25.ต้องการ

 

หลังจากการปลดปล่อยสิ้นสุดลง ความร้อนก็ยังไม่หายไปจากร่างกาย สีหน้าของไมเนอร์สุขสมราวกับตกอยู่ในภวังค์

ความสวยงามที่แท้จริงมิใช่ใบหน้าแต่ทว่ามันคือร่างกายและจิตใจของเธอต่างหาก สิ่งที่เย้าย้วนมิใช่ท่าทีหรือการแสดงออก แต่มันเสียงร้องครางแสนหวานที่ทำเอาเขาเกือบคลั่ง ความเบาสบายแผ่กระจายทั่วร่าง เมื่อละอองแห่งความสุขถูกปลดปล่อยออกมา

ไมเนอร์ฝังปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาซุกไปที่ซอกคอของเธอ

ในยามนี้บางอย่างกำลังประจักษ์แจ้งแก่ใจ ว่าท่านจานีคนั้นเย้ายวนและมีเสน่ห์เป็นที่สุด

“ติ้ง!!”

“การแจ้งเตือนจากระบบค่ะ ค่าเสน่ห์ของคุณผู้เล่นเพิ่มขึ้นมาจาก 35 เป็น 38 หน่วย ยินดีกับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องด้วยนะคะ หากค่าเสน่ห์ของคุณผู้เล่นเพิ่มขึ้นถึง 40 หน่วย จะมีเควสพิเศษมาให้ทำเพื่อเพิ่มค่าความสามารถค่ะ ทั้งค่าความฉลาดและค่าพลังเวท พยายามเข้านะคะ”

เสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้นมา จานีคไม่มีแรงแม้แต่จะปรือตาขึ้นมามองมันด้วยซ้ำ เธอกำลังเหนื่อยเป็นอย่างมาก วันนี้มันหนักหนามากเหลือเกินสำหรับเธอ และในยามนี้ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่งานของเธอก็ยังไม่จบ..

ถึงแม้ว่าเธอจะเหนื่อยแต่คำมั่นสัญญาที่ให้เอาไว้กับท่านมาไคก็ไม่อาจปล่อยปะละเลยได้

ปลายนิ้วของจานีคกุมใบหน้าของมาไคอย่างแผ่วเบา เอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของท่านไมเนอร์ เขากำลังนอดกอดเธออยู่ข้างๆ ด้วยความเอาใจใส่

“มาสิคะ..ข้าอยากทำกับท่านมาไคนะ”

มาไคมองเห็นร่อยรอยความเหนื่อยล้าจากใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน ในใจของเขานึกอยากให้ท่านจานีคพักก่อนเสียด้วยซ้ำ

“เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนานครับ หากเหนื่อยเช่นนั้นก็นอนก่อนเถิด ข้าไม่ตีท่านหรอก”

เธอหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เช่นนั้นพาข้าไปล้างตัวหน่อยค่ะ”

เมื่อได้ยินท่านจานีคกล่าวออกมาเช่นนั้น ไมเนอ์ก็ยินดีที่จะปล่อยเอออกจากอ้อมแขน

“ข้าต้องไปทำงานแล้ว..ขอโทษที่คืนนี้ไมได้ค้างด้วยนะครับ”

ไมเนอร์ลุกขึ้นตามเธอมา เขาจุมพิตเหนือคิ้วของเธอขึ้นไปเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มเบาๆ

“ขอบคุณนะคะ..”

เธอเอ่ยคำขอบคุณด้วยใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

“หากเป็นเรื่องการนำเจ้าแท่งอัญมณีนี่ออกจากร่างกายของท่าน ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะครับเพราะว่าข้าได้ค่าตอบแทนมาแล้ว..หวังอย่างยิ่งว่าท่านจานีคจะเมตตาน้องชายผู้ไม่รู้ความของข้า ให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติแสนหวานที่ก่อต่อขึ้นมาในใจ”

น่าแปลกที่ท่าทีของไมเนอร์นั้นออกจะหลงใหลเธอจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้น แต่การพิชิตใจของเขายังขาดอีกตั้ง 7 หน่วย ทำไมกันนะ..เธอควรจะพิชิตใจของเขาได้แล้วแท้ๆ แต่กลับยังทำไม่ได้ซะอย่างนั้น

เกิดปัญหาขึ้นตรงไหนรึเปล่านะ

“ค่ะ ฝันดีนะคะท่านไมเนอร์”

ไมเนอร์ก้มหน้าลงแล้วเดินออกมาจากห้องพักของท่านนักบุญหญิง เขาหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเอง

ไม่ได้นะไมเนอร์ รู้สึกดีกับท่านจานีคไมได้อย่างเด็ดขาด เขารับมามากแล้ว เพราะฉะนั้นเขาต้องเสียสละท่านจานีคให้แก่มาไคสิถึงจะถูกต้อง..

จากนี้ไป เขาควรวางตัวให้เหมาะสมแล้วตัดใจจากท่านจานีคได้แล้ว ถึงแม้เธอจะแสนหวานมากแค่ไหน..แต่เธอควรเป็นคนรักของมาไค..ไม่ใช่เขา

 

“ข้าอยากอาบน้ำเย็นค่ะ..ไม่รู้ว่าทำไมคืนนี้ถึงร้อนมากเป็นพิเศษ..”

