“ข้าคือลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ตอนนี้ข้าคือ ผู้นำของกองกำลังโดวาฟ และจะเป็นผู้นำของพวกเจ้า” สามขุนพลมองหน้ากันอีกครั้ง เป็นได้ไงกันมีใครสามารถสั่งให้พวกโดวาฟเป็นสมุนได้ แต่เกราะที่มันสวมอยู่ก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแล้ว ยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อ วีโต้ก็เดินมาหาทุกคน
“เรามีปัญหาใหญ่แล้ว มาที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้” ทุกคนเดินตามไป โรงตีเหล็กถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องประชุมชั่วคราว โดยมีโกดอนรออยู่ก่อน ทุกคนนั่งล้อมวงกันบนโต๊ะกลม วีโต้บอกว่า
“คิดผิดแล้วนะ เจ้าฆ่าฮาวูน แต่ปล่อยทีโปนหนีไปแบบนั้นพวกมันจะกลับมาพร้อมกับความแค้น อย่างแน่นอน” เหมือนลิโป้จะไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย
“นี่เจ้าหันฟังท่านวีโต้บาง ยังไง ท่านก็เป็นจอมเวทย์สูงสุดของดินแดนเรา” โฮเซ่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมากลิโป้มองหน้าของทุกคน ทุบโต๊ะเสียงดังลั่น แล้วพูดว่า
“นี่ล่ะที่ข้าต้องการ เจ้าทีโบนกับฮาวูนไม่ใช่หัวหน้าใหญ่แน่ ๆ เมื่อข้าฆ่าคนของมันเจ้าหัวหน้าไม่ยอมอยู่เฉย ๆ พวกมันจะบุกมาหาเราถึงตอนนั้น ข้าจะขยี้มันให้ด้วยมือของข้าเอง”
“ประมาทไปแล้วลิโป้ เจ้าไม่รู้หรอกว่าหัวหน้าของพวกมิโนทอร์ร้ายกาจขนาดไหน” เบอร์ตั้นพูดขึ้นมา วีโต้เลยพูดขึ้นมาบ้าง
“เจ้าวากิวหัวหน้าของพวกมัน ไม่ใช่มิโนทอร์ธรรมดา แต่มันมีความสามารถในการใช้เวทย์มนต์ด้วย และ.....” ยังไม่ทันทีจะพูดต่อลิโป้ก็ทุบโต๊ะอีกครั้งหนึ่งแล้วเขาก็พูดว่า
“ไม่ต้องมาขู่ข้าซะให้ยากเลย ไม่ว่ามันจะเก่งมาจากไหนก็เหลือบ่ากว่าแรงของข้าหรอก” ทุกสายตามองลิโป้ด้วยหลายความรู้สึกแต่มีสิ่งหนึ่งที่ตรงกันคือ เจ้าคนนี้มันช่างยโสนัก ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา
“พวกมันมาแล้ว พวกมันมาแล้ว”
เสียงกลองศึกดังสนั่น กองทัพใหญ่ของมิโทอร์บุกเข้ามาพร้อมกับอาวุธครบมือ โดยมีทีโบนนำทัพมันใส่เขาปลอมที่ทำจากเหล็ก ส่วนวากิวนั่งอยู่บนรถศึกที่มีกระทิงเทียมลากมา เหล่ามนุษย์และโดวาฟเคลื่อนพลออกมา โดยมีลิโป้นำทัพ เมื่อวากิวเห็นดังนั้น ก็ถามทีโบนว่า
“แกจะบอกข้าว่า ไอ้คนติดหนวดแมลงสาบไว้ที่หัวนั่นคือ คนที่ตัดเขาแกกับฆ่าฮาวูนงั้นเหรอ ทีโบน” เจ้ามิโนทอร์เขาด้วนชะงักก่อนจะพยักหน้า วากิวหัวเราะดังลั่น
“พวกแกคงจะประมาทไปหน่อย แบบนี้ข้าไม่ต้องลงมือหรอก ทีโบนเอากองทัพของเราไปถล่มมันเดี๋ยวนี้เลย” ทีโบนรับคำ และสั่งเคลื่อนพลทันที ลิโป้เห็นเหล่ามิโนทอร์กำลังเคลื่อนพล กำลังสั่งกองทัพแต่ โฮเซ่ กลับชิงสั่งทหารของตนเสียก่อน
“พลหน้าไม้ ยิง” หน้าไม้ถูกยิงออกมา เหล่า มิโนทอร์หลายตัวโดนลูกศรล้มลง แต่ลิโป้กลับไม่พอใจนัก
“ข้ายังไม่ได้สั่ง ทำไมเจ้าถึงให้พวกมันโจมตี” โฮเซ่บอกว่า
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า กองทัพไวโอเล็ตโรสเป็นของข้า ของแกมีแต่พวกโดวาฟเท่านั้น เอาล่ะยิงเข้าไปอีก” สิ้นคำสั่งของโฮเซ่ หน้าไม้ถูกกระหน่ำไม่หยุด เซน่าเห็นท่าไม่ดีเลยบอกว่า
