Halos hindi ko maigalaw ang katawan ko nang magising ako. Napadaing na lang ako sa sakit na nararamdaman ko sa parte ng katawan ko.Sinanay ko sa liwanag ang mga mata ko. Gusto kong ilibot ang paningin ko kaso nahihirapan ako dahil sa brace na nakalagay sa leeg ko.Dinig ko ang pagbukas ng pintuan. "Aurora, anak," tinig ni Mommy.Nakita ko na lang siya nang lumapit sa gawi ko. Wala siyang kasama at kung magpapakatotoo ay hindi rin siya ang inaasahan ko na makikita pagmulat ng mga mata ko. "My," bati ko sa kaniya at bahagyang ngumiti."What happened to you?" nag-aalalang tanong niya."May sumalubong po kasi na mabilis na sasakyan kaya kinabig ko manibela ko," sabi ko. "Si... Lucas po?" alanganin na tanong ko. "Kaalis-alis lang ng asawa mo. Sabi niya ay may emergency raw sa kumpaniya niya at kailangan siya roon. Sakto na kadarating-dating ko lang din," aniya. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko. Gusto kong tawanan ang sarili ko dahil nag-expect ako na siya rin ang magigisingan ko. "
Lumipas ang mga linggo at tuluyan na akong gumaling. Medyo may nararamdaman pa akong kirot sa leeg ko pero ayos naman na iyon.Sa nagdaan na mga linggo ay wala na akong naging balita pa kay Lucas. Si Noah na rin ang siyang matiyaga na nag-alaga sa akin kaya ngayon ay papunta ako sa bahay namin ni Lucas.Kahit ako sa sarili ko ay hindi ko alam kung anong naisip ko at gusto kong puntahan ang bahay namin.Nang makarating ay hindi rin ako agad na bumaba. Pinagmasdan ko ang bahay namin na animo'y wala ng mas lulungkot pa.Mariin ko na pinikit ang aking mga mata at saka muling ipinaandar ang sasakyan upang umuwi na nang makita sa side mirror ang pagdating ng isang sasakyan.Napalunok ako. Pinatay ko ang makina ng sasakyan ko at hinintay na tuluyang makarating ang sasakyan ni Lucas. Ilan sandali pa nang marinig ko ang pagbukas ng sasakyan niya. Naghintay ako na bumaba siya ngunit ilang minuto pa ang lumipas ay hindi siya bumababa.Sa kainipan ay bumaba na ako. Tumungo ako sa sasakyan niya.
"Hindi natin alam kung ano-ano pa ang binabalak niya. Hindi natin mahuli-huli kung ano ang mga plano niya at ang mas nakakabahala ay parang alam niya ang mga plano natin." "Then, patayin niyo siya," boses ni Lucas. Paalis na sana ako nang marinig ko ang pag-uusap ng mga tao sa pool area.Nanaig ang kuryosidad ko. Sa halip na dumiretso ng lakad upang umalis na ay nagawa ko pang magtago sa likod ng kurtina kung saan alam ko na hindi nila ako makikita."If that's the only way para matigil na siya then so be it. Kill him," sambit ni Lucas."But we are not like that, Lucas. Tinatama natin ang mga nagkakamali at hindi pinapatay kung sino ang nagkamali.""Do you think we can apply it to him? Halang ang kaluluwa ng tao na iyon at kahit anong gawin mo ay hindi na iyon magbabago pa," balik ni Lucas.Nanlaki ang mga mata ko nang hindi sinasadya na magalaw ko ang vase na malaki sa likod ko dahilan upang makagawa iyon ng ingay. Nakaramdam ako ng takot nang wala nang nagsasalita pa. Napalunok na
