chapter 3

Habang inaayos niya ang mga gamit niya at isa-isa inilalagay sa kanyang bag, bigla bumukas ang pintuan ng kanyang silid at pumasok ang Stepsister niyang si Lovely.

“Ang bagal, mo naman mag-impake?” mataray nitong saad habang nakataas ang kilay nito at nakapamewang sa kanya.

"Ang bagal mo naman mag-impake kahit gaano ka pa magbagal hindi na magbabago ang sinabi ni Daddy manuel na lumayas ka sa mansyon ito?" ulit ni Lovely, ang boses niya ay puno ng pang-iinsulto. "Para kang tutong, ang bagal-bagal. Hindi ka ba makaalis agad? Para makapag-enjoy na ako sa bahay na ito."

Napakagat ng labi si Carol. Alam niyang hindi niya dapat patulan ang kanyang step sister, pero hindi niya mapigilan ang pag-init ng kanyang dugo. "Wala kang pakialam," malamig niyang sagot. "Hindi naman ikaw ang aalis." matapang niyang tugon.

"Aba't," nagngingitngit si Lovely.

“Tama lang ang ginawa, ko masyado ka kasing pabida lahat ng tao, akala mo gusto ka.” Galit na wika ji Lovely.

Napahinto sa paglalagay ng damit si Carol at napatingin kay Lovely. “Sabi na nga ba ikaw ang may pakana ng lahat ng ito? Tama nga si Yaya hindi dapat ako nagtiwala sa isang tulad mo? Pareho kayo ng ina mo demonyo!” galit na wika ni Carol kay Lovely.

“Yes, demonyo nga kami kaya nga pwede ko nangpalitan si satanas sa impreyno,” matinis nitong halakhak.

“Ngayon ano na ang maipagmamalaki mo? Hindi ka na pinakikinggan pa ni Daddy at lalong hindi kana mahal ni Paco. Dahil kaming dalawa na ang magpapakasal!” sambit pa nito.

Napapikit si Carol. Alam niyang hindi dapat niya patulan ang mga pang-iinsulto ni Lovely, pero hindi niya mapigilan ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Ang mga salita ni Lovely ay nagpaalala sa kanya ng lahat ng kanyang mga takot at kawalan ng katiyakan. Ang mga salita ni Lovely ay nagpaalala sa kanya ng lahat ng kanyang mga pagkabigo.

"Huwag kang mag-alala," sabi niya, ang boses niya ay nanginginig. "Hindi ka kailanman magiging anak ni Daddy. At kahit asawa ka ni Paco alam kong hindi ka magiging masaya.” madiin na wika ni Carol.

"Aba't," nagngingitngit si Lovely. "Hintayin mo lang. Makikita mo kung sino ang magiging masaya sa huli."

Lumabas si Lovely sa kanyang silid, ang mga hakbang niya ay puno ng galit at pagmamataas. Napabuntong-hininga si Carol. Alam niyang hindi pa tapos ang laban. Alam niyang kailangan niyang patuloy na lumaban para sa kanyang karapatan, para sa kanyang dignidad, para sa kanyang buhay.

Naisip niya na ang pag-alis niya ay hindi isang pagtakas, kundi isang pagkakataon para sa kanya na magsimula ng bago. Isang pagkakataon para sa kanya na mahanap ang kanyang sariling. Isang pagkakataon para sa kanya na patunayan sa lahat na siya ay isang malakas na babae, isang babaeng hindi matitinag ng mga kasinungalingan at pagmamanipula at alam niya sa kanyang sarili na hindi siya ang nasa video. Ramdam niya kahit nawala ang pagkababae niya alam niyang isang tao lang ang gumalaw sa kanya.”

Ngunit malaking palaisipan s akanya kung sino. Ang taong ‘yun.

Alam niyang hindi madali ang kanyang paglalakbay, pero alam niyang kaya niyang harapin ang lahat ng ito. Dahil alam niyang siya ay isang malakas na babae, isang babaeng hindi matitinag ng mga kasinungalingan at pagmamanipula. Dahil alam niyang siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling kaligayahan. Dahil alam niyang siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling buhay.

