ตอนที่ 6 เหม็นมากกว่ากลิ่นก็ขี้หน้านายนี่แหละ

          ดวงจันทร์เริ่มคล้อยตกอย่างอ่อนแรงราวกับคนที่ทำงานหนักมาทั้งคืน ขอบฟ้าเริ่มทอแสงส้มสว่างอยู่ไกลตา สัญญาณของวันใหม่ได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

          พนักงานของอมอร์ก็เริ่มแยกย้ายกันจะเกือบหมด บางคนไม่ได้ลูกค้าก็หน้าตาเหี่ยวแห้งไป เพราะเงินเดือนที่นี่ไม่ได้มากนัก หากอยากอยู่รอดให้ได้ต้องอาศัยทิปจากลูกค้าเท่านั้น

          ส่วนพวกที่ได้ลูกค้ามีบ้างที่นอนเมาแอ๋กลับไปไหวอยู่ที่ห้องพัก บางคนก็แอบนัดแนะไปต่อกับลูกค้า แม้กฎของบริษัทจะระบุเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วก็ตามว่า การค้าประเวณีเป็นเรื่องต้องห้าม พนักงานทุกคนควรปฏิบัติอย่างเคร่งครัด

          แต่แน่นอนว่าพนักงานหนุ่มแน่นทุกคนของที่นี่รู้ดีว่าใต้กฎมักมีดอกจันที่มองไม่เห็นแอบซ่อนอยู่เสมอ 

          คืนนี้มิวโดนไปหลายดื่ม ชายหนุ่มจำเป็นต้องใช้ร่างกายเพื่อต่อรองกับเงินซึ่งเป็นสิ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประสบการณ์และการฉอเลาะเท่านั้นที่ทำให้เขาเอาตัวรอดได้คืนต่อคืน โดยไม่ภาพตัดไปเสียก่อน

          รถยนต์จึงเป็นสิ่งหนึ่งที่มิวยังไม่คิดจะครอบครอง ด้วยอาชีพที่ต้องมึนเมาเป็นอาจิณ การซื้อยานพาหนะก็คงไม่ต่างซื้อเหล็กมาตั้งไว้ให้ผุพัง มิหนำซ้ำยังก่อเกิดรายจ่ายที่ไม่เป็นสำหรับตัวเขาอีกด้วย

          หากไม่ใช่บริการรถสาธารณะก็อาศัยติดรถกลับไปกับเพื่อนพนักงาน ซึ่งส่วนใหญ่ก็ยินดีจะเป็นสารถีให้กับมิว อาจเพราะตำแหน่งสูงสุดที่ติดอยู่ข้างหลังเขา ดึงดูดผู้คนเข้าหาโดยตั้งใจ

          ด้วยสติที่ยังพอเหลืออยู่มิวตั้งใจจะแวะไปหาอาร์เต้ รุ่นน้องร่วมกลุ่มทรินิตี้แองเจิ้ลที่ไม่เจอหน้ากันเกือบอาทิตย์เห็นจะได้

          บรรดาสามตัวท็อปของพนักงานทุกคนในอมอร์ อาร์เต้คือคนที่อายุน้อยที่สุด เขาเข้ามาทำงานจากการชักชวนเป็นเอกพนักงานของร้าน

          หลังจากเสร็จพิธีรับปริญญาสามวัน อาร์เต้ก็เดินเข้ามาสมัครงานที่ร้านทันที จากนั้นไม่นานเขาก็ไต่ระดับสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว อาจด้วยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก บวกกับความอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่ม เลยทำให้ต้องตาต้องใจเหล่าลูกค้ากระเป๋าหนัก

          เกือบปีต่อมาอาร์เต้ก็เข้าสู่กลุ่มทรินิตี้แองเจิ้ลได้ โดยคนก่อนหน้านี้ลาออกไปเนื่องด้วยอาการเจ็บป่วย พนักงานบางคนเมาท์มอยกันว่าเขาติดโรคจากลูกค้า บางคนก็บอกว่าเขาแค่เหนื่อยจากการทำงาน เพราะวันสุดท้ายที่มาลาออกสภาพดูอิดโรย ขอบตาลึกโบ๋ จนจำความสวยงามก่อนหน้านั้นแทบไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดอาร์เต้ก็กลายเป็นน้องที่ทั้งมิวและเจษเอ็นดู

          ระหว่างนั่งแท็กซี่มิวก็คอยส่งข้อความหาอาร์เต้อยู่เรื่อยๆ เขาได้แต่หวังว่าจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้น

