ตอนที่ 8 อีกรูปแบบของความอำมหิต

          ราตรีถูกทำลายโดยสมบูรณ์เมื่อดวงจันทร์ลาลับจนไร้ซึ่งร่องรอย แสงแห่งชีวิตสาดส่องไปจนทั่วพื้นภิภพ ยกเว้นก็แต่ห้องนอนห้องเล็กนี้

          เงามืดยังปกคลุมเป็นส่วนใหญ่ แม้อาทิตย์จะพยายามลอดเล็ดเข้ามา แต่ม่านหนาทึบก็ยังสกัดกั้นเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

          ร่างเล็กกว่าขึ้นคร่อมตักของอีกฝ่ายอย่างมั่นคง ใบหน้าทั้งสองเกือบจะตั้งในระนาบเดียวกัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะสูงกว่ามากแต่กลับไม่เป็นปัญหาในท่าทางนี้ 

          ดวงตากลมโตสอดประสานเป็นชิ้นเดียวกัน ทั้งคู่จ้องมองกันอย่างท้าทาย ไม่มีใครยอมโอนอ่อนให้ใคร

          แก้มของชายทั้งคู่ระเรื่อเจือด้วยสีของเลือดสดๆ บ่งบอกได้ว่าจะมนุษย์หรือปีศาจต่างก็อารมณ์ความรู้สึกไม่ต่างกัน

          อำนาจของบางสิ่งอยู่เหนือการควบคุม ม่านหมอกสีขาวบดบังนัยน์ตาสุกใสจนขุ่นมัว  สัญชาตญาณดิบหลั่งไหลผ่านทุกรูขุมขนบนผิวหนัง

          อาร์เต้นั่งคร่อมวางก้นกลมกลึงทับท่อนเนื้อขนาดไม่ธรรมดา เอวร่อนร่ายส่ายไปมาราวกับกำลังทรมานชายตรงหน้าให้ขาดใจ

          “ฉันชอบรอยสักของนาย” เด็กหนุ่มอมยิ้มไปด้วย

          “ทุกอันล้วนมีความหมาย ถ้าไม่ใช่เครื่องตีตรา ก็เป็นรอยแต่กำเนิด”

          “แล้วตรงนี้หมายความว่าอะไร?” อาร์ตี้ไล้นิ้วมือไปตามตัวอักษรภาษาอังกฤษสีดำทะมึน ที่ติดแน่นอยู่บริเวณหน้าอกข้างซ้ายของดันเต้

          “เมื่อวานนายก็ถามฉันไปแล้ว ฉันเบื่อจะบรรยาย… โดยเฉพาะในช่วงเวลาแบบนี้”

          “อย่าหงุดหงิดไปเลยน่า” อาร์เต้ออดอ้อนพลางจับมือหนาใหญ่วางไว้บนเอว ส่วนสะโพกก็เด้งรับสัมผัสอันเร่าร้อน

          “ฉันเปล่า! ฉันเข้าใจได้ที่นายลืมอะไรไปอย่างรวดเร็ว” ดันเต้ยักคิ้ว “บางทีมันก็ยากถ้าอยากมีความสัมพันธ์กับมนุษย์ เพราะพวกเขามักลืมอะไรง่ายดาย แต่ก็ว่าไม่ได้… ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา”

          “ฉันไม่ลืมนายหรอก”

          “ปากดีเหลือเกินพ่อหนุ่มน้อย” มือหยาบกร้านเชยคางเชิดแหลมขึ้น

          ดันเต้รับรู้ถึงความปราณาดีกับอาร์เต้พูดออกมา แต่เขาก็รับรู้เรื่องราวที่วนซ้ำมานับพันๆรอบเช่นกัน มันเริ่มต้นอย่างไรและจะจบอย่างไร ทุกอย่างถูกลิขิตเอาไว้จนกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อ

          ชายร่างยักษ์บรรจงมอบรอยจูบแห่งพิษเพื่อเป็นการปลอบประโลมเด็กหนุ่มผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