Tunog ng cellphone ang gumising sa akin. Nakapikit na kinapa ko iyon sa nightstand. "Hello," pagsagot ko sa tawag. "Bakit ba napakatagal mo sagutin!" bugnot na boses ni Lucas. "Pumunta ka rito sa bahay, bilisan mo," utos niya. Salubong ang mga kilay na nagmulat ako ng aking mga mata. "Noong nakaraan kung paalisin mo ako ay ganoon na lang tapos ngayon minamadali mo ako na pumunta riyan." "Just come here, Aurora. Nandito ang parents mo at sinabi ko lang na may pinuntahan ka," aniya na nagpabalikwas sa akin. "Anong ginagawa nila riyan?" hindi rin makapaniwala na tanong ko. "I don't know. Get your ass up and pumunta ka na rito bilisan mo." "Sabihin mo nasa trabaho—" "Hindi ako ganiyan ka-tanga para iyan ang idahilan ko sa kanila kung weekdays ngayon. For fuck sake it's Sunday!" Napakamot ako sa aking kilay at saka nagbuga ng hangin. "Papunta na," walang magawa na sagot ko. Nag-asikaso lang ako ng sarili ko at dumiretso na rin sa bahay namin ni Lucas. Nakaupo sila sa sala nang d
Napatigil ako sa pag-inom ng tubig ko nang makita ang pamilyar na mukha. Right now, Nadirito ako sa gym. Matagal na rin mula nang tumigil ako sa pagwo-work out and I think this is the best day to continue what I left just for the sake of being a housewife. "Tingnan mo nga naman kung gaano kaliit ang mudo," aniya. Hindi ko siya pinansin at dala ang bag ay tumayo na ako. Tapos na rin naman ako. Amoy pawis na rin ako kaya gusto ko na maligo. "Okay," aniya. Tumatango-tango pa siya sa gilid ko. "Still the girl na hindi namamansin, I see." "Girl locker room." Tinuro ko ang sign na nasa taas nang patuloy pa rin ang pagbuntot ni Haze sa likod ko. Itinaas niya ang kaniyang mga palad na animo'y sumusuko. Napairap na lang ako at pumasok sa loob. Hindi ko alam kung bakit nandito na naman ito. Ni hindi nga pumasok sa isip ko na magkikita pa kaming dalawa. Nilinis ko ang katawan ko. Nagsuot lang din ako ng simpleng maong na short at white shirt. Halos mahampas ko siya nang salubungin niya
Awang ang aking bibig at hindi makapaniwala na nakatingin sa likod niya."Hoy!" sigaw ko. Inis na sinundan ko siya. "Ano ako? Aso?!"Masama ang tingin na ipinukol niya sa akin. "Can you fucking shut your mouth?" inis na aniya. Sinasabayan ang inis na nadarama ko. "Ano pa ang ginagawa mo rito? Ang sabi ko, leave," pag-uulit niya. Napipikon na tumawa ako. "Hindi mo ako aso. Hindi mo ako utusan!"Padarag ko na hinili ang braso niya ngunit nabawi ko rin nang dumaing siya."May— may sugat ka na naman," sambit ko.Sinamaan lang niya ako ng tingin bago tumungo sa kusina. "Wala kang pakialam.""Yes, I care! Asawa mo pa rin ako, Lucas. Mag-asawa pa rin tayo kahit sa papel—""Exactly, Aurora! Mag-asawa lang tayo sa papel. Huwag ka rin umasta na you care for me dahil you never did right from the start! I don't need your pity at all." "If I didn't care for you, bakit ako nagboboluntaryo na gamutin ang mga sugat mo sa tuwing uuwi ka na may pasa, saksak ng kutsilyo, at alagaan ka kahit na may pas
I was keeping an eye to that guy who seems to follow me simula pa kanina. Even though, I came here to have fun with myself, I just can't.Pakiramdam ko ay kanina pa niya ako sinusundan dahil kahit saan ako pumunta ay nakikita ko siya sa paligid ko. Hindi ko naman siya napapansin kanina pero nang minsan ako na humanap ng ibang mapupuntahan ay nakikita ko siyang nakamasid sa akin.Isa pa ay hindi rin ako tiwala sa suot niya. Balot na balot. Naka-cap, mask, naka-pants at naka-jacket na para bang lamig na lamig siya kahit na sobrang init dito sa loob.I looked at his direction and waited to meet his eyes. Although, I failed since he was wearing mask, alam ko na alam niya na aware ako sa presence niya. He acted like he was busy while looking at the aquarium in front of him and I took that chance to hide behind a group of people. Naging malikot ang ulo niya na parang may hinahanap. Nagpalinga-linga pa siya hanggang sa naglakad na rin paalis. Napabuga na lang ako ng hangin at saka nagpatulo
