26.สาวงาม

แซลัสยกมือขึ้นมาเสยเส้นผมสีทองไปไว้ที่ด้านหลัง เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันเหม่อมองออกไปยังเรือนพักส่วนที่เป็นหลังคาสีทองและสร้างด้วยหินอ่อนทั้งหลัง

ที่พักของนักบุญหญิง..แล้วแท่งอัญมณีที่เขาเป็นผู้กดแทรกมันเข้าไปในร่างกายของเธอ ยามนี้มันมิได้อยู่ในร่างกายของเธออีกต่อไป

เขาแค่นหัวเราะออกมาพร้อมกับคลายชุดคลุมอาบน้ำที่กำลังสวมอยู่เพื่อให้ลมเย็นยามราตรีพัดผ่านร่างกายของเขาไก..อย่างน้อยเขาก็หวังว่าลมเย็นๆ นั่นจะช่วยทำให้ความเร่าร้อนที่อยู่ในใจจางหายไปได้บ้าง

เขาไม่อยากปล่อยเธอไป ไม่ได้อยากปล่อยมือจากร่างกายนั้นเลย..แต่เพราะการรั้งเอาไว้มันไม่มีประโยชน์..เขาทำร้าย ทรมาน บังคับ และอีกมากมายที่เขากระทำกับเธอเพื่อให้จานีคผู้นั้นตระหนักให้มากว่านางกำลังอยู่ในอุ้งมือของเขา อยากให้นางเห็นว่าเขาคือผู้กุมชีวิตของนางเอาไว้ อยากให้นางเทิดทูนบูชาเขาให้มาก..

แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม คำกล่าวสรรเสริญที่ไร้ค่าไร้ราคาเพราะมันไม่ได้มาจากหัวใจ เธอยังคงต่อต้านเขาเท่าที่มือเล็กๆ ทั้งสองข้างนั้นจะมีแรง..

หงุดหงิดชะมัด! หงุดหงิดอย่างถึงที่สุด หงุดหงิดจนไม่อยากจะทำอะไรเลย..ให้ตายสิ!!

“ได้เวลาพักผ่อนแล้วนะครับท่านคาดินัน .."

“ออกไป!!”

“แต่นี่มันดึกมาก..”

“ไสหัวออกไปซะฟลิน!! อย่าได้เข้ามาในนี้หากว่าข้ามิได้เรียกเจ้า ไปจัดการเรื่องที่เราจะประชุมเพิ่มเติมในวันพรุ่งนี้ แล้วหลังจากนั้นข้าจะพักสักสองสัปดาห์..เพื่อกลับบ้าน”

คฤหาสน์อัมโบรเซอร์นั้นตั้งอยู่ไม่ไกลจากวิหารศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่นัก ตระกูลมหาอำนาจที่แสนร่ำรวยและเกิดมาพร้อมกับพลังวิเศษ เขาน่ะไม่มีอะไรสักอย่างเลยที่เรียกว่าความบกพร่อง

แซลัสคือตัวแทนของคำว่าสมบูรณ์แบบอย่างถึงที่สุด สิ่งใดที่เขาปรารถนา แค่ปลายนิ้วของเขาชี้ไปที่สิ่งนั้น เขาย่อมได้รับในสิ่งที่เขาต้องการ ได้ดังใจ

“คืนวันพรุ่งนี้..ส่งจดหมายเชิญไปให้จานีค หากว่านางไม่ตามเจ้ามาในทันทีก็จัดการลักพาตัวนางมาให้ข้า ข้าจะกลับไปที่บ้านพร้อมกับจานีคและอยู่ที่นั่นจนกว่างานวันชาติจะเริ่มต้นขึ้น..”

