ตอนที่ 10 เตือนแล้วก็ไม่ยอมฟัง

          แดดร่มลมตกเป็นเวลาอันตื่นตัวสำหรับมิว เขาชอบวิ่งออกกำลังกายยามแสงขอบฟ้าทอเป็นสีเข้ม มันให้เขารู้สึกสงบเงียบแบบที่หาจากที่ไหนไม่ได้

          ลู่วิ่งคอนกรีตทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ชายหนุ่มปล่อยให้สายลมเย็นลูบไล้ใบหน้าและเรือนผม สายตาเหลือบมองผู้คนรอบข้างที่ยิ้มร่าทักทายเขาอย่างมีความสุข

          ชายทางขวามือ ผู้หญิงที่พึ่งวิ่งผ่าน และเด็กข้างหน้า เหมือนเคยเจอกันมาก่อนจากสักที่ มิววิ่งพร้อมลากความสงสัยติดสอยห้อยตามไปด้วย

          ‘ใครวิ่งตามมาวะ?’

          ชายหนุ่มร่างสันทัดผมสีน้ำตาลเป็นประกายเอะใจ เมื่อเหลือบตาเห็นเงาตะคุ่มวิ่งไล่หลังมา ทว่าเขาก็ไม่กล้าหันไปมอง ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าจนเงานั้นเลือนหายไป

          ไม่นานม่านหมอกทึบสีขาวก็ไล่ตามหลังเด็กหนุ่ม เหตุการณ์เหล่านี้ปลุกการตื่นรู้ของมิว เขาหยุดเรียงลำดับเหตุการณ์ในสมองอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าครุ่นคิดแสดงออกมา

          ‘นก’

          เพียงแค่คิดฝูงนกก็บินทะยานขึ้นท้องฟ้าราวกับกำหนีอะไรสักอย่าง

          ‘คน’

          ฉับพลันผู้คนรอบกายก็ค่อยๆเลือนหายราวกับมีใครลบทิ้งไป

          ‘แล้วก็ไอ้เวรนั่น!’

          เงาตะคุ่มสูงทะมึนโผล่ขึ้นต่อหน้าท่ามกลางหมอกหนา มิวหรี่ตาให้ลีบเล็กเพื่อเฝ้าดูอากัปกิริยาของบางสิ่งที่ตามรังควานเขามาหลายคืน

          ขาทั้งสองตั้งยืนหยัดอย่างเข้มแข็งอยู่บนพื้น ครั้งนี้มิวจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป ไม่ว่าตัวอะไรซ่อนอยู่ในนั้น เขารู้แล้วว่าการหนีไม่ใช่ทางออกสู่สันติ

          “ไอ้ตัวสมองกลวง ไม่มีปัญญาสร้างสรรค์อะไรแปลกใหม่แล้วเหรอ ทุกอย่างเหมือนเดิมแบบนี้โคตรน่าเบื่อเลยว่ะ ไอ้กาก!”

          ความกักขฬะถูกปลดเปลื้องออกจากกมลสันดาน ตามปกติเด็กหนุ่มไม่ใช่คนหยาบโลนหรือสุภาพ เขาก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปบนโลก ทว่าอาชีพการงานกดทับให้เขาต้องเป็นคนพูดจาหวานหอมน่าฟัง

          แต่ตอนนี้มิวรู้สึกหงุดหงิดที่โดนก่อกวน แล้วอีกอย่างนี่คือในฝันของตัวเอง เขาจะทำอะไรหรือพูดอะไรก็ได้

          “โผล่หัวออกมาดิ เจอหน้าจะต่อยแม่งให้ยับ!”

          เสียงหัวเราะเยือกเย็นดังรอบทิศทาง มิวไม่สามารถจับได้ว่าต้นตอมาจากไหนหรือเจ้าสิ่งนั้นรู้สึกอย่างไร ทุกอย่างคลุมเครือปั่นประสาท

          หมอกขาวโอบล้อมพื้นที่ของเด็กหนุ่มเอาไว้ ครั้งนี้เขาไม่แสดงออกถึงความกลัว คิ้วดกหนาขมวดอย่างตั้งมั่น สองขาแยกออกตั้งท่าสำหรับอะไรก็ตามที่อยากเข้ามา

          “ฉันรู้หรอกน่าว่านี่แค่ความฝัน… ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใครแล้วทำได้ยังไง แต่ฉันไม่ใช่เหยื่อของแกอีกต่อไป!”