I fixed myself and head towards the Amaricano Café. Hinahanap ko ang pamilyar na mukha niya at nang makita ay dumiretso na ako sa gawi niya. Abala siya sa kaniyang cellphone kaya kahit angatan ako ng tingin ay hindi niya magawa. Nagpeke ako ng ubo upang makuha ang atensiyon niya at mukhang nagtagumpay naman ako nang mag-angat siya ng tingin sa akin. Mukhang nagulat pa siya ngunit kalmado niya na itinaob ang cellphone sa lamesa upang ibigay ang kaniyang buong atensiyon. "You really did. Akala ko paasahin mo lang ako because that's what I am expecting. Knowing how you solidly declined all my efforts," aniya. Umiling ako. "Sana pala hindi na kita pinunatahan," sambit ko. Nagbibiro. Natawa na lang ako nang nagkibitbalikat lang siya. "Hindi pa ako nakakapag-order. Hindi ko alam kung ano ang gusto mo." Kinuha ko ang menu na nakalagay sa gilid ng lamesa. Ganoon din ang ginawa niya. "Won't you mind if I asked bakit bigla mo ka nag-aya na mag-coffee with me?" tanong niya. I
AURORA'S POVI was sore down there. Nang gumising ako ay mahimbing pa rin ang tulog ni Lucas.Nangialam na lang ako sa lagayan niya nga mga damit upang iyon ang isuot at ipantakip sa katawan ko. Nasira ang suot ko mula sa panlabas hanggang sa underwear ko. He was a beast!Kahit na halos hindi na makalakad nang maayos ay wala naman akong pagsisisi na nararamdaman. Ginusto ko iyon at hindi ko ipagkakaila.Hindi niya ako tinigilan hangga't hindi nagmamakaawa na tumigil na siya. Nakapagpahinga lang ako nang makaidlip pero nagising din na niroromansa na naman niya ang katawan ko.Dumiretso ako sa kusina at kumuha ng tubig. Naubusan yata ako ng tubig sa katawan dahil sa pianggagawa niya. Pinipigilan pa niya sarili niya kanina pero nang ibaba naman niya ako sa kama niya ay kulang na lang wasakin na ako.Napaubo ako nang maramdaman ang pagpulupot ng braso sa aking baywang at pagsiksik ni Lucas ng kaniyang mukha sa aking leeg."One more?" tanong niya at bahagya pa na hinila ako, dahilan upang
"Gusto mo pa?" Nilapit ko sa kaniya ang pasta na hindi ko naman nagalaw.I was busy watching her enjoying the food that I cooked. Nagdadalawang-isip niya iyon na tiningnan."Ayaw mo ba?" tanong niya.Umiling ako. "Hindi ako gutom," sagot ko."Nagsasayang ka ng pagkain. Dapat hindi ka nagluto nang marami," pagbubunganga niya kahit na nakangiti nuyang kinukuha ang plato ko."Hinay-hinay sa wine. You have low alcohol tolerance," paalala ko sa kaniya.Ngumiti lang siya sa akin at binigay ang kaniyang buong atensiyon sa pasta na kinakain."Alam ba ng mapapangasawa mo na ako ang pupuntahan mo rito? Do he even know me? Kung sino ako sa buhay mo?"Matagal siyang napatitig sa akin habang mabagal na ngumunguya. Animo'y nag-iisip."Of course," sagot niya kalaunan."Do I know him?""You do," tumatangong sambit niya."Magpapalit lang muna ako ng damit," paalam ko at iniwan siya roon.How I envy her for being able to moved on and healed her heart that fast while here I am, still stuck on the day wh