“ทำแบบนี้จะดีเหรอ” โฮเซ่ทำตาเขียวใส่เธอแล้วพูดว่า
“เงียบเลยเซน่า” ลิโป้กวักมือเรียกโกดอนให้เดินเข้ามาหา
“ถ้าข้ายังไม่สั่งห้ามอะไรทั้งนั้น จะขอดูน้ำหน้าของมันซะหน่อยว่าจะไปได้สักกี่น้ำ” โกดอนกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ลิโป้เอาทวนเคาะหัวของเขา ทำให้ต้องหันไปบอกกับเหล่าทหารตามคำสั่ง
แม้พวกมิโนทอร์จะถูกลูกศรแต่กลับไม่สามารถเอาชีวิตของมันได้ ทีโบนมองที่วากิว เจ้ามิโนทอร์เตี้ยส่งสายตาแข็งกร้าวมาทางมัน เจ้ามิโนทอร์เขาด้วน เลยร้องบอกเหล่าทหารว่า
“ยืนหาอะไรอยู่โต้กลับไป เร็วเข้า” เหล่ามิโนทอร์ วิ่งฝ่าดงลูกธนูไปอย่างไม่มีความกลัวเลย เมื่อเห็นแบบนั้น โฮเซ่เลยสั่งให้ทหารอีกสองกองร้อยเข้าโจมตีทันที
“ประจัญบาน” สิ้นคำสั่งเหล่าทหารก็เข้าต่อสู้กับเหล่ามิโนทอร์ทันที เสียงอาวุธกระทบกันดังไปทั่วบริเวณ เมื่อทีโบนเห็นโฮเซ่ความเจ็บแค้นของมันก็ระเบิดออกมา วิ่งเข้าไปหาเจ้าชายโฮเซ่ ทหารคนไหนคิดขวางก็จะถูกมันฟาดด้วยลูกตุ้มไม่ก็โดนเขาเหล็กขวิดไส้ทะลัก เจ้ามิโนทอร์เขาด้วนฟาดลูกตุ้มใส่โฮเซ่ แต่ยังดีที่เจ้าชายไวพอเลยหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่การโจมตียังไม่หยุด โฮเซ่ได้หลบอย่างเดียวเท่านั้น อูริกเห็นดังนั้นก็รีบควบม้าพร้อมกับทวนคู่ใจ เพื่อช่วยเจ้าชายแต่ทีโบนเห็นก่อนมันเลยฟาดลูกตุ้มใส่ม้าของอูริก แรงฟาดอันมหาสารทำให้เจ้าม้าตายทันที มันล้มลงไปพร้อมกับอูริก ตอนนี้เขาถูกม้าทับพยายามที่จะยกซากม้าแต่มันหนักเกินกว่ากำลังของคนเดียวจะยกได้
โฮเซ่ต้องรับมือกับการโจมตีของทีโบนเพียงคนเดียว แต่การโจมตีอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ทำให้เขาไม่เห็นช่องที่จะโจมตีกลับได้เลย ในที่สุดก็พลาดถูกฟาดเข้าไปเต็ม ๆ อก เขากระอักเลือด ยังดีที่สวมเกราะเอาไว้ไม่งั้นซี่โครงหักแน่ เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่สายตาของเหล่าโดวาฟ โกดอนจะถามลิโป้ว่าให้เข้าไปช่วยหรือไม่ แต่เมื่อเห็นสายตาแข็งกร้าวของลิโป้ก็ทำให้ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปาก
“ไม่คิดจะทำอะไรหรือไงกัน” เสียงของเซน่าดังขึ้นมา ลิโป้หันไปมอง เธอเดินมาพร้อมกับธนู และลูกศร ลิโป้ตอบเธอว่า
“ก็เห็นมันปากดีนักนี่ ก็เลยเจอกับของจริงซะเลย ก็ไม่เห็นจะเก่งเหมือนปาก !” ลิโป้พูดหน้าตาเฉย เซน่ามองด้วยความไม่พอใจ ชายคนนี้เป็นวีรบุรุษที่เหล่าจอมเวทย์ใช้คาถาชั้นสูงอัญเชิญมา แต่ทำไมปล่อยให้มีคนตายมากมายได้ขนาดนี้
“ท่านปล่อยคนตายโดยไม่คิดจะทำอะไรเลยเนี่ยนะ ท่านมันเลือดเย็น ! ” เซน่าตำหนิเขา ลิโป้กลับตอบว่า“นี่มันสงคราม คนตายเป็นเรื่องปกติ” เซน่าทนฟังไม่ได้อีกแล้วเธอเอาธนูกับลูกศรออกมาและแผลงศรออกไป ลูกธนูพุ่งมาทางทีโบนโดนเขาเหล็กของมัน เสียงดังก้อง มันมองไปที่ทิศทางที่ธนูถูกยิงออกมา เมื่อเห็นลิโป้ความแค้นต่อลิโป้ยิ่งมีมากขึ้น มันวิ่งมาทางลิโป้ เหล่าโดวาฟกำลังจะคุ้มกันเขา แต่ลิโป้กลับบอกว่า“ไม่ต้องแค่มดปลวก ข้าจัดการพวกเจ้าไปช่วย เจ้าชายรบได้แล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่า