          “กลิ่นของนายเหมือนลูกพีชต้องห้ามในสวนบาบิโลน”

          “ช่างหัวแกสิ! จะบาบิโลน บาบิก้อนอะไรก็เรื่องของแก” มิวตะโกนท้าทาย “เลิกทำอะไรซ้ำซากเดาทางง่ายสักทีสิโว้ย!”

          “หน็อย!”

          อีกฝ่ายคำรามก่อนกัดฟันเสียงดังสะท้อนไปทั่ว แม้ไม่เห็นหน้าก็รู้ได้เลยว่าเจ้าสิ่งนั้นน่าจะกำลังหงุดหงิดไม่ใช่น้อย

          ชั่วครู่สายลมเย็นเฉียบพุ่งมายังด้านหลัง พร้อมร่างใหญ่ที่จะหมายยึดร่างของมิวเอาไว้ในอ้อมอก ทว่าเด็กหนุ่มเอี้ยวตัวหลบไปได้อย่างหวุดหวิด

          “ไอ้กระจอก! แกจะต้องสำนึกที่ทำให้ฉันโมโห ไอ้เวรตะ-!!!”

          ร่างเดิมทะยานพุ่งมาด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม เล่นเอาความสะใจชั่วครู่ของมิวดับวูบไป

          เด็กหนุ่มทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เจ้าสิ่งนั้นกอดเขาไว้แน่นจนแก้มเนียนใสแนบชิดติดกับหน้าอกหนาแกร่ง

          สิ่งที่ทำให้มิวตกใจไม่ใช่พละกำลังที่มหาศาลหรือปีกค้างคาวยักษ์ที่กระพืออยู่ด้านหลัง แต่เป็นเสียงหัวใจที่แนบกับหู มันชัดเจนจนเสัมผัสถึงชีวิตที่ซุกซ่อนอยู่ภายในทรวงอกเปลือยเปล่าของเจ้าตัวโตนี้ได้

          “ปล่อยนะโว้ย” มิวตีอกชกลม พยายามแข็งขืน

          คำสบประมาทที่พ่นออกไปก่อนหน้านี้ค้ำคอเด็กหนุ่มไว้ไม่ยอมเสียหน้า เขาจะพลาดท่าแล้วปล่อยให้ไอ้พี่เบิ้มนี้เยาะเย้ยไม่ได้เป็นอันขาด

          “อยู่เฉยๆเถอะน่า เผลอตกลงไปเจ็บตัวไม่รู้ด้วย”

          “ยังไงฉันก็ต้องตื่นอยู่ดี”

          “เชื่อฉันเถอะ! ความฝันนี้มันไม่เหมือนความฝันอื่นๆที่นายเคยเจอ มันจะส่งผลโดยตรงต่อกายหยาบของนาย”

          “ไร้สาระ ความฝันก็คือความฝัน!” มิวโหวกเหวกโวยวายพลางคว้าหมับเข้ากับส่วนหนึ่งของปีกด้านหลัง เขาไม่ลังเลที่จะหักมัน

          “อ้ากกกกกก!!!” 

          เสียงร้องดังสนั่นกึกก้องไปทั่วม่านหมอก มือหนาแกร่งที่โอบล็อกร่างของเด็กหนุ่มคลายออก ร่างใหญ่โตมีเขาสีดำทมิฬหมุนเคว้งด้วยความเจ็บปวด

          อิสระของมิวในตอนนี้ไม่ใช่การโบยบินแต่เป็นการร่วงหล่น ตัวของเขาลอยละล่องอยู่กลางอากาศ ทิศทางเดียวที่นำพาเขาไปคือเบื้องล่าง

          ม่านหมอกเริ่มแหวกทางให้ร่างของเด็กหนุ่มแทรกผ่าน สายลมเย็นยะเยือกตีปะทะใบหน้ากัดกินผิวหนังจนแสบร้อน มิวไม่ได้รู้สึกทุกข์กับเหตุการณ์ตรงหน้า เด็กหนุ่มมั่นใจว่าเมื่อสัมผัสกับพื้นข้างล่างนั่น เขาก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

          ทว่าเจ้าของฝันก็ไม่อาจรู้ดีไปกว่าคนสร้างฝัน เจ้าปีศาจตัวโตรู้ดีว่าจะเกิดขึ้นอะไรหากชายหนุ่มแลนด์ดิ้งสู่พื้นถนน และจะยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด

          ร่างใหญ่ยักษ์บินเถลาลงมาด้วยปีกที่บาดเจ็บข้างหนึ่ง

          ปีกที่หักงอนั้นทำให้การควบคุมทิศทางเป็นไปได้ยาก มันเลือกซ่อนปีกที่เกะกะนั้นกลับเข้าไปใต้ผิวหนังและพุ่งความสนใจไปยังร่างเล็กๆตรงหน้า

          ‘ไม่ว่าอย่างไรต้องคว้าไว้ให้ได้’

          ความตั้งใจแน่วแน่ของปีศาจใกล้สำเร็จเมื่อร่างตรงหน้าใหญ่ขึ้นตามระยะที่กระชั้น ในขณะเดียวกันพื้นเบื้องล่างก็เริ่มเป็นเส้นทางชัดเจนเช่นเดียวกัน

          “ไอ้บ้าเอ๊ย! อยากนอนเป็นเจ้าชายนิทราหรือไง”

          ปีศาจร้องตะโกนอย่างหงุดหงิด ทว่ามิวที่ได้ยินก็ไม่ใส่ใจ เขาเอาแต่ยิ้มร่าเมื่อจินตนาการว่าข้างหน้าเป็นเตียงนอนแสนนุ่มของตัวเอง

          ในอีกไม่กี่เมตรก่อนที่ใบหน้าของมิวจะกระแทกเข้ากับพื้นแข็งกระด้าง ในที่สุด… แขนอันหนาแกร่งสีเข้มก็คว้าเด็กหนุ่มเข้ามากอดจนสำเร็จ

          ร่างของทั้งคู่พันธการจนแน่นอีกครั้ง ปีศาจพลิกตัวของมิวให้อยู่เหนือกว่า

          เพียงการกระดิกนิ้วในวินาทีสุดท้ายก่อนกระทบกับพื้นคอนกรีต ด้านหลังก็กลายเป็นเตียงหนานุ่มผุดขึ้นมารองรับด้วยการสรรค์สร้างจากเวทมนตร์

          แผ่นหลังหนากว้างของปีศาจจมลงไปบนเบาะก่อนจะกระเด้งขึ้นมาอยู่หลายครั้ง ตามมาด้วยเสียงโครมครามสนั่นหวั่นไหว

          “โอ๊ยยยยยย!” ปีศาจร่างใหญ่ร้องลั่นเมื่อความเจ็บปวดร้าวไปไปถึงสมอง

          อาการบาดเจ็บทำให้ท่อนแขนอ่อนแรงมากพอที่จะทำให้มิวดิ้นหลุด เด็กหนุ่มหนุ่มผุดตัวขึ้นนั่งพร้อมกันกับสิ่งอมนุษย์ตรงหน้า

          “นี่ฉันตื่นแล้วหรือยัง?” มิวหยิกต้นแขนของตัวเองจนแดง ความเจ็บดิ้นพล่านไปตามต้นแขน“โอ๊ย!!!”

          “นายยังไม่ตื่น” ปีศาจร่างใหญ่ประคองร่างให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย “แล้วนี่ก็ไม่ใช่ความฝันธรรมดา ฉันบอกนายไปหลายครั้งแล้ว”

          ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่รู้ว่าควรตกใจหรือสงสัยอะไรดี

          ในช่วงขณะมึนงงอยู่นั้นมิวก็นึกขึ้นได้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เผชิญซึ่งหน้ากับเจ้าตัวปัญหา เจ้านั่นดูเหมือนคนและไม่เหมือนคนไปพร้อมกัน

          ใบหน้าคมเข้มสันกรามคมกริบภายใต้เรือนผมสีดำเข้ม เข้ากันได้ดีกับสันจมูกสูงโด่ง ปลายเชิดเล็กน้อยตอบรับกระจับปากได้อย่างสมส่วน

          ที่ไม่เหมือนคนคงเพราะเขาโค้งงอกลางศีรษะ กับนัยน์ตาที่ทอประกายสีทอง แต่โดยรวมแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน

          กลิ่นหอมอ่อนเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ มันไม่เพียงกระตุ้นจังหวะหัวใจของมิวให้เร็วขึ้น ทว่าบางอย่างภายใต้ชุดกีฬาบางเบาก็เริ่มรู้สึกรุนแรงมากขึ้นเช่นกัน