ต่อไปมี่จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกแล้วกัน

“พี่รู้เหรอว่ามี่กำลังคิดอะไร”

“มี่...อย่างี่เง่าได้ไหม ขอร้อง” ดิฐกรบ่นอย่างหงุดหงิด

“งี่เง่าเหรอ...มี่งี่เง่า แล้วพี่ล่ะเรียกอะไร เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมที่ทำให้พี่อยากเลิกกับมี่ เพื่อนร่วมงานเหรอ แอบกินกันไปกี่รอบแล้วล่ะ แล้วเขารู้หรือเปล่าว่าพี่มีแฟนแล้ว หรือว่าถึงรู้ก็ยังจะแย่งผัวคนอื่น”

“พอได้แล้วมี่!” ดิฐกรตวาดใส่อย่างเหลืออด “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เอาเวลาที่มาสงสัยพี่ไปดูตัวเองเถอะ เพราะมี่เป็นแบบนี้ไง พี่ถึงเบื่อ แม้แต่บ้านก็ยังไม่อยากกลับ”

มิรันดาถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำนั้นของเขา

“เบื่อมากไหม”

“มากสิ...” ชายหนุ่มตอกกลับก่อนรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นใบหน้าถอดสีของอีกฝ่าย

“ก็ได้... ถ้าเบื่อมากนัก งั้นต่อไปมี่จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกแล้วกัน อยากจะไปเอากับใครก็เชิญเลย”

ประโยคนั้นทำให้ดิฐกรแอบใจหาย มองหน้าคนพูดนิ่งค้าง เขาไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากเลิกกับเธอแบบนี้ ก็แค่อยากห่างกันสักพักให้เขาได้รู้ใจตัวเอง แต่เธอกลับขอเลิก

“อ้อ...อีกเรื่อง เงินฝากที่เราฝากร่วมกันน่ะ ถ้าพี่จะเลิกก็โอนส่วนของมี่คืนมาแล้วกัน จากนั้นก็ทางใครทางมัน”

มิรันดาตัดสินใจออกปาก ในเมื่อเขามีคนอื่นแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจ เงินนั่นเธอก็หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงเหมือนกัน อีกอย่างมันจำเป็นสำหรับลูกของเธอที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ดิฐกรได้ฟังก็ฉุนกึก จนฟิวส์ขาด

“ได้สิ เดี๋ยวพี่โอนให้ อยากได้อะไรอีกไหม”

“ไม่ล่ะ มี่ขอแค่เงินฝากส่วนที่เป็นของมี่ อย่างอื่นไม่เอา”

ดิฐกรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกดรัวๆ ครู่หนึ่ง พร้อมกับเสียงสัญญาณข้อความในมือถือของหญิงสาวดังขึ้น

“พี่โอนให้แล้ว มากกว่าที่มี่ฝากด้วย พอใจหรือยัง”

มิรันดารู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา เมื่อมองเห็นยอดเงินที่ถูกโอนเข้าบัญชีที่มีมากถึงหกหลักนิดๆ สิ่งสุดท้ายที่เขาและเธอมีร่วมกันในที่สุดก็จบสิ้นลงตรงนี้สินะ

“อืม พอใจแล้ว งั้นมี่ไปล่ะ ขอให้เราไม่ต้องเจอกันอีก” เธอบอกเสียงเรียบ ไม่มีคำอวยพรใดๆ ให้ เธอไม่ใช่คนใจดีที่จะมานั่งอวยพรให้ผัวเก่ามีความสุข หรือมีคนรักใหม่ที่ดีกว่า

เรื่องอะไร! สิ่งที่เธออยากจะเขาได้รับคือคำแช่งต่างหาก เธอขอแช่งให้เขาทรมานจากการไม่มีเธอในชีวิต และไม่มีโอกาสรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา

ในเมื่อเขาไม่ต้องการของขวัญในท้องเธอ เขาก็ไม่ควรได้โอกาสในการเป็นพ่อของลูกเธออีกต่อไป

ไปลงนรกที่ไหนก็ไปเลย แล้วอย่ามาหอนทีหลังนะ

ไอ้ผัวเฮงซวย!