โดวาฟก็ไปช่วยรบทันที ลิโป้ควบม้าเข้าหาทีโบน ทีโบนชนม้าอย่างแรง ลิโป้กระโดดลงจากหลังม้าก่อนและตั้งท่าเตรียมพร้อม“เข้ามาเลย คราวนี้ข้าจะเอาหนังแกมาปูหน้าห้องน้ำซะเลย ไอ้เขาด้วน” ได้ยินแบบนี้มีหรือ เจ้ามิโนทอร์จะไม่โกรธมันฟาดอาวุธมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ลิโป้กลับหลบได้และโจมตีสวนไป วงพระจันทร์ที่ติดอยู่ตรงปลายทวนตัดข้อเอ็นมือขวาของมัน ทำให้มันถือลูกตุ้มไม่ได้ ทีโบนร้องลั่น และถอยออกไป มันหันมาทางวากิวที่สังเกตการณ์อยู่มันรู้ดีว่าตอนนี้มันแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ทีโปนวิ่งเข้ามาหมายจะใช้เขาเหล็กขวิดให้กระเด็น แต่ว่าลิโป้ตั้งท่
“จัดการมันเลยตอนนี้มันไม่มีอาวุธแล้ว ไม่ต้องกลัว” เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่ามิโนทอร์ก็กรูกันเข้ามาโฮกัสเห็นทวนวงพระจันทร์ปักอยู่ตรงหน้า และเขารู้สึกว่าตอนนี้พวกทหารที่คุมตัวของเขานั้นไม่ได้ระวังตัว โฮกัสเลยดิ้นออกมาได้ และวิ่งไปทวนเอาโซ่ฟาดกับคมมีดวงพระจันทร์ที่ทวน ราชาหลุดจากพันธนาการแล้ว เขารีบจับทวนขึ้นมาและใช้มันเป็นอาวุธแม้จะบาดเจ็บ แต่ฝีมือการใช้อาวุธของโฮกัสก็ไม่ลดลงมากเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อต่อสู้แล้ว โฮเซ่จึงตะโกนไปสั่งทหารว่า“พวกเราสู้ตาย เพื่อองค์ราชา !” เหล่าทหารเข้าต่อสู้ทันที วากิวเห็นองค์ราชาทำให้ทหารของตนเองมีความกล้ามากขึ้นมันก็ยิงพลังไฟใส่ร่างของโฮกัสทันที แม้ว่าจะไม่ได้ทำให้เขาตายแต่อาการบาดเจ็บที่มีอยู่ก่อนแล้ว ก็ทำให้บอบซ้ำมาก และวากิวกำลังจะยิงซ้ำอีกครั้งหนึ่ง โฮกัสรู้ดีว่า คราวนี้เขาไม่รอดแน่ จึงได้ตะโกนว่า“ท่านนักรบ” ลิโป้หันมา โฮกัสขว้างทวนไปสุดแรงลิโป้กระโดดรับไว้กลางอากาศ เป็นจังหวะเดียวกับที่โฮกัสโดนไฟเผาซ้ำอีกครั้งหนึ่งคราวนี้ไฟลุกท่วมตัวของเขา ลิโป้พอได้ทวนแล้วรีบฟาดฟันในที่สุดก็ไปถึงตัวราชาโฮกัสไฟที่ร่างดับไปแล้ว มันสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดให้พร
“เราช่วยชีวิตท่านเอาไว้ได้ แต่ว่าแผลไฟไหม้บนร่างเกิดจากเวทย์มนตร์ ข้ารักษาไม่ได้พระองค์คงจะมีแผลไฟไหม้ทั้งตัวไปตลอดชีวิต” วีโต้พูด คราวนี้โฮเซ่อึ้งไป ลูน่าจะเข้าไปดูโฮกัสแต่เซน่าจับตัวเธอเอาไว้สภาพของโฮกัสตอนนี้คงไม่สามารถให้เด็กหญิงดูได้ ลิโป้เดินเข้ามาในค่ายเมื่อโฮเซ่เห็นลิโป้เขาชักดาบออกมาหมายจะไปแทงลิโป้ แต่ถูกลิโป้ฟาดด้วยทวนกระเด็นไป“อะไรข้าชนะสงครามแต่เจ้ากลับมาหันมาดาบใส่ข้า” ยังพูดไม่ทันจบเซน่าก็เดินเข้ามาตบเขาหน้าหัน ลิโป้ทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนตบหน้าแบบนี้ ลิโป้กัดฟันด้วยความโกรธ และตะคอกใส่หน้าเธอ“นี่เจ้าตบข้าเรอะ”“เจ้าคิดจะฆ่าพระราชา ทำไมเจ้าทำแบบนี้” เซน่าพูดลูน่าได้ยินก็วิ่งมาฝ่ามือน้อยกระหน่ำตีเขาไม่หยุด นี่มันอะไรปกติถ้ามาทำกับเขาแบบนี้ต้องโดนแตะกระเด็นไปแล้ว แต่ทั้งผู้หญิงกับเด็กกลับทำให้รู้สึกผิด ลิโป้ตัดสินใจเดินออกจากค่ายเงียบ ๆ หมอคนหนึ่งเดินออกมา“พระราชาอยากให้ท่านเซน่ากับท่านโฮเซ่เข้าพบเดี๋ยวนี้ขอรับ” เซน่ากับโฮเซ่เข้าไป ทั้งสองแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ได้ ราชาโฮกัสถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว เมื่อเห็นทั้งสองคน โฮกัสจึงพูดขึ้นมาว่า“พวกเจ้าขวางท่านนัก
