chapter 1

Nagising si Carol sa nakakasilaw na sikat ng araw. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, at agad na sinalubong ng matinding kirot sa kanyang ulo. Ang sakit ay parang naglalakbay sa buong katawan niya, lalo na sa kanyang pagkababae.

Nilibot niya ang paningin sa paligid, at napansin na nasa isang hindi pamilyar na kwarto siya. "Nasaan ako?" bulong niya sa kanyang sarili, habang pinagmamasdan ang mga hindi pamilyar na muwebles at mga kagamitan. Ang silid ay maayos at malinis, ngunit hindi niya mawari kung saan siya naroroon.

Bigla siyang nakaramdam ng matinding takot nang makita ang kanyang mga damit na nagkalat sa sahig. Parang isang malaking palaisipan na hindi niya mawari ang sagot. Nagsimula na siyang mag-isip ng iba't ibang posibilidad, ngunit wala siyang makuhang lohikal na paliwanag.

Sa sobrang pagkabalisa, napatingin siya sa kanyang katawan. Doon lalo siyang nagimbal. Halos nanlaki ang kanyang mga mata, at napatingin mismo sa katawan na walang suot na damit. Ang kanyang katawan ay hubad at nakalantad sa ilalim ng kumot. Ang kanyang isip ay nagsimulang maguluhan.

“Ano ba ang nangyari? Paano siya napunta sa ganitong sitwasyon? Sino ang nagdala sa kanya rito? Ang mga tanong na ito ay naglalaro sa kanyang isipan, at lalong nagpaparamdam sa kanya ng takot at kawalan ng kapanatagan.

Sa paglipas ng mga minuto, unti-unting bumalik ang kanyang alaala. Naalala niya ang gabi bago siya magising sa hindi pamilyar na kwarto.Ang pagkatanda niya sinama siya ng kanyang stepsister sa isang bar, dahil gusto siyang makabanding nito. Ayaw sana niya ngunit sadyang makulit si Lovely at nakikiusap na samahan siya hindi naman sanay na pumunta sa mga ganon lugar.

"Carol, huwag kang KJ, uminom ka konti lang naman promise hindi yan nakakalasing," nakangisi wika ni Lovely sa kaniya. Ang mga salita niya ay parang musika sa tenga ng mga kaibigan niya, na nagsabay-sabay pang tumango at nagwika ng, "Oo nga, hindi ‘yan nakakalasing." Ang kanilang mga ngiti ay tila nagsasabi na wala namang masama sa pag-inom, na isang simpleng kasiyahan lamang.

Ngunit para kay Carol, ang pag-inom ay isang malaking isyu. Hindi siya sanay sa ganitong mga sitwasyon, at ang ideya ng pag-inom ay nagdudulot sa kanya ng takot at pag-aalala. Ang kanyang mga magulang ay mahigpit sa kanya, at palagi siyang pinagbabawalan sa pag-inom.

“Hindi talaga ako umiinom," sagot ni Carol, ang boses niya ay halos pabulong na lamang. Ang kanyang mga mata ay nakatingin sa sahig, hindi niya kayang makipag-ugnayan sa mga nakangiting mukha ng mga kaibigan ng kanyang stepsister.

“Sige na, Carol, isa lang naman," pakiusap ni Lovely, ang kamay niya ay nakapatong na sa balikat ni Carol. Ang kanyang mga mata ay naglalabas ng isang uri ng panghihikayat, na parang nagsasabi na wala namang masama sa pag-inom ng isang baso.

"Oo nga, Carol, isa lang naman," pagsang-ayon ng mga kaibigan ni Lovely. Ang kanilang mga ngiti ay nagiging mas malapad, at ang kanilang mga boses ay nagiging mas malakas.

“Sige na, Carol, isa lang," ulit ni Lovely, ang kamay niya ay mas mahigpit na nakakapit sa balikat ni Carol. Ang kanyang mga mata ay naglalabas ng isang uri ng pag-aalala, na parang nagsasabi na hindi siya dapat mag-alala.

Sa huli, nagpasya si Carol na sumuko. Ang presyon ng mga tao sa paligid niya ay masyadong malakas. Ang pagtanggi ay parang isang malaking pag-aaksaya ng oras, at ang pag-inom ng isang baso ay parang isang maliit na bagay lamang.

"Sige na nga," sagot ni Carol, ang boses niya ay halos pabulong na lamang. Ang kanyang mga mata ay nakatingin sa sahig, hindi niya kayang makipag-ugnayan sa mga nakangiting mukha ng mga kaibigan ng kanyang stepsister.

