ตอนที่ 9 อาหารอีกมื้อ

          กล้ามเนื้อขาของอาร์เต้ยกก้นของตัวเองขึ้นก่อนจะลดลงมาอีกครั้ง ท่อนยักษ์ไถลลื่นเมุดเข้าไปในปากทางสีสดใสนั้นในครั้งเดียว

          ส่วนปลายบวมเป่งดันกลับเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดของช่องภายใน และกระแทกเข้ากับจุดบอบบางแสนอ่อนไหว ประกายไฟฟ้าปะทุขึ้นเล็กตามปลายประสาท

          ช่องท้องถูกเติมจนเต็มแต่กลับรู้สึกเบาโหวง ความเสียวแปลบกระจายออกจากสะดือไปตามเส้นเลือดปูดโปน

          “อืม… อึก…” อาร์เต้ร้องโอดครวญแม้จะเป็นฝ่ายกระทำแต่กลับรู้สึกถูกกระทำเสียเอง “รู้สึกดีชะมัด”

          “โคตรดีต่างหาก… นะ… นาย แน่นมาก ไม่น่าเชื่อว่าเราทำกันแบบนี้แทบไม่หยุดมาหลายวันแล้ว”

          คำชมปลุกเร้าอารมณ์ของมนุษย์ผู้อ่อนไหว อาร์เต้กดสะโพกขึ้นลงจนสุด แม้ว่าจะรู้สึกว่าข้างในกำลังถูกท่อนเนื้อฉีกให้แยกออกจากกันก็ตาม

          “ถึงจะตัวเล็กแต่นายแรงเยอะ… เหลือเชื่อเลยแฮะ”

          “นายชอบแค่แรงของฉันเหรอ” อาร์เต้โอบรัดรอบคอของดันเต้ด้วยวงแขนอ่อนนุ่ม “ส่วนที่เหลือล่ะ?”

          “นายมีอย่างอื่นที่ดีกว่าไหมล่ะ?” ดันเต้กำรอบท่อนเนื้อที่เล็กกว่า “พิสูจน์สิ!”

          เด็กหนุ่มเด้งเอวที่นุ่มนวลและคอดบางไปตามแนวขาของอีกฝ่าย แรงผลักดันกระตุ้นจุดแข็งสีสว่างในมือหนาใหญ่ให้สั่นกระตุก

          ของเหลวขาวใสถูกขย้อนออกจากส่วนปลายสีชมพู เมือกเหนียวหลั่งทะลักปกคลุมลอนท้องของดันเต้ ทว่าอาร์เต้ก็ไม่หยุดรีดคั้นจนส่วนล่างของด้านหน้าชุ่มโชกเป็นประกาย

          แรงกดและดันเล่นงานจนร่างกายของอาร์เต้หนักอึ้ง การทรงตัวเริ่มทำได้ยาก ทุกครั้งที่เขาถอยห่าง… ก้นของเขาจะยกขึ้นเพื่อปลดปล่อยเอ็นท่อนยักษ์ให้เป็นอิสระ และเมื่อเด้งตัวไปข้างหน้าเจ้าอสูรร้ายนั้นก็จะบดขยี้เขาจากข้างในอีกครั้ง

          ช่องว่างในช่วงท้องถูกเติมเข้าไปเรื่อยๆโดยไม่มีที่ท่าจะเต็ม ผนังของถ้ำนุ่มนิ่มถูกถูครูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงผิวหนังกระทบกระแทกดังสนั่นปนกับเสียงครางกระเส่า

          ท่อนเนื้อแข็งตึงสีสว่างกระทบหน้าท้องสีเข้ม ล้อกับเสียงรูสวาทถูกสอดขยาย กลิ่นแห่งตัณหาลอยคลุ้งพาให้สมองพร่าเลือน

          ข้างในนุ่มชื้นของอาร์ตี้แทบจะละลายจากการกระแทกกระทั้น ร่างกายเหมือนภาชนะว่างเปล่าที่บรรจุแค่ตัณหาราคะเอาไว้ ดวงตาเหม่อลอยไม่สามารถจับจดต่อสิ่งใด

          “อืม… ของนายขยายไม่ยอมหยุด” อาร์เต้โอดครวญ ร่างกายถูกดันจนเกินจะรับไหว

          “ความผิดของนาย”

          “... อือ”

          “แรงของนายเริ่มตกแล้วนะ” ดันเต้จับสะโพกคอดกิ่วเอาไว้ในกำมือทั้งสองเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวชั่วคราว “ให้ฉันทำต่อเถอะ”

