ทำไมฉันต้องเสียน้ำตาให้คนบ้านั่นด้วย

ทั้งที่เขาไม่เคยบอก แต่เธอก็ช่างสังเกตและรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรเสมอ ความใส่ใจของเธอทำให้เขาเคยตัว และชินกับการที่มีอีกฝ่ายอยู่ จนสุดท้ายก็เป็นความเบื่อหน่าย แล้วก็จบที่การแยกย้ายอย่างที่เกิดขึ้น

เขาควรตามเธอไป หรือไม่ก็ขอให้มิรันดาทบทวนการตัดสินใจอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะความโมโหที่ถูกอีกฝ่ายทวงเงินราวกับเขาเป็นลูกหนี้

“คิดอะไรอยู่เหรอคะพี่ดิว ทำไมพี่ไม่ทานอะไรเลยล่ะคะ”

จะให้กินอะไรเล่า บนโต๊ะมีแต่ซาซิมิ ของดิบทั้งนั้น หรือซูชิที่สั่งมาก็เป็นหน้าปลาสด กุ้งสด หมึกสด ปลาไหล อูนิ แล้วก็อะไรหน้าตาแปลกๆ เขากินได้ที่ไหนกัน

“มาค่ะ ลองชิมอันนี้ดีกว่า เห็นว่าเป็นเมนูแนะนำของเดือนนี้เลยนะคะ ซาชิมิปลาฮามาจิสดๆ เนื้อหวานนุ่มมากเลยนะคะ”

ไม่พูดเปล่า หญิงสาวยังหวังดีคีบปลาที่ว่าปาดวาซาบิกับโชยุมาจ่อให้ถึงปากอย่างเอาใจ ทำให้ดิฐกรยากจะปฏิเสธ เลยจำต้องอ้าปากรับอย่างเสียไม่ได้ แต่ทว่าพอเนื้อปลาดิบแตะที่ลิ้นเท่านั้น ความพะอืดพะอมก็พลันมาเยือน จนจะต้องรีบคายอาหารในปากออกมาแทบไม่ทัน

“อุ๊บ!”

“พี่ดิวเป็นอะไรคะ นี่ค่ะน้ำดื่มก่อนนะคะ”

ดิฐกรรีบคว้าแก้วชาเขียวขึ้นดื่มพรวดๆ แต่ทว่าแทนที่จะช่วยให้ดีขึ้น รสคาวในปากเมื่อเจอกับชาเขียวเข้าไปกลิ่นมันกลับตีขึ้นจมูกจนเขาทนไม่ไหวต้องรีบผุดลุกขึ้นและวิ่งหน้าตั้งไปห้องน้ำทันที

“พี่ดิวคะ จะไปไหนคะ เดี๋ยวสิคะ เอ๊ะ!” เจนิสาร้องเอะอะอย่างตกใจเมื่อเห็นหัวหน้าสุดหล่อปิดปากวิ่งแน่บไม่เหลียวหลัง

“เป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ย” หญิงสาวบ่นพลางคีบอาหารที่ตนสั่งเข้าปากอย่างเสียอารมณ์

//////////////////

“ไหวไหมแก”

นิลุบลถามคนที่เอาแต่นั่งจ้วงชาบูเข้าปากทั้งน้ำตาที่ไหลพรากๆ อย่างเป็นห่วง ตั้งแต่ที่แม่เพื่อนสาวเดินกลับมาก็ไม่ยอมพูดยอมจา

“สบายมาก” คนพูดถอนสะอื้นฮัก พลางคีบปลาดอลลี่ลวกจุ่มน้ำจิ้มชาบูเข้าปากอย่างไม่รู้รส

อยากจะถามก็เกรงจะจี้ใจดำให้เพื่อนช้ำยิ่งกว่าเดิม ทำให้นิลุบลได้แต่นั่งมองตาปริบๆ จนอีกฝ่ายราตะเกียบลงเพราะไม่อาจกระเดือกอะไรเข้าไปได้อีก ไม่สิ อันที่จริงที่กระเดือกเข้าไปนั่นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคีบอะไรเข้าปากไปบ้าง

ทุกอย่างเป็นเพราะเขาคนเดียว

ไอ้ผัวห่วยแตกเอ๊ย...

หนอย เพื่อนรุ่นน้องงั้นเหรอ ว่าจะไม่อารมณ์เสีย แต่พอคิดขึ้นมามันก็อดจี๊ดใจไม่ได้

“แก...กินอะไรก็ระวังตัวเล็กในท้องหน่อยดีกว่านะ”

คำเตือนของเพื่อนกระชากสติให้คิดถึงอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในท้อง ลูกจะรู้สึกอย่างไรหากได้ยินสิ่งที่พ่อพูดกับแม่ ไหนจะการกินประชดชีวิตของเธออีกล่ะ

“ฮือๆ ไอ้พี่ดิวบ้า ผัวเฮงซวย...” สุดท้ายความอัดอั้นก็ทำให้ฮอร์โมนคนท้องแปรปรวนจนฟูมฟายออกมาในที่สุด

