ถ้าเขาไม่รัก เธอก็แค่กลับมารักตัวเองก็สิ้นเรื่อง

“มี่...”

“เป่าเทียนสิคะพี่ดิว” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตาพลางยื่นเค้กในมือไปตรงหน้าเขา ทำให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไป หากสุดท้ายชายหนุ่มก็ยอมทำตามที่เธอต้องการ

เทียนวันเกิดค่อยๆ ดับทีละเล่มสองเล่มจนท้ายที่สุดก็ดับจนหมด ราวกับความรักของเขาที่มีต่อเธอที่ตอนนี้มันคงมอดจนไม่เหลืออีกต่อไป

“สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ดิว”

“อืม...งั้นพี่ไปก่อนนะ มี่ก็รีบพักผ่อนได้แล้ว”

มิรันดายิ้มเย็นชา เธอจะนอนหลับลงได้อย่างไรในคืนนี้ เขาช่างพูดง่ายเหลือเกิน ไม่สิ เธอต่างหากที่ง่าย ง่ายจนเขาไม่เห็นค่า อยากทิ้งก็ทิ้งกันได้ลงคอ

“พี่ดิวคะ...คำถามสุดท้าย พี่ยังรักมี่อยู่ไหม”

คำถามนั้นทำให้คนที่กำลังหันหลังจะเดินจากไปชะงักเท้านิ่งกับที่ แต่ไม่ได้หันกลับไปมองด้านหลังเกรงว่าเขาจะใจอ่อน

“ไม่รู้สิ ตอนนี้พี่เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

พูดจบเขาก็เปิดประตูเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งให้คนที่เหลืออยู่มองตามหลังเขาไปจนลับตา ก่อนที่เธอจะเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงในคำตอบที่ได้ยิน

ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น

หลังจากเสียพ่อแม่และยายไป ดิฐกรก็เป็นหลักยึดเดียวในชีวิต แต่ตอนนี้หลักที่ว่าก็ดันไม่มั่นคงเสียแล้ว

มิรันดาร้องไห้โฮออกมาอย่างคนใจสลาย จากนี้ไปเธอก็ไม่เหลือใครให้รักได้อีกต่อไปแล้ว ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายในโลกใบนี้ แล้วเธอจะอยู่ไปทำไม

งั้นก็อย่าอยู่เลยดีกว่า...

ดวงตาสิ้นหวังมองเหม่อไปที่ระเบียงอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่จะประคองตัวเองลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูระเบียง และเปิดมันออก

หญิงสาวยื่นมือเกาะราวระเบียงนั้นไว้ ชะโงกมองข้างล่างเป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นรถเก๋งสีเทาคันหนึ่งเพิ่งแล่นออกไป

รถของเขา...

ไม่สิ จะว่าไป ห้องที่เธออยู่ก็เป็นชื่อเขา ที่ผ่านมาเธอพึ่งพาดิฐกรไปเสียทุกอย่าง ให้เขาเป็นผู้นำ เขาบอกอะไรเธอก็ทำตามไม่ขัด เพราะรักเขามากนั่นเอง แล้วตอนนี้เป็นไง เขาตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่ายังรักเธอหรือเปล่า หรือไม่ก็ไม่กล้าตอบว่าไม่รักแล้วก็ได้

“หึ...”

หญิงสาวแค่นหัวเราะเยาะตัวเอง พลางจับราวระเบียงแน่นขึ้น ห้องที่เธออาศัยอยู่ชั้นสิบของคอนโดแห่งนี้ ความสูงของมันก็ไม่ใช่เล่น ถ้าตกลงไปไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

หากเธอตายไป เขาจะเสียใจไหมนะ

อาจจะเสียใจ หรือไม่ก็คงดีใจที่ไม่มีเธออยู่ให้รำคาญหูรำคาญตาอีกต่อไป เขาขอให้เราห่างกันสักพัก