          อาร์เต้ผ่อนแรงทั้งหมดลงบนต้นขาอันหนักแน่นของดันเต้ ขาทั้งสองข้างโอบรัดเอวหนากร้านของอีกฝ่าย ส้นเท้าวางหยั่งลงบนเตียง

          ชายร่างใหญ่ปักน้ำหนักตัวเอาไว้แน่น ก่อนจะเริ่มเด้งเอวสอดท่อนเนื้ออุ่นผ่านผนังอ่อนนุ่มจนร้อน ร่างทั้งสองหนุ่มสั่นไหวไปในทิศทางและจังหวะเดียวกัน ช่วงล่างในมุมอับเสียดสีจนแทบจะระเบิด

          ดันเต้กระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง ยกร่างเล็กกว่าลอยก่อนจะปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงกลับมาอีกครั้ง ทุกแรงสอดใส่นำพาเสียงร่างกายกระทบกันให้ก้องจนรอบห้อง 

          กล้ามเนื้อทั่วร่างของอาร์เต้ขดเกร็ง สิ่งเดียวที่ทำได้คือปล่อยให้ตัวเองโยกไหวตามแรงกระทำ เหงื่อเม็ดใสกระเซ็นยาวจางคางลงไปถึงสะดือ ผ้าปูเปียกชื้นเป็นรอยโดยรอบ

          “นายชอบหรือเปล่า?” อาร์เต้กัดริมฝีปากอดกลั้นความเสียว เส้นผมสีดำขลับฟูฟ่องในกลางอากาศ 

          “... หือ… ?”

          “ชอบไหมที่ได้เอาฉันแบบนี้?”

          “ชะ… ชอบ” ดันเต้สูดลมหายใจเข้าปอด กระแทกเอวเข้ากับปากทางที่เริ่มแดงก่ำ 

          “ข้างในตัวฉันมันมีแต่กลิ่นของนาย… อ้ะ… โอ๊ย”

          “ก็เพราะกลิ่นของฉัน เลยทำให้นายมีเสน่ห์กว่าเดิม”

          ลอนท้องของดันเต้หดจนเป็นลอนสวย เพิ่มแรงดันดุ้นยักษ์เข้าไปในร่างกายบอบบางของอาร์เต้อย่างสม่ำเสมอ ท่อนเนื้อถูครูดกับเนื้อเยื่อภายในรูนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งกลิ่นของแก่นแท้เอาไว้จนเต็ม

          “ฉันเหมือน…” อาร์เต้กลืนความรู้สึกร้อนแรงลงท้อง เขายังไม่อยากพูดคำนั้นออกไป

          “เหมือน… อะไร?”

          “... อื้อ” เด็กหนุ่มส่งเสียงครางหวานใส อดกลั้นให้ถึงที่สุด

          อาร์เต้เริ่มโยกย้ายสะโพกเป็นการโต้ตอบการกระแทกของดันเต้ เขาหวังว่าความเจ็บปวดจะช่วยยืดเวลานี้ให้ยาวออกไป ทว่ายิ่งเจ็บเขาก็ยิ่งเสียว

          เสียงน้ำเปียกแฉะกระฉอกดังจากจุดที่ร่างกายของทั้งคู่มาบรรจบ ก้นอันอ่อนนุ่มปกคลุมไปด้วยฟองฟอดแห่งน้ำราคะ กลิ่นหอมหวานลอยคละคลุ้งขึ้นมาจนตีจมูก

          “ฉันไม่ไหวแล้ว อ้ากกกก!”

          ความคลั่งไคล้ดุนดันหน้าท้องของอาร์เต้จบแทบระเบิด เด็กหนุ่มไม่อาจหยุดตัวเองจากการโยกไหวอันรุนแรงได้ เขาทำได้เพียงปล่อยให้ลำขนาดเขื่องในกายดันเข้าไปถึงใจกลางประตูสวาท ความอิ่มแน่นนี้เล่นงานจนขาของเขาอ่อนแรง

          “ใกล้แล้ว… ฮะ… อา อืม… ฉันทน… ไม่ไหวแล้ว… อ้าาาาาา!!!”

          “ไม่เป็นไร… ปล่อยมันออกมา” ดันเต้ใช้อุ้งมือเร่งปฏิกิริยารุนแรงนี้ให้ไปถึงจุดจบ เขารูดชักแท่งสีอมชมพูเพียงไม่กี่ครั้ง…

          “ฉันจะแตก!!!”

