25-หน้าด้าน!

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 25

(หน้าด้าน!)

"อย่าดื้อกับเราอีกเข้าใจไหม?" อานัสที่คลายความรุนแรงในการบีบแก้มสวย กลีบปากละออกห่างในระยะประชิด เอื้อยเอ่ยวาจาอย่างออกคำสั่งกับคนที่อยู่ในอาณัติ แต่.....

เพี๊ยะ!!!!

ฝ่ามือเรียวยาวฟาดลงแก้มสากจนเต็มแรง ทำให้ใบหน้าคมนั้นหันไปตามแรงตบ จนกระทุ้งลิ้นดันกระพุ้งแก้มเพราะเจ็บแสบ

"มือหนักใช้ได้เลยนี่ฟาติน" เขาไม่ด่าทอใด ๆ ใช้ลูบแก้มเบา ๆ ให้คลายบรรเทาความเจ็บแล้วยกยิ้มมุมปาก เอ่ยวาจาเรียบนิ่งมองหน้าฟาตินอย่างยั่วโทสะ

"ท่านมัน!...ไร้ความเป็นสุภาพบุรษ ชอบฉวยโอกาสทั้งที่ร่างกายตัวเองเปรอะเปื้อนราคี" คนที่ถูกลวนลามโมโหเลือดขึ้นหน้า ฟาตินที่หลุดจากพันธนาการ ชี้หน้าต่อว่าคนที่ยืนท่วมสูงอย่างเจ็บใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มร้ายนั้นยิ่งบันดาลโทสะเธอเป็นอย่างดี

"แล้วไงล่ะ?" อานัสย้อนถามตาใส ไม่ได้สะทกสะท้านต่อสายตาที่ดูไม่พอใจของฟาตินแม้แต่น้อย

"หน้าด้าน!" เธอหมดคำด่าจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนต่อว่า

"เราจะถือว่านั่นคือคำชมแล้วกัน" อานัสที่เห็นสีหน้าอีกมุมของเธอ ท่าทางที่ดูเกรี้ยวโกรธ เมื่อไม่อยากทำร้ายเธออีก จึงพยายามมองข้ามแม้จะนึกไม่พอใจกับคำด่านั้นที่หลุดจากปากของเธอก็ตามที

"นี่!!! ขนาดด่าขนาดนี้ยังหน้าทน ท่านเป็นคนยังไงกันแน่นะ บางครั้งก็หยาบช้า ชอบทำร้ายให้เจ็บปวด แต่มาตอนนี้กลับเหมือนคนละคนกับแต่ก่อน ท่านต้องการอะไร!!!" ฟาตินที่เริ่มทนไม่ไหว เธอตะเบ็งเสียงแข็งและดวงตาที่ราวโรจน์จองมองเข้าอย่างเกรี้ยวโกรธ

"ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก...แค่หัวใจ" คนที่ถูกต่อว่าไม่ได้สะเทือนแม้ผิวกาย ยังคงยืนวางท่าทางสง่าดังเดิมแล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงยียวน

"หัวใจของใคร หมู หมา กา หรือไก่?" ฟาตินยืนกอดอกปรายสายตามองด้วยหางตา เพราะเกลียดขี้หน้าชายผู้นี้หนักหนา

"หัวใจของฟาติน" เขาพูดออกมาด้วยวาจาที่บางเบา แต่ฟาตินกลับได้ยินมันชัดเจนจนต้องหันกลับมามอง

สายตาดุของชายหนุ่มผู้สง่า จ้องมองหน้าสาวที่ยืนใต้ความสูงอย่างสื่อความหมาย แม้จะรู้แก่ใจว่าเธอนั้นตราหน้าเขาไว้ว่าเลวทรามหยาบช้า แค่หางตาเธอยังไม่อยากจะปรายมองเพราะเกลียดชัง แต่ทุกครั้งที่เขาพานพบเธอหัวใจที่กระด้างกลับเต้นตึกตักแทบหลุดจากอก แต่ก็ต้องว่าทีท่านิ่งเฉยไว้ เพราะเธอนั้นแทบจะไม่เข้าใจและทำเย็นชาใส่

"หัวใจดวงนี้ไม่คิดมีท่านสักนิด เลิกหวังและฝันลม ๆ แล้ง ๆ เสียเถิด" ฟาตินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น วาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมาช่างบีบรัดหัวใจของซาตานร้ายให้เจ็บปวดแหลกลาน ยิ่งสายตาคมที่มองอย่างจับจ้องแน่วแน่นั้น ยิ่งดูยากนักหากเธอจะเปิดใจให้

"แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งวันใด เธอนั้นแบ่งเสี้ยวหัวใจให้เราล่ะ?" อานัสเอ่ยถามเสียงเรียบ แววตาร้ายจ้องมองหน้าฟาตินอย่างเหนือกว่า ความมั่นใจที่มีในตัวว่าต้องกอบกำหัวใจของนางผู้นี้จงได้ในสักวันดั่งความคิดในหัวสมอง

"มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอนค่ะ...และลองตรองดี ๆ ว่าท่านมีอะไรที่จะทำให้ฉันมอบหัวใจให้" ฟาตินพูดออกไปอย่างมั่นใจ ก่อนจะย้อนถามคืนอย่างเหนือเชิง

"ทำไมดูมั่นใจ" อานัสยังคงยอกย้อนอย่างไม่คิดยอมปรน

"เพราะความเกลียดชั่งท่านไง! เกลียดจนเข้ากระดูดำ" ฟาตินยืนประจันหน้าท้าทาย เอื้อนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงกร้าว

"แล้วถ้าเราทำได้?"