Tumayo siya at naglakad patungo sa pintuan. Tiningnan niya ang kanyang repleksyon sa salamin. Nakita niya ang kanyang mga mata, na puno ng determinasyon. Nakita niya ang kanyang ngiti, na puno ng pag-asa.

Alam niyang ang kanyang paglalakbay ay hindi pa tapos. Alam niyang marami pang hamon ang kanyang haharapin. Ngunit alam niyang kaya niyang harapin ang lahat ng ito. Dahil alam niyang siya ay isang malakas na babae, isang babaeng hindi matitinag ng mga kasinungalingan at pagmamanipula. Dahil alam niyang siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling kaligayahan. Dahil alam niyang siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling buhay.

Lumabas siya sa kanyang silid, at nagsimula siyang maglakad patungo sa kanyang bagong buhay. Bago tuluyang umalis ay nilingon muna niya ang mansyon ng kanilang pamilya.

Makalipas ng Putong taon muli tumapak sa ang mga paa ni Carol sa NAIA airline. Ang pamilyar na amoy ng eroplano, ang ingay ng mga pasahero, ang pag-iilaw ng cabin - lahat ng ito ay nagbalik sa kanya ng mga alaala ng kanyang nakaraan, ng kanyang pagtakas, ng kanyang panibagong simula.

Kung siya ang tatanungin hindi na sana siya babalik pa ng bansa. Naging tahimik na ang buhay niya sa ibang bansa. At ayaw na niyang balikan pa ang nakaraan dahil masaya na siya sa kung ano man ang buhay niya ngayon.

Ngunit siya ang pinadala ng company para maging isang exclusive assistant ng isang billionaire. Dahil nag resign daw ang dating Assistant nito.

Humugot muna ng malalim na hininga di Carol at ngumiti ng balingan niya ang mga anak na magkahawak kamay na naglalakad. Ang kanyang mga anak, ang kanyang mga pangarap, ang kanyang mga dahilan para mabuhay. Ang mga bata, na kanyang naging inspirasyon para magsikap, para magtagumpay, para magkaroon ng mas magandang buhay.

Ang maliit na batang lalaki ay nakasuot ng isang maliit na t-shirt na tsek, na may isang pares ng gray na maong. May isang pares ng malalaking mata na kasing kinang ng isang hiyas sa ilalim ng kanyang maayos at itim na bangs. Higit pa rito, sa ilalim ng kanyang maliit, katangi-tanging ilong ay manipis, mapupulang labi, na mamasa-masa at makapigil-hiningang maganda.

Sa tabi niya, may isang batang babae na kasing-edad nito, napakaganda bilang isang manika. Siya ay may itim na buhok na hanggang baywang at makapal na bangs na tumatakip sa kanyang puting niyebe na noo, at nakasuot siya ng makintab na gemstone na hairpin. Ang kanyang mala-kristal na mga mata ay katulad ng mga bituin sa gabi, kumikinang at puno ng misteryo.

Ang mga bata ay ang kanyang buong mundo. Ang mga bata ang nagbigay sa kanya ng lakas na magpatuloy, ng inspirasyon na magsikap, ng dahilan para mabuhay. Ang mga bata ang nagpaalala sa kanya na ang buhay ay isang regalo, at na hindi niya dapat sayangin ang kanyang oras sa pagdadalamhati sa nakaraan.

Ngunit ang pagbabalik sa Pilipinas ay nagbalik sa kanya ng mga alaala ng kanyang nakaraan, ng kanyang mga pagkabigo, ng kanyang mga takot. Ang pagbabalik sa Pilipinas ay nagbalik sa kanya ng mga alaala ng kanyang pamilya, ng kanyang mga kaibigan, ng kanyang mga kaaway.

Ang pagbabalik sa Pilipinas ay nagbalik sa kanya ng mga alaala ng kanyang pag-ibig kay Paco, ng kanyang pag-asa na magkaroon ng masayang buhay. Ngunit ang pagbabalik sa Pilipinas ay nagpaalala din sa kanya ng katotohanan na ang kanyang pag-ibig ay hindi na kailanman magiging totoo.

