กรี๊ดดด พี่มี่คะ พี่ถูกหวย!

“นี่มันวันที่เท่าไหร่แล้วน่ะดาว”

“วันที่ยี่สิบเก้าแล้วค่ะพี่ ถามทำไมเหรอคะ”

“กรรม งั้นหวยงวดก่อนก็ออกไปแล้วสิ พี่ลืมสนิทเลย”

จะไม่ให้ลืมได้อย่างไร ในเมื่อช่วงนี้ราหูเข้าเธอชุดใหญ่ขนาดนั้น พอเลิกกับดิฐกรไป ชีวิตเธอก็เหมือนคนเสียศูนย์ ว่าจะทำใจให้ได้ แต่พอคิดถึงคำพูดเขาขึ้นมาทีไร ไหนจะภาพบาดตาในวันนั้น เธอก็อดเสียใจไม่ได้

“งั้นบอกตัวเลขมาสิคะ เดี๋ยวหนูช่วยตรวจให้”

มิรันดาพยักหน้า พลางล้วงกระเป๋าสะพายหยิบลอตเตอรี่ออกมา

“557990”

“5-5-7-9-9-0 เหรอคะ อืม...” ดาวทวนคำก่อนพิมพ์ตัวเลขลงไปในระบบที่ตรวจลอตเตอรี่ ก่อนที่ข้อความสีเขียวสดใสจะเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

ยินดีด้วยค่ะคุณถูกรางวัล!

“หืม...”

คนตรวจเพ่งตามองอีกครั้ง ก่อนกรีดร้องเสียงหลง

“กรี๊ดดด พี่มี่คะ พี่ถูกหวย!”

“หา! จริงเหรอ รางวัลไหนน่ะ”

คำนั้นทำให้เจ้าของหวยตาโต รามือจากงานที่ทำรีบเผ่นมาดูที่หน้าจอมือถือของเพื่อนรุ่นน้องที่เบิกตาค้างอย่างตะลึงงันจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นข้อความที่โชว์ขึ้นมาหน้าจอ

“พะ...พี่มี่ ระ...รางวัลที่หนึ่ง หะ...หกล้านพี่!”

“หา! ว่าไงนะ...” มิรันดาอ้าปากค้าง รีบก้มลงมองข้อความตรงหน้าซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู

ไม่ผิด! ตัวเลขตรงกับที่เธอซื้อ ดูซ้ำกี่รอบก็ตรง

รางวัลที่ 1 จริงๆ ด้วย!

“กรี๊ดดดด...” สองสาวหวีดร้องพร้อมกันสุดเสียง

“พี่รวยแล้วพี่มี่ พี่ซื้อมากี่ใบน่ะ”

มิรันดาก้มมองลอตเตอรี่ มือไม้สั่น

“สะ...สองใบ พี่ซื้อมาสองใบ”

“หา! สองใบ ใบละหกล้าน ก็ได้...สิบสองล้านเลยนะ โห...”

มิรันดาหายใจเข้าปอดแรงๆ ด้วยความตื่นเต้น มือลูบท้องที่มีลูกน้อยนอนอยู่

เรารอดแล้วลูก หนูนำโชคมาให้แม่ใช่ไหมเนี่ยตัวเล็ก

ความดีใจทำให้ลืมตัวรีบหันไปคว้าโทรศัพท์มือถือหมายจะบอกข่าวดีกับใครบางคนเหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอมีเรื่องดีๆ ในชีวิตก็อยากแบ่งปันให้เขารู้ มือเรียวกดหมายเลขที่บันทึกไว้เป็นเบอร์คนสำคัญ แต่ตอนที่จะกดโทรออกก็พลันชะงักอย่างนึกขึ้นได้

จะโทรหาเขาทำไมวะ ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว!

หัวใจที่กำลังพองโตหม่นหมองลงในทันใด มือที่ถือโทรศัพท์ไว้ตกลงข้างตัว

“เอะอะโวยวายอะไรกัน ดังลั่นไปนอกออฟฟิศ งานที่ให้ทำเสร็จหรือยังล่ะมี่ พี่ต้องใช้ตอนบ่ายสองนี้แล้วนะ”

วันวิสาถามลูกน้องสาวที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมตอบ

“มี่! พี่ถามว่างานที่สั่งเสร็จหรือยัง” เสียงแปดหลอดแผดถามเสียงดังทำให้คนถูกถามได้สติ

“คะ เมื่อกี้หัวหน้าถามว่าไงนะคะ”

คนเป็นหัวหน้ากระแทกลมหายใจใส่ ก่อนย้ำคำถามเดิมด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

“ยังค่ะ”

“ยังทำไม่เสร็จแล้ว มัวมานั่งอู้อะไรกันอยู่เนี่ย แล้วเธอล่ะยัยดาว พักเที่ยงแล้วไม่ไปกินข้าว ถ้างานไม่เสร็จฉันจะให้เขาหักเงินเดือนพวกเธอแน่ โบนัสก็ไม่ต้องเอา ทั้งคู่เลย”

“ดาวไม่ได้อู้นะคะแค่ช่วยพี่มี่เขาตรวจ...” มิรันดารีบกระตุกมืออีกฝ่ายไม่ให้บอกความจริง

“มี่จะรีบไปทำงานต่อเดี๋ยวนี้ค่ะ” ดาวหันไปสบตาเศรษฐีนีรางวัลที่หนึ่งหมาดๆ พลางนึกขัดใจ

