ความรู้สึกผิดโจมตีหัวใจเขาอย่างแรง

เรื่องที่เพื่อนพูดมามันก็มีเหตุผล บางทีหากเราได้ห่างกันสักพัก ไม่แน่ว่าอะไรๆ มันก็คงดีขึ้น ความรู้สึกที่เคยมีให้กัน เมื่ออยู่ใกล้มากไปมันก็จืดจางทำให้เบื่อหน่ายกันได้เหมือนกัน พอเว้นระยะให้กันเสียบ้างอะไรๆ คงดีขึ้น ชายหนุ่มครุ่นคิดหาทางออกในใจ

“ทำแบบนี้มันจะดีจริงๆ เหรอแก”

มิรันดาถามปลายสายพลางมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างลังเลใจ

“แกจะคิดมากทำไมวะ ลองดูก็ไม่เสียหายนี่หว่า ก็แกบอกเองว่าผัวแกเขาเปลี่ยนไป ก็ลองใช้วิธีนี้ เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้นก็ได้นะ”

“แล้วถ้าเขาจับได้ล่ะ”

“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้น่า ลองดูก่อน แกแค่นี้นะ ลูกฉันร้องหิวนมแล้ว”

มิรันดาถอนหายใจเฮือก เมื่อปลายสายกดตัดการติดต่อไปดื้อๆ ทิ้งให้เธอว้าวุ่นคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี

ท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนรักมันทำให้เธอหวั่นไหวและกลัวใจเหลือเกินว่าเขาจะขอสะบั้นความสัมพันธ์ของเราลงวนวันใดวันหนึ่ง หากเธอไม่หาทางผูกเขาไว้ ก็คงต้องเสียเขาไปสักวัน

“เอาวะ ลองดูก็ไม่เสียหลายนี่” หญิงสาวเรียกความเชื่อมั่น พลางหยิบของในมือใส่ถุงซิปล็อกและหย่อนลงในกล่องของขวัญที่เธอเตรียมไว้พลางมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสี่ทุ่ม

หลังจากที่เธอเอ่ยปากเรื่องแต่งงานกับดิฐกรไป เขาก็โมโหไม่กลับมานอนที่ห้องหลายวันแล้ว หรือหากกลับมาก็กลับดึกมาก มาถึงก็ไม่พูดไม่จา แถมหอบหมอนไปนอนที่โซฟา ทำให้เธออดน้อยใจไม่ได้ เขาไม่ยอมคุยกัน ไม่ง้อเธอ และทำเหมือนเธอเป็นคนผิด

ทำให้เธอต้องโทรปรึกษาเพื่อน หาใครสักคนที่ช่วยรับฟัง ไม่งั้นคงอกแตกตาย จนเพื่อนรักก็ลองเสนอวิธีปรับความเข้าใจกับเขาด้วยของขวัญสุดพิเศษ

มิรันดาก้มมองข้อความในมือถือที่เธอส่งไปหาเขาตั้งแต่บ่าย เขาอ่านแต่ก็ไม่ยอมตอบกลับ นี่ก็เป็นเรื่องไม่ปกติเหมือนกันเพราะปกติดิฐกรไม่เคยละเลยเธอ หากเขาติดงานไม่ว่างก็จะพิมพ์บอก หรือโทรมา ไม่ใช่เงียบหายไปเช่นนี้

MiMi : พี่ดิวกลับกี่โมง มี่รอกินข้าวด้วยกันอยู่นะคะ

หญิงสาวส่งข้อความไปแล้วก็มานั่งลุ้นจ้องจอมือถือ หัวใจแอบเต้นแรงเมื่อปลายทางขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่ทว่าไม่มีข้อความใดตอบกลับมา ก็ทำให้ใจแป้ว ขอบตาร้อนผ่าว

เธอทำผิดอะไรนักหนาหรือ ทำไมเขาถึงโกรธไม่เลิกแบบนี้ ก็แค่อยากแต่งงานใช้ชีวิตกับเขาเธอผิดตรงไหน