"Yes!" sigaw ni Lovely, at nagpalakpakan ang kanyang mga kaibigan. Ang kanilang mga ngiti ay nagiging mas malapad, at ang kanilang mga boses ay nagiging mas malakas. Parang isang grupo ng mga mangkukulam na nagtagumpay sa kanilang ritwal.

Agad na naghain ng isang baso ng alak si Lovely kay Carol. "Narito, Carol, isang baso lang," sabi niya, ang ngiti niya ay parang isang panlilinlang.

Kahit ayaw niyang uminom napilitan siyang. Tanggapin ang baso, at nagsimula siyang uminom. Ang alak ay mapait at matapang, at hindi niya ito nagustuhan. Ngunit pinilit niyang uminom, dahil ayaw niyang mapahiya sa kanyang stepsister at sa kanyang mga kaibigan.

Habang umiinom si Carol, napansin niyang nagiging masaya ang mga tao sa paligid niya. Ang musika ay nagiging mas malakas, at ang mga tao ay nagsimulang sumayaw. Ang kanyang stepsister ay nagkukuwentuhan sa kanyang mga kaibigan.

Lumipas ang ilang sandali, tila yata umiikot ang lahat sa kanyang paligid. Pakiramdam niya umiinit din ang buong katawan.

Tumayo siya sa pagkakaupo nais niyang pumunta sa banyo para maghilamos, medyo mainit na ang kanyang katawan.

“Saan, ka pupunta? Narinig niyang tanong ni Lovely.

“Sa comfort room,” nahihilong sagot ni Carol.

“Gusto, mo bang samahan kita?” tanong pa nito.

Sunod-sunod siyang umiling. “Hindi na kaya ko pa naman pumunta,” tugon niya kay Lovely.

“Sigurado ka ba?” Naninigurong tanong nito.

“Oo,” tipid niyang sagot.

Narating si Carol sa comfort room,nang maayos kahit naduduling na ang kanyang paningin. Nagawa pa rin niyang pumunta sa banyo.

Halos isuka niya ang lahat ng kinain. Para lang maibsan ang nararamdaman niya. Pagkatapos ng kanyang pagsusuka minabuti niyang maghilamos para guminhawa ang kanyang pakiramdam.

Ngunit ng lumabas siya sa banyo ng bar may tumakip sa kanyang bibig at huli niyang natandaan ay nawalan na siya ng malay tao.

Ang kanyang puso ay nagsimulang mag-karera. Ang takot ay nagsimulang mag-alab sa kanyang dibdib. Ang mga katanungan ay hindi niya masagot.Ang Nawalang Puri at Ang Misteryo ng Gabi

Nagmadali siyang nagbihis ng kanyang mga damit. Ang bawat galaw ay puno ng pagmamadali, parang isang ibon na nagmamadaling umalis sa kanyang pugad. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig, ang kanyang puso ay tumitibok nang mabilis, at ang kanyang isip ay puno ng takot at pagkalito.

Ang lugar na kanyang kinaroroonan, isang hotel, at biglang naging isang kulungan, isang simbolo ng kanyang kawalan ng kalayaan, ng kanyang pagkabigo, ng kanyang nawalang puri. Ang pinakaiingatan niyang kayamanan, ang kanyang pagkababae, ay biglang naglaho, parang bula.

Ang sakit ay hindi lamang pisikal, kundi pati na rin emosyonal. Ang pagkabigo ay parang isang malaking bato na nakapatong sa kanyang dibdib, na nagpapahirap sa kanyang paghinga. Ang kahihiyan ay parang isang apoy na naglalakbay sa kanyang katawan, na nagpapainit sa kanyang mukha at nagpapawis sa kanyang mga palad.

Hindi niya alam kung sino ang gumagalaw sa kanya. Ang alaala ng nakaraang gabi ay parang isang malaking ulap na tumatakip sa kanyang isipan, na nagtatago sa katotohanan. Ang bawat detalye, ang bawat pangyayari, ay nagiging malabo at hindi malinaw.

Ang mga katanungan ay nagsisimulang mag-alab sa kanyang isipan. Sino ang nagdala sa kanya rito? Bakit siya narito? Ano ang nangyari sa kanya? Ang mga tanong na ito ay naglalaro sa kanyang isip, at lalong nagpaparamdam sa kanya ng takot at kawalan ng kapanatagan. Mga tanong na alam naman niyang walang sagot.

"Anak, ano ang nangyari sa iyo?" tanong ng matandang babae. Ang kanyang yaya. Nang bungaran siya nito na tila nawawala sa sarili. Para siyang nakalutang at hindi alam ang gagawin.

Mabilis itong lumapit sa kanya upang alalayan siya. Bakas sa mukha ng kanyang yaya ang matinding pag-alala.

“Ano, bang nangyari sayo? Hija? Bakit hindi ka umuwi kagabi? Hinahanap ka ng ‘iyong Ama.” Sunod-sunod na tanong ng matanda sa kanya.

“Manang, hindi ko alam anong nangyari sa akin!” Umiiyak niyang sagot.

Hindi na nagdalawang-isip si Carol, at nagsimulang mag kwento sa kanyang Yaya. Ang kanyang mga salita ay naglalabas ng sakit, ng takot, ng pagkalito.

Ang kanyang yaya nakinig nang tahimik, ang kanyang mga mata ay nakatingin kay Carol, na parang nagsasabi na naiintindihan niya ang kanyang sakit.

Nang matapos si Carol sa kanyang kwento, ang matandang babae, si Yaya Meding, ay nagsalita. "Anak, patatagin mo ang loob mo?” Ang kanyang boses ay puno ng pakikiramay, at ang kanyang mga mata ay naglalabas ng isang uri ng pag-aalala. Simula ng mamatay ang ina ni Carol, si Yaya Meding ang naging pangalawa niyang ina, ang kanyang tagapag-alaga, ang kanyang tagapayo.

"Manang, sigurado magagalit si Daddy sa akin at baka itakwil niya ako!" Umiiyak na turan ni Carol. Ang kanyang mga salita ay naglalabas ng takot, ng pangamba, ng kawalan ng pag-asa. Ang kanyang ama, ang kanyang tanging natitirang pamilya, ang kanyang pinagkukunan ng pag-ibig at suporta, ay tila malayo na sa kanya.

"Malaking kahihiyan ang ginawa ko, paano may makaalam nito,” saad pa ni Carol. Ang kanyang mga salita ay naglalabas ng kahihiyan, ng pagsisisi, ng pagnanais na mawala na lamang sa mundo. Ang kanyang puri, ang kanyang pinakaiingatan na kayamanan, ay tila nawala na, at ang takot na mawalan ng pagmamahal ng kanyang ama ay tila mas malakas kaysa sa kanyang sakit.

Si Yaya Meding ay nakinig nang tahimik, ang kanyang mga kamay ay nakapatong sa kamay ni Carol, na parang nagsasabi na hindi siya nag-iisa. "Anak, huwag kang mag-alala," sabi niya. "Hindi ka nag-iisa. Nandito ako para sa iyo."

"Pero Manang, paano ko haharapin si Daddy?" tanong ni Carol. "Sigurado akong magagalit siya sa akin."

"Anak, hindi lahat ng tao ay pareho," sagot ni Yaya Meding. "Ang iyong ama ay isang mabuting tao. Mahal ka niya. Alam kong hindi niya hahayaang mawala ka."

"Pero Manang, ang nangyari sa akin ay isang malaking kahihiyan," sagot ni Carol. "Paano ko ito maitatago?"

"Anak, hindi mo kailangang itago ang katotohanan," sagot ni Yaya Meding. "Ang katotohanan ay ang katotohanan. At ang katotohanan ay hindi nagbabago."

"Pero Manang, paano kung itakwil ako ni Daddy?" tanong ni Carol. "Paano kung hindi na niya ako mahalin?"

"Anak, mahal ka ng iyong ama," sagot ni Yaya Meding. "Hindi niya hahayaang mawala ka. At kung sakaling magalit man siya, alam kong mapapatawad ka niya sa huli."

"Pero Manang, paano kung hindi?" tanong ni Carol. "Paano kung hindi niya ako mapapatawad?"

"Anak, huwag kang mag-alala," sagot ni Yaya Meding. "Nandito ako para sa iyo. At nandito rin ang Diyos para sa iyo. Hindi ka nag-iisa."

Ang mga salita ni Yaya Meding ay parang isang liwanag sa madilim na kagubatan. Ang kanyang pag-asa ay nagsimulang bumalik, ang kanyang puso ay nagsimulang gumaling.

"Salamat po, Manang," sabi ni Carol. "Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala kayo."

"Anak, nandito ako para sa iyo," sagot ni Yaya Meding. "At nandito rin ang Diyos para sa iyo. Hindi ka nag-iisa."

“Kahit kailan, wala na akong tiwala diyan sa Stepsisters mo?” naiinis na wika ni Manang Meding.

“Noon, pa naman may duda na ako sa mag-inang ‘yun,” sambit pa ni Manang.

Sa gitna ng kanilang pag-uusap, biglang bumukas ang pinto at pumasok ang ama ni Carol. Nakakunot ang noo nito at halatang Galit at dumadagundong ng malakas ang boses nito ng tawagin ang pangalan ng anak "Carol!” Malakas na pagtawag ni Don, Manuel sa kanyang Anak.