ผู้หญิงคนใหม่

คอนโดที่นิลุบลพาเธอไปดูนั้นถือว่าสภาพดีมากเกินกว่าราคาเช่า เพราะเจ้าของอยู่เอง แต่เมื่อต้องไปทำงานที่เมืองนอกก็ไม่อยากปล่อยทิ้งไว้ พอรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของนิลุบลที่เป็นญาติทางสามีกัน ก็เลยตกลงให้เช่าง่ายๆ โดยไม่เก็บมัดจำ

เย็นวันนั้นมิรันดาก็ตัดสินใจเซ็นสัญญาเช่าทันที พร้อมกับตอบแทนเพื่อนรักที่ช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้ด้วยการพาไปกินชาบูที่ร้านโปรด

หลังจากรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ เธอก็กลายเป็นคนกินจุ กินดุขึ้น อาการแพ้ท้องนั้นไม่รุนแรงมากเท่าตอนแรกแล้ว ทำให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ ดูเหมือนลูกจะปรานีเธอตามที่ร้องขอไป แต่ก็ไม่รู้ว่าคำขอเธอจะทำให้พ่อของลูกโดนเล่นงานด้วยอาการแพ้ท้องแทนหรือไม่

“แก...นั่นกระเทียมนะ” นิลุบลเอะอะ เมื่อเห็นเพื่อนสาวตักกระเทียมใส่ในน้ำจิ้มชาบู

“แล้วไงแก” คนพูดถามพลางตักน้ำจิ้มเข้าปากเพื่อชิมรสชาติ

“แกไม่เหม็นกระเทียมเหรอ”

“ไม่นี่...อร่อยดี ฉันชอบกิน”

คำบอกเล่านั้นทำเอาคนเคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อนสองหนถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน

“ทำไมเหรอ” มิรันดาถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นอาการนั้นของเพื่อน

“แกไม่รู้อะไร ตอนฉันท้องนะ ได้กลิ่นกระเทียมนิดเดียวก็อ้วกแตกอ้วกแตนไปสามสี่วัน เหม็นจะแย่ แกกินเข้าไปได้ไงน่ะ”

ว่าที่คุณแม่ชะงักตะเกียบในมือค้างเติ่ง

“คนท้องกินกระเทียมไม่ได้เหรอแก ฉันกินไปแล้วอะมันจะเป็นอะไรไหม”

“ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ตอนแพ้ท้องมันจะเหม็นอาหารไง พวกกระเทียม พวกปลาหรือเนื้อสัตว์งี้ นี่แกไม่เหม็นอะไรบ้างเลยเหรอ”

มิรันดาตัดสินใจลองคีบปลาดอลลี่ในหม้อชาบูขึ้นมาจ่อที่จมูกตัวเองเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีของเพื่อน ก่อนส่ายหน้า

“ไม่เหม็นนี่แก หอมมากเลย” ว่าแล้วก็คีบปลาจิ้มน้ำจิ้มชาบูที่มีกระเทียมผสมเข้าปากโชว์อย่างเอร็ดอร่อย เอนจอยอีทติ้งสุดๆ

“เหลือเชื่อน่า นี่มันอภิชาตบุตรมาเกิดชัดๆ ตอนฉันท้องลูกคนแรกนะ กินได้แต่ข้าวต้มกับมะม่วงเปรี้ยวทุกวัน ส่วนคนที่สองน่ะดีหน่อย กินไข่กินนมได้ นอกนั้นกินอะไรไปเหม็นจนอ้วกออกหมด แกโชคดีว่ะ”

“โชคดีเหรอ...มารู้ตัวว่าท้องก็ตอนเลิกกับผัวเนี่ยนะ โชคดีตรงไหน”

“ก็โชคดีที่มีลูกน่ารักไม่ทรมานแม่ตอนท้องไง หรือว่าเจ้าหนูในท้องอาจจะสงสารแม่ก็ได้นะ จริงสิ! แกคิดหรือยังว่าอยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย”

คนถูกถามนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนตอบ

“อะไรก็ได้ ขอแค่ให้แข็งแรงครบสามสิบสองก็พอแล้ว จะชายจะหญิงฉันก็รักหมดแหละ” มิรันดาลูบหน้าท้องเบาๆ ราวกับส่งข้อความนั้นไปให้คนในท้อง