Alam niya na ang kanyang paglalakbay ay hindi pa tapos. Alam niya na marami pang hamon ang kanyang haharapin. Ngunit alam niya na kaya niyang harapin ang lahat ng ito. Dahil alam niya na siya ay isang malakas na babae, isang babaeng hindi matitinag ng mga kasinungalingan at pagmamanipula. Dahil alam niya na siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling kaligayahan. Dahil alam niya na siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling buhay.

Ang kanyang pagbabalik sa Pilipinas ay isang bagong simula. Isang pagkakataon para sa kanya na harapin ang kanyang nakaraan, na patawarin ang kanyang sarili, at na magsimula ng bago. Isang pagkakataon para sa kanya na ipakita sa mundo na siya ay isang malakas na babae, isang babaeng hindi matitinag ng mga kasinungalingan at pagmamanipula. Isang pagkakataon para sa kanya na ipakita sa mundo na siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling kaligayahan. Isang pagkakataon para sa kanya na ipakita sa mundo na siya ay isang babaeng may karapatan sa kanyang sariling buhay.

Habang nakatingin siya sa kanyang mga anak, napakasaya niya sa kanilang mga ngiti. Ang kanilang mga ngiti ay nagpaalala sa kanya na ang buhay ay isang regalo, at na hindi niya dapat sayangin ang kanyang oras sa pagdadalamhati sa nakaraan. Ang kanilang mga ngiti ay nagpaalala sa kanya na siya ay isang ina, at na ang kanyang mga anak ang kanyang pinakamahalagang kayamanan.

Nang makarating sila sa immigration, nakita niya ang isang lalaki na nakatitig sa kanya. Ang lalaki ay matangkad, may maitim na buhok, at may mga mata na kasing-itim ng gabi. Bigla siyang nakaramdam ng kaba dahil sa paraan ng pagtitig nito.

Mabilis niyang hinawakan ang mga kamay ng kanyang anak na kambal. Hindi niya alam kung bakit nakaramdam siya ng takot at kaba. Parang pamilyar kay Carol ang titig nito para nakita na niya ang mga mata na ganun kung tumingin ngunit hindi lamang niya maalala kung saan at kailan niya nakita ang mga mata nitong kulay gray.

Nakapagbook na siya ng Grab papunta sa condo kung saan sila titira ng kanyang mga anak. Ang kanyang mga anak, ang kanyang mga pangarap, ang kanyang mga dahilan para mabuhay. Ang mga bata, na kanyang naging inspirasyon para magsikap, para magtagumpay, para magkaroon ng mas magandang buhay.

“Mommy, Dito na po tayo titira?” Tanong ni Cooper ang anak niyang Lalaki. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagtataka at kaba. Ang kanyang maliit na kamay ay mahigpit na nakahawak sa kamay ni Carol.

“Yes, Anak dahil nandito na ang magiging trabaho ni Mommy,” nakangiti sagot ni Carol sa anak niya. Ang kanyang ngiti ay isang pagtatangka na itago ang kanyang mga takot at kawalan ng katiyakan. Ang kanyang puso ay nanginginig sa kaba.

“Mommy, paano po si Ninang Ganda?” nakanguso tanong ni Celine ang anak niyang Babae. Ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot at pagkalito. Ang kanyang maliit na kamay ay mahigpit na nakahawak sa kamay ni Carol.

Ang tinutukoy ni Celine na ninang si Meredith ito ang naging kaibigan niya sa loob ng pitong taon, ito ang naging kasama niya noon pa. Si Meredith ang naging kanyang sandalan, ang kanyang tagapagtaguyod, ang kanyang pamilya..

“Si Ninang Ganda ay nasa Amerika pa rin, Anak,” sagot ni Carol. Ang kanyang boses ay nanginginig sa kaba. Ang kanyang puso ay nanginginig sa sakit.

“Pero, Mommy, gusto ko po siyang makasama,” sabi ni Celine, ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot. Ang kanyang maliit na kamay ay mahigpit na nakahawak sa kamay ni Carol.

“Alam ko, Anak,” sabi ni Carol. “Pero kailangan muna nating magsimula ng bago dito sa Pilipinas. Kailangan muna nating mag-ayos ang lilipat natin huwag kang mag-alala anak susunod naman ang ninang ganda ninyo dito kapag natapos na niya ang lahat ng kailangan niya doon,” nakangiti paliwanag niya sa kanyang mga anak.