ตอนที่ 7 พิษร้ายจากปีศาจ

          แสงตะวันสีเหลืองทองค่อยๆไต่ไล่แต่ละยอดตึกอย่างเชื่องช้า สีของมันทอเป็นประกายเฉกเช่นเดียวกับความดวงตาของชายร่างใหญ่

          ทว่าในห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กนั้นปิดทึบนั้นต่างจากภายนอกราวกับคนละโลก

          เด็กหนุ่มใบหน้าอิดโรยพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างยากลำบาก ชายอีกคนยืนอยู่ปลายเตียงไม่มีทีท่าจะเข้าช่วยเหลือ มิหนำซ้ำยังมองเหยียดต่ำลงไปราวกับจ้องมองขยะที่ไร้ประโยชน์

          “ฉันชอบนาย” น้ำเสียงของอาร์เต้แหบพร่า

          “นายไม่ได้ชอบฉันจริงๆหรอกหนุ่มน้อย อีกไม่นานนายก็จะจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ”

          “งั้นก็อยู่กับฉันต่อเรื่อยๆ ฉันจะได้จำนายได้”

          “ก็อยากอยู่นะ… แต่คงไม่ได้ นายอ่อนแอเกินไป”

          “จูบฉันสิ ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าฉันเข้มแข็งพอจะอยู่กับนาย”

          “น้ำลายของฉันมันก็ได้ผลแต่ชั่วคราว แต่พอหมดฤทธิ์แล้วนายจะแย่เอา

          “ใครสน!” อาร์เต้ปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉันก็แค่อยากมีอะไรกับนาย ต่อให้ร่างกายนี้จะเป็นยังไงก็ช่าง”

          ดันเต้ได้แต่สั่นหัวเบาๆภายใต้เงามืด ในใจก็นึกโทษตัวเองที่น่าจะทิ้งอาร์เต้ไปให้เร็วกว่านี้ 

          ทั้งตัวของดันเต้ล้วนแต่เป็นพิษต่อระบบประสาทของมนุษย์ ทั้งกลิ่นหรือสารคัดหลั่ง หากได้รับเข้าไปเป็นระยะเวลานานอาการก็จะเพ้อเหม่อลอย ไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาเป็นปีศาจที่หมายมั่นเก็บเกี่ยวเพียงพลังงานแห่งราคะ การมุ่งร้ายให้ถึงแก่ชีวิตนั้นไม่ใช่จุดประสงค์หลัก

          “สภาพของนายตอนนี้คงไม่ไหวหรอก ขืนทำกันอีกรอบนายไม่ได้แค่หมดเรี่ยวแรง แต่ลมหายใจรวยรินของนายก็อาจไม่เหลือ”

          “ฉันไม่สน ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่อยากอยู่หรอก”

          นัยน์ตาสีเหลืองทองทอแสงเป็นประกายเจิดจ้า กลิ่นหอมเหมือนยางไม้กระจายฟุ้งอบอวลทั่วห้อง ริมฝีปากหนาใหญ่ยกมุมขึ้นสูง “นายพูดเองนะ ฉันไม่ใช่พวกเทวดาที่จะปรานีดวงวิญญาณของมนุษย์เสียด้วยสิ”

          ชายร่างใหญ่คลานขึ้นเตียงอย่างเชื่องช้า เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่มอดไหม้กลายเป็นขี้เถ้าหายไปในอากาศ เหลือเพียงร่างกำยำเปลือยเปล่าพร้อมรอยสักตามเนื้อตัว

          ริมฝีปากหนาอวบบรรจงก้มลงต่ำ ประกบจูบกับเด็กหนุ่มจนแนบสนิท ความร้อนชื้นแทรกซึมจนอาร์เต้ต้องเปิดโพรงโอบรับปลายลิ้นให้เข้ามา

          น้ำลายเหนียวหนืดถูกสอดลอดไปพร้อมกับดุ้นลิ้น น่าแปลกที่มันมีรสชาติและกลิ่นเฉพาะตัว จะว่าเหมือนของหวานก็ไม่เชิง จะว่าเหมือนของคาวก็ไม่ใช่เสียทีเดียว