แหม...ถ้าเป็นเธอหน่อยล่ะก็ จะเขวี้ยงใบลาออกใส่หน้าให้เดี๋ยวนี้เลย ขู่ดีนัก ทีตัวเองเอาเวลางานไปช็อปปิ้ง กินข้าวเที่ยงทีกว่าจะเสด็จกลับมาทำงานได้ก็เกือบเลิกงานแล้ว หรือไม่ก็แอบกลับบ้านก่อนเวลาทั้งที่มีงานค้างแล้วโยนให้ลูกน้องทำ คนรู้ทั้งแผนกเขายังไม่พูด ที่เป็นหัวหน้าได้เพราะอายุงานที่อยู่มานานกว่าใครหรอกน่า ไม่ใช่เพราะฝีมือหรือทำงานเก่งอะไร สโลแกนนางใครๆ ก็รู้

มาสาย นอนหลับ กลับไว อู้งานเก่งเป็นที่หนึ่ง ความผิดไม่เคยรับ รับแต่ความชอบ เรื่องเอาหน้าขอให้บอกนางถนัดนัก คนอื่นไม่เท่าไหร่ จะมีก็แต่มิรันดานี่แหละที่นางชอบกดข่มบ่อยที่สุด เพียงเพราะหน้าตาดีกว่าใครในแผนก ทำงานก็ละเอียดรอบคอบ ซ้ำยังดูเป็นคนหัวอ่อน สั่งอะไรก็ทำไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใครนี่ล่ะ นึกแล้วก็ยิ่งขัดใจสุดๆ

“งั้นก็รีบทำสิ ถ้าเสร็จไม่ทันล่ะน่าดู เธออีกคนนะยัยดาว”

“แต่นี่มันพักเที่ยงนะคะหัวหน้า” ดาวอดปากไม่ได้

“แล้วไง ก็รีบพักรีบกลับมาทำงานสิยะ”

มิรันดารีบดึงมือเพื่อนรุ่นน้องไว้ไม่ให้วู่วามจนทำตัวเองเดือดร้อนในเมื่ออีกฝ่ายมีตำแหน่งใหญ่กว่า แม้ตัวเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน เพราะงานที่ว่านั่น จริงๆ ไม่ใช่หน้าที่ของเธอหรือดาวที่ต้องทำ แต่เป็นหน้าที่ของวันวิสาที่เป็นหัวหน้าแผนกต่างหาก

“พี่มี่! ทำไมต้องไปยอมพี่วิทุกทีเลย” ดาวบ่นหน้ามุ่ย เมื่อคล้อยหลังคนเป็นหัวหน้าแผนก

“ไหนๆ พี่ก็รวยแล้ว ต้องกลัวอะไรอีกคะ ไล่ออกก็ไล่สิ ตอนนี้พี่มีเงินตั้งหลายล้านแล้ว พี่จะกลัวอะไร”

“ไม่ได้กลัวอะไรหรอก แต่พี่ห่วงดาวต่างหาก ไปเถอะ รีบไปกินข้าวก่อน จะได้รีบกลับมาทำงานนะ”

“แล้วพี่มี่ล่ะคะ”

“เดี๋ยวพี่รีบทำงานให้เสร็จแล้วตามไป อ้อ! จริงสิ...” มิรันดานึกขึ้นได้ ก่อนลดเสียงเป็นกระซิบ

“เรื่องที่พี่ถูกหวย ดาวอย่าไปบอกใครได้ไหม เดี๋ยวพี่ค่อยพาดาวไปเลี้ยงฉลองอีกทีนะ”

“ได้สิคะ ดาวไม่บอกใครหรอกค่ะ เรื่องฉลองก็ไม่ต้องหรอกพี่สิ้นเปลืองเปล่าๆ รอให้พี่คลอดเจ้าตัวเล็กก่อนค่อยฉลองรวบยอดก็ยังทัน”

ดาวยักคิ้วหลิ่วตาพลางมองไปที่หน้าท้องของมิรันดาที่ตอนนี้มีแค่ไม่กี่คนในบริษัทที่รู้ว่าคนสวยประจำแผนกนี้กำลังตั้งครรภ์ หนึ่งในนั้นก็คือเธอนี่เอง

“แต่ลูกพี่มี่นี่ต้องเป็นเด็กมีบุญสุดๆ นำโชคใหญ่มาให้แม่ตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกแบบนี้” ดาวพูดติดตลก พลางย่อตัวลงเสมอเอวของเพื่อนรุ่นพี่

“ไงคะตัวเล็ก ไว้งวดหน้ามาให้โชคน้าดาวบ้างนะคะ”

มิรันดาฟังแล้วได้แต่ส่ายหน้าขำๆ แต่แอบเห็นด้วยอยู่ในใจลึกๆ ในความโชคร้ายของชีวิต อย่างน้อยเธอก็ยังมีลูกเป็นของขวัญปลอบใจแม่

ตั้งแต่รู้ตัวว่าตั้งท้อง นอกจากจะไม่แพ้ท้องหนักอย่างที่กลัว แล้วยังพัดพาโชคใหญ่มาให้เธออีก ถ้าพ่อของลูกรู้เข้า เขาจะเสียดายบ้างไหมที่ทิ้งของขวัญมีค่าชิ้นนี้และเธอไป

ช่างประไร ถ้ามีเงินท่วมหัว ไม่ต้องมีผัวก็ได้ เนอะลูกเนอะ