29.ลองแบบใหม่

แซลัสจ้องมองใบหน้าของจานีคไม่ละสายตา การพบเจอเธอไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรเลย เพราะเมื่อวานมีชื่อของเธอถูกพูดถึงเป็นอย่างมาก อาจจะทำให้จานีคคิดว่าเธอควรมาเข้าร่วมประชุมเพื่อไม่ให้ชื่อของตัวเองถูกพูดถึงในทางไม่ดี

เธอมาที่นี่ไม่แปลก แต่แปลกที่บุรุษที่เธอเดินมาด้วยคือเคาน์ดาโกแบท บุรุษผู้ได้ชื่อว่านอนกับสตรีไม่เลือกหน้า หรือว่านางอ่อนต่อโลกมากขนาดที่ว่าไม่รู้ชื่อเสียงที่เลวร้ายของท่านเคาน์กันนะ..มิรู้หรืออย่างไรว่าการเดินมากับบุรุษเช่นนั้นจะทำให้ชื่อเสียงของเธอยิ่งแปดเปื้อนมากกว่าเดิม

“อันที่จริงข้าจัดเตรียมที่นั่งสำหรับท่านนักบุญหญิงของเราเอาไว้แล้ว..จานีคมานั่งตรงนี้สิ”

ความรู้สึกขุ่นเคืองอัดแน่นเต็มอก แต่  แซลัสก็ยังคงปั้นหน้ายิ้มแย้มให้แก่จานีค

อยากปฏิเสธชะมัด แต่ก็นั่นแหละคำสั่งของเขาเธอขัดได้ที่ไหนกัน เมื่อข้อความสีแดงเด้งขึ้นมา เธอก็แทบไม่สามารถคงสติเอาไว้ได้เลยด้วยซ้ำ

“ขออภัยด้วยนะคะท่านเคาน์..”

เธอย่อตัวลงก่อนจะเดินไปยังที่นั่งข้างๆ ท่านคาดินันแซลัส  ฟลอยด์กัดฟันกรอด เขาอุตส่าห์ได้โอกาสดีๆ ที่ถือครองเอาไว้ทั้งที เจ้าหัวเหลืองนี่กล้าดีอย่างไรมาแย่งนักบุญจานีคไปจากเขาน่ะ

เขาขึงตาใส่คาดินันแซลัสอย่างขุ่นเคือง แต่คาดินันผู้นั้นกลับไม่ปรายตามองเขาเลยด้วยซ้ำ

ก็แน่ล่ะ มีสตรีงดงามเช่นนั้นนั่งอยู่ข้างกายใครมันจะไปมองทางอื่นกันล่ะ

ฟลอยด์เบนสายตาไปมองหน้าของจานีค เธอสวย..ให้พูดอีกครั้งครั้งเขาก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าสตรีผู้นั้นงดงามมากจริงๆ เป็นความสวยที่ทำให้เขาอยากได้ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเขาต้องครอบครองเธอเอาไว้

ฟลอยด์แค่รู้สึกว่าจานีคคือความท้าทายในชีวิตของเขา เพราะหากเป็นเรื่องสตรี ที่ผ่านมาฟลอยด์ล้วนแล้วแต่ได้มาง่ายๆ ทั้งนั้น แค่เขามองสบตาสตรีใดในงานเลี้ยง ไม่ถึงสิบนาที สตรีผู้นั้นก็จะเดินมาหาเขา หลังจากนั้นเราก็จะไปหามุมเงียบๆ เพื่อเสพสุขทางร่างกายด้วยกัน..

แต่ก็..นักบุญหญิงจานีค เธอเมินเขา..เราสบตากันเกินสิบนาทีแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาเลย..

เธองดงามมากๆ ..และในสายตาของ    ฟลอยด์ เขาแค่อยากจะนอนกับเธอสักครั้งหนึ่ง แค่ครั้งเดียวหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตเถิด

 

ไมเนอร์และมาไคเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย แกรนด์ดยุคแห่งไบร์ดัวก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อขอโทษกับการเสียมารยาทในครั้งนี้ ส่วนมาไค เขากำลังมองหน้าท่านจานีค..และเมื่อเขามองเห็นว่าท่านจานีคกำลังนั่งอยู่ข้างๆ ท่านคาดินันแซลัส มาไคก็เดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์

เพราะเขามาช้าสินะ เธอถึงต้องไปนั่งข้างคาดินันเช่นนี้..มาไคก้มหน้าลงเพื่อเก็บสีหน้าไม่พอใจของเขา ก่อนที่เขาจะเดินไปยังที่นั่งของท่านคาดินัน แล้วยืนอยู่ด้านหลังของท่านจานีค

“ขออภัยที่มาช้าครับท่านนักบุญ”

จานึกพยักหน้าเพื่อจะบอกเขาว่าไม่เป็นไร ดูจากการที่ทั้งไมเนอร์และมาไคมาช้า และค่าเสน่ห์ของเธอที่มันพุ่งสูงขึ้นมันก็บอกเธอได้เป็นอย่างดีเลยว่า พวกเขาสองคนคงไปคุยหรือว่าตกลงอะไรกันมา

แต่การคุยของพวกเขามันคือการคุยถึงเธอในทางที่ดี และสายตาของไมเนอร์ที่กำลังมองมาก็ไม่ได้ห่างเหินหรือว่าเย็นชาอีกแล้ว