          ความมึนงงในรสชาติถูกบดบังด้วยความใคร่ที่หลอมละลายปนกับน้ำลาย หัวใจอิดโรยของอาร์เต้กลับมาเต้นเร่าไม่เป็นจังหวะ ความอุ่นร้อนแผ่ซ่านปลุกชีวิตชีวา ใบหน้าเหี่ยวแห้งเปล่งปลั่งราวกลีบดอกกุหลาบ ทุกอย่างพลิกผันราวกับมีเวทมนตร์

          ภายในตื่นตัวอย่างเต็มแต่ดวงตากลับปิดสนิท อาร์เต้พยายามหายใจเพื่อพาตัวเองให้รอดพ้นการจูบที่ยาวนาน

          ชายร่างใหญ่ถอนริมฝีปากออก เขากระซิบกระซาบด้วยแก้มที่แดงอุ่น “แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันคงคิดถึงนายแย่”

          ปลายลิ้นเปลี่ยนจุดเล้าโลม มันหันไปดุนดันรอบติ่งหู และขบกัดเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์

ริมฝีปากที่ยังไม่ปิดของอาร์เต้ส่งเสียงครางกระเส่า พลางพร่ำเพ้อโดยไม่รู้ตัว “อยู่กับฉันสิ ฉันให้นายได้ทุกอย่าง”

          “นายให้ฉันเกือบหมดแล้ว” ชายร่างยักษ์พ่นลมอุ่นๆข้างใบหูอ่อนไหว พลางยืดตัวขึ้นคร่อมช่วงไหล่ของอาร์เต้ “กลืนมันเข้าไปสิ แล้วฉันจะมอบความสุขครั้งสุดท้ายให้นาย”

          อาร์เต้แงะเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น หัวไหล่ทั้งสองถูกยึดตรึงด้วยหน้าขาของอีกฝ่าย ริมฝีปากเปรอะไปด้วยคราบน้ำลาย

          ท่อนเอ็นขนาดใหญ่จ่ออยู่ตรงใบหน้าขาวนวล ส่วนปลายเปิดเพียงครึ่งเดียว ส่วนที่เหลือซุกซ่อนรอรับความเสียวกระสัน ลำตัวของมันอวบอ้วนโดยเฉพาะตรงกลางที่เป็นปล้องหนา

          “นายรู้ว่าต้องจัดการยังไงกับมัน”

          เจ้าท่อนตรงหน้าผงกหัวล้อเล่นอย่างสนุก ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนต่ำลงใกล้ริมฝีปากที่เผยอกว้าง ลิ้นเด็กหนุ่มแลบยาวออกมาเป็นการต้อนรับ ในขณะที่ส่วนหัวขี้อายค่อยๆยืดขยายออก

          ปลอกที่ห่อหุ้มโดนลอกออกอย่างช้าๆด้วยมือเนียนนุ่ม อาร์เต้ค่อยๆขยับริมฝีปากรุกคืบท่อนลำทีละนิดอย่างระมัดระวัง ด้วยขนาดใหญ่โตขนาดนี้หากผลีผลามเพียงนิดเดียว คงโดนฟันจนเสียอารมณ์เป็นแน่

          “อืมๆ” ชายหนุ่มร่างสูงโน้มต่ำ เสียงครางในลำคอบ่งบอกว่าเขาพึงพอใจกับกิจกรรมลามกด้านล่าง “เพราะอย่างนี้ฉันถึงได้ชอบนายยังไงล่ะ นายรู้จักรับมือกับของไซซ์นี้”

          ถึงแม้จะพูดไม่ได้แต่อาร์เต้ก็ส่งภาษากายเป็นการตอบรับคำชม แก้มกลมป่องๆตอบลงพลางดูดกลืนท่อนยักษ์ในมืออย่างมูมมาม

          “ฉันคงเสียดายแย่ถ้าคนคนนั้นไม่เด็ดเท่านาย” ชายร่างใหญ่ประคองศีรษะของอีกฝ่ายในมือ ก่อนค่อยๆกดเข้าหาตัวอย่างช้าๆ

          “อึก” อาร์เต้พยายามขยายช่องคอให้ทันกับการสอด ลมหายใจเริ่มขาดห้วง

          “อีกนิดคนเก่ง นั่นแหละ… ดีมาก! อืม”

          ทุกๆตารางนิ้วที่ท่อนยักษ์โดนดูดกลืนหายเข้าไปในช่องปาก ชายร่างโตก็จะผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมา แววตาทอประกายสีเหลืองเด่นชัดแข่งกับแสงแดดภายนอก

