ตอนที่7. อยากสู้มาเจอกับข้านี่

ทีโปนเห็นลิโป้กำลังต่อสู้ฮาวูนแล้ว มันคิดว่าต้องรีบกำจัดลิโป้ให้เร็วที่สุด มันเลยตัดสินใจใช้วิธีการลอบกัด แต่โฮเซ่มาขวางเอาไว้ก่อน

“อยากสู้มาเจอกับข้านี่” เมื่อได้ยินโฮเซ่ท้าทายเช่นนั้น ทีโบนก็โกรธมาก เหวี่ยงลูกตุ้มใส่เจ้าชายทันที แต่เขาหลบได้อย่างว่องไวและแทงดาบสวนไปโดนเกราะของทีโบนทำให้เกราะเป็นรอย แต่การโจมตียังไม่จบทำให้เกราะของทีโบนโดนแทงพรูไปหมด

“เป็นดาบนี้ก็ฝีมือของโดวาฟเหมือนกัน คิดว่าข้าจะไม่มีอาวุธดี ๆ เลยหรือไง” ทีโบนยิ่งโกรธจัด มันเหวี่ยงลูกตุ้มมาเต็มแรง แต่โฮเซ่หลบได้ และแทงสวนเข้าไปที่ข้อมือเป็นแผลลึกทำให้เจ้ามิโนทอร์เสียเอ็นข้อมือไป จนถืออาวุธไม่ได้

“แก !” ทีโบนร้องลั่นมันรวมพลังเตรียมที่จะพุ่งชนอีกครั้ง

ทางด้านของลิโป้ ฮาวูนพุ่งชนอย่างบ้าคลั่ง ลิโป้เห็นว่าขืนรับมือเช่นนี้ต่อไปคงไม่เป็นการดีแน่น จึงตั้งสมาธิ ฮาวูนเห็นแบบนั้นมันจึงรวมพลังเตรียมชนครั้งสุดท้าย มันวิ่งมาแล้ว ลิโป้แทงทวนไปทันที

“พยับฟ้า”

            แต่ลิโป้ก็กระเด็นด้วยแรงชน ฮาวูนเลือดไหลทะลักออกมา ทวนโดนเข้าที่จุดตาย มันล้มลงและขาดใจตาย

            ด้านโฮเซ่เขาถูกชนกระเด็นและทีโบนกำลังจะชนซ้ำแต่ว่า มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา

“ฮาวูนตายแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทีโบนรีบหันกลับไปมอง เป็นโอกาสของโฮเซ่แล้ว เขากระหน่ำแทงดาบ ทีโบนหลบได้ แต่คมดาบตัดเขาของมันอีกข้าง ทีโบนกลายเป็นวัวเขาด้วนไปแล้ว เมื่อเสียเขาไปทั้งสองข้างเช่นนี้แล้ว ความกล้าก็หายไปมันเลยวิ่งหนีไปดื้อ ๆ พวกลูกน้องที่เหลือเห็นหัวหน้าหนีไปแล้วก็ไม่กล้าอยู่เลยวิ่งตามไปเช่นกัน ลิโป้เห็นว่าศัตรูหนีไปแล้ว จึงชูทวนขึ้นประกาศชัยชนะ พวกโดวาฟเห็นแบบนั้นก็พร้อมใจกับเอ่ยนามของลิโป้เสียงดังลั่น

“ลิโป้ ลิโป้ ลิโป้” ลิโป้ได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มอย่างพอใจ ตอนนี้เหล่าโดวาฟเป็นคนของเขา ได้กองทัพแรกมาเป็นของตัวเองแล้ว ผิดกับโฮเซ่แม้ว่าศึกครั้งนี้จะชนะก็ตามที แต่ว่าการที่เห็นกองทัพไปเป็นพวกของลิโป้ทั้งที่เขาต่างหากที่ต้องเป็นผู้นำ แต่จะเวลานี้ยังไม่เหมาะที่จะทวงตำแหน่งคืน

“นี่แค่ก้าวแรกอย่างเพิ่งเหลิงไปเจ้าต้องชิงปราสาทคืนมาให้ได้ก่อน” เมื่อได้ยินแบบนี้ลิโป้ก็หันไปถามโฮเซ่

“ปราสาท” โฮเซ่ชี้นิ้ว ลิโป้มองตามไป ปราสาทหลังใหญ่เด่นเป็นสง่ามาแต่ไกล มองมันแล้วรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของมัน เขาชี้ทวนไปที่ปราสาทแล้วประกาศก้อง

“ได้ข้าจะไปที่นั่นแล้วเอามันเป็นของข้าซะ”

ที่ปราสาทมันเคยงดงามและยิ่งใหญ่แต่ในเวลานี้สภาพของมันทำให้ชวนหดหู่และขนลุก รูปปั้นที่เคยประดับอย่างสวยงาม ถูกทำลายกำแพงเปื้อนเลือด ธงเดิมของอาณาจักรถูกลดลง แล้วแทนที่ด้วยธงใหม่เป็นรูปหัวกะโหลกมีปีก ปีกข้างหนึ่งเป็นปีกนกอีกข้างเป็นปีกค้างคาวมันคือ ธงของเหล่าไคจู เหล่ามิโนทอร์มาอยู่เต็มปราสาท ส่วนมนุษย์ไม่ถูกขังก็ถูกฆ่า ทีโบนเดินเข้ามาปราสาทด้วยความโกรธแค้นและอับอาย มันต้องคอยหลบสายตาของมิโนทอร์ตัวอื่นที่มองมันกลายเป็นวัวเขาด้วน แต่สิ่งที่น่ากลัวและเลวร้ายกว่า สายตาของพวกเดียวกันคือ คนที่มันกำลังจะไปพบ  ทีโบนเดินมาถึงท้องพระโรง มิโนทอร์ออกอีกตัวกำลังกินอาหารอยู่ มันเป็นมิโนทอร์ที่มีรูปร่างเตี้ย ตัวเป็นลายขาวดำ และมีเขาสั้น ๆ ที่จมูกมีห่วงสีทองเจาะอยู่ สวมชุดสีทอง มันหันมามองทีโบนด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่ามันสงสารหรือกำลังสมเพศกันแน่