ถึงตอนนี้เธอไม่มีเขา แต่ก็ไม่เหงาเท่าที่คิดเพราะมีเจ้าตัวเล็กในท้องคอยเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาแทน แต่มันคงจะดีกว่านี้หากมีพ่อของลูกมาช่วยแบ่งปันความรู้สึกนี้ร่วมกัน

“มี่ๆ แกดูนั่นสิ”

มิรันดาหลุดจากภวังค์ เมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทเอะอะขึ้น

“อะไรเหรอแก เสียงดังอายคนเขา”

“ดูนั่น ทางนั้นน่ะ”

หญิงสาวรีบหันไปทางที่เพื่อนบอกทันที ก่อนที่จะชาวาบไปทั้งตัว เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

ชายหญิงคู่หนึ่งเดินคุยกันอย่างสนิทสนมเดินผ่านหน้าร้านชาบูตรงไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นหรูที่อยู่ถัดไป

เธอคงจะไม่สนใจถ้าหากว่าฝ่ายชายนั้นไม่ใช่คนใจร้ายที่เคยบอกว่าให้เราอยู่ห่างกันสักพัก

ห่างกับเธอ แต่ไปใกล้กับผู้หญิงอื่นแทนเนี่ยนะ

ไอ้ผัวเฮงซวย!

“นั่นมันพี่ดิวผัวแกไม่ใช่เหรอ เขามากับผู้หญิงที่ไหนน่ะ อ้าว! ไอ้มี่ แกจะไปไหนน่ะ รอฉันด้วยสิ” นิลุบลเอะอะ แต่จะลุกตามไปก็ยังไม่ได้จ่ายเงิน แถมเพิ่งกินได้ไม่กี่คำก็แอบเสียดาย จึงรีบไปเรียกพนักงานมาทันที

มิรันดาเดินฉับๆ เข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นระดับพรีเมี่ยม ตั้งแต่คบกันมาดิฐกรไม่เคยพาเธอมากินที่ร้านแบบนี้เลยสักครั้ง อย่างดีก็พาเข้าร้านชาบู ไม่ก็ร้านตามสั่งใกล้บ้าน แต่นี่เขากลับพาผู้หญิงคนอื่นมากินข้าวกันสองต่อสองในร้านแพงๆ เนี่ยนะ

มองหาเพียงไม่นาน เธอก็ได้พบคนที่ตามหามาหลายวัน เขานั่งตรงนั้น ดิฐกรคนที่เธอรักและหวังฝากชีวิตที่เหลือไว้ในมือ แต่เขากลับทำลายความหวังเธอด้วยคำว่าขออยู่ห่างกันสักพัก แต่กลับมาอี๋อ๋อใกล้ชิดกับผู้หญิงคนใหม่แบบนี้เนี่ยนะ

“พี่ดิว!”

เสียงเย็นเฉียบนั้นทำให้คนถูกเรียกเย็นสันหลังวาบ รีบหันขวับไปมองคนเรียกทันที

“มี่...มาอยู่นี่ได้ไง”

“อร่อยไหมคะ” คำตอบไม่ตรงคำถาม มิรันดาปรายตามองหญิงสาวสวยที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับคนรักของตน อีกฝ่ายเองก็มองกลับมาที่เธอด้วยสีหน้าแปลกใจ

“พี่ดิวคะ คนนี้คือ...”

ใช่แต่คนถาม แต่มิรันดาเองก็อยากฟังคำตอบจากปากของเขาเช่นกันว่า สถานะตอนนี้เธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่ หากแล้วสิ่งที่ออกจากปากอีกฝ่ายก็ทำให้หญิงสาวตัวชาวาบ

“นี่เพื่อนรุ่นน้องพี่เอง”

“เพื่อนรุ่นน้อง...”

มิรันดาทวนคำเสียงเบาหวิว คำตอบนั้นไม่ผิด เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของเขาจริงๆ แต่ทว่ามันใช่คำตอบที่เขาควรแนะนำกับผู้หญิงอื่นไหม

“งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวสักครู่นะครับ น้องเจนี่อยากกินอะไรก็สั่งมาได้เลยนะครับ ไปมี่ ไปคุยกันข้างนอก” ว่าแล้วเขาก็เดินนำเธอดุ่ยๆ ออกไปนอกร้านจนกระทั่งถึงมุมลับสายตา

“มี่ตามพี่มาทำไม”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมพี่แนะนำมี่กับเขาว่าอย่างนั้น” มิรันดาเค้นเสียงถาม

“เขาเป็นเพื่อนร่วมงานของพี่ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก”