chapter 2

Carol, Nasaan ka?!” malakas na sigaw ni Don Manuel.

Agad na tumayo si Carol sa pagkakaupo niya sa sofa at lumapit sa kanyang ama. "Daddy–” hindi na nagawa pang tapusin ni Carol ang sasabihin ng malakas na siyang sampalin ng ama sa kanyang pisngi. Sa sobrang lakas parang namamanhid ang buong mukha niya at napaupo siya sa sahig ng kanilang mansyon.

“Don, Manuel,” sambit ng Yaya Meding niya at mabilis siyang dinaluhan nito para alalayan tumayo.

"Daddy!" Tanging nasabi ni Carol habang may luha sa kanyang mga mata. Ang kanyang boses ay nanginginig, ang kanyang puso ay tumitibok ng mabilis, at ang kanyang katawan ay nanginginig sa takot. Ang kanyang ama, ang kanyang tanging natitirang pamilya, tila nandidiri sa kanya ang galit na galit itong tumingin sa kanya.

"Huwag na huwag mo akong tawagin na Daddy! Simula ngayon wala na akong anak na tulad mong isang p****k," galit na wika ng ama niya, sabay bato ng telephone rito.

“Daddy!” Nalilito si Carol habang nakatingin sa mga mata ng ama niya.

“Wala akong, anak na isang katulad mong malandi at makati! Ang kanyang mga salita ay parang mga kutsilyo na tumutusok sa puso ni Carol, na nagpapahirap sa kanyang paghinga. Ang kanyang mundo, ang kanyang paniniwala, ang kanyang pag-asa, ay tila gumuho sa isang iglap.

"Talagang video mo pa ang kalandian mo, Carol!" Hindi mo na ako binigyan ng kahihiyan pati pangalan ko isasama mo sa kababuyan mo!” Ang galit sa boses ng kanyang ama ay parang apoy na naglalakbay sa kanyang katawan, na nagpapainit sa kanyang mukha at nagpapawis sa kanyang mga palad. Ang kanyang ama, ang taong dapat sana ang kanyang tagapag-alaga, ang kanyang tagapag-tanggol, ay tila naging iba na sa kanya.

Ang mga salita ng kanyang ama ay parang mga lason na tumutusok sa kanyang kaluluwa, na nagpapahirap sa kanyang pag-iisip. Ang kanyang puri, ang kanyang pinakaiingatan na kayamanan, ay tila nawala na, at ang takot na mawalan ng pagmamahal ng kanyang ama ay tila mas malakas kaysa sa kanyang sakit.

Ang kanyang isip ay nagsimulang mag-isip ng iba't ibang posibilidad, ngunit wala siyang nakuhang sagot para ipaliwanag sa kanyang ama. Paano may video lalo na ang kaganapan kung paano ako umiinom ng alak at hindi naman ako nakipag sayaw sa mga lalaki. At lalo nakipaghalikan kung kanino. Lalo pang magimbal ang pagkatao ni Carol sa kanyang ama? Nang napanood niya ang nilalaman ng video may isang babae nakipagtalik sa tatlong lalaki hindi maaninag ang mukha malabo ngunit kita ang balat sa likuran nito ang balat na korteng puso na kulay pula at ‘yun ang balat sa kanyang likuran.

"No….hindi ako ang nasa video ito!" Sambit ni Carol sa kanyang isipan. Halos manginig ang buong katawan niya sa mga nangyayari ngayon. Ang video, na tila isang bangungot, ay naglalaro nang paulit-ulit sa kanyang isipan. Ang bawat frame ay nagpapaalala sa kanya ng kanyang kahihiyan, ng kanyang takot, ng kanyang kawalan ng kapanatagan.

Paano niya magpapaliwanag sa ama na hindi siya ang nasa video kung mismo sarili niya alam na nawala ang iniingatan niyang puri.

Hindi niya alam kung saan magsisimula. Ang video ay tila isang bomba na handa nang sumabog sa kanyang buhay. Ang bawat segundo ay nagiging isang pagsubok sa kanyang katatagan. Ang kanyang mga kaibigan, ang kanyang pamilya, ang kanyang mga kasamahan sa trabaho - lahat sila ay nasa panganib na makita ang video, na makita ang kanyang kahinaan.

Nagsimula siyang makaramdam ng pag-iisa. Ang kanyang Ama, ay tila nagiging malayo, na para bang hindi siya anak nito. Akmang lalapitan niya ito ng muli naman siyang sampalin.

“Lumayas, ka sa pamamahay ko ayaw kong makita ang pagmumukha mo,” galit na wika ng ama niya.

“Simula ngayon ituturing nakitang isang patay, wala na akong anak at ang kikilalanin ko na lamang ay si Lovely.” Wika pa ni Don Manuel.

“Daddy, hindi po ako ‘yan!” Pagpapaliwanag ni Carol kay Don Manuel.

"Please, Dad pakinggan ninyo ang paliwanag ko. Kasama ko si Ate Lovely kagabi sa isang bar," sabi pa niya at tumingin kay Lovely para sabihin na ipaliwanag sa kanya ama ang lahat-lahat nangyari ng gabing ‘yun. Ang kanyang mga salita ay naglalabas ng pagmamakaawa, ng pag-asa, ng pagnanais na maunawaan. Ang kanyang ama, ang taong dapat sana ang kanyang tagapag-alaga, ang kanyang tagapag-tanggol, ay tila naging kanyang hukom, ang kanyang kaaway.

