซ[1]” ลิโป้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย โฮเซ่กับอูริกแอบขำ เซน่าเลยรีบอกว่า“ภูตภูเขา เป็นผู้มีพลังอำนาจมากที่สุดแล้ว” ลิโป้พยักหน้ารับรู้ วีโต้เลยพูดต่อไปว่า“เป็นแหล่งม้าศึกชั้นดี และมียูนิคอร์[2] กองทหารม้า
“เจ้าชื่อะไร เจ้ากุ้ง”“ข้าชื่อ ลิโป้ !” เสียงของลิโป้ดังก้อง โอลาฟควงดาบแล้วพูดว่า“ก็ดีข้าจะจำไว้ และเจ้าก็จำชื่อข้าไว้ด้วยจะได้บอกยมบาลถูกว่าใครฆ่าเจ้า ข้าคือโอลาฟ !” ลิโป้เห็นท่าทางองอาจของโอลาฟแล้ว เขาก็อดที่จะหวั่น ๆ ไม่ได้ แต่ว่าเขาคือ ขุนศึกที่แข็งแกร่งไฉนเลยจะยอมแพ้กับเรื่องแบบนี้“น่าขำ คิดว่าคนอย่างข้าจะกลัวเจ้าเหรอ ไอ้หลานเต่า” ลิโป้แทงทวนไป โอลาฟเอาโล่ขึ้นรับ แม้โล่ทำจากไม้แต่ความหนามากพอที่จะทนคมทวนของลิโป้ได้ โอลาฟเหวี่ยงดาบมา ลิโป้หลบได้เหวี่ยงทวนสวนไปเต็มแรง แต่โอลาฟเอาโล่ปัดทิ้ง ทำให้ขุนพลเซ โอลาฟเหวี่ยงดาบหมายจะตัดคอ แต่ลิโป้เอาด้ามทวนรับเอาคมดาบเอาไว้เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่น “เคลื่อนศิลา” ร่างของโอลาฟถูกถีบมันกระเด็นไปไม่ไกลนัก เป็นโอกาสให้ลิโป้ได้ตั้งตัว เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไปโอลาฟยืนคุมเชิงอยู่ ลิโป้ตั้งสมาธิ โอลาฟเห็นก็เข้าใจว่าเป็นจังหวะเหมาะแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปหมายจะจัดการขั้นเด็ดขาด นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์“พยับฟ้า” ลิโป้แทงทวนไปเป้าหมายคือ ที่หัว ยังดีที่โอลาฟไวพอเลยโดนเข้าที่หูแทน ทำให้หูขาด เจ้าไวกิ้งร้องลั่น ลิโป้กำลังจะโจมตีซ้ำ
“ไอ้บ้า นี่หาเรื่องใหญ่มาให้พวกเราแล้วมั้ยล่ะ ข้าบอกแล้วไง ถ้าเป็นทหารอย่าเสือกไปปล้นเดี๋ยวก็ได้มีเรื่องหรอก แล้วเด็กนี่มาจากเรือนั่นเหรอ” โอลาฟพยักหน้ามันโดนชกซ้ำไปอีกหมัด ! “ไอ้บ้า พวกเราเตรียมตัวไว้ หนูมากับข้า” แองเคอร์เรียกลูน่าตอนแรกเด็กหญิงก็กลัว ๆ แต่ว่าคิดดูแล้ว แองเคอร์ดูน่าไวใจกว่าโอลาฟมากเธอรีบตามไปทันที แองเคอร์พาลูน่ามาถึงบ้าน ที่หน้าบ้านมีเด็กชายหญิงอายุประมาทห้าขวบ กำลังเล่นกันอยู่ ทั้งสองมีผมสีน้ำตาล และหน้าตาคล้าย ๆ กัน“อูโน่ วัน” แองเคอร์เรียกชื่อทั้งสอง เด็ก ๆ วิ่งมาหาแองเคอร์เขาอุ้มลูกขึ้นบ่า“พ่อกลับมาแล้ว เป็นไงบ้างค่ะพ่อได้ปลามาแยอะมั้ย” เด็กหญิงถาม“พอสมควรนะวัน” เขาพูดกับลูกสาว อูโน่ มองไปที่ลูน่าแล้วถามว่า“นี่ใครหรือครับพ่อ” แองเคอร์วางลูกลงแล้วบอกว่า“แขกของเรา เธอชื่อ....เดี๋ยวนะ เจ้าชื่ออะไรนะ” แองเคอร์ถาม ลูน่าตอบว่า“ข้าชื่อลูน่า” วันมองหน้าของลูน่าแล้วส่งยิ้มให้“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนี้เธอก็ยิ้มอย่างอาย ๆ มีผู้หญิงรูปร่างอ้วนใหญ่ ผมยาวสีทอง เดินออกมา แม้จะมีรูปร่างที่อ้วนจ้ำม่ำแต่ เธอมีหน้าตาที่ดูใจดีมาก“แองเคอร์ไปพาเด็กนี่จากไหน หร