“ใช่นี่ทำจากเขาของทีโบน พวกมันได้ยินเสียงจะไม่กล้าหือกับเราแน่” ลิโป้เอาแตรมาเก็บเอาไว้ ทันทีและบอกว่า“ข้ายังสั่งให้เอาหัวของเจ้าวากิวมาทำยอดธง ถ้ามันยังจะกล้าอีก ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด” แม้ว่าท่าทางยโสของลิโป้จะทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งอีกวีโต้เลยบอกว่า“เจ้าชายโฮเซ่กับอูริกไปก็แล้วกัน ส่วนดูวัลกับเบอร์ตั้นคอยฝึกทหารและดูแลเมืองอยู่ที่นี่”เจ้าชายกับอูริกรับคำ ลิโป้นิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่บอกว่า“แล้วมีข้อมูลของอาณาจักรนี้อีกหรือเปล่า” วีโต้นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า“ขอโทษนะ ตั้งแต่ตาตาบอด ข้าก็มิเคยไปที่นั่นอีกเลย แต่ก็พอจำได้ลาง ๆ ว่าที่นั่นเป็นป่าเขาเสียส่วนมาก มีมนุษย์อาศัยอยู่รวมกับอมนุษย์ ผู้ปกครองสูงสุดของที่นั่นไม่ใช่มนุษย์” เมื่อได้ยินเช่นนั่นลิโป้เลยถามต่อทันที“แล้วเป็นตัวอะไรกัน” วีโต้เลยตอบว่า “ไปถึงที่นั่นอย่าไปเรียกเขาแบบนี้นะ ผู้ปกครองที่นั่นเรียกว่า กราโคนอซ[1]” ลิโป้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย โฮเซ่กับอูริกแอบขำ เซน่าเลยรีบอกว่า“ภูตภูเขา เป็นผู้มีพลังอำนาจมากที่สุดแล้ว” ลิโป้พยักหน้ารับรู้ วีโต้เลยพูดต่อไปว่า“เป็นแหล่งม้าศึกชั้นดี และมียูนิคอร์[2] กองทหารม้า
“เจ้าชื่อะไร เจ้ากุ้ง”“ข้าชื่อ ลิโป้ !” เสียงของลิโป้ดังก้อง โอลาฟควงดาบแล้วพูดว่า“ก็ดีข้าจะจำไว้ และเจ้าก็จำชื่อข้าไว้ด้วยจะได้บอกยมบาลถูกว่าใครฆ่าเจ้า ข้าคือโอลาฟ !” ลิโป้เห็นท่าทางองอาจของโอลาฟแล้ว เขาก็อดที่จะหวั่น ๆ ไม่ได้ แต่ว่าเขาคือ ขุนศึกที่แข็งแกร่งไฉนเลยจะยอมแพ้กับเรื่องแบบนี้“น่าขำ คิดว่าคนอย่างข้าจะกลัวเจ้าเหรอ ไอ้หลานเต่า” ลิโป้แทงทวนไป โอลาฟเอาโล่ขึ้นรับ แม้โล่ทำจากไม้แต่ความหนามากพอที่จะทนคมทวนของลิโป้ได้ โอลาฟเหวี่ยงดาบมา ลิโป้หลบได้เหวี่ยงทวนสวนไปเต็มแรง แต่โอลาฟเอาโล่ปัดทิ้ง ทำให้ขุนพลเซ โอลาฟเหวี่ยงดาบหมายจะตัดคอ แต่ลิโป้เอาด้ามทวนรับเอาคมดาบเอาไว้เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่น “เคลื่อนศิลา” ร่างของโอลาฟถูกถีบมันกระเด็นไปไม่ไกลนัก เป็นโอกาสให้ลิโป้ได้ตั้งตัว เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไปโอลาฟยืนคุมเชิงอยู่ ลิโป้ตั้งสมาธิ โอลาฟเห็นก็เข้าใจว่าเป็นจังหวะเหมาะแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปหมายจะจัดการขั้นเด็ดขาด นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์“พยับฟ้า” ลิโป้แทงทวนไปเป้าหมายคือ ที่หัว ยังดีที่โอลาฟไวพอเลยโดนเข้าที่หูแทน ทำให้หูขาด เจ้าไวกิ้งร้องลั่น ลิโป้กำลังจะโจมตีซ้ำ