ดิฐกรมองตามหลังคนเคยรักอย่างใจหายแปลกๆ เพราะเขารู้สึกเบื่อชีวิตที่มีเธอมาพักใหญ่ๆ แล้ว หลังจากได้ห่างกันสักพัก เขากลับรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นมา ราวกับภาระหนักอึ้งที่แบกมานานปีถูกวางลง ความอิสระได้กลับมาเป็นหนุ่มโสดอีกครั้ง

เขาควรดีใจที่เธอคืนอิสรภาพให้แบบถาวร แต่ทำไมนะ มันเหมือนดีใจไม่สุดยังไงก็บอกไม่ถูก

“พี่ดิว มาแล้วเหรอคะ”

คนถูกถามเงยหน้ามองหญิงสาวที่เขาพามาด้วย เธอคือเพื่อนร่วมงานคนใหม่จริงๆ ตามที่เขาบอกกับมิรันดา แต่ที่ไม่ได้บอกคือตอนนี้เขากำลังทดสอบหัวใจตัวเองด้วยการลองเปิดโอกาสพบคนใหม่ๆ เข้ามาบ้าง แล้วดูสิว่าความรู้สึกจะเป็นอย่างไร

ความรักที่เคยมีให้มิรันดาจะยังเหลือมากพอที่จะทำให้เขารักคนอื่นไม่ได้หรือไม่ แต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนขอไปจากชีวิตเขาเอง

“เพื่อนรุ่นน้องพี่ล่ะคะ ไปแล้วเหรอคะ”

“อืม ไปแล้วล่ะ”

ดิฐกรตอบเสียงเนือย ตามองอาหารน่าอร่อยที่หญิงสาวตรงหน้าสั่งมาให้ แต่ตอนนี้เขากลับคอตีบตันจนกินอะไรไม่ลงเสียแล้ว

“คือ...เจนี่ไม่รู้ว่าพี่ชอบทานอะไรน่ะค่ะ ก็เลยสั่งแบบกลางๆ มา” เจนิสาบอกเสียงหวาน ดวงตาที่กรีดอายไลน์เนอร์เสียคมกริบมองเขาอย่างออดอ้อนในที

เธอถูกตาต้องใจหัวหน้าแผนกหล่อๆ อย่างดิฐกรตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ และในงานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ เขาก็อาสาพาเธอไปส่งที่คอนโด แต่เจนิสาก็ไม่ได้เชื้อเชิญเขาขึ้นห้องตั้งแต่แรกพบกัน เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองง่าย ทำให้เขาเบื่อหน่ายไปเสียก่อน

เธอรู้จักจุดอ่อนของผู้ชายดีว่าชอบความท้าทาย อะไรที่ได้มายากๆ มันย่อมน่าสนุกกว่ายอมง่ายๆ

ได้ยินว่าอีกไม่นานผู้ชายตรงหน้ากำลังจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งที่สูงกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะได้ไปประจำที่เมืองนอกเพราะบริษัทกำลังจะเปิดสาขาใหม่เร็วๆ นี้ อีกทั้งใครๆ ก็บอกว่าเขาโสดยังไม่แต่งงาน แต่ไม่ได้บอกว่ามีแฟนหรือเปล่า

เธอไม่ได้โง่ที่จะเชื่อว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้จะเป็นแค่เพื่อนรุ่นน้องของดิฐกร ทว่าในเมื่อผู้ชายแนะนำแบบนั้นเองเรื่องอะไรเธอต้องขัดล่ะ

ของดีๆ แบบนี้ใครดีใครได้

“พี่ดิวคะลองทานซาชิมินี่สิคะ สดมากๆ เลยนะคะ” ว่าพลางคีบเนื้อปลาสีส้มใส่จานให้เขาอย่างเอาใจ

ดิฐกรมองปลาแซลมอนสีสวยแล่มาอย่างดีในจานค้าง เขาไม่ชอบกินของดิบ กินทีไรก็ท้องเสียทุกที หากเป็นมิรันดา เธอจะรู้ใจ เมื่อไปกินข้าวด้วยกัน หญิงสาวไม่เคยพลาดที่จะสั่งของโปรดมาให้เขา