“ด้วยอำนาจที่ข้าได้รับมาในฐานะผู้ที่สังหารราชาอนัน ข้าขอแต่งตั้งให้ลูน่า บุตรสาวของโฮกัส ผู้เป็นรัชทายาท อันดับสาม ขึ้นครองบังลังค์”“ไม่นะข้าทำไม่ได้”“เจ้าทำได้ลูน่า เจ้าเป็นลูกของพ่อเจ้า อย่ากลัวข้าอยู่กับเจ้าเสมอ” ลิโป้พูด ลูน่านิ่งคิดในที่สุดก็ตัดสินใจรับตำแหน่ง“ข้ายินดีรับตำแหน่ง”“ทำไมพวกเจ้ายังไม่คุกเข่า ! ราชินีลูน่า ทรงพระเจริญ” ลิโป้ประกาศ ทุกคนคุกเข่าลงพร้อมกันและเอ่ยเสียงดังกึกก้อง“ทรงพระเจริญ” ลิโป้ลุกขึ้นและบอกว่า“เนื่องจากพระนางยังทรงพระเยาวซ์ ข้าคิดว่าเราต้องมีผู้สำเร็จราชการแทน” คราวนี้เหล่าจอมเวทย์คิดว่าอย่างไรเสียลิโป้ก็ต้องแต่งตั้งตัวเองแน่ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น“ข้าขอแต่งตั้งให้เซน่าเป็นผู้แทนพระองค์” เซน่าอึ้งเธอกำลังจะปฎิเสธ แต่ลิโป้มองเธอเป็นเชิงสั่ง หญิงสาวเลยยอมทำตาม ลิโป้ชูทวนขึ้นฟ้าแล้วพูดว่า“สำหรับ ขอแต่งตั้งตัวเองเป็นผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรทั้ง 7 ของทวีปลาอองเซียว นี้ โดยข้าจะขอให้อาณาจักรทั้งเจ็ด สร้างที่อยู่ให้ข้า และเตรียมกองทหารให้ข้าด้วย ข้าจะไปประจำในทุกดินแดน ดินแดนละหนึ่งปีคอยคุมกันที่นี่ให้กับพวกท่าน” เหล่าจอมเวทย์งงเป็นไก่ตาแตกไม่คิดว่าลิโป
แม้จะเพิ่งชนะศึกใหญ่มาแต่กลับไม่ได้มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะสองอาณาจักรต้องสูญเสียงราชาอันเป็นที่รักไป เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ กาแลงต้องคอยปลอบจินเจอร์ ไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะก็ตามที ก็ต้องพบความสูญเสียเหมือนกัน ลิโป้มองดูภาพดังกล่าว เขาไม่คิดเลยว่า กอร์ดอน โฮกัส โฮเซ่จะเป็นที่รักขนาดนี้ ถ้าคนตายวันนี้เป็นเขาจะมีใครเศร้าโศกให้ขนาดนี้มั้ย มีทหารมาเรียกเขาไปที่ประชุม พอลิโป้เข้าไปก็พบกับเหล่าจอมเวทย์ที่นั่งรออยู่แล้ว ลิโป้เห็นครีมมีท่าทางกังวลใจ“เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ข้าจะทำตามแน่ แต่ขอให้หลังจากที่จัดพิธีศพของสามกษัตริย์ก่อน” ลิโป้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วถามกลับไปว่า“แล้วจะทำยังไงกับพวกกลุ่มไคจูที่เหลือ” “ก็คงจะมีประหารและปล่อยไปเป็นบางตน แต่ก็ไม่น่าห่วงอะไร เมื่อไม่มีอนัน พวกมันคงจะไม่คิดบุกมาอีกหรอก” วีโต้ตอบ ลิโป้พยักหน้า“แล้วอนันเป็นใคร” เหล่าจอมเวทย์มองกัน กาแลงก้าตอบว่า“คงเป็นศิษย์ของจอมเวทย์คนหนึ่งนั่นล่ะ น่าเสียดายตอนเห็นหน้ามันก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะให้จำได้ แถมไม่ซากเหลืออีก” การประชุมจบลง แล้ว ลิโป้เดินออกไป “หวังว่าแผนท่านคงจะได้ผลนะ” ธีโอดอร์พูดขึ้นมา“ได