Ang kanyang puso ay tumitibok nang mabilis, ang kanyang mga kamay ay nanginginig, at ang kanyang mga mata ay puno ng luha. Ang kanyang mundo, ang kanyang paniniwala, ang kanyang pag-asa, ay tila gumuho sa isang iglap. Ang kanyang ama, ang taong dapat sana ang kanyang tagapag-alaga, ang kanyang tagapag-tanggol, ay tila naging kanyang kaaway, ang kanyang hukom.

Ang galit sa mukha ng kanyang ama ay tila isang pader na humaharang sa kanyang daan patungo sa katotohanan. Ang kanyang mga salita ay parang mga kutsilyo na tumutusok sa kanyang puso, na nagpapahirap sa kanyang paghinga. Ang kanyang ama, ang taong dapat sana ang kanyang tagapag-alaga, ang kanyang tagapag-tanggol, ay tila naging kanyang kaaway, ang kanyang hukom.

"Bakit kailangang mo pang ipaliwanag?" tanong ng kanyang ama, ang kanyang boses ay puno ng galit. "Hindi ba't malinaw naman ang nakita ko sa video?"

“Na ikaw, ang nasa video at kitang-kita naman ang balat mo sa likuran?”

“Hindi pa ba sapat ang mga pulang marka sa leeg, mo? Natanda na totoo ang nasa video na m

"Daddy, hindi po totoo ang nakita ninyo," sagot ni Carol, ang kanyang mga mata ay puno ng luha. "Hindi ko po alam kung paano nangyari ang lahat. Nawala po ang aking mga alaala."

"Hindi ako tanga, Carol," sagot ng kanyang ama, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa kanya. "Alam ko ang totoo. At hindi mo na kailangang ipaliwanag pa."

"Daddy, pakinggan ninyo po ako," sabi ni Carol, ang kanyang boses ay nanginginig. "Kasama ko po si Ate Lovely kagabi. Hindi po ako nag-iisa."

"Hindi ko na kailangan pang pakinggan ang paliwanag mo," sagot ng kanyang ama, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa kanya. "Alam ko ang totoo. At hindi na kailangan pang ipaliwanag pa." Sabi pa nito.

“Iniwan mo sa bar si Lovely, para sumama sa mga lalaking ‘yan tama ba ako?” Galit na galit na wika ng ama niya. “Kaya ano pa ba ang paliwanag ang gusto mong marinig ko.”

“Lumayas ka na sa pamamahay ko, at wala nang kasal na magaganap sa inyo ni Paco.” Sabi pa ni ama niya.

“Si Lovely ang ipapakasal ko kay Paco, dahil hindi kana pwede sa kanya,” matigas na wika ng ama niya. Ang mga salita ng kanyang ama ay parang isang bomba na sumabog sa kanyang pagkatao. Ang kanyang mundo, ang mundo na kanyang pinapangarap, ay nagsimulang gumuho sa harap ng kanyang mga mata.

Halos gumuho ang mundo niya makita niya sa intrada ng mansyon nila ang lalaking pinakamamahal ang kanyang fiance na si Paco. Madilim at walang buhay itong nakatingin sa kanya. Ang kanyang mga mata, na dating nagniningning sa pag-ibig, ay ngayon ay puno ng sakit at pagkalito. Ang kanyang puso, na dati ay tumitibok ng kagalakan, ay ngayon ay tila naghiwa-hiwalay sa bawat salitang lumalabas sa bibig ng kanyang ama.

“Dad, bakit pati si Paco?” tuluyan na siyang umiyak at halos nagmamakaawa sa kanyang ama.

“Mabilis na pumunta si Carol sa kanyang Fiance para hawakan ito ngunit umiwas lang sa kanya ang lalaki.

“Huwag mo akong hawakan, ng marumi mong kamay!” Baka mahawaan pa ako ng kakatihan mo?” malamig na wika ni Paco sa kanya. Ang mga salitang ito, na tila mga patak ng lason, ay nagbigay ng matinding sakit kay Carol. Ang mundo niya, ang mundo na kanyang kilala, ay nagsimulang gumuho sa harap ng kanyang mga mata.

“Paco,” sambit niya. Ang kanyang boses ay nanginginig sa takot at sakit. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha, ngunit hindi niya ito mailabas. Ang kanyang minamahal, ang lalaking kanyang pinagkakatiwalaan, ang taong nagbigay sa kanya ng pag-asa at kagalakan, ay tumalikod sa kanya. Ang kanyang puso ay tila naghiwa-hiwalay sa bawat salitang lumalabas sa bibig ni Paco.

Napatingin siya kay Paco na dati puno ng pagmamahal at pagaaruga ang mga mata nito sa kanya. Ngunit ngayon puno ng pagkasuklam at pagkamukhi ang mga mata ngayon ni Paco. Ang kanyang mga mata, na dating nagniningning sa pag-ibig, ay ngayon ay puno ng sakit at pagkalito. Ang kanyang puso, na dati ay tumitibok ng kagalakan, ay ngayon ay tila naghiwa-hiwalay sa bawat salitang lumalabas sa bibig ni Paco.

Ang kanilang pag-iibigan, na pinaglaban nila ng buong puso, ay tila isang panaginip na biglang naglaho. Ang kanilang mga pangarap na magkasama, ang kanilang mga plano para sa hinaharap, ay tila naglaho sa hangin. Ang kanilang pag-ibig, na nagbigay sa kanila ng lakas at inspirasyon, ay tila isang ilusyon na hindi na kailanman magiging totoo.