"Ibaba mo ako!" reklamo niya nang buhatin ko siya na para bang isang sako ng bigas."Huwag ka nga malikot!" nagsisimula na rin na mainis na sambit ko.Nang mabuksan ko ang sasakyan ko ay saka ko siya pinasok sa loob. Kulang na lang ay patayin na niya ako sa sama ng kaniyang mga mata."Subukan mo lumabas. Hindi na ako natutuwa sa'yo," seryosong sambit ko."Bakit ba kasi pinipilit mo ako na sumama sa'yo? Sinabi na gusto ko na umuwi—""Ako ang maghahatid sa'yo. Mag-uusap muna tayo.""Wala tayong dapat na pag-usapan, Lucas."Umikot ako papunta sa driver seat."Yes, mayroon. Hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit ka pa pumunta rito? Was it too important at lumipad ka pa patungo kahit na puwede mo naman ako tawagan—"Tumawa siya na naging dahilan upang balingan ko siya. "Tawagan para ano? Para hindi ko makita 'yung girlfriend mo?""She's not my girlfriend," pagtatama ko."Naghalikan kayo tapos ngayon hindi mo siya girlfriend? Tangina, ano? Pati girlfriend mo ipagtatabuyan mo?""That was an
I gasped a breath before facing her. Tahimik lang siya sa harapan ko habang nakatingin sa akin. Pinaghalong kaba at takot ang kumain sa sistema ko pero hindi ko iyon ipinahalata."Aurora," banggit ko sa pangalan niya."Lucas," tawag niya sa akin. Kita ang gulat sa kaniyang mga mata na animo'y hindi ako inaasahan na makita sa harapan niya ngayon.Tumagos ang mga mata niya mula sa akin patungo sa likod. Kahit hindi ko tingnan ay alam kong si Justine ang tinitingnan niya."Naiwan mo 'yung girl friend mo," aniya na ngayon ay hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko."What are you doing here?" tanong ko sa kaniya.After four years, here she is... in front of me. I don't know how to act dahil masiyado akong nagulat sa mga pangyayari at sa hindi pa magandang sitwasyon niya ako nakita. If... If I can just hug her tight, I would.Nalipat ang atensiyon ko sa kaniyang labi nang kagatin niya iyon, bagay na ginagawa niya tuwing pinipigilan niya ang sarili niya na may masabi na kung ano. Hinabol
Matagal ko na tinitigan ang mukha niya. I was controlling myself to make a move just not to scare her.Iyak siya nang iyak sa harapan ko and God knows kung gaano ko pinigilan ang sarili ko na hatakin siya at kulungin sa bisig ko. Seeing her crying in front of me makes me want to cry my heart too.As much as I don't want to see her crying in front of me, wala akong magawa. Hindi ko siya masisisi dahil alam kong sobrang bigat din ang dinadala niya sa kaniyang puso.Umalis siya ng Pilipinas nang walang kalinawan sa mga nangyari noon. Nagtanim siya ng galit at hanggang ngayon ay tila hindi naman iyon nawala.I am not asking her to forgive me anytime soon now. I just want to apologize for what I did. Alam ko rin na hindi ganoon madali magpatawad.Wala sa plano ko ang magpaalam sa kaniya. It was never on my list to talk to her before I go pero wala akong pagpipilian dahil sadyang mukhang ito ang nakatadhana na mangyari."Goodbye," I love you.Hindi ko na napigilan pa ang mga luha na lumadas
"Aurora left her kids here. Hindi ko maiwanan," bungad ni Chris nang sagutin niya ang tawag ko."Where did she go?" salubong ang mga kilay na tanong ko.Hindi pa rin siya nadala sa nangyari noon. She still left anywhere our kids."I told you hindi ko maiwanan ang mga bata. I am here in front of Aurora parents house. The kids where playing outside," balita niya."Diyan na ako didiretso," sagot ko at pinatay na ang tawag.Niliko ko ang manibela upang bumalik. Nagpaalam na may pupuntahan si Christian at hindi ko rin naman kayang iwan ang mga anak ko na walang bantay ang mga iyon. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring hindi maganda sa kanila.This is the only way, I can do for them. To secure their safety. Matagal akong nawala sa tabi, though not literally since there are times that I visited in Seattle even they weren't aware."Thanks," pagpapasalamat ko aky Chris nang magpaalam na siyang aalis na."Superman!" sigaw ng isang pamilyar na boses ng bata na naging dahilan n