ลิโป้นั้นเอง วีโต้กับครีมรักษาเขาจนหายและยังฟื้นพลังให้อีกด้วย จึงเข้าไปร่วมการต่อสู้ได้ เมื่ออนันเห็นลิโป้ลุกขึ้นมาแล้ว จึงเรียกดาบกลับมาทั้งห้าเล่ม“ไอ้เก๊งเจ๊ง แกไม่มีสิทธิ์ใช้ดาบของโฮเซ่โว้ย”“ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว” อนันบังคับดาบให้พุ่งเข้าหาลิโป้ เหล่าจอมเวทย์จะเข้าไปช่วย แต่ลิโป้บอกว่า“อย่ามาสอดข้าจะฆ่ามันเอง” คราวนี้ลิโป้อ่านการโจมตีของดาบได้ทั้งหมด ทำให้รับมือได้ อนันตกใจมาก“แกทำได้ยังไง”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ผ่านสงครามมาเป็นร้อยครั้งแล้ว การโจมตีของแกน่ะ ใช้เวลาไม่นานข้าก็อ่านออกแล้ว” ถึงกระนั้นลิโป้ก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้อนันได้ เขารีบถอยตั้งหลัง และปักทวนลงพื้น“ใจกับอาวุธรวมกันเป็นหนึ่ง ใจเดินอาวุธเดิน ใจถึงอาวุธถึง ฝืนลิขิตฟ้า” ทวนของลิโป้ลอยขึ้นมา หมุนกลางอากาศ และพุ่งไปหาอนัน ดาบทั้งห้ารีบมาสกัดเอาไว้ อาวุธทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่นราวกับเป็นการต่อสู้ของทหารทั้งกองทัพ ในที่สุดก็มีช่องว่าง ทวนพุ่งไปด้วยความเร็ว ดาบทั้งห้ากระจัดกระจาย ปลายทวนแทงเข้าไปที่หน้ากากกระจกของอนันอย่างจัง“เพล้ง”เสียงกระจกแตกดังสนั่น อนันรีบถอยหลังออกมา ทวนปักอยู่ตรง
“ไม่คิดว่าเราจะต้องลงมือเอง !” พูดจบมันเรียกดาบออกมาอีกห้าเล่ม ดาบทั้งห้าลอยอยู่เหนือนิ้วมือซ้ายของมัน โฮเซ่กับลิโป้รีบตั้งท่าเตรียมพร้อม อนันฟาดฝ่ามือมาตรงหน้า ดาบทั้งห้าเล่มพุ่งไปด้วยความเร็ว แล้วเข้าโจมตี ลิโป้กับโฮเซ่รีบรับมือ แต่ว่าดาบบินกลับโจมตีด้วยความรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ยิ่งรับมือยิ่งลนลาน โดยอนันนั่งขยับมือและนิ้วไปมา ดาบก็เคลื่อนไหวตามราวกับว่ามันชีวิต ดาบเล่มหนึ่งกำลังจะมาแทงลิโป้ โฮเซ่เห็นก่อนเขารีบเอาดาบไปปัดเล่มนั่นช่วยชีวิตของลิโป้ไว้ได้อย่างหงุดหวิด แต่ว่าทำให้เขาเสียจังหวะดาบเล่มหนึ่งแทงเข้าที่อกมันพาร่างของโฮเซ่ ลอยขึ้นฟ้าไป ดาบอีกสี่พุ่งเสียบร่างของเขาทะลุร่างร่างร่วงลงสู่พื้นและยังมีอีกเล่มพุ่งมาตัดหัวของโฮเซ่ขาดกระเด็นลิโป้ตกตะลึง ! โฮเซ่คนที่เกลียดเขาที่สุด และคิดจะฆ่าเขาตลอดเวลา กลับเป็นคนช่วยชีวิตของเขา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของโฮเซ่ก็ลอยขึ้นมาดวงไฟสีขาวลอยออกมา อนันชูมือขวาขึ้นดวงไฟสีขาวลอยเข้าไปในมือของอนันมันเอาดวงไฟใส่เข้าไปในตัว แม้ไม่เข้าใจว่าอนันทำอะไรแต่เขารู้สึกโกรธมาก จึงวิ่งเข้าไปหมายจะแทงทวนใส่ แต่ถูกดาบของอนันสกัด“ใจเย็นก่อนลิโป้ถอยออกมา”