“แกไปทำอะไรมา แล้วเขาแกล่ะ” คำถามนี้ทำให้มิโนทอร์ตัวใหญ่อย่างทีโบนกลัวจนเข่าอ่อนและล้มลงไปลุกเข่า

“คือท่านพี่วากิว คือข้า ประมาทไปหน่อยเลยต้องเสียเขาไป….” มันพูดได้แค่นั้นก็ถูกพลังยิงใส่ ร่างของมันกระเด็นและกระอักเลือด

“แค่เขาบนหัวยังรักษาไม่ได้ แล้วจะไว้ใจให้ทำงานใหญ่ได้ยังไงกันหา แล้วน้องชายที่น่ารักอย่างฮาวูนไปไหน ทำไมไม่มาด้วยกัน” ทีโบนนิ่งไป แต่เมื่อเห็นสายตาของวากิวแล้วมันไม่มีทางอื่นนอกจะบอกว่า

“ฮาวูนถูกฆ่าตายไปแล้วครับท่านพี่” มันโดนพลังยิงใส่อีกชุดใหญ่ จนทีโบนล้มลงไป

“ใครฆ่าฮาวูน” ทีโบนลุกขึ้นมาแล้วพูดออกไปว่า

“ข้าไม่รู้ครับ มันแต่งตัวประหลาดใช้อาวุธแบบที่ข้าไม่เคยเจอมาก่อน ข้าได้ยินว่า มันชื่อลิโป้ครับ”  ได้ยินวากิวแบบนั้นก็เลยประกาศว่า

“ไปพวกเราเตรียมรวมพลข้าจะเอาชีวิตมนุษย์ทุกคน ในดินแดนนี้ มาเซ่นวิญญาณของฮาวูน”

หมู่บ้านของโดวาฟได้เป็นค่ายของพวกมนุษย์ไปแล้ว วีโต้ได้นำมนุษย์ที่เหลือและเหล่าโดวาฟ มารวมกัน เมื่อฮาวูนตายทำให้เหล่าทหารกลับมาหาโฮเซ่ กลุ่มทหารที่ถูกเรียกว่าสามทหารเสือแห่งไวโอเล็ตโรส   กลับมารวมกันโดยมีผู้นำดังนี้คือ

อูริก แห่งกองทหารม้า เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ วัยสามปีต้น ๆ ผมสีทอง ตาสีฟ้า

เบอร์ตั้นแห่งกองพลหน้าไม้ ชายร่างเตี้ยแต่ล่ำสันเป็นมะขามข้อเดียววัยสามปีต้น ๆ  ผมแดง ตาสีดำ

            ดูวัล แห่งกองทะลวงฟันและเป็นครูดาบของโฮเซ่ วัยประมาณห้าสิบเศษอายุมากสุดในกลุ่มนี้ รูปร่างผอมสูง หัวโล้น

“ข้าดีใจที่เจ้าชายปลอดภัยและยังตัดเขาของทีโบนได้อีก ทำให้ทหารมีขวัญและกำลังใจดีขึ้น”           อูริกกล่าวชม โฮเซ่กำลังจะพูดแต่ลิโป้ส่งเสียงหัวเราะดังขึ้นมาก่อน อูริกหันไปมองด้วยความโกรธและประหลาดใจที่มีคนบังอาจขัดคอเขา

“ขำอะไรไอ้หนวดแมลงสาบ”  ลิโป้มองอูริกด้วยสายตาแบบนี้ไม่ชอบเลยมันเหมือนจะหาเรื่องเขา

“ก็ขำพวกแกนั่นล่ะ ตัดเขาได้ข้างเดียวยังยกยอกันขนาดนี้ แล้วฆ่าพวกมันไปตัวหนึ่ง พวกมิยกยอข้าเป็นเทพเลยหรือไง” ได้ยินเช่นนั้น เบอร์ตั้นเลยเถียงว่า

“คิดว่าฆ่าไอ้พวกตัวเล็กตัวน้อย จะให้พวกข้ายกยอมากไปมั้ง เจ้าชายตัดเขาตัวระดับหัวหน้าได้ก็สมควรถูกยกย่องสิ” ลิโป้หัวเราะดังกว่าเก่า เขาบอกว่า

“ข้าเป็นฆ่าเจ้าฮาวูนได้  เขาของเจ้าทีโบนก็ข้าเป็นคนแรกที่ตัดได้ แถมยังใช้แค่พลั่วอันเดียวเท่านั้นไม่เชื่อก็ถามเจ้าชายของเจ้าดูสิ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นดูวัลก็หันไปมองหน้าของโฮเซ่ เหมือนจะถามเขาว่าจริงหรือเปล่า โฮเซ่กัดฟันตอบว่า

“ใช่ฝีมือมัน” เมื่อได้ยินเช่นนั้นขุนพลทั้งสามก็ได้มองหน้ากันเอง ดูวัลเลยถามว่า

“แล้วท่านเป็นใครกัน”