ไม่รออีกแล้ว! บางอย่างในใจของเขากำลังร่ำร้องว่าเขารอคอยอีกต่อไปไม่ได้ ทุกอย่างที่เคยสมบูรณ์แบบในชีวิตของเขากลับมีจุดด่างพร้อยเล็กๆ ขึ้นมาซะได้ เขาไม่ยอมให้จานีคคือจุดด่างพร้อยในชีวิตของเขาอย่างเด็ดขาด

กักขังนางเอาไว้สักหนึ่งเดือน อยู่ด้วยกันบนเตียงทั้งวันและคืน แสงจันทร์และดวงตะวันจะเป็นพยานให้เขา..ว่าจานีคไม่สามารถอดทนต่อเสน่ห์อันร้ายกาจของเขาได้หรอก..

ใช่..มันต้องเป็นเช่นนั้น เธอต้องหลงเขาสิถึงจะถูกต้อง

...................

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ ท่านเคาน์กำลังมาที่นี่ และเราไม่รู้ว่าบุรุษเจ้าสำราญดังเช่นเคาน์ดาโกแบทจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร”

แค้น..เธอแค้นที่ท่านมาไคไม่ยินยอมทำเรื่องเช่นนั้นกับเธอ หลังจากที่สวมชุดนอนให้เธอเสร็จเรียบร้อย เขาก็พาเธอมานอนที่เตียงโดยไม่ลืมมัดข้อมือของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอซุกซนและยุ่งเกี่ยวกับร่างกายของเขา

หากไม่ให้เธอโกรธตอนนี้ จานีคก็ไม่รู้แล้วว่าเธอจะโกรธเขาตอนไหนดี

“ข้าไม่สวยงั้นเหรอคะ หรือว่าข้าดูไม่น่าสัมผัสอะไรแบบนั้น การเห็นข้าในยามที่ข้าเปลือยเปล่ามิได้ทำให้ท่านมาไครู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอะไรแบบนั้นเลยหรือคะ ท่านมิได้ทำให้ข้ารู้สึกโกรธเพียงอย่างเดียว แต่ท่านกำลังทำให้ข้าสูญเสียความมั่นใจด้วยนะคะ!”

ใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความโกรธ ริมฝีปากของจานีคเชิดรั้นขึ้นอย่างเอาแต่ใจ เธอนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาที่คลุมด้วยผ้ากำมะหยี่ ชุดเดรสที่สวมเป็นชุดคลุมสีขาวที่ทำจากผ้าไหม ส่วนเรือนผมสีเงินวันนี้มาไคบรรจงรวบขึ้นไปไว้ที่ด้านบนเพื่อให้ท่านจานีคสง่างามและดูเป็นทางการมากขึ้น

ใบหน้าที่กำลังโกรธนั้น..ช่างน่ารัก ในใจของมาไคเขาอยากจะเดินไปปิดประตูแล้วอุ้มเธอขึ้นไปไว้บนเตียงเพื่อกระทำเรื่องที่เธอขออย่างถึงใจ แต่วันนี้มีงานมากมายเหลือเกินสำหรับสตรีตัวเล็กๆ ผู้นี้ ต้องพบเจอกับบุรุษที่อ่านยากอย่างเคาน์ดาโกแบท ต้องเข้าร่วมการประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับการจัดงานวันชาติกับขุนนางมากมาย และ..ต้องออกเดินทางอย่างเร่งด่วนไปที่พระราชวังอีก

เขากลัวว่าเมื่อเริ่มแล้วตัวเองจะหยุดไม่ได้ จนสุดท้ายเผลอทำให้ท่านจานีคต้องเหนื่อยล้า

เขาเอาใจใส่เธอมากกว่าตัวเองเสียอีก แต่กลับพูดออกไปไม่เก่งเท่าไหร่นัก

“ยิ้มเถอะครับ ท่านเคาน์กำลังมาแล้ว..”

พระเจ้าช่วย นี่เธอกำลังบ่นใส่กำแพงหรืออย่างไรกัน นอกจากเขาจะไม่มีหอมแก้มขอโทษแล้ว ยังจะมาเปลี่ยนเรื่องอีก

“สวัสดีครับท่านนักบุญหญิง..”

