ตอนพิเศษ พี่น้อว

“ไมเนอร์..เจ้ารู้ดีว่าน้องเป็นคนอย่างไร   มาไคเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขามักจะเก็บทุกเรื่องเอาไว้ในหัวใจดวงน้อยของเขา ฉะนั้นแล้วในฐานะที่เจ้าคือพี่..อย่าปล่อยให้หัวใจดวงน้อยๆ ของมาไคแบกรับเรื่องราวมากมายเอาไว้เพียงลำพังนะลูกรัก..”

ไมเนอร์รู้ดีว่าชีวิตของเขาในตอนนี้ คนที่เรียกได้ว่าครอบครัวคือท่านแม่และมาไค

ท่านพ่อของเราด่วนจากไปด้วยโรคร้าย และในวันที่เขากำลังจะขึ้นเป็นผู้นำตระกูล เหล่าญาติของท่านพ่อก็มาคัดค้านกันอย่างเต็มที่ เพราะทุกคนคิดว่าเด็กอายุ 15 ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะขึ้นเป็นผู้นำ   ตระกูลไบร์ดัว แต่อีกเหตุผลหลักก็คือ หากพวกนั้นสามารถผลักเขาออกไปจากตำแหน่งและขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลแทนได้ ทั้งอำนาจและเงินทองมากมายที่ท่านพ่อสร้างมาก็จะตกเป็นของคนผู้นั้น

“พินัยกรรมได้เขียนเอาไว้อย่างชัดเจนถึงเรื่องที่ข้าจะต้องได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลไบร์ดัว ฉะนั้นแล้วไม่มีเหตุผลอันใดที่ข้าจะต้องทนฟังเสียงของญาติที่กระหายในเงินทองและอำนาจ!!”

เขาต้องแข็งแกร่ง ไมเนอร์บอกตัวเองเช่นนั้น หากอยากปกป้องตำแหน่งแกรนด์   ดยุคเอาไว้ ปกป้องท่านแม่และน้องชายเขาจะแสดงด้านที่อ่อนแอออกมาไม่ได้

เมื่อพินัยกรรมถูกเปิดออก คนพวกนั้นก็เงียบปากลงในทันที แต่การเงียบของพวกเขานั้นมิใช่การยอมแพ้ แต่เป็นการตามหาโอกาสที่จะโค่นล้มต้นกล้าต้นน้อยที่พึ่งจะผลิใบออกมาต่างหาก

แน่นอนว่าการขึ้นเป็นแกรนด์ดยุคของไมเนอร์มันไร้ความมั่นคง เราไม่มีญาติทางฝ่ายท่านพ่อสนับสนุนเลย ส่วนญาติฝ่ายท่านแม่ก็จ้องแต่จะขอเงินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

มาไคยืนมองรูปวาดภาพเหมือนของท่านพ่อ เขากำลังภาวนาอย่างแรงกล้า ขอให้มีใครสักคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือพี่ชายของเขาด้วยเถิด

มาไคยืนอยู่ตรงนั้นนานสองนาน สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่ว่าจะเป็นปาฏิหาริย์หรือว่าพรวิเศษ เขามองไปที่กระจกเงาบนหน้าต่าง สิ่งที่สะท้อนกลับมาภายใต้แสงจันทร์นั้นมันคือ..ใบหน้าของเขาเอง

มาไคหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่คอกม้า เขาจูงม้าตัวเก่งออกมาก่อนจะควบขี่มันไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ

ไม่มีใครจะช่วยเหลือไมเนอร์ได้ นอกจากเขา

“มาไค พ่อรู้ว่าลูกเองก็ชอบเรียนไม่แพ้กัน พ่อรู้ว่าลูกชอบเรื่องการทำธุรกิจและยังชอบการศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อีกด้วย พ่อรู้ว่าที่ลูกเลือกจะหันหลังให้สิ่งที่ตัวเองชอบ เพื่อมาจับดาบฟันหุ่นฟางอยู่ตรงนี้ เพราะลูกไม่อยากให้เกิดความเปรียบเทียบขึ้นใช่หรือไม่”

