26-เจ็บซ้ำ

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 26

(เจ็บซ้ำ)

"ท่านมันบ้า!!" ฟาตินออกแรงผลักจนเธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่ง ตะเบ็งเสียงแข็งใส่หน้า ใช้มือเช็ดปากแรงอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ แล้วเดินจ้ำเท้าเร็วหนีออกมาอย่างไม่คิดหันไปมองกลับหลัง จากความชังที่มีเป็นทุนยิ่งเพิ่มพูลทวีมากกว่าเดิม

"หนีไม่พ้นหรอกฟาติน" อานัสยืนนิ่งมือกอดอกมองตามหลังเธอ พึมพำเพียงลำพังด้วยรอยยิ้มอ่อนดั่งคนมีแผนการ

"ไอ้คนเลว! รังแกได้แม้กระทั่งคนไม่มีทางสู้ อย่าหวังเลยว่าฉันจะมีใจ เชคฮป่าเถื่อน! ....อ๊ะ!!" ฟาตินที่เดินพึมพำโดยไม่คิดสนใจสิ่งรอบข้าง เดินพร่ำบ่นตลอดทางจนก้าวขาเข้ามาในห้อง บางอย่างทำให้เธอต้องชะงักหยุดเดินทันที

"โอ๊ะ!! เจ็บ" เธอเดินย้ำเท้าลงพื้นพรมที่ฟูนุ่ม ฝ่าเท้าที่เหยียบเข้ากับเศษแก้วจนเลือดไหลเต็มพื้น

"เศษแก้ว? ทำไมมีเศษแก้วอยู่บนพรม" เท้าที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดไหลไม่ยอมหยุด ยิ่งเธอขยับขาเดินยิ่งทำให้เลือดไหลมากกว่าเดิม

ความเจ็บปวดทำให้เธอนั้นค่อย ๆ เขย่งเท้าเดินด้วยความระมัดระวัง เพราะหากย้ำเท้าหนักอาจจะทำให้เศษแก้วฝังลึกลงอีก

"ฮาน่า ซาดียะห์ อยู่แถวนี้ไหม? ช่วยฉันด้วย" ฟาตินที่เริ่มเหงื่อตก ความเจ็บปวดฝ่าเท้า เศษแก้วที่ฝังลึกลงเนื้อผิวความกล้าที่จะดึงออกนั้นหดหายไป เธอได้แต่ค่อย ๆ พยุงตัวเองให้เดินไปนั่งตรงโซฟาหรู รอยเลือดที่เลอะเทอะตามพื้นไปรายทางแดงฉานภายในห้อง

"อื้อ เจ็บจังทำไมมีเศษแก้วบนพรมได้" เธอเอ่ยขึ้นอย่างฉงนใจทั้งที่ภายในคฤหาสน์นั้นถูกจัดการทำความสะอาดเป็นอย่างดี ทำไมถึงได้มีคนบกพร่องเช่นนี้ทั้งที่มีแม่บ้านมากมาย

"ซาดียะห์" เธอร้องเรียกขานอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครโผล่มาช่วยเหลือสักคน ยามคับขันที่ต้องการให้ช่วยกลับไร้เงาของสาวรับใช้ทั้งสองคน

"อดทนไว้ฟาติน แค่นี้ไม่ทำให้ตายหรอก" เธอพร่ำบอกกับตัวเอง สายตาจ้องมองบาดแผลที่ยังมีเศษแก้วแหลมคมปักอยู่กลางเท้า จะถึงออกก็ไม่กล้าพอ จนต้องนิ่วหน้างอเพราะเจ็บปวด

...เธอพยายามหยัดตัวลุกยืน แล้วพยุงตัวเองเดินไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการล้างชำระบาดแผล แม้จะเดินไปด้วยความลำบากแต่เธอก็ยังพยายามที่จะฝืนเดินต่ออย่างไม่คิดท้อ

เพล้ง!!!!

เสียงเครื่องแก้วหล่นตกแตกเมื่อมือของฟาตินนั้นพลาดไปโดนกับแจกันดอกไม้ แรงขาที่ก้าวเดินทำให้เธออ่อนแรงล้า จนทำให้เข่าทรุดกระแทกกับพื้นอยู่ในท่าคลาน เธอหันมามองบาดแผลที่ยังคงมีเลือดสีแดงสดไหลจนเต็มเท้า กัดฟันแน่นอย่างอดทนแม้จะเจ็บแสบเพียงใด

"นายหญิง!!" เสียงของซาดียะห์เรียกขานอย่างตกใจ

"ระวัง ตรงพรมนั้นมีเศษแก้ว" ฟาตินรีบบอกเตือนก่อนที่ซาดียะห์จะเหยียบย่ำลงพื้นพรมนุ่ม

"เศษแก้วอย่างนั้นหรือคะ? เป็นไปไม่ได้แน่เพราะแม่บ้านเพิ่งมาทำความสะอาดออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว" ซาตียะห์ค่อย ๆ ก้าวข้ามแล้วปรี่ประชิดตัวผู้หญิงของนายทันที

"เศษแก้วปักเท้าของฉัน เหมือนจะเข้าลึก" ฟาตินบอกกล่าวสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอนั้นเจ็บปวดตรงเท้าเหลือแสน