“ไอ้บ้า นี่หาเรื่องใหญ่มาให้พวกเราแล้วมั้ยล่ะ ข้าบอกแล้วไง ถ้าเป็นทหารอย่าเสือกไปปล้นเดี๋ยวก็ได้มีเรื่องหรอก แล้วเด็กนี่มาจากเรือนั่นเหรอ” โอลาฟพยักหน้ามันโดนชกซ้ำไปอีกหมัด ! “ไอ้บ้า พวกเราเตรียมตัวไว้ หนูมากับข้า” แองเคอร์เรียกลูน่าตอนแรกเด็กหญิงก็กลัว ๆ แต่ว่าคิดดูแล้ว แองเคอร์ดูน่าไวใจกว่าโอลาฟมากเธอรีบตามไปทันที แองเคอร์พาลูน่ามาถึงบ้าน ที่หน้าบ้านมีเด็กชายหญิงอายุประมาทห้าขวบ กำลังเล่นกันอยู่ ทั้งสองมีผมสีน้ำตาล และหน้าตาคล้าย ๆ กัน“อูโน่ วัน” แองเคอร์เรียกชื่อทั้งสอง เด็ก ๆ วิ่งมาหาแองเคอร์เขาอุ้มลูกขึ้นบ่า“พ่อกลับมาแล้ว เป็นไงบ้างค่ะพ่อได้ปลามาแยอะมั้ย” เด็กหญิงถาม“พอสมควรนะวัน” เขาพูดกับลูกสาว อูโน่ มองไปที่ลูน่าแล้วถามว่า“นี่ใครหรือครับพ่อ” แองเคอร์วางลูกลงแล้วบอกว่า“แขกของเรา เธอชื่อ....เดี๋ยวนะ เจ้าชื่ออะไรนะ” แองเคอร์ถาม ลูน่าตอบว่า“ข้าชื่อลูน่า” วันมองหน้าของลูน่าแล้วส่งยิ้มให้“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนี้เธอก็ยิ้มอย่างอาย ๆ มีผู้หญิงรูปร่างอ้วนใหญ่ ผมยาวสีทอง เดินออกมา แม้จะมีรูปร่างที่อ้วนจ้ำม่ำแต่ เธอมีหน้าตาที่ดูใจดีมาก“แองเคอร์ไปพาเด็กนี่จากไหน หร
“แกฆ่าท่านแองเคอร์ พวกเราฆ่ามัน !” เสียงพวกไวกิ้งดังขึ้นมาแต่“อย่า !” แองเคอร์ลุกขึ้นมา ที่อกเป็นรอยช้ำ ที่เกิดจากท้ายของทวน“เมื่อกี้ถ้าเจ้าเอาปลายทวนแทงข้า ข้าก็ตายไปแล้ว ทำไมเจ้าถือได้ใช้ท้ายทวน” ลิโป้เช็ดเลือดออกจากคิ้ว“ข้าบอกแล้ว ไงว่าอยากได้ เจ้ามาเป็นพวก คนมีฝีมือเยี่ยงเจ้าจะทำประโยชน์ได้มากกว่านี้”“ข้าแพ้แล้ว” แองเคอร์พูด และยืนมือออกไปให้ลิโป้ เขามองอย่างงง ๆ โกดอนเลยตะโกนไปว่า“เขาขอจับมือกับท่านลิโป้ เป็นการแสดงความเป็นมิตร” ลิโป้จับมือของแองเคอร์ ไวกิ้งคนอื่นเห็นดังนั้นก็เริ่มลังเล แองเคอร์จึงประกาศว่า“ต่อแต่นี้ไปเราจะเป็นทหารในสังกัดของลิโป้ ! หากใครไม่เต็มใจ....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบลิโป้ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า“ไอ้หน้าไหนคิดว่าข้าไม่เหมาะก็มาเจอกับข้าตัวต่อตัว” เหล่าไวกิ้งเริ่มคุยกัน ในที่สุดก็ตกลง“คิดว่าจะข้าจะยอมรับเหรอ” โอลาฟตะโกนขึ้นมา ลิโป้กับแองเคอร์หันไปมอง วันลูกสาวของ แองเคอร์ถูกโอลาฟจับเป็นตัวประกัน“แกทำบ้าอะไรโอลาฟปล่อยลูกข้านะ” แต่โอลาฟ กลับไม่ปล่อย“พอกันทีข้าไม่อยากเป็นลูกน้องแกอีกแล้ว มีอย่างเหรอวะ เป็นโจรแท้ ๆ กลับมีกฎอะไรตั้งมากมายและยังจะให้เป็น
คอปเปอร์กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เหล่าทหารของไลท์บลูเมาเท้นเริ่มเสียขวัญ ข้างตัวของเขามีเด็กหนุ่มอายุประมาท 14-15 ปี รูปร่างผอม ผมสั้น สวมชุดสีเขียว ถือไม้เท้าที่กิ่งแตกออกมา เขาคือซิว็อก ผู้นำแห่งไลท์บลูเมาเท้น “กลัวหรือไงขอรับ ท่านชิว็อก” คอปเปอร์ถาม ซิว็อกตอบว่า“ข้าไม่รู้ว่าจะช่วยศึกครั้งนี้ได้ดีแค่ไหนกัน พลังของข้ายังไม่มากเท่าท่านพ่อ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โฮเซ่เห็นท่าไม่ดีเพราะหากผู้นำทัพขาดความมั่นใจขนาดนี้ กองทัพต้องเสียกำลังใจแน่นอน เขาจึงรีบพูดปลุกใจทหาร“เหล่าทหารกล้าแห่งไลท์บูลเมาเท่นเอย ข้ารู้ว่าความพ่ายแพ้ครั้งก่อนทำให้พวกเจ้าเสียความมั่นใจ แต่จงสร้างมันขึ้นมาใหม่ซะ หากเจ้าขาดกำลังใจและความมั่นใจในยามนี้ การเสียสละของท่านเปเตอร์ก็จะเสียเปล่า ขอให้ทุกท่านร่วมรบกับพวกเรา เพื่อ ไลท์บูลเมาเท่น” โฮเซ่ชูดาบขึ้นเหล่าทหารก็ชูอาวุธขึ้นมาเช่นกัน พร้อมกับเสียเฮดังลั่น กองทัพไคจูกำลังเคลื่อนพลมา นำโดยดาร์บี้มันเป็นเซ็นทอร์ร่างท่อนบนของมันเป็นผู้ชายร่างกายกำยำสวมเกราะสีน้ำตาล ร่างม้าท่อนล่างเป็นสีน้ำตาล มีเคียวยาว แต่สิ่งหนึ่งทีทำให้แปลกกว่าเซนทอร์ทั่วไปก็คือ มันมีเขาแพะอยู
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค
ลิโป้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยถูกชกกระเด็นเขากระอักเลือด ตั๋งโต๊ะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เลยทำให้ยิ่งฮึกเหิม เข้าไปโจมตีซ้ำ แต่สิงห์ก็ยังเป็นสิงห์อยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่หมูที่จะมาให้ตั๋งโต๊ะเชือดง่าย ๆ ลิโป้กระหน่ำทวนทันที“พิรุธโปรยฟ้าคำราม” ปลายทวนแทงเกราะแต่ไม่เข้า ! แค่ผลักร่างของตั๋งโต๊ะให้กระเด็นไปเท่านั้น“ข้าฆ่าเจ้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ไอ้เฒ่าอุบาศ จะฆ่าอีกครั้งทำไมจะทำไม่ได้” ลิโป้รวมพลังไปทวนและฟาดไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” แรงฟาดพร้อมด้วยพลังทำให้ตั๋งโต๊ะกระเด็น แต่ด้วยเกราะที่สวมอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก มันวิ่งเข้าใส่อีก ลิโป้แทงเอาวุธเข้าไปซ้ำ ตั๊งโต๊ะเอาสองมือจับทวนเอาไว้ลิโป้พยายามกระชากออกมาแต่ ทวนไม่ขยับ ร่างเลยถูกเหวี่ยงกระเด็น ทวนหลุดจากมือ ตั๊งโต๊ะโยนทวนทิ้งมันเดินเข้ามาหาแล้ว เงยหมัดเตรียมจะชก เขารีบรวมพลังไปที่เท้า และถีบไปเต็มแรง“เคลื่อนศิลา” เมื่อฝ่าเท้าปะทะกับหมัด ทั้งสองกระเด็น ลิโป้รู้สึกปวดเหมือนขาแทบจะหัก แต่ตั๋งโต๊ะแค่แขนชาตั๋งโต๊ะรีบมองหาอาวุธ มันเอาเสาธงมาเป็นอาวุธลิโป้ต้องคอยหลบไปมา เพราะไม่มีทวนคู่กายแถมขายังเจ็บ เลยทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ในที่สุดก็พลาดโดนฟาดไปเต
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มีเรื่องอยากให้รับปาก” ลิโป้ส่งเหล้าให้เธอ“ว่ามาเลย”“หากข้าตายไป เจ้าต้องไปฆ่าไอ้เก๊าเจ๊งโกดอนให้ข้าที” เกลพยักหน้า ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เกลอยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลิโป้ยังไม่ทันไรครีมก็มาตามคำเชิญ เขารินเหล้าให้กับเธอ แล้วพูดว่า“หากข้าตาย เจ้าช่วยเก็บศพของข้าเอาไว้ด้วย อย่าให้ใครมาย่ำยีศพของข้า” ครีมได้ยินเธอก็พูดไม่ออก เธอเลยได้แต่พยักหน้า ลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปอีก เธอรีบเดินออกไปทันทีเซน่าจูงลูน่าเข้ามาหาเขา ลิโป้ยิ้มออกมา เขาดีใจมากที่ได้เห็นทั้งสองคน ลิโป้รินเหล้าส่งให้เซน่า และชูเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า“หากข้าตายเจ้าเอาทหารและทวนของข้าไป ลูน่าเจ้าเอากว้านบนหัวข้าไปและข้าขอยกไอ้แสบให้กับเจ้า” ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม เซน่าพูดไม่ออก ลิโป้อาจเสี่ยงตายมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูหนักที่สุดแล้วเขาถึงได้สั่งเสียแบบนี้ แต่ลูน่ากลับบอกว่า“พี่ลิโป้ไม่มีทางแพ้หรอก” เซน่ามองหน้าของน้องสาวแล้วพูดว่า“ใช่ ท่านคือ ลิโป้ ผู้หนึ่งในใต้หล้า นะ" ลิโป้ได้ยินก็ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วพูดว่า“ใช่ข้า คิอ ลิโป้ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าอย่างหนึ่ง หากข้ารอดมาได้ เลิ