"What are you doing here?" tanong ni Noah.He is in front of me. If eyes could kill baka kanina pa ako nakahilata at pinaglalamayan.May mga pulis lang sa paligid namin and I know how does it feels like. Ang pinagkaiba lang ay nakulong ako dahil sa kagustuhan ni Aurora na makulong ako at itong nasa harapan ko ay dahil sinubukan na pumatay ng isang tao."Did Aurora visited you?" tanong ko kahit alam ko naman na ang sagot.Nakararating sa akin ang mga nangyayari kay Aurora. Chris was helping me to keep an eye with Aurora. It's not that I want to invade her privacy but I need to. The last time that I decided to stop checking on her, in just a span of fucking second nasa panganib na naman ang buhay niya."Nakalabas na siya ng hospital for your information. It seems your mother didn't tell you nor give any update about Aurora yet," dagdag ko.Napangisi ako nang makita na mukhang naging interesado siya sa pinagsasasabi ko. Awang-awa na ako rito sa kaibigan na ito ni Aurora. Noon pa ay pinap
Naiwan ako na nakaupo rito sa labas ng bahay. Ilang oras na ang nakalilipas at hanggang ngayon ay wala pa rin bumabalik na Lucas at mga anak ko.Ilang beses na akong panay ang silip sa mga sasakyan na dumaraan. Umaasa na isa sa mga sasakyan noon ay sakay sina Luna at Liam.Gusto ko na magpahinga pero hindi ko magawa. Hihintayin ko na makabalik sila rito. Hindi ko kakayanin kung maging ang mga anak ko ay mawawala pa sa akin. Sila na lang ang tanging pamilya na mayroon ako.Lucas cannot just stole my kids away and hide it from me. Ako ang mas may karapatan sa aming dalawa sa mga bata pero ano rin ang magagawa ko kung tuluyan na niyang inilayo sa akin ang mga anak ko.Pinunasan ko ang luha na tumulo mula sa aking mga mata. Napapagod na ako umiyak. Kung alam ko na ganito ang mangyayari ay nanatili na lang kami sa loob ng bahay.Kung alam ko lang na ang pag-iwan ko na iyon sa mga anak ko para lang makausap ang ama nila ay kapalit naman ng pagkawalay ko sa mga anak ko ay hindi ko na sana si
Kulang na lang ay paliparin ko ang sasakyan ko. Ang problema ko pa ay nang dahil na rin sa rush hour ay nahihirapan akong sumingit-singit.Kanina pa ako binubusinahan ng mga sasakyan na ino-overtake-an ko pero mas nanaig sa akin ang kagustuhan na maabutan si Lucas.Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit may kaba akong nararamadaman. Kasasabi ko lang kanina na ilalayo ko ang mga anak ko sa kaniya pero heto ako at halos ibangga na ang sinasakyan makarating lang sa condo building niya.Bakit hindi niya sinabi sa akin na aalis siya? Kung hindi pa sasabihin sa akin ni Noah ay wala akong kaalam-alam.Pagkatapos ng lahat ay aalis siya? Iiwan niya at ibabaon na lang ang lahat? Gusto na niya magbagong buhay at mamuhay nang mas tahimik?Labas sa ilong ang pagbuga ko ng hangin. Napasabunot na lang din ako sa buhok ko habang nakatingin sa sasakyan na nasa harapan ko. Ang ilang segundo na iyon ay parang ilang minuto na."Damn you, Lucas," inis na bulong ko.Panay ang sulyap ko sa cellphone. Hindi ak