ลูกเธอ...เธอเลี้ยงเองก็ได้

มิรันดารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งเพราะถูกปลุกด้วยสัญญาณผิดปกติบางอย่างในร่างกาย

“อุ๊บ! อุแหวะ...”

หญิงสาวโก่งคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ลำคอขมปร่าไปหมด อาการคลื่นเหียนวิงเวียนเล่นงานเธอจนแทบคลานอย่างหมดสภาพ

นี่เธอเป็นอะไรอีกล่ะ หรือโรคกระเพาะจะถามหาเข้าให้แล้ว อะไรก็ช่าง แต่ตอนนี้ใครก็ได้ช่วยปิดสวิตช์อ้วกเธอก่อนได้ไหม ก่อนที่ตับไตไส้พุงเธอจะไหลออกมากองที่ชักโครกนี่

เสียงโทรศัพท์ดังแว่วมาจากที่ใดที่หนึ่งในห้อง ทำให้หญิงสาวที่กอดชักโครกอย่างอ่อนแรงชะงักกึก

หรือจะเป็นเขา ดิฐกรอาจจะคิดได้แล้วจึงโทรหาเธอใช่ไหม เขาจะโทรมาง้อเธอใช่ไหม

หญิงสาวเผลอยิ้มก่อนรวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิดตะเกียกตะกายไปตามหาโทรศัพท์ด้วยความหวัง แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอ ความหวังที่มีก็พังทลาย

ไม่ใช่เขา แต่เป็น...

“ฮัลโหลมี่ สายป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาทำงานอีก เป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงหัวหน้างานจอมเฮี้ยบทำให้มิรันดาหันไปมองนาฬิกาที่บอกว่าเธอตื่นสายมากกว่าปกติ

“ขอโทษค่ะหัวหน้า พอดีมี่ไม่ค่อยสบาย”

“แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่ก่อน ว่าแต่เป็นอะไรล่ะ”

“มี่ก็ไม่แน่ใจค่ะ ตั้งแต่เช้าก็อาเจียนไม่หยุดเลย แถมยังหวิวๆ หน้ามืดเหมือนจะเป็นลมด้วย”

“อาการแบบนี้ท้องหรือเปล่าเนี่ย”

คำถามนั้นทำให้หญิงสาวฉุกใจ พลางเหลือบไปมองทางถังขยะที่เธอทิ้งแท่งตรวจครรภ์ปลอมไว้

“มี่...ทำไมเงียบไป”

“คะหัวหน้า”

“พี่ถามว่างานที่พี่สั่งไปเมื่อวานซืนทำเสร็จหรือยัง พี่บอกแล้วใช่ไหมว่างานด่วนต้องรีบใช้ แล้วนี่เธอก็มาลาอีก แล้วงานพี่จะทำยังไง...”

มิรันดารีบรวบรวมสติอันน้อยนิดก่อนตอบ

“เสร็จแล้วค่ะ มี่ส่งเมล์ให้หัวหน้าไปตั้งแต่เมื่อวาน”

“อ๋อๆ นี่ไง พี่เจอแล้ว” ปลายสายอ้อมแอ้มบอก แต่ไม่มีคำว่าขอโทษที่ตั้งใจโทรวีนเธอสักนิด

“แล้วนี่เราน่ะจะมาทำงานไหมวันนี้”

“มี่คงไปไม่ไหวจริงๆ ค่ะหัวหน้า งั้นมี่ขอลาไปหาหมอวันหนึ่งนะคะ แล้วพรุ่งนี้มี่จะเข้าไปยื่นใบลาอีกทีค่ะ”

“อืมๆ งั้นก็ได้ รีบๆ หายแล้วกัน จะได้รีบกลับมาทำงาน งานเยอะจะตายขาดไปคน พี่ก็ต้องหัวหมุนอีก อ้อ อย่าลืมขอใบรับรองแพทย์มาแนบใบลามาด้วยล่ะ”

มิรันดารับคำเบาๆ ก่อนที่ปลายสายจะกดตัดการติดต่อ หญิงสาวจึงถอนหายใจหนักๆ ด้วยความกังวล

ท้องงั้นเหรอ เธอคงไม่ฟลุกขนาดนั้นหรอกมั้ง...

เด็กเลี้ยงแกะมักตายเพราะการโกหกฉันใด ตอนนี้มิรันดาก็กำลังเผชิญกับชะตากรรมเดียวกันฉันนั้น

“ยินดีด้วยค่ะ คุณตั้งครรภ์ได้สิบสัปดาห์แล้วค่ะ”

คำนั้นทำเอาคนฟังตัวชาวาบ สมองงุนงงไปหมด

ชิบหายแล้ว สิบสัปดาห์นี่มันกี่เดือนกันนะ

“สองเดือนครึ่ง...นี่ฉันท้องตั้งสองเดือนครึ่งแล้วเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ คุณแม่บางรายอาจจะไม่รู้ตัวได้ เพราะไม่มีอาการแพ้ท้อง หรือหน้าท้องไม่ออกค่ะ มักเป็นในคุณแม่ตั้งครรภ์ครั้งแรก หรือท้องสาว”

มิรันดาถึงกับอึ้งเมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังจะเป็นแม่คน พลันสมองก็ดันคิดถึงคนที่ทำให้เธอท้องขึ้นมา เขาจะดีใจไหมนะที่รู้ว่ากำลังจะมีลูกกับเธอจริงๆ

‘พี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานหรือมีลูกตอนนี้ มี่เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม’

คำพูดนั้นทำให้คนกำลังจะเป็นแม่ถึงกับใจฝ่อ ขนาดเธอลองใจเขาด้วยแท่งตรวจครรภ์ปลอม เขายังพูดแบบนั้น ก็แปลว่าถึงเธอจะมีลูกขึ้นมาจริงๆ เขาก็คงไม่ดีใจหรือกลับมารักเธอได้ดังเดิมอีกครั้งหรอก ในเมื่อเขาไม่อยากมีเธอหรือมีลูกคนนี้มาผูกมัดนี่นา

ความคิดนั้นทำให้หญิงสาวเจ็บแปลบแสบไปทั้งทรวง

ช่างประไร ไม่อยากมี ก็ไม่ต้องมี

ลูกเธอ...เธอเลี้ยงเองก็ได้

“คุณจะฝากครรภ์ที่นี่เลยไหมคะ”

“ค่ะ ฝากเลยค่ะ ฉันต้องทำยังไงบ้างคะ”

หลังจากเดินออกจากคลินิก มิรันดาก็ได้ยาบำรุงครรภ์ติดมือกลับมาพร้อมกับคู่มือคุณแม่ตั้งครรภ์อีกเล่มที่ลงวันนัดตรวจครั้งต่อไปช่วงต้นเดือนหน้า

“หาว่าไงนะ แกท้องจริงๆ เหรอ” นิลุบลอุทานลั่นด้วยความตกใจ

“อืม...สองเดือนครึ่งแล้ว” คนท้องตอบเนือยๆ พลางโบกยาดมไปมาเมื่ออาการแพ้ท้องมาเยือนอีกหน

“งั้นก็ดีสิ ท้องจริงๆ แบบนี้พี่ดิวของแกจะไปไหนเสีย”

มิรันดาแค่นยิ้มขื่นๆ

“ไม่รู้สิ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ฉันให้ที่ตรวจครรภ์นั่นเป็นของขวัญวันเกิด เขาก็หายหัวไปทั้งคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่โทรมาเลย ข้อความสักอันก็ไม่มี”

“เวร! หรือว่าเขาไม่อยากมีลูกวะ”

“เขาไม่อยากมีทั้งฉันทั้งลูกเลยต่างหาก เขาบอกว่าขออยู่ห่างกันสักพัก”

“กรรมของเวร” นิลุบลอุทาน “แล้วนี่แกจะทำยังไง แล้วไอ้คำว่าอยู่ห่างกันสักพักนี่มันหมายความว่าไง หรือเขาขอเลิก”

ถามไปแล้วคนถามก็อยากตีปากตัวเอง เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนที่หม่นหมองลงทันตา

“ไม่รู้สิ ก็คงงั้นมั้ง แต่ฉันบอกขอเลิกไปแล้ว”

“ไม่ได้สิแก แล้วเขาจะปล่อยให้แกเลี้ยงลูกคนเดียวงี้ พี่ดิวไม่ทำหรอกมั้ง แกลองโทรคุยกับเขาดูอีกทีไหม”

“ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะฉันโทรหาเขาจนมือจะหงิกแล้ว แต่เขาไม่รับ ติดต่อไม่ได้เลย”

“แล้วแกจะเอาไง จะเลิกกันทั้งที่มีลูกด้วยกันแบบนี้เหรอ”