“ใจเย็นๆ ก่อนแก อายเขา คนมองใหญ่แล้ว”

ลอบพลางหันไปมองรอบกายที่มีสายตาสอดรู้ของคนในร้านมองมาที่โต๊ะเธอ

“แก...ไอ้พี่ดิวมัน ฮึก...มันบอกว่าฉันงี่เง่า แล้วก็ยังแนะนำฉันกับกิ๊กใหม่ว่าเป็นแค่เพื่อนรุ่นน้อง ดูมันทำสิ ไอ้คนบ้าเอ๊ย แถมยังบอกว่าฉันน่าเบื่ออีกนะ คนปากหมา ฮือๆ”

นิลุบลได้ฟังก็แอบเคืองแทนเพื่อน ถ้าเป็นผัวที่บ้านเธอพูดอย่างที่ผัวเพื่อนพูดล่ะก็รับรองได้...

มันต้องตายอย่างเขียด!

“แกอย่าเพิ่งคิดมาก พี่ดิวเขาอาจพูดเพราะความโมโห เดี๋ยวอารมณ์เย็นลงเขาก็มาง้อแกเองแหละน่า”

“ง้อเหรอ! แกรู้ไหม ฉันลองทวงเงินฝากของเราส่วนที่เป็นของฉันมาหวังว่าเขาจะเอ่ยปากทัดทานบ้าง แต่เขากลับรีบโอนให้อย่างไว ไม่ง้อฉันสักนิดเลย เขาอยากเลิกกับฉันไปหาคนใหม่จะแย่แล้ว ฮือๆ”

“อะๆ งั้นแกก็ร้องไห้ให้พอแล้วกัน ถ้าชีวิตมันบัดซบนัก มีผัวมันก็ไม่รักดี ก็ระบายมันออกมาให้หมด เผื่อจะได้ดีขึ้น อยากกินอะไรอีกไหม ขนมหวานไหมหรือจะเอาบิงซูเผื่อช่วยได้ เดี๋ยวฉันกินเป็นเพื่อน”

พอห้ามไม่ฟัง ก็ยุส่งแม่งเลยจบๆ ไป แล้วก็ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อคนฟังถอนสะอื้น ปาดน้ำตาออกรัวๆ

“ไม่ร้องแล้ว ทำไมฉันต้องเสียน้ำตาให้คนบ้านั่นด้วย”

อ้าว! เป็นงั้นไป

นิลุบลแอบส่ายหน้าเบาๆ พลางหันไปกวักเรียกเด็กเสิร์ฟเพื่อสั่งขนมหวานมาปลอบใจคนอกหักรักคุด

หลังจากกินประชดชีวิตเสร็จมิรันดาก็พยายามรวบรวมสติกลับมา ในเมื่อคนเขาไม่รัก เธอจะทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้มันเป็นไป และทำใจยอมรับให้ได้ แล้วกลับมาเริ่มต้นใหม่

ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว แต่มีเด็กน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกอีกคนที่ต้องรับผิดชอบหลังจากได้เงินจากเขามารวมกับเงินเก็บที่มีมันก็คงพอประทังได้สักระยะหนึ่ง แต่เท่าที่ได้ยินมาการเลี้ยงเด็กสักคนกว่าที่จะโตพอที่จะหาเลี้ยงตัวเองได้มันต้องใช้เงินมากอยู่ จะมานั่งฟูมฟายไปก็ใช่เรื่อง ตัวเองอดไม่ว่าแต่เจ้าตัวเล็กที่ไร้ความผิดนี่จะมาอดด้วยไม่ได้

หลังจากคิดตก เธอก็รีบจัดการย้ายของออกจากคอนโดของเขาในวันต่อมา แอบหวังเล็กๆ ว่าเขาจะคิดได้แล้วกลับมาที่คอนโด แต่ก็เปล่าเลย

มิรันดาหันไปมองห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรังรักระหว่างเธอและดิฐกรมาหลายปีอย่างใจหาย หากการตัดใจมันง่ายเหมือนตัดเส้นด้ายก็ดีสิ มองไปทางไหนก็เหมือนมีความทรงจำระหว่างเราทั่วห้อง จนกระทั่งวันสุดท้ายที่เขาทำร้ายจิตใจเธออย่างเจ็บแสบ

ดวงตาคู่งามหันไปสะดุดเข้ากับของสิ่งหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร

สร้อยที่มีจี้รูปหัวใจ ของขวัญชิ้นแรกที่เขาซื้อให้เพื่อมัดใจเธอไว้แทนคำสัญญาที่บัดนี้เขาทำไม่ได้วางอยู่ตรงนั้นอย่างอ้างว้าง หญิงสาวเดินตรงเข้าไปมองมันเป็นครั้งสุดท้ายอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะตัดใจเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่หยิบมันติดมือไปด้วย

ลาก่อน ของขวัญที่แสนรัก หากเขาไม่ต้องการก็ทิ้งเองแล้วกัน ทิ้งเหมือนที่ทิ้งเธอกับลูกนี่ไง