"แล้วฮาน่าไปไหนเนี้ย ...ค่อย ๆ นะคะนายหญิง" ซาดียะห์บ่นอุบพร้อมกับประคองร่างของฟาตินให้ลุกยืน แล้วเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใย

"ซาดียะห์ฉันเจ็บแผลมาก มันเริ่มเจ็บแสบและปวด" ฟาตินที่เริ่มต้านทานความเจ็บปวดไม่ไหว เธอบอกออกไปจากความรู้สึกจริง ๆ อย่างสื่อความหมาย

"เดี๋ยวซาดียะห์จะไปตามคุณอัมกาสนะคะ นายหญิงอดทนหน่อย พอไหวไหมคะ?" ซาตียะห์ที่มีสติเธอรีบบอกกล่าวทันที พร้อมกับเดินไปยังโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะต่อสายหาคนสนิทของผู้เป็นนายอย่างร้อนรนใจ เพราะเลือดของผู้หญิงของนายก็ไหลไม่หยุด

(คุณอัมกาสคะ นายหญิงได้รับบาดเจ็บต้องการหมอด่วนเลยค่ะ) ซาดียะห์รีบรายงานทันที

((นายหญิงเป็นอะไร...)) อัมกาสย้อนถามผ่านเครื่องมือสื่อสาร

(นายหญิงเหยียบเศษแก้วค่ะ มันเข้าลึกมากเลือดไหลไม่หยุด ต้องรีบรักษาทันที สีหน้านายหญิงเริ่มซีดเพราะสีเลือด) ซาดียะห์รายงานต่อ พร้อมกับมองมาทางผู้หญิงของนายอย่างห่วงใย (รีบหน่อยนะคะคุณอัมกาส นายหญิงดูท่าจะไม่ไหวแล้ว)

((โอเค ฉันรายงานนายท่านให้ทราบแล้วจะรีบตามไปที่นั่น))

(ค่ะ)

ซาดียะห์วางสายโทรศัพท์ แล้วรีบเดินมายังฟาตินที่นั่งนิ่งบนโซฟา

"นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ อดทนอีกนิดนะคะเดี๋ยวนายท่านก็คงมาพร้อมกับหมอ" ซาดียะห์นั่งลงกับพื้นยกเท้าของฟาตินวางลงขาของเธอ ไหลสีแดงสดไหลเปรอะเปื้อนไม่หยุดหย่อน

"อย่าทำแบบนั้น ฉันไม่เป็นไร" ฟาตินกัดฟันพูดเพราะเกรงใจซาดียะห์ แม้เธอจะเป็นสาวรับใช้แต่การวางเท้าบนกายเธอเช่นนั้นฟาตินก็ไม่เห็นตาม

"แต่นายหญิงก็เหมือนเจ้านายอีกคน อย่าคิดมากไปเลยค่ะมันเป็นหน้าที่ของซาดียะห์ที่ต้องดูแลให้ดี" ซาดียะห์พูดอย่างเคารพ แม้จะได้รับใช้ฟาตินไม่นานแต่เธอก็จงรักภักดีไม่ต่างไป

"ขอบใจนะ"

"ยินดีค่ะ...เดี๋ยวซาดียะห์ไปเก็บเศษแก้วก่อนนะคะ เดี๋ยวมีใครเหยียบเข้าอีก" เธอค่อย ๆ วางเท้าของฟาตินให้หมอนอิงรองให้เธอ ก่อนจะเดินไปจัดการเก็บทำความสะอาดของมีคมที่อันตรายตรงพื้นพรมนุ่ม

"ฟาติน!!" เสียงเข้มดังลั่นเมื่อทราบข่าวว่าเธอนั้นได้รับบาดเจ็บ จึงรีบปรี่มาหาทันทีอย่างไม่คิดรีรอ

สายตาคมกวาดมองตามพื้น เลือดสีแดงสดที่เลอะเทอะตามพื้นทำให้อานัสตกใจไม่น้อย

"ทำไมมีเศษแก้วในห้องของเธอ ใครเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้ สะเพร่านัก!" อานัสหันไปถามซาดียะห์ที่กำลังเก็บกวาด ความโมโหที่เขาแสดงตอนนี้ดุเสือร้ายที่จ้องทำลายศัตรูให้พินาศ สายตาคมดุที่ใครเห็นเป็นต้องหลบสายตาเพราะเกรงกลัว

"ไม่ทราบค่ะท่าน แต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่นายหญิงจะเข้ามา ห้องได้ถูกทำความสะอาดหมดแล้วค่ะ" ซาดียะห์รีบรายงานตามสิ่งที่เธอนั้นตรวจสอบจนมั่นใจว่าไม่มีอะไรสะเพร่าแน่นอน

"ทำความสะอาดแบบไหน ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!" อานัสตะเบ็งเสียงลั่นทำเอาคนที่อยู่รอบกายสะดุ้งตัวโหยงอย่างเกรงกลัว "หมอจะยืนบื้อยู่ทำไม ไปดูเธอสิ!" หมอที่ยืนตกใจนิ่งต้องคืนสติเพราะน้ำเสียงแข็งกร้าวตะเบ็งลั่น

((หึ สมน้ำหน้า เหยียบเบาไปนะแกน่าจะเอาให้เท้าขาดไปเลย))