ได้สิ...เธอจะทำให้ ไม่ใช่แค่สักพักหรอก

แต่เป็นชั่วนิรันดร์ต่างหาก

สายลมราตรีพัดโชยมาต้องกายที่ยืนบนระเบียงคอนโดแห่งนั้นจนหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง ใบหน้าสวยหวานเปื้อนน้ำตาจนกลบทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ภาพช่วงเวลาดีๆ ที่เราเคยใช้ชีวิตร่วมกันโผล่ขึ้นมาในสมองทีละภาพๆ เธอรักเขาเหลือเกิน รักจนไม่เผื่อใจที่จะเจ็บจากความรักครั้งนี้ นาทีที่เท้าข้างหนึ่งกำลังจะก้าวขึ้นไปเหยียบราวระเบียง ทันใดนั้นเองหัวใจของเธอก็ปวดแปลบก่อนที่ความเจ็บปวดนั้นจะลามลงมาปั่นป่วนในช่องท้องราวกับคลื่นสึนามิที่โหมซัดเข้าใส่จนรู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนขึ้นมาในฉับพลัน

“อุ๊บ! โอ้ก...” หญิงสาวเกาะราวระเบียงโก่งคออาเจียนออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย ความรู้สึกหน้ามืด วิงเวียนที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นกะทันหันทำให้ไม่อาจทรงตัวอยู่ได้ ร่างบอบบางจึงค่อยๆ รูดลงมาตามราวระเบียงมานั่งแปะที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่แบบนั้น

มิรันดาพาดคอกับราวระเบียงพลางมองลงไปที่พื้นด้านล่างก็เกิดรู้สึกหวิวกับความสูง สิบชั้นเชียวนะ หากเธอร่วงลงไปด้านล่าง ศพคงไม่สวยแน่ แล้วถ้าเกิดดิฐกรรู้ข่าวว่าเธอคิดสั้นลาโลกด้วยการโดดตึกล่ะ

เขาคงจะสมเพชเธอไม่น้อย หรือไม่ก็คงโล่งอกที่ไม่มีตัวน่ารำคาญมาคอยถ่วงชีวิตอีกต่อไป แล้วเขาก็อาจจะหาเมียใหม่สวยๆ มาแทนที่เมียเก่าที่กลายเป็นผีสิ้นคิดอย่างเธอ แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ส่วนเธอที่คิดสั้นโดดตึกตายก็อาจต้องวนเวียนโดดตึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกว่ากรรมที่ทำไปจะสิ้นสุดเหมือนที่เคยได้ยินว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปหนัก ไม่ได้ผุดได้เกิดง่ายๆ

เรื่องอะไรวะ!

ทำไมเธอต้องตายเพื่อให้ผัวเฮงซวยนั่นมีความสุขกับเมียใหม่ด้วย แถมตายอนาถอีกต่างหาก คอหัก แขนขาหักผิดรูป ยิ่งถ้าเอาหน้าลงพื้นก็คงเสียโฉมกลายเป็นผีหน้าเละตุ้มเป๊ะชวนให้สยองไปอีก

มิรันดาสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ภาพเลวร้ายในสมองออกไป พลางสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ

แล้วเรื่องอะไรเธอต้องมาตายอย่างทุเรศทุรังเพื่อผู้ชายคนเดียวเพียงเพราะเขาหมดรักด้วยล่ะเนี่ย

“อีโง่เอ๊ย!” ด่าตัวเองไปหนึ่งดอก

ใช่ เธอมันโง่ โง่ที่รักคนอื่นจนลืมรักตัวเอง

ถ้าเขาไม่รัก เธอก็แค่กลับมารักตัวเองก็สิ้นเรื่อง

แต่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

“ช่างแม่ง! ไม่รักก็ไม่ต้องรัก ผัวเฮงซวยเอ๊ย!”

หญิงสาวสบถออกมา พลางนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เธออ้วกแตกหมดไส้หมดพุงเสียก่อนที่จะทำร้ายตัวเองสำเร็จ ก่อนจะทิ้งตัวนอนแผ่หลาไปบนพื้นระเบียง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดรินไหลออกมาให้หนำใจ และเผลอหลับไปทั้งสภาพแบบนั้นจนถึงเช้า