หลังจากนั้นเหล่าจอมเวทย์ก็ไปแช่แข็งศพของโฮกัสเอาไว้ แม้ว่าวีโต้จะตาบอด แต่ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเป้า ส่วนเหล่าทหารไวโอเล็ตก็ร้องเสียงดังระงม ทำให้บรรยากาศยิ่งเศร้าหนัก โฮเซ่คุกเข่าแล้วพูดต่อหน้าศพพ่อว่า“ข้าจะจัดการกับอนันให้ได้ และจะไม่ยอมให้ไวโอเล็ตโรสต้องเป็นของคนอื่นเด็ดขาด” เขาชูดาบขึ้นเป็นการแสดงคำสัญญาต่อหน้าหลุมบิดา เหล่าจอมเวทย์มองหน้ากันอย่างลำบากใจ เพราะคำสัญญาที่วีโต้ให้กับลิโป้คืนนั้นลิโป้ให้คนหาเหล้ามา เขาเทลงพื้นไปหนึ่งจอกเป็นการคาราวะผู้ตาย เซน่าเดินมาหาเขาทำให้แปลกใจไม่น้อย เลยเชิญเธอนั่งข้าง ๆ“ขอเหล้าให้ข้าหน่อยได้มั้ย” ลิโป้รินเหล้าให้เธอ เซน่ารับมาดื่มอย่างยากเย็น“จะใช้เหล้าให้ลืมความเจ็บปวดหรือไง” ลิโป้ถาม เซน่าแทบจะสำลักเหล้า“เปล่านะแค่.....”“ถ้าจะเศร้าก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ เพราะเจ้าก็เพิ่งจะเสียพระราชาไปนี่” เซน่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ท่านไม่ใช่ราชา ท่านเป็นพ่อของข้า ข้าน่าจะเรียกท่านว่าพ่อสักครั้ง” พูดจบเธอก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีก ลิโป้เองก็ดื่มเป็นเพื่อนเธอ ยิ่งดื่มเหมือนความเศร้าทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสียพ่อ แม่ หรือที่เธอต้องมาเป็นองค์หญิงในวั
“งั้นเหรอ” มันร่ายมนตร์ เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา โฮเซ่หันไปมอง สะพานหินถูกทำลายไปแล้ว พร้อมกับทหารที่ตามมาร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง หนึ่งในนั้นคือ“ท่านพ่อ !” โฮเซ่เห็นพ่อของตนเองร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา เขาหันไปทางคราวิซาและควบม้าไปแทงดาบใส่หมายจะเอาชีวิต แต่คราวิซเอาวุธออกมารับ เป็นตะบองหนามทำจากแก้วผลึกสีม่วง ซึ่งดูจะผิดกับการเป็นจอมเวทย์ของมันมากเซน่าควบม้ามาถึงค่าย รีบตามหาลิโป้ ในที่สุดก็เจอ จึงวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหา“ลิโป้แย่แล้ว ท่านโฮเซ่แอบเอากองทัพไปจัดการกับไคจู แล้วพวกมันหนีเข้าป่าไป ท่านโฮกัสก็ตามไปด้วย” ลิโป้ได้ยินก็ตกใจ นี่มันเป็นกับดักชัด ๆ เขารีบออกคำสั่งเคลื่อนพลไปทันที แต่ใช้เพียงกองทัพของกรีนฮาร์ท ไลท์บลูเมาเท้นกับกองทัพส่วนตัวเท่านั้น จิระ แองเคิ้ล ชิว็อก คอปเปอร์ เกลตามไปด้วย แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าสะพานถูกทำลายไปแล้ว ที่ฝั่งตรงข้าม กำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ฝ่ายของไวโอเล็ตโรสเริ่มบาดเจ็บล้มตายโฮเซ่พยายามแทงดาบใส่แต่ว่า คราวิซกลับรับมือได้ทั้งหมด“เล่นพอแล้ว” คราวิซยิงแก้วผลึกออกมาจากตะบอง จำนวนมากราวกับฝูงผึ้งแตกรัง แทงม้าของโฮเซ่ไปเต็ม ๆ จนพรูน โฮเซ่รีบกระโดดลงจาก
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค