เราลองห่างกันสักพักดีไหม

“พอดีวันนี้ที่แผนกเขามีกินเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่น่ะ แล้วก็เลยฉลองวันเกิดให้ พี่เลยกลับดึกไปหน่อย”

มิรันดาชะงักไป ในขณะที่เธอรอเขา แต่เขากลับไปมีความสุขกับคนอื่นโดยไม่คิดบอกกันก่อนสักคำเนี่ยนะ

“งั้นเหรอคะ”

“มี่...” ชายหนุ่มเผลอเรียก เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของอีกฝ่าย

“มี่เตรียมของขวัญวันเกิดให้พี่ด้วยนะ” มิรันดาฝืนยิ้มให้คนรัก ทั้งที่ในใจกำลังเจ็บปวด พลางหันไปหยิบกล่องของขวัญส่งให้

“นี่ไงคะ สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ดิว”

“มี่...พี่มีเรื่องอยากคุย...”

“พี่ดิวลองเปิดดูสิคะ ว่าชอบไหม” หญิงสาวรีบตัดบทไม่อาจกลั้นน้ำตาที่รื้นขึ้นมากลบสองตาไว้ได้อีกต่อไป ริมฝีปากสั่นระริกพยายามแย้มยิ้มให้เขา

ดิฐกรใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตาคนรัก เขาไม่ได้ยื่นมือไปรับของขวัญกล่องนั้นมา ได้แต่ยืนนิ่งขึง สมองคิดทบทวนคำพูดของเพื่อนรัก

‘ลองห่างกันดูสักพักไหมล่ะ ลองดู เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น บางทีคนอยู่ด้วยกันทุกวันเห็นหน้ากันก็มีเหม็นเบื่อกันได้ ถ้าลองห่างกัน มึงจะได้มีเวลาสำรวจหัวใจตัวเองดูว่ามึงยังรักน้องมี่อยู่ไหม’

“มี่...เราลองห่างกันสักพักดีไหม แยกกันอยู่สักพัก เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น”

คำนั้นราวสายฟ้าฟาดเปรี้ยงแสกหน้า มิรันดาถึงกับตกตะลึงงันจนพูดไม่ออก

คำว่า แยกกัน ของเขาหมายถึงอะไร

ห่างกันสักพักของเขามันพักนานแค่ไหนล่ะ หรือว่า...

“นี่พี่กำลังขอเลิกกับมี่งั้นเหรอ...” เสียงสั่นเครือถามตะกุกตะกัก น้ำตาไหลพรากอาบแก้มราวเขื่อนแตกทะลัก

“ไม่ใช่! พี่ไม่ได้ขอเลิก แค่ให้เราห่างกันสักพัก”

“ห่างกันสักพัก คืออะไร ห่างทำไม นี่พี่มีคนอื่นแล้วใช่ไหม บอกมานะพี่ดิว พี่นอกใจมี่ใช่ไหม”

หญิงสาวกรีดเสียงตะโกนใส่คนรักอย่างเจ็บปวด อารมณ์ที่ผสมปนเปกัน ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ทั้งโมโห ทำให้เธอเผลอปากล่องของขวัญในมือใส่เขาอย่างแรง แต่กะตำแหน่งพลาดกล่องนั้นจึงลอยไปกระทบใบหน้าของเขาอย่างจัง

“โอ๊ย!”

ดิฐกรร้องลั่น กล่องไม่ได้ใหญ่หรือหนักแต่แรงที่ขว้างทำให้สันกล่องกระแทกหางคิ้วขวาของเขาจนเป็นรอยมีเลือดซึมออกมาให้เห็น

“พี่ดิว!”

พอเห็นเลือด สติก็กลับคืนมา มิรันดาปราดเข้าไปดูแผลให้คนรักอย่างตกใจ

“เจ็บไหมพี่ มี่ไม่ได้ตั้งใจ มี่ขอ...”

“พอเถอะ พอสักที!” ชายหนุ่มปัดมือที่เอื้อมมาหมายจะดูแผลให้อย่างแรง ด้วยความโมโห

“เพราะมี่เป็นแบบนี้ไง พี่ถึงเบื่อหน่าย ไม่อยากอยู่ด้วย”

“พี่ดิว...”

“พี่อึดอัด พี่รำคาญ เวลามี่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่มีเหตุผล ร่ำร้องแต่จะแต่งงาน บอกไว้ตรงนี้เลย พี่ไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้พี่ยังอยากแต่งงานกับมี่หรือเปล่า เราอยู่ห่างกันสักพักเถอะนะ”

คำนั้นทำเอาคนฟังเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง คำพูดของเขากรีดหัวใจเธอจนย่อยยับ หากเขาตบเธอสักฉาด หรือทำร้ายกัน ยังไม่เจ็บเท่ากับสิ่งที่พูดออกมานั่นเลย

“เป็นมี่ที่ร่ำร้องอยากจะแต่งงานงั้นเหรอ ไม่ใช่พี่หรือไงที่สัญญากับมี่ วันนั้นพี่ลืมแล้วใช่ไหมว่าตัวเองให้สัญญาอะไรไว้ในวันเกิดมี่ มี่ก็แค่อยากใช้ชีวิตกับพี่ มี่ผิดเหรอ”

ดิฐกรผงะไปนิดๆ เพราะสิ่งที่เธอพูดมาไม่ผิด แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว รวมถึงความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้า รักที่เริ่มจากเต็มร้อยตอนนี้มันลดน้อยถอยลงไปจนเขาไม่แน่ใจว่าเหลือในหัวใจสักเท่าไหร่

“มี่...”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปดึงร่างที่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้นเข้ามากอดปลอบ ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีความผิด เป็นเขาเองที่ผิดต่อเธอ

“มี่ผิดตรงไหน มี่ไม่ดียังไง พี่ก็บอกสิ มี่จะได้ปรับตัว ไม่ใช่มาบอกให้อยู่ห่างกันอะไรแบบนี้”

“มี่ไม่ได้ผิด พี่ต่างหากที่ผิด พี่แค่อยากถอยไปตั้งหลักทบทวนหัวใจตัวเองสักหน่อยก็เท่านั้น”

มิรันดาเม้มริมฝีปากแน่น หางตาเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญที่เธอขว้างใส่เขาตกที่พื้น ทำให้นึกอะไรออก

“ก็ได้ค่ะ มี่จะไม่ขวางพี่” หญิงสาวขยับตัวออกจากอ้อมแขนเย็นชืดของเขา เพื่อไปหยิบกล่องของขวัญขึ้นมายื่นให้คนรัก

“หากพี่เห็นของขวัญในกล่องนี้แล้วยังอยากไป มี่ก็จะไม่ขวางอีกต่อไป”

ดิฐกรขมวดคิ้วแน่น มองกล่องของขวัญที่มีรอยบุบบู้บี้ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ เลือดที่หางคิ้วเขายังไม่หยุดไหลเพราะเจ้าของขวัญกล่องนี้ แต่ข้อเสนอของเธอ ทำให้เขาตัดสินใจยื่นมือไปรับของขวัญวันเกิดกล่องนั้นมาค่อยๆ แกะออกช้าๆ

มิรันดามองภาพนั้นด้วยใจระทึก นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เธอหวังใช้เพื่อรั้งหัวใจของเขาไว้ แต่ทว่า...