          สิ้นสุดประโยคอันสั้นยอดโดมทรงกลมสีหวานก็ปล่อยน้ำเชื้อออกมาจนเต็มมือของอีกฝ่าย อาร์เต้สั่นกระตุกเร่าเช่นเดียวกับรูหื่นกาม ภายในหดเกร็งเป็นเท่าตัวบีบล็อกดุ้นขนาดใหญ่จนขยับไม่ได้ 

          “อือ… มันแน่นมาก… ฉัน… อ้า!!!”

          เสียงนุ่มทุ้มพูดไม่ทันจบประโยค ดันเต้ก็ปล่อยพิษปีศาจออกมาในช่องทางตอดรัดของเด็กหนุ่ม รูนั้นบดขยี้จนเขาเริ่มปวดตุบไปทั้งลำลึงค์ กระแสน้ำรักพวยพุ่งจากท่อนเนื้ออ่อนโยน

          การระเบิดน้ำกามครั้งยิ่งใหญ่เติมเข้าไปจนล้นเอ่อ ผนังยืดหยุ่นอันคับแคบไม่สามารถรองรับมันไว้ได้หมด ของเหลวสีขาวขุ่นถูกบีบให้เคลื่อนผ่านรูแยกของอาร์เต้ออกมาสู่ภายนอก

          อ้อมแขนหนาแกร่งของดันเต้ค่อยๆวางร่างเล็กจ้อยไว้บนเตียง เสียงรูดูดดังลั่นเมื่อชายร่างยักษ์ถอนอาวุธลับออกจากหลุมหลบภัย

          น้ำรักไหลตามออกมาเป็นสายผ่านรอยกลีบแยกสีกุหลาบลงไปยังผ้าปูที่นอน มันขยายเป็นรูกว้างจนการขมิบปิดกลับทำแทบไม่ได้

          ลิ้นยืดยาวของปีศาจหน้าตาคมคายไล่เลียไปตามหยาดของเหลวขาวขุ่น ริมฝีปากประกบดูดกลืนอย่างเอร็ดอร่อย จากหน้าอกที่กระเพื่อมลงไปถึงหน้าท้องลึกบุ๋ม

          ท่อนเนื้อสีอ่อนหวานยังคงปลดปล่อยน้ำที่ตกค้าง ดันเต้เก็บกวาดทั้งหมดในรวดเดียว เขายัดมันเข้าปากอันแสนอบอุ่นจนมิด

          เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวบิดเล็กน้อย เสียงหายใจผ่านไรฟันดังสลับกับเสียงดูดแท่งเอ็น

          “ฉันคงคิดถึงรสชาติของนาย” ดันเต้ค่อยๆไต่ร่างของอาร์เต้ขึ้นไป ดวงตาประกายสีเหลืองจ้องมองมนุษย์หนุ่มอย่างพึงพอใจ 

          “ฉันไม่อยากให้นายไปไหนเลย… ฉันชอบนาย”

          “นายไม่ใช่คนแรกหรอกที่หลงเสน่ห์ของฉัน”

          “มาทำกันอีกสิ” อาร์เต้อ้อนวอน

          “นายถึงขีดจำกัดแล้ว” ดันเต้จรดปลายนิ้วชี้ลงบนท้องน้อยของอาร์เต้ 

          ฉับพลันความอุ่นร้อนก็ทำให้เจ้าหนูของอาร์เต้ปึ๋งปั๋ง มันแข็งและบวมใหญ่เหมือนลูกโป่งที่โดนสูบอัดอากาศเข้าไป

          “ฉันทำแบบนี้ให้นายได้” ดันเต้พูดต่อ “แต่ข้างนนั้นมันแห้งเหือดจนแทบไม่เหลืออะไรแล้ว”

          “แล้ว… นายจะมาหาฉันอีกไหม?”

          “อาจจะ” ดันเต้มอบจูบหวานปนขมเป็นการอำลา สำหรับเขาแล้วอาร์เต้ก็เป็นเพียงอาหารอีกมื้อ “ถ้านายแข็งแรงมากพอฉันอาจจะกลับมาหานายอีก แต่ก็นะ… ฉันไม่ค่อยสนิทกับเทพีแห่งโชคชะตาเท่าไหร่นัก ก็เลยไม่รู้ว่ายัยนั่นจะขีดชีวิตของฉันไปทางไหน”