          เด็กหนุ่มเปิดโพรงปากดูดกลืนน้ำลายข้นเหนียวเจือกลิ่นหอมละมุนเอาไว้อย่างเต็มใจ โดยไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่ถูกป้อนเข้าปากจะส่งผลต่อการร่างกายและจิตใจโดยตรง

          “อย่างน้อยเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม?” มนุษย์ผู้คลั่งรักถอนรอยจูบ ยื่นข้อเสนอหมายจะยื้อสิ่งที่เกินเอื้อมเอาไว้ในมือ

          “เพื่อนเหรอ… เราจะเป็นเพื่อนได้ยังไงถ้านายจ้องจะขย่มดุ้นของฉันทุกครั้งที่ลืมตาตื่น”

          “เรามีเพื่อนไว้ใช้งานได้หลายรูปแบบนะ เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว หรือเพื่อน… เยส!”

          “ฉันชอบความคิดนายนะ แต่ทุกคนที่ฉันอยากเป็นเพื่อนด้วยหวังจะมีอะไรกับฉันกันหมด” ดันเต้ตบเบาๆลงบนแก้มพองกลมของอาร์เต้ ก่อนจะจรดปลายนิ้วลงบนท้องน้อยของเด็กหนุ่ม “เรื่องไร้สาระพวกนั้นช่างมัน เรามาทำหน้าที่กันดีกว่า”

          ประกายไฟอุ่นๆแล่นจากปลายนิ้วกลมใหญ่เข้าสู่ร่างขาวเนียนอย่างรวดเร็ว ลมหายใจของอาร์เต้หนักหน่วงโดยพลัน

          ทุกอย่างในหัวเหมือนถูกรีเซตใหม่ทั้งหมด อาร์เต้แทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าเขาจะพูดอะไรต่อ จุดประสงค์เดียวของเขาในตอนนี้กลายเป็นความต้องการของดันเต้ไปจนสิ้น

          “นายว่าฉันเซ็กซี่ไหม?”

          คำออดอ้อนแผ่วเบามาจากเด็กหนุ่มผู้เยาว์วัยกว่า เขาหวังเพียงคำตอบที่กำลังจะได้ยินช่วยเติมเต็มความสุขในใจให้พลุ่งพล่าน

          “ไม่ใช่ว่านายกำลังเล่นกับคำตอบอยู่เหรอ”

          รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากชายร่างสูงใหญ่ โดยเฉพาะเวลาที่เขากำลังตื่นเต้นกับการเก็บเกี่ยวจากการเสพสังวาสกับมนุษย์ไม่ว่าจะเพศไหนก็ตาม

          อุ้งมืออ่อนโยนของอาร์เต้คว้าหมับแท่งเนื้อแข็งแกร่งดุดันของดันเต้เอาไว้ เขาสัมผัสถึงความลื่นเหนียวได้จากส่วนปลาย ความอบอุ่นและสัญญาณการกระตุกสั่นถูกส่งไปยังฝ่ามือของเด็กหนุ่ม

          ประตูสวาทสีชมพูและอ่อนนุ่มของอาร์เต้เริ่มตอบสนอง มันเปียกชื้นเป็นประกายราวกับกำลังรอกลืนกินบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆ

          หัวใจเริ่มเต้นระรัวผิดจังหวะ เลือดลมสูบฉีดไหลเวียนไปทั่วทั้งร่าง แก้มทั้งสองอุ่นร้อนคล้ายอาการเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

          กลิ่นกายของชายตรงหน้ารุนแรงขึ้นมาก เป็นกลิ่นที่อาร์เต้ก็อธิบายไม่ถูกและไม่เคยรับรู้มันมาจากไหนมาก่อน สิ่งที่พอจะช่วยให้นึกถึงได้ คงเป็นยางไม้หรือเปลือกไม้หอมอะไรสักอย่าง มันให้สัมผัสที่อบอุ่นแต่ซ่อนแฝงความร้อนรุ่มเอาไว้บางจุด อีกทั้งยังมีความเยือกเย็นเจือจางอยู่อีกด้วย