          หลังลงจากรถมิวก็บึ่งขึ้นห้องของอาร์เต้ในทันที โชคดีที่พวกเขาสนิทกันมากพอจะมีคีย์การ์ดของกันและกัน

          ไม่นานนักมิวก็หยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดออดเรียกเจ้าของห้อง

          ชั่วลมหายใจเพียงขณะหนึ่งบานประตูก็แง้มออก ข้างในนั้นสลัวเสียจนเหมือนหลุดออกมากหนังสยองขวัญ กลิ่นอับเจือจางพวกพุ่งออกมาพร้อมกับสายลมที่พยายามหลบหนี

          แสงไฟจากโถงทางเดินเป็นเพียงแสงสว่างเดียวที่ทอดยาวเข้าไปในห้อง มิวพยายามเพ่งสายตาสู้กับความมืด

          ชายผู้หลบเร้นกายอยู่ในเงานั้นร่างสูงใหญ่จนมิวมั่นใจได้อย่างชัดเจนว่านั่นไม่ใช่อาร์เต้แน่นอน เด็กหนุ่มคนนั้เตี้ยกว่ามิวที่สูง 178 เซนติเมตรเพียงเล็กน้อย แต่คนตรงหน้านั้นสูงใหญ่กว่าเขาไปมาก

          “อาร์เต้อยู่ไหม?” เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูด มิวเลยถือคติเปิดก่อนได้เปรียบ 

          “นอนอยู่” อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

          ถึงจะรู้ว่าอาร์เต้เป็นเด็กหนุ่มรักสนุกหอบหิ้วทั้งสาวสวยและหนุ่มหล่อมากหน้าหลายตาขึ้นห้องนอนอยู่บ่อย แต่ครั้งนี้มิวกลับรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก

          “ผมขอเข้าไปดูน้องมันหน่อยได้ไหม?” 

          ชายในเงาสลัวพยักหน้าพลางอ้าบานประตูให้กว้างออกพอจะให้มิวแทรกตัวผ่านเข้าไปได้

          ชั่วขณะที่มิวแทรกตัวผ่านชายร่างสูงใหญ่ เขาเหลือบเห็นรอยช้ำที่บริเวณจมูกสูงโด่ง จู่ๆเขาก็นึกสงสัยถึงที่มาของรอยนั้น ท้ายทอยของเขาก็ปวดตุบขึ้นมา

          ทันทีที่ขาก้าวเข้าสู่ห้องกลิ่นแปลกประหลาดก็ลอยเตะจมูกของมิวเข้าอย่างจัง จะว่าหอมก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะว่าเหม็นก็เชิง มันคล้ายกลิ่นยางจากไม้เข้มข้น หรือสารหอมระเหยอะไรสักอย่างที่ฉุน

          “ฉันดันเต้” ชายร่างโตแนะนำชื่ออย่างเป็นมิตร

          “ฉันมิว”

          การแจ้งชื่อทำให้ความตึงเครียดลดลงและเพิ่มความเป็นมิตร ถึงมิวจะไม่อยากรู้เรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่นัก ด้วยคิดว่าอีกเดี๋ยวชายตรงหน้าก็คงหายไปจากชีวิตอยู่ดี

          “ให้ฉันไปปลุกเขาให้ไหม?”

          “ไม่เป็นไร! ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานของเขา เขาไม่ได้แวะไปทำงานหลายวันแล้ว ก็เลยอยากแวะมาดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า”

          “เขาแค่เพลีย ไม่นานก็คงไปทำงานได้”

          “นายเป็นหมอหรือยังไง?”

          “เปล่า? แต่ผมอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้” ดันเต้หัวเราะราวกับพอใจ “เขาไม่เป็นอะไรหรอก นายจะไปดูด้วยตาก็ได้”

          การต้องคอยฉอเลาะใส่ลูกค้าทำให้มิวต้องคอยพูดตาชวนทะลึ่งตึงตังอยู่บ่อยครั้ง แต่การโดนพูดสองแง่สองง่ามใส่ตัวเองนั้น กลับทำให้มิวหงุดหงิดเล็กน้อย อันที่จริงเขารู้สึกไม่ค่อยชอบขี้หน้าของชายที่ชื่อดันเต้สักเท่าไหร่ ถึงแม้จะม่ได้เห็นหน้าอย่างชัดเจนก็ตาม

          มิวย่างเท้าอย่างระมัดระวังในความมืดตรงไปยังห้องนอนของอาร์เต้ เงาตะคุ่มข้างหลังทำให้เขานึกถึงฝันประหลาด ทั่วทั้งสันหลังเย็นวูบวาบ

          ถึงจะไม่ได้หันไปดูแต่มิวก็รู้ว่าคนข้างหลังจ้องเขาไม่วางตา เขาได้แต่เดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆไม่กล้ากลับไปมอง

          “อาร์เต้” มิวร้องเรียกเด็กหนุ่มผิวซีดเผือด “ไอ้เต้โว้ย!”