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันโว้ย” ลิโป้พูดยังไม่ทันขาดคำ ลิฉุย กุยกี ก็ควบม้ามา ลิโป้รับมือทั้งสองคนพร้อมกัน การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมากเพราะ เวลาสองคนนี้ร่วมมือกันจะมีความสามารถเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณโฮเซ่ยืนมองทั้งสามต่อสู้กัน ตั้งแต่ลิโป้ปรากฎตัวก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย นั่นทำให้เขาโกรธมาก“ข้าเป็นถึงเจ้าชายแห่งไวโอเล็ตโรส อย่ามาเมินใส่ข้า !” โฮเซ่วิ่งไปแทงดาบใส่คอม้าของกุยกีและกระชากออกมา ม้าล้มลงไปทันที ยังดีกุยกีลงจากม้าทัน โฮเซ่รีบแทงดาบใส่ทันที กุยกียกดาบขึ้นมารับ เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นลิฉุยหน้าเสีย เพราะว่า หากเขาคนเดียวรับมือลิโป้ไม่ได้แน่ ๆ มันเลยรีบควบม้าหนีแต่ลิโป้ควบไอ้แสบตามไปติด ๆ“ฆ่ามันที” เหล่ากาโปรสบุกเข้ามาขวางเอาไว้ ลิโป้รวมพลังไปที่ทวน และเหวี่ยงไปอย่างแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่ากาโปรสกระเด็นแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง เขาบังคับเจ้ายูนิคอร์เข้าไปใกล้ลิฉุยไปทุกทีตอนนี้หัวใจของลิฉุยแทบจะหยุดเต้น ลิโป้เหมือนกับพญามัจจุราชที่จะมาเอาชีวิต ปลายทวนพุ่งมาแทงอกของมันทะลุ ลิโป้กระชากทวนออกมา เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร่างของมันล้มลง ตายคาที่“ลิฉุย” กุยกีตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักขอ
เซน่ากับลูน่าเดินทางตามรอยของลิโป้ซึ่งไม่ง่ายเลยเพราะเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรให้ตามหามากนักทำให้ทั้งสองเหนื่อยมากจึงตัดสินใจพักกันก่อน เสบียงที่เตรียมมามีเพียงขนมปังกับน้ำเท่านั้น เซน่าอยากล่าสัตว์มาเพิ่มแต่ห่วงน้อยสาวเลยไม่ได้ไป ขณะกำลังกินอาหารเซน่าได้ยินเสียงบางอย่างจึงบอกให้ลูน่า แอบซ่อน พวกวานรกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในป่าได้ยินเสียงพวกมันบ่นมาตลอดทาง “ทำไมต้องให้พวกเราตามหาตัวมันด้วยนะ ป่านี้จะตายอยู่ในป่าแล้วก็ไม่รู้”“ก็ท่านตั๋งโต๊ะสั่งไว้แล้วนี่ คนอย่างลิโปถ้าไม่เจอศพก็ไว้ใจไม่ได้”“แล้วมันจะทำอะไรเราได้วะ มีกันแค่สามคนเท่านั้นเอง”จากที่ได้ยินพวกนี้กำลังตามหาตัวของลิโป้อยู่เช่นกัน เซน่าพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดคงเป็นแผนที่ ตั๋งโต๊ะวางเอาไว้แน่ ๆ ตอนนี้ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เซน่ากำลังจะพาลูน่าหนี แต่ว่าเถาวัลย์เส้นหนึ่งหล่นมาโดนไหล่ของลูน่า เธอคิดว่าเป็นงูเผลอกรีดร้องออกมา พวกวานรรีบหันมาดู เซน่ารีบพาน้องสาววิ่งหนีทันที พวกวานรไล่ตามมาติด ๆ ลูน่าทำอะไรไม่ถูก เซน่านึกได้ว่า ชิว็อกให้เมล็ดพืซมาถุงหนึ่งเธอขว้างออกไป เกิดดอกไม้ยิงเมล็ดมาสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ยังอ