ดวงตาคู่สวยมีน้ำตารื้นขึ้น หันไปมองอาหารจานโปรดของเขาที่เธอตั้งใจเตรียมไว้ให้ ไหนจะเค้กวันเกิดที่เธอลงทุนทำให้เองกับมือ เพื่อฉลองวันเกิดและปรับความเข้าใจกับเขา

วันนี้เป็นวันเกิดพี่ดิวของเธอ ทุกปีเราจะจัดงานวันเกิดเล็กๆ ด้วยกันเป่าเค้กด้วยกันสองคนไม่เคยขาด แต่ปีนี้กลับเหลือเพียงแค่เธอที่รอเขาฝ่ายเดียว หรือนี่จะเป็นสัญญาณบางอย่างจากเขาที่บ่งบอกว่าความรักของเราใกล้ถึงกาลอวสานเสียแล้ว

มิรันดาเอื้อมมือมาจับสร้อยที่คอตัวเอง ของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่เขามอบให้ จี้รูปหัวใจแทนความรักที่เขามีให้เธอมาตลอด

“ไม่! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ พี่ดิวอาจจะติดงานไม่มีเวลาตอบข้อความก็ได้ แกอย่าคิดมากน่า”

รอแล้วรอเล่าจนความง่วงเริ่มมาเยือนทำให้หญิงสาวเผลอหลับไปทั้งที่ในมือยังถือกล่องของขวัญวันเกิดสุดพิเศษที่เธอเตรียมไว้ให้คนรัก

เกือบตีสอง คนที่มิรันดารอมาตลอดคืนก็เปิดประตูห้องเข้ามา ดิฐกรถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นไฟปิดมืด วันนี้ที่ทำงานของเขามีจัดเลี้ยงต้อนรับพนักงานคนใหม่ในแผนก พร้อมกับเลี้ยงวันเกิดให้เขา เลยทำให้ต้องลากยาวจนดึกดื่น ข้อความที่คนรักส่งไป เขาเห็นแล้ว แต่พอจะพิมพ์ตอบก็ถูกเพื่อนร่วมงานเรียกให้ไปร่วมสนุกดื่มกินไม่ก็ร้องเพลงกันเสียก่อนเลยไม่ทันได้ตอบ

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรสักหน่อยนี่นา มิรันดาควรเข้าใจเขาสิ เขาต้องทำงานต้องมีสังคมบ้างมันไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย ชายหนุ่มคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟกลางห้องให้สว่างขึ้น

ทันใดนั้นเองสายตาของเขาก็หันไปสะดุดเข้ากับใครบางคนนั่งฟุบหลับที่โต๊ะกินข้าว จนทำให้สะดุ้งโหยง

“มี่! มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย พี่ตกใจหมด” เสียงบ่นของเขาทำให้คนที่หลับปุ๋ยได้สติลืมตาตื่นขึ้นทันที พอเห็นว่าคนที่รอคอยมาทั้งคืนยืนอยู่ตรงหน้า มิรันดาก็เผลอยิ้มอย่างดีใจ

“พี่ดิว! กลับมาแล้วเหรอคะ”

ดิฐกรมองหน้าคนรักแล้วแอบรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ เมื่อหันไปเห็นอาหารและเค้กวันเกิดที่วางบนโต๊ะ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเตรียมไว้ฉลองวันเกิดให้เขา แต่กลับถูกทำพังเพียงเพราะเขากลับดึกขนาดนี้

“เอ่อ...มี่ขอโทษนะคะที่เผลอหลับไป เลยไม่ได้เซอร์ไพร์สพี่เลย ว่าแต่พี่กินอะไรมาหรือยัง มี่เตรียมของโปรดพี่ไว้ มีเค้กวันเกิดด้วย วันนี้เป็นวันเกิดพี่ มี่จำได้”

คำพูดนั้นทำให้เขาสะอึก ความรู้สึกผิดโจมตีหัวใจเขาอย่างแรง