มาไคในวันเด็กนั้นไม่ตอบคำถามของท่านพ่อ เขาเลือกที่จะเงียบ..แทนการที่จะตอบคำถามเพื่อเอาหน้า

“พ่อรู้ลูกรัก พ่อรู้ว่าลูกคือเด็กที่มีจิตใจดีแค่ไหน แค่การแสดงออกของลูกมันอาจ..นิ่งเฉยไปสักหน่อย พี่ของลูก..ไมเนอร์เขาไม่ได้สมบูรณ์แบบดังเช่นที่ลูกคิด ไมเนอร์จะตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อออกมาฟันดาบที่ลานฝึก เขามีเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อจะทำในสิ่งที่ตัวเองรัก พอถึงเวลาตีห้า เขาต้องรีบกลับไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำและอ่านหนังสือ..เขาไม่ถนัดในเรื่องการเรียนเล่น และกับบางบทเรียนมันยากมากเหลือเกิน แต่ไมเนอร์ก็ไม่คิดถอดใจ..พี่ชายของลูกเองก็พยายามอย่างมากเหมือนกันมาไค เพื่อที่จะปกป้องลูกเอาไว้กับสิ่งที่ลูกชอบ ไมเนอร์คิดว่าลูกชอบฟันดาบ เขาจึงไม่เคยรบเร้าให้ลูกไปเรียนหนังสือด้วยเลยสักครั้ง..”

พ่อลูบผมของเขาเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนมาให้

“สิ่งที่พ่อจะบอกลูกคือ ไมเนอร์จะพยายามปกป้องลูกและท่านแม่อย่างแน่นอนในวันที่พ่อไม่อยู่ตรงนี้ แต่ไมเนอร์เขาไม่ได้สมบูรณ์แบบ เขายังมีบางอย่างที่ไม่รู้และบางอย่างที่ขาดนั้น..ลูกต้องช่วยพี่เพื่ออุดรอยรั่วที่ไมเนอร์ขาดนะมาไค พ่อโชคดีที่สุดที่มีลูกที่รักและเป็นห่วงกันเช่นนี้ ในวันที่พ่อไม่อยู่ลูกแค่ดูพี่ชายอยู่ห่างๆ ก็พอ พ่อมั่นใจว่าต่อให้ไม่ไหวแต่ไมเนอร์ก็จะไม่ปริปากเพื่อขอความช่วยเหลือจากลูกอย่างแน่นอน แต่เมื่อถึงวันนั้น..วันที่บ่าเล็กๆ ของไมเนอร์แบกความกดดันเอาไว้ไม่ไหว ลูกต้องช่วยพี่นะมาไค”

คำกล่าวของพ่อยังคงก้องอยู่ในหัว ลมเย็นๆ ที่ปะทะใบหน้าช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นและเมื่อแสงแรกของดวงตะวันปรากฏขึ้นที่เส้นขอบฟ้า

มาไคก็เดินทางมาที่พระราชวังแล้ว

เสด็จลุงต้องช่วยเขาสิ เกิดมาหลานชายเช่นเขาและท่านพี่ไมเนอร์ไม่เคยขอความช่วยเหลืออะไรเลย..แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ช่วยสนับสนุนไมเนอร์ให้ขึ้นเป็นแกรนด์ดยุคผู้ทรงเกียรติด้วยเถิด!!

“มาไคหลานรัก แน่นอนว่าลุงชอบความกล้าหาญของหลานมากที่หลานถึงกับมาหาลุงที่นี่เพื่อพี่ชาย แต่เรื่องอำนาจในขุนนาง ลุงไม่สามารถแทรกแซงได้..”

มาไคคุกเข่าลง

“เพราะท่านพ่อของหลานด่วนจากไป ชีวิตของหลานและพี่ชายจึงเป็นเช่นนี้ ชีวิตของลูกชายเมื่อขาดบิดาไปย่อมเหมือนกับว่าวที่สายป่านขาด ลอยไปอย่างไร้ทิศทาง..หากครั้งนี้เสด็จลุงทรงมีพระเมตตา ช่วยเหลือหลานสักครั้ง..หลานสาบานว่าจะนำพาองค์รัชทายาทให้ขึ้นสู่บัลลังก์ได้โดยไร้ข้อกังขา ชื่อของแกรนด์ดยุคไบร์ดัวจะถูกลงนามในทุกครั้งเพื่อสนับสนุนองค์รัชทายาทในอนาคต..ได้โปรดเถิดเสด็จลุง ทรงล่วงรู้ว่าการที่หลานมาที่นี่..เพราะหลานไม่มีที่พึ่งพิงอีกแล้ว หลานต้องรักษาไบร์ดัวเอาไว้..เพื่อแสดงความภักดีต่อองค์รัชทายาท.”

อีธานอายุแปดขวบเบนสายตามองไปยังญาติผู้พี่ของเขา เขาเดินเข้าไปหาเสด็จพ่อก่อนจะคุกเข่าลง

“ลูก..อยากได้คนที่ไว้ใจได้พ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งท่านพี่มาไคและท่านพี่ไมเนอร์จะต้องไม่มีวันทรยศลูกอย่างแน่นอน ช่วยพวกเขาสักคราเพื่อลูกเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิพ่นลมหายใจออกมาทางปลายจมูก พระองค์ทรงยกยิ้มขึ้นมาด้วยความยินดี การกระทำของอีธานและมาไค มันเหมือนในช่วงวัยของพระองค์ที่ยังคงวัยเยาว์ พระองค์คือพี่และมาคัสคือน้อง..

และเราสองพี่น้องไม่เคยทรยศหรือว่าหักหลังกันเลย

“ประกาศราชโองการออกไป เลื่อนพิธีแต่งตั้งแกรนด์ดยุคอย่างเป็นทางการเข้ามาให้เร็วหน่อย วันนั้นข้าจะไปด้วยพร้อมกับส่งมอบตราประทับด้วยตัวข้าเอง อย่าลืมคำมั่นที่เจ้าให้เอาไว้กับลุงนะมาไค จงนำพาให้อีธานก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งองค์จักรพรรดิอย่างราบรื่น ถึงแม้ว่าในช่วงเวลานั้นลุงจะยังอยู่หรือว่าตายจากไปแล้วก็ตาม..”

มาไคก้มหน้าลงอีกครั้ง

“หลานขอให้คำมั่นพ่ะย่ะค่ะ!!”

.

.

วันแต่งตั้งแกรนด์ดยุคไบร์ดัว องค์จักรพรรดิปรากฏขึ้นมาในงานพร้อมกับส่งมอบตราประทับและทหารจำนวนหนึ่งให้แก่ไมเนอร์ พร้อมกับประกาศก้องว่าใครที่ไม่เคารพแกรนด์ดยุคคนใหม่ ก็เท่ากับไม่ภักดีต่อราชวงศ์

ไมเนอร์มองไปที่มาไค เขาส่งยิ้มให้น้องชายและเมื่อพิธีแต่งตั้งสิ้นสุดลง เขาถอดมงกุฎและสายสะพายที่สวมไปสวมให้น้องชาย

“มันเป็นของเจ้าด้วยมาไค..ตำแหน่ง    แกรนด์ดยุคนี้มันไม่ใช่ของพี่เพียงคนเดียวแต่มันคือของเจ้าด้วยนะ..”

มาไคจับบนสายสะพายก่อนที่เขาจะฉีกยิ้มกว้างออกมา เขาส่งคืนมงกุฎและสายสะพายนั้นกลับให้ไมเนอร์

“ข้ารู้แล้วว่ามันเป็นของข้าด้วย แต่ในยามที่พี่สวมมันเอาไว้ ดูเหมาะสมกว่าข้าสวมเยอะเลย จากนี้พี่ก็จงเป็นแกรนด์ดยุคของพี่ไป ส่วนข้าจะปกป้องพี่เอง!”

ไมเนอร์ยกมือขึ้นมากอดน้องชายเอาไว้

“ขอบคุณมาไค..ต้องขอบคุณเจ้ามากจริงๆ”

.

.

.

จบตอนพิเศษ