“พวกเราเซนทอร์ก็เหมือนกัน อีกอย่างเรื่องในอดีตของท่านข้าไม่สนหรอก เวลานี้ท่านคือยอดคนสำหรับข้าแล้ว” จิระตอบ ลิโป้พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่คนพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีอะไรเหลือเลย ลิโป้ถึงก้มหัวให้ทั้งสองแล้วพูดว่า“ต่อแต่นี้พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ลูกน้องของข้าอีกแล้ว พวกเจ้าคือสหายของข้า !” ลิโป้ประกาศ แองเคอร์และจิระมองหน้ากันแล้วโค้งให้ลิโป้ พูดพร้อมกับราวกับนัดกันไว้“เช่นกันลิโป้ เพื่อนรัก” มีเสียงพุ่มไม้ไหว ๆ ทั้งสามรีบหันไป“ใครน่ะออกมานะ” ลิโป้ตะโกน ร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ อัคคีนั่นเอง ทั้งสามมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ“นี่ตอนนี้ ข้าจะไปมีอะไรไปทำร้ายพวกเจ้าได้กันเล่า” ลิโป้หันมามองหน้าจิระเป็นเชิงถามความเห็น“เขาพูดจริง ยังไงก็ให้เขาเดินทางไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสี่ เดินทางเข้าไปในป่าลึก โดยต่างแยกย้ายกันไปหาเสบียง ซึ่งก็โชคดีที่ได้กวางมาตัวหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกินพลางปรึกษากันพลาง“ตกลงเจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ว่าทำอะไรลงไปบ้าง” จิระถาม“ใช่ ข้าจำได้ว่าหลับไป ฝันว่าต่อสู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเจ้าสองคนนั่นก็เป็นศพไปแล้ว และมีเสียงโวยวายข้าว่าฝึกมนตร์ดำ ทั้งที่จริง
“ถ้าเจอกันตัว ๆ ข้าอาจสู้แกไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยู่กับกุยกี พวกเราก็ไร้เทียมทาน” ทั้งสองโจมตีพร้อมกับลิโป้ต้องรีบรับมือ สองคนนี้พูดไม่ผิด จริงอยู่ว่าหากเจอกันตัวต่อตัว เขาอาจจะเหนือกว่า แต่หากสองคนร่วมมือกันลิโป้เองก็แย่เหมือนกัน เมื่อเห็นลิโป้ลำบาก เกลรีบคว้าตะบองจะไปช่วยแต่โฮเซ่กลับสั่งให้ทหารมาขวางเอาไว้ก่อน“ อย่าเพิ่งไปช่วยมัน” โฮเซ่พูด“ทำไมกัน” เกลรีบถาม“ไม่ได้ยินที่เจ้านั่นตะโกนเมื่อกี้หรือไง ไม่สงสัยอะไรเลยหรือ” เกลกำลังจะเถียงแต่ธีโอดอร์จับบ่าเธอแล้วพูด“ทำตามที่เจ้าชายบอกดีกว่า”หลังจากรับมือกันมาพักใหญ่ ตั๋งโต๊ะก็ส่งสัญญาณให้ถอยทัพ ลิโป้กำลังจะตามไป แต่ไม่มีทหารยอมตามเขาออกมา ลิโป้เลยต้องควบม้าเจ้ายูนิคอร์กลับ เมื่อเข้าไปถึงเมือง ก็มีคนมาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุมด่วน ลิโป้เดินเข้าไปห้องประชุมด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ทำไมไม่ส่งทหารออกไปช่วยข้า” ลิโป้ถาม“เรามีเรื่องคาใจน่ะ ที่เจ้านั่นพูดหมายความว่าไงกัน” โฮเซ่ถาม ลิโป้กลับสวนไปว่า“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก รู้แค่มันมาจากที่เดียวกับที่ข้ามาก็พอแล้ว”“ไม่ได้สิ มันบอกว่าเป็นพ่อเจ้านะ แล้วทำไมไปอยู่ข้างเดียวกับอนัน” แดมบาผู้นำแห่งบลูสโนว