จานีคเอียงใบหน้าเพื่อที่จะมองหน้าของท่านมาไคได้ถนัด เรือนผมสีแดงของเขาโดดเด่นมากทีเดียว ใบหน้าที่ดูเหมือนกับรูปปั้นมากกว่าที่จะเป็นมนุษย์ เขามีดวงตาทั้งสองข้างที่คมประดุจดวงตาของเหยี่ยวนักล่า จมูกโด่งเป็นสันรับเข้ากันอย่างดีกับริมฝีปากที่เป็นกระจับได้รูป..สีผิวที่ไม่ขาวจนเกินไปเพราะถูกแดดเผาไหม้..ทว่าสิ่งที่โดดเด่นที่สุดคงเป็น แววตาของเขาที่กำลังมองเธอด้วยความรู้สึกมากมายเกินจะกล่าวออกมาทั้งหมด

“เสียใจรึเปล่าที่เมื่อครู่ข้าอาจจะให้ความสนใจ..ท่านไมเนอร์มากเกินไป”

มาไคส่งยิ้มให้เธอ มันคือรอยยิ้มที่ไม่ได้มีวี่แววของความเสียใจอยู่เลยแม้แต่น้อย

“การได้อยู่เคียงข้างท่านคือโชคดีของข้าครับ และ..พี่ชายของข้าคือแกรนด์ดยุค หากว่าท่านนักบุญหญิงคิดจะจริงจังกับเขา อนาคตของท่านคงจะสดใสน่าดู ด้วยอำนาจของไมเนอร์ท่านจะปลอดภัยอีกทั้งท่านคาดินันจะไม่มีวันมายุ่งเกี่ยวกับท่านอย่างแน่นอน นั่นคือการเลือกที่ถูกต้องแล้วครับ ข้าเห็นด้วย..”

ไม่ใช่แบบนั้นสิ เธอจะทิ้งเขาเพื่อไปเลือกพี่ชายของเขาได้ไงกัน เขาคือคนแรกเลยนะที่เธอสามารถพิชิตได้ เป็นบุรุษคนแรกที่..ตกหลุมรักเธอ..คิดแบบนั้นได้ใช่ไหม?

“ท่านมาไคคะ ข้าไม่เลือกใครหรอกค่ะ ข้าเป็นเช่นนี้เอาแต่ใจและในสิ่งที่ข้าต้องการ มันจะต้องเป็นของข้าเท่านั้น..ในทุกการแข่งขันข้าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ ข้าคือคนที่ต้องชนะ..เพราะงั้นแล้วข้าไม่มีทางทอดทิ้งท่านหรือว่าท่านไมเนอร์หรอกนะคะ พวกท่านทั้งสองไม่ต้องมีคนที่เก่งหรือว่าดีกว่า แต่ว่าท่านทั้งสองทั้งเก่งและดีคนละแบบ แน่นอนว่าข้าจะไม่เอาเรื่องอื่นมาเปรียบเทียบกัน แต่เรื่องของข้านั้น..ข้าไม่เลือกแต่จะกอดเอาไว้ทั้งสองคนเลยค่ะ”

จานีคยกมือขึ้นมาเท้าคาง เธอยักคิ้วขึ้นหนึ่งข้างราวกับกำลังประกาศว่า คนที่เอาแต่ใจคนนี้เป็นของคุณนะคะ..

มาไคหลุดหัวเราะออกมา เขาจับมือเธอเอาไว้ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดลงไปบนเรียวแขนนั้นเบาๆ

“ข้าลืมไปได้อย่างไรว่านักบุญหญิงที่ข้าต้องรับใช้นั้น เอาแต่ใจมากแค่ไหน..ไม่ต้องเลือกหรอกนะครับ เพราะว่าต่อให้ท่านจะเลือกหรือว่าไม่เลือกข้า ข้าก็ยินดีจะอยู่ตรงนี้เสมอ..”

ต้องแบบนี้สิ ถึงจะสมกับเกมฮาเร็มหน่อย..

“ท่านมาไคคะ..พรุ่งนี้ข้าจะเข้าร่วมงานประชุมหารือเรื่องการจัดงานวันชาติด้วย หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมงานวันชาติ..เราเดินทางไปที่พระราชวังเลยได้ไหมคะ..”

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ต้องหนีไม่อย่างนั้นเธอจะต้องตกเป็นของท่านคาดินันอย่างแน่นอน

“ทุกสิ่งที่ท่านจานีคต้องการ ข้าจะทำให้ทุกอย่างเลยครับ เช่นนั้นท่านควรนอนพักผ่อนได้แล้วข้าจะเก็บของใช้เอาไว้บางส่วน..”

เขาแจ้งเรื่องไปที่พระราชวังบ้างแล้วเรื่องการเดินทางไปที่นั่นของท่านจานีค เพราะอย่างนั้นจะไม่มีปัญหาตามมาแน่นอน

ส่วนเรื่องของท่านคาดินัน “การเดินทางของท่านนักบุญหญิงไม่จำเป็นต้องรายงานท่านคาดินันก็ได้” ข้อความนั้นเขียนเอาไว้ในกฏข้อบังคับของการดูแลท่านนักบุญหญิง

เราจะแอบหนีออกไป โดยที่ไม่ให้ท่านคาดินันล่วงรู้

“ท่านมาไค..แต่ตอนนี้ข้าต้องการท่านค่ะ เรากำลังจะออกเดินทางจากที่นี่อยู่แล้ว ข้าอยากให้ครั้งแรกของเราเกิดขึ้นที่นี่..หรือว่าท่านมีเหตุผลอะไรจะยกเอามาปฏิเสธข้าอีกไหมคะ”