          “ถ้านายอยากให้ฉันหลงเสน่ห์ นายต้องทำมากกว่านี้” ดันเต้เห็นอาการของเด็กหนุ่มตรงหน้า เขารู้ได้ทันทีว่าการเก็บเกี่ยวกำลังเริ่มต้น

          ไม่เพียงแต่เป็นปีศาจแห่งตัณหา ชายร่างยักษ์ยังเป็นจอมละโมบอีกด้วย เขาท้าทายเด็กหนุ่มผู้พร้อมยกทุกอย่างให้เป็นเครื่องสังเวยด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์

          “มากกว่านี้เหรอ?” ความตื่นเต้นบีบรัดต้นขาของอาร์เต้จนสั่น เขายกตัวขึ้นเล็กน้อยจับส่วนหัวที่เกินตัวจ่อเข้ากับปากทางอันคับแคบ “ถ้าแบบนี้ล่ะ”

          เด็กหนุ่มกดร่างตัวเองลงไปจนสุดในครั้งเดียว รูสวาทที่รัดแน่นดูดกลืนท่อนยักษ์ของดันเต้ มันห่อหุ้มแท่งนั้นอยู่ภายในอย่างอ่อนโยน

          แรงดันอันหนักหน่วงและรวดเร็วทำให้ชายทั้งคู่ตัวสั่นกระตุก เมือกขาวใสเจือกลิ่นหอมอ่อนๆถูกบีบคั้นให้หลั่งอยู่ภายใน

          “ซี้ด… อืม…” ดันเต้ครางกระเส่า ดวงตาเกือบปิดสนิทจากความเสียวซ่าน “นายเจ็บหรือเปล่า? นายไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”

          “ไม่! มันรู้สึกดีมาก” 

          ปากทางที่โดนขยายซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ละทิ้งความเจ็บปวด อาร์เต้เม้มปากนั่งแช่ตัวอยู่บนตักของดันเต้ ภายในพยายามทำความคุ้นเคยกับสิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำเข้ามาอีกครั้ง

          “อย่าทำแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นนายจะทำตัวเองเจ็บตัว” ดันเต้พยายามทำหน้าขึงขัง แต่ก็ได้เพียงขบกัดฟันกรามอย่างอดทน

          “นายเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ นายเองก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”

          “ฉันบอกนายแล้ว ว่าฉันไม่ใช่ปีศาจอำมหิต”

          “แต่สำหรับฉันนายอำมหิต… ของของนายมันอำมหิตและเลือดเย็น” อาร์เต้เริ่มขยับร่างกาย ลมหายใจถูกผ่อนเพื่อคลายแรงกดดันจากภายใน “ฟู่”

          “ส่วนนายคงเป็นมนุษย์ที่อำมหิตที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ… อึก”

          “เหรอ?”

          “รู้ไหมการทรมานปีศาจไม่ได้ทำกันง่ายๆ แต่กับนาย… เหลือเชื่อเลย”

          เอวคอดบางของอาร์เต้โยกเป็นวงกลม ท่อนเนื้อน่ารักสีสว่างของเขาตีเข้ากับหน้าท้องแข็งแกร่งของดันเต้ เสียงกระทบกันของผิวหนังดังสลับกับเสียงกระเส่า

          ถึงจะคุ้นชินมาสักพักแต่ขนาดที่ใหญ่ยักษ์ก็ทำให้การเคลื่อนไหวของอาร์เต้มีข้อจำกัด ข้างในหดตัวบีบรัดเมื่อเจ้าแท่งเนื้อกระทุ้งโดนจุดอ่อนไหวโดยไม่ตั้งใจ

          พื้นที่ที่คับแคบแน่นขนัดมากขึ้นไปอีก ขาอันแข็งแกร่งของเด็กหนุ่มเริ่มอ่อนระทวย

          “ฉันว่าเรามาเริ่มปิดฉากตอนนี้กันดีกว่า”

          เสียงนุ่มทุ้มดังก้อง มันเหมือนเสียงกระซิบไหลเวียนมาจากทุกทิศทาง นัยน์ตาของชายร่างใหญ่เปล่งประกายอยู่ในเงามืด