เคาน์เจ้าสำราญตระกูลดาโกแบท มีชื่อว่าฟลอยด์ ในสมัยที่เขายังหนุ่มและเข้ารับตำแหน่งเคาน์ใหม่ๆ ฟลอยด์มียุคทองที่ถูกเรียกว่าเป็นบุรุษที่หล่อเหลาที่สุดในจักรวรรดิ ความหล่อเหลาของฟลอยด์นั้นสร้างปัญหาใหญ่มากทีเดียว สตรีน้อยใหญ่ที่เข้าร่วมพิธีบรรลุนิติภาวะในปีนั้นล้วนแล้วแต่ไม่มองบุรุษอื่น พวกนางมองแค่ฟลอยด์เพียงผู้เดียวเท่านั้น สตรีมากมายต่างหมายปองตำแหน่งเคาน์เตสในตระกูลดาโกแบทกันอย่างออกนอกหน้า..

สิ่งที่เลวร้ายมากกว่านั้นคือฟลอยด์ดันเป็นบุรุษที่ให้ความหวังแก่สตรีทุกนางพร้อมๆ กัน เขานอนกับสตรีมากหน้าหลายตาในฤดูกาลจับคู่นั้น แต่กลับไม่เลือกสตรีสักนางมาเป็นคนรักหรือว่าภรรยาเลย

ฟลอยด์หลอกลวงหัวใจของสตรีจนในปีนั้น ไม่มีสตรีใดที่ได้แต่งงานแม้แต่นางเดียว นับจากนั้นเป็นต้นมาชื่อเสียงของเคาน์ดาโกแบทจึงถูกจำด้วยภาพลักษณ์ของชายไร้หัวใจที่เล่นสนุกกับสตรีไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีหยุดพัก

นั่นคือข้อมูลคร่าวๆ ที่ท่านมาไคบอกเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับฟลอยด์ ดาโกแบท

เมื่อคืนในยามเธอได้ยินชื่อเสียงเช่นนั้นของฟลอยด์ ทำให้จานีค อยากจะเห็นหน้าของบุรุษที่มีความสามารถล่อลวงสตรีได้ทั้งจักรวรรดิ

และเมื่อได้เห็นใบหน้านั้นของเขา..ข่าวลือที่ได้ยินเกี่ยวกับเขาไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอันใดเลย

หากคาดินันแซลัสขึ้นชื่อว่าไร้ที่ติ บุรุษผู้นี้คงได้ชื่อว่าไร้ตำหนิบนใบหน้าแต่ชื่อเสียงกลับฉาวโฉ่ละมั้ง

ดวงตาสีน้ำเงินนั้นกำลังวาวโรจน์ขึ้นเมื่อเขามองเห็นเธอ ผมยาวสีดำของเขาให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นบุรุษที่รู้ตัวเองดีว่าต้องทำอย่างไรความหล่อของเขาจะเปล่งประกายออกมามากที่สุด

“สวัสดีค่ะท่านเคาน์ ขออภัยที่เมื่อวานข้าทำให้ท่านรอนานนะคะ พอดีว่าอาการป่วยไข้ของข้ายังไม่หายดีเท่าไหร่นัก เมื่อข้าออกไปเดินเล่นด้านหลังสวนของวิหารในยามเย็นจึงเป็นลมอยู่ตรงนั้น โชคดีที่ท่านมาไคตามหาข้าเจอ”

สาวงาม..อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วย เป็นหญิงงามที่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากได้ หากได้นอนกับเธอสักครั้งเขาคงจะมีความสุขมากทีเดียว..

อีกทั้งเมื่อวานนี้..คิดว่าเขาไม่ได้ยินเสียงร้องครางที่เล็ดลอดออกมาจากห้องนั้นไงกัน

เธอยอมอ้าขาให้กับอัศวินศักดิ์สิทธิ์ได้ง่ายๆ เช่นนั้นการจะทำให้กางขาให้เขาก็คงไม่ยากเย็นเหมือนกันละมั้ง