          มือเนียนละเอียดตบเบาๆลงใบหน้าที่หลับพริ้ม พลางขานชื่อไม่หยุดหย่อน แก้มที่ยังอุ่นและผิวหนังที่ยังยืดหยุ่นเป็นสัญญาณดีที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างยังมีชีวิต

          “หือ?”เด็กหนุ่มเปิดเปลือกตาครึ่งหนึ่ง น้ำเสียงหนักอึ้งเสียจนฟังเกือบไม่ได้ศัพท์ 

          “ทำไมไม่ไปทำงาน?”

          ใบหน้าในเงามืดนั้นพร่าเบลอ แต่อาร์เต้ก็จำเสียงนี้ได้ “ผมง่วงๆเพลียๆครับ ไปทำงานไม่ไหว”

          “ไม่สบายหรือเปล่า?” มิวถามพลางยื่นหลังมือแตะหน้าผากของเด็กหนุ่ม

          “ไม่ครับ แค่ง่วง”

          “แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” เพื่อความแน่ใจมิวใช้หลังมือแตะเข้าซอกคอของเด็กหนุ่มอีกรอบ

          ผิวหนังขาวสว่างของอาร์เต้ขับรอยช้ำให้เด่นชัด มิวเพ่งสายตามองรอยเหล่านั้นตามเนื้อตัวของเด็กหนุ่ม เขาพอเข้าใจความหมายของร่องรอยที่ถูกทิ้งเอาไว้นี้ดี เลยไม่อยากซักไซ้อะไรให้มากความ

          “โอเค! งั้นนอนพักต่อก็แล้วกัน” มิวรู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มจางๆของเด็กหนุ่ม “ถ้าไหวแล้วไปทำงานด้วยล่ะ พี่เป็นเอกรอเด็ดปีกอยู่ถ้าไม่ไปทำงาน”

          “ครับๆ ผมไปวันนี้นี่แหละ”

          พูดจบอาร์เต้ก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝันใหม่เรียกตัวเขาไป

          ธุระเร่งด่วนของมิวจบลงในเวลาอันสั้น เขามองหน้าเด็กหนุ่มท่าทางเหนื่อยหนักอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องนอน

          ชายร่างสูงใหญ่ยังคงยืนคอยอยู่หน้าประตูไม่ขยับ ชั่วครู่เขารู้สึกว่าดวงตาดำขลับนั้นเรืองรองเป็นสีทองในเงามืด ทว่าเมื่อกะพริบตาอยู่สองหรือสามครั้ง แสงสว่างนั้นก็เลือนหายไป

          “ฝากดูแลอาร์เต้หน่อยนะ”

          จู่ๆมิวก็รู้สึกไม่ถูกชะตาดันเต้แทนที่ควรจะกลัว อาจเพราะท่าทางหยิ่งยโส ไม่ก็เพราะกลิ่นแปลกๆที่เหมือนจะลอยออกมาจากตัวของเขา

          “ฉันก็บอกนายแล้วว่าเขาแค่เหนื่อย

          ชายทั้งสองกันโดยไร้ซึ่งคำล่ำลา อาจเพราะไม่ได้รู้สึกสนิทกันและไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก การยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อยก็พอเพียงแล้ว

          คล้อยหลังมิวไม่ทันไรบานประตูก็กลับไปปิดแนบสนิทอีกครั้ง ชายร่างยักษ์เดินตรงเข้าห้องนอนด้วยท่าทางสบายใจ ดวงตาสีเข้มเรืองรองเป็นประกายในความมืดจับจ้องยังร่างเด็กหนุ่มที่นอนไม่ไหวติง

          “จริงๆฉันก็ชอบนายนะ” เสียนุ่มทุ้มดังก้องกังวาน “แต่ฉันว่าฉันคงชอบเพื่อนของนายมากกว่า”