"ก็บอกว่าไม่มีวันไง!" ฟาตินตะเบ็งเสียงหนักแน่น สิ่งที่เขาถามทำให้เธอนั้นเริ่มจะหงุดหงิดเต็มที เพราะเขาช่างเซ้าซี้ยั่วยุอารมณ์ให้ลุกเป็นไฟ

"แต่กระนั้นก็อย่าได้เหลิงทะนงตนไป เพราะอะไร ๆ มันก็ไม่แน่หรอกฟาติน" อานัสยกยิ้มมุมปาก เอื้อนเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ส่งสายตามองเธออย่างยั่วยุโทสะ

"ท่านคงจะชินชากับการที่มีนารีเข้าหาสินะ ถึงได้มั่นใจในตัวเองนัก แต่ขอประทานอภัยเพคะท่านเชคฮเพราะคนอย่างฟาตินนั้นเจ็บแล้วจำ!" ฟาตินยังคงยืนกรานต่ออย่างมันใจในความรู้สึกที่มี

"เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าไปอยู่ในนั้นและกำราบเธอในอยู่ในอาณัติ...สักวัน"

"มั่นหน้าเหลือเกิน"

"หรือบังเอิญตอนนี้เราอาจจะอยู่แล้วก็ได้ จริงไหม?" อานัสลองเชิงต่อ และจ้องมองเธอไม่วางตาเพราะว่าต้องการจับสังเกตอาการของเธอที่เป็นตอนนี้ หวังไว้ลึก ๆ ว่าเธอจะมีอ่อนไหวต่อพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเขาบ้าง ไม่มากก็น้อยแค่เศษเสี้ยวความรู้สึกก็ยินดีแล้วสำหรับตอนนี้ที่อะไรเริ่มจะเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน

"ฝันไปเถอะ!"

"สิ่งที่เราฝันมักจะเป็นจริงเสมอ..." ชายตัวสูงโน้มตัวลงต่ำให้เสมอเธอ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาลงข้างหู ลมหายใจอุ่นที่กระทบกับผิวคอระหงทำให้ฟาตินนั้นขนลุกชัน

"ไปตายซะ!!" เมื่อตั้งหลักได้จึงออกแรงผลักอกของคนตัวสูงให้ออกห่าง แล้วพ่นคำด่าออกจากปากในบัดดล เอี้ยวตัวหวังเดินหนีเพราะเหนื่อยการที่จะต่อปากต่อคำ

หมั่บ!!!

"แล้วนั่นจะไปไหน?" อานัสรีบคว้าข้อมือของเธอรั้งไว้ ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับการที่เธอเดินหนีเช่นนี้

"ไปจากตรงนี้ จะไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอหน้าท่าน หน่ายระอาเต็มที ปล่อยฉัน!!" ฟาตินสะบัดข้อมือหวังให้หลุดพ้น แต่แรงที่มีทำให้ไม่สามารถที่จะหลีกหนีได้ เขาจับมั่นตรงข้อมือของเธอไว้

"เราไม่ชอบกิริยาเช่นนี้ อย่าได้เดินหนีเราอีกหากเรายังไม่อนุญาต!"

"อ๊ะ!! ปล่อยนะฉันเจ็บ"

อานัสกระชากร่างบอบบางของฟาติน แล้วโอบกอดเธอไว้แน่นด้วยวงแขนแกร่ง ก้มมองหน้าคนที่จ้องตาเขม็ง เอ่ยออกคำสั่งให้เธอรับรู้ แต่ดูท่าแล้วเธอไม่ได้เกรงกลัวสายตาของเขาแต่อย่างใด กลับส่งสายตาท้าทายอำนาจอย่างไม่ยำเกรง ทั้งที่ใครต่อใครแค่เพียงเห็นสายตาดุดันก็ก้มหัวแทบไม่ทัน แต่ฟาตินกลับไม่!

"เจ็บก็อย่าดิ้นให้มาก เดี๋ยวบาดแผลก็ไม่สมานหรอก" อานัสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ละมุนกว่าที่เคยเป็น สายตาที่จ้องมองเธอในยามนี้ดูห่วงใยเธอไม่น้อย

"ก็ปล่อยสิ จะกอดไว้ทำไมก็บอกอยู่ว่าขยะแขยงไม่อยากให้ต้องกาย ไม่อายคนที่เดินผ่านไปมาบ้างหรือไง" ฟาตินยังคงพยายามดิ้นหวังให้หลุดพ้น แต่คนอย่างอานัสก็ไม่ยินยอมปล่อยเธอตามที่เธอต้องการ

"ถ้ายังไม่หยุดดิ้นพล่านแบบนี้ เราจะกำราบด้วยวิธีของเรานะฟาติน"