ต้องขอบคุณมาไคสินะที่เขาทำให้พี่ชายของเขาเข้าใจเธอน่ะ ใจจริงจานีคคิดว่าตัวเองจะโกรธสักนิดหน่อย หลังจากนั้นเธอจะไปพูดคุยกับไมเนอร์เอง แต่ดูเหมือนจะไม่ต้องทำเช่นนั้นแล้ว

“เรามาเริ่มการประชุมกันดีกว่านะครับ แล้วก็ยินดีต้อนรับท่านนักบุญหญิงจานีค ด้วยครับ นี่เป็นใบสรุปการรายงานในการประชุมเมื่อวานนี้..เผื่อว่าท่านจานีคจะเข้าใจในการประชุมมากขึ้น”

ฟลิน..อ่อนโยนกับเธอจนน่าตกใจเลยแฮะ เพราะค่าเสน่ห์ที่เพิ่มขึ้นมาเป็น 45 ของเธองั้นเหรอ ท่าทีของเขาถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้ แต่ยังดีใจตอนนี้ก็ดูจะเร็วไปเพราะในตอนที่เราอยู่ตามลำพังกันเขาอาจจะทำท่าเหมือนจะกินหัวเธอเหมือนเดิมก็ได้

“ขอบคุณนะคะฟลิน..ท่านช่วยข้าได้มากจริงๆ”

รอยยิ้มของจานีคนั้นมันให้ความรู้สึกละมุนละไมชวนให้หัวใจอบอุ่น

ฟลินมองนางอยู่เกือบๆ หนึ่งนาทีเต็ม ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ และสิ่งที่ฉุดดึงเขาขึ้นมาคือเสียงกระแอมเบาๆ ของท่านคาดินัน

“เรามาเริ่มการประชุมกันเถอะ เรื่องงบประมาณและ..เรื่องการจะนำทหารที่ออกรบเพื่อจักรวรรดิมาเดินขบวนด้วยในเรื่องนี้ทุกคนมีความเห็นว่าอย่างไร..”

หัวคิ้วของแซลัสขมวดเข้าหากันเมื่อเขาเห็นท่าทางของคนรับใช้คนสนิทที่มีต่อจานีค ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ฟลินดูไม่ได้ชื่นชอบจานีค มากขนาดนี้แท้ๆ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?

แกรนด์ดยุคไบร์ดัวกับอัศวินนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจมากแล้ว แต่ในยามนี้ยังมีเคาน์ดาโกแบทและท่าทางของฟลินกับขุนนางคนอื่นๆ ที่มองมาที่จานีคมันยิ่งทำให้แซลัสไม่พอใจ

“..วันนี้เจ้านำแท่งอัญมณีของข้ามาคืนด้วยรึเปล่าจานีค”

เขากระซิบลงเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ ทำให้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน

“ขออภัยด้วยค่ะท่านแซลัสแต่ว่าข้าโยนมันทิ้งไปแล้ว..ข้าไม่รู้ว่าจะต้องนำมันมาคืนท่านด้วย..”

โยนทิ้ง..ซะเมื่อไหร่กัน นั่นคือเพชรสีทองที่น่าจะมีราคาแพงมากพอสมควร ถึงแม้ในทุกครั้งที่มองเธอจะรู้สึกเขินอายมากก็ตามที แต่อย่าลืมว่านักบุญหญิงจานีคเป็นคนจนนะ ชุดเดรสและเครื่องประดับแสนหรูหราที่เธอสวมอยู่ทุกวันล้วนแล้วแต่รับมาจากวิหารทั้งนั้น เธอจะทิ้งของมีราคาแบบนั้นได้อย่างไรกัน

แซลัสจุดยิ้มที่มุมปาก

“อย่างนั้นเองสินะ แต่ถึงเจ้าจะเก็บเอาไว้ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก ในตอนที่เจ้าคิดถึงข้าก็แค่หยิบมันมาแล้วกดแทรกเข้าไปในช่องทางเล็กๆ จากนั้นก็เริ่มขยับข้อมือเบาๆ แล้วร้องครางชื่อข้าออกมา..แค่นั้นเจ้าก็จะพบเจอกับความสุขสมที่เกินกว่าจะจินตนาการแล้ว..”

ไม่มีทาง ไม่มีทางที่ฉันจะหยิบเจ้าแท่งบ้านั่นมาทำอะไรแบบนั้นอย่างแน่นอน ความรู้สึกตอนที่ดึงมันออกมาไม่ได้ทำเอาฉันใจหายมากแค่ไหน เขาไม่มีวันรู้หรอก!!

อีกทั้งหากฉันเกิดความรู้สึกอยากขึ้นมาจริงๆ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพึ่งพาเจ้าแท่งนั้นเลยด้วยซ้ำ..

“อา..อย่างนั้นเองสินะคะ ดูเหมือนแท่งอัญมณีนั้นจะมีประโยชน์มากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ น่าเสียดายจริงๆ ที่ข้าโยนทิ้งไปแล้ว..”

เธอส่งยิ้มให้เขา มันเป็นรอยยิ้มทะเล้นและยั่วโมโหเขามากทีเดียว

“ไม่เป็นไรจานีค เพราะในห้องนี้ที่ลิ้นชักโต๊ะทำงานของข้า ยังมีแท่งที่เจ้าชอบอีกหลายแท่งหลายขนาดเลยทีเดียว วันนี้เรามาลองแบบที่มีขนาดใหญ่หน่อยดีไหม”