          ปลายจมูกเชิดสูงชนเข้ากับท้องน้อย น้ำตาของอาร์เต้ก็รื้นจนไหล ช่วงคออัดแน่นจนการกลืนน้ำลายเป็นไปแทบไม่ได้

          “ผ่านส่วนที่ยากที่สุดไปแล้ว ที่เหลือฝากนายจัดการต่อให้หน่อยนะ”

          ชายหนุ่มเอวบางรู้งานเป็นอย่างดีๆ เขาค่อยๆคายสิ่งที่กินไม่ได้ออกทีละน้อยจนเกือบสุด แล้วกลืนมันกลับลงไปใหม่

          คราบของเหลวเลอะเปรอะจนทั่วริมฝีปาก กรามเกร็งค้างเอาไว้จนเกือบสุด ความทรมานเหล่านี้กลับสร้างความสุขให้กับอาร์เต้จนหยุดไม่ได้

          ยิ่งเพิ่มจังหวะให้เร็วเด็กหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกถึงสารบางอย่างในร่างกายที่ปะทุอยู่ภายใน ผสมรวมเข้ากับเสียงครางนุ่มทุ้มแล้วก็รู้สึกได้เลยว่าตัวเองขาดความรู้สึกนี้ไปไม่ได้

          “ใกล้แล้วที่รัก อ้า!” ถึงตัวจะสูงใหญ่และดูแข็งแรง แต่ร่างตระหง่านนี้ก็เริ่มอ่อนยวบยาบ “รู้ใช่ไหมถ้านายอยากได้ของดี นายต้องพยายามมากกว่านี้อีกหน่อย”

          “ออ” อาร์เต้เพิ่มความเร็วพลางใช้มือช่วยชักรูด

          ขนาดที่ขยายใหญ่อยู่ในลำคอนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้ว่า เวลาปะทุใกล้มาถึงแล้ว

          ความสุภาพกลายเป็นสิ่งไร้ค่าเมื่อใกล้ถึงช่วงเวลาสำคัญ มือหยาบหนาจับหัวของเด็กหนุ่มโขกเข้ากับหน้าท้องไม่เป็นจังหวะ บั้นท้ายหนาแกร่งก็พลางเด้งส่งท่อนเนื้อเข้าปากไปจนสุดโคน

          น้ำตาของอาร์เต้ไหลพราก ช่องคออุ่นจนแทบเผาไหม้ ความขมขื่นอันแสนหวานทำให้เด็กหนุ่มหลงใหลอยู่ในวังวนแห่งความสุขสม

          การกระแทกอย่างดุดันถี่รัวจนเข้าสู่ห้วงสูงสุดของจังหวะ หลอดเลือดทั่วทั้งร่างเปิดขยายจนกว้าง ชีพจรสูบฉีดจนภายในเริ่มระเบิด

          “ซี้ด!” ดันเต้ขบกันฟันกรามไว้แน่น ดวงตาปิดแน่นจนมืดสนิท “โอ้ะ… อ้า!”

          เมือกเหนียวขุ่นทะลักออกมาดับความรุ่มร้อน อาร์เต้พยายามกลืนมันเข้าไปจนหมดอย่างหื่นกระหาย ดวงตาเปียกชุ่มน้ำตาเบิกโพลง

          ลาวาสีขาวขุ่นที่ปะทุจากปากปล่องมหึมาไหลเยิ้มจากริมฝีปาก ดันเต้ก้มมองภาพลามกนี้อย่างพึงพอใจ เขาใช้หัวแม่มือของตัวเองเช็ดคราบเลอะเทอะนั้น

          ทว่าเด็กหนุ่มผู้ซุกซนไม่ยอมให้ของล้ำค่าจากตัวชายหนุ่มเสียเปล่า เขาดึงมือหนาใหญ่เข้าใกล้ใบหน้า จ้องมองดวงตาของดันเต้ในขณะที่ดูดกลืนนิ้วมือสีเข้มทีละนิ้วจนสะอาด

          “นายรู้ใช่ไหม? ว่าฉันชอบรอบสองที่สุด” พูดจบอาร์เต้ก็เปิดปากโชว์ความสะอาดเรียบร้อยภายใน 

          ชายร่างใหญ่ยิ้มกรุ้มกริ่ม เขียวซี่งามปรากฏออกจากรอยยิ้ม “เหลือเชื่อที่นายทนฉันได้นานขนาดนี้”