Chapter 2

Pia (POV)

Tumunog ang alarm clock, na humihila sa akin mula sa mahimbing na pagkakatulog. I groaned, lumapit ako para patayin ito. Ang liwanag ng umaga ay nasala sa maninipis na mga kurtina, na nagbigay ng malambot na liwanag sa silid. Ito ay hindi gaanong -isang maliit na studio apartment na puno ng mga hindi tugmang kasangkapan at mga personal touch, ngunit ito ay tahanan.

Ibinagsak ko ang aking mga paa sa gilid ng kama at tumayo, iniunat ang aking mga braso. Sumakit ang mga kalamnan ko dahil sa double shift sa bar kagabi, ngunit walang oras para isipin iyon. Dumiretso ako sa kitchenette at sinimulan ang coffee maker. Napuno ng masaganang aroma ng brewing coffee ang maliit na espasyo, na nag-aalok ng sandali ng kaginhawahan.

Sinulyapan ko ang tambak ng mga perang papel sa counter, naramdaman ko ang isang pamilyar na buhol ng pagkabalisa na sumikip sa aking tiyan. Sa pagitan ng mga bayarin sa ospital ni Nanay at sa mga bayarin sa paaralan ni Jake, ito ay isang patuloy na labanan upang makasabay. Ngunit nais kong bigyan si Nanay ng pinakamahusay na pangangalaga na posible. Palagi siyang nandyan para sa amin, at ngayon naman ay nandiyan ako para sa kanya.

"Good morning, Pia," tawag ng boses ni Jake mula sa kwarto, na humihila sa akin mula sa aking pag-iisip.

"Morning, Jake," sagot ko sabay tungo sa maliit na mesa kung saan naghihintay ang almusal. Naglagay ako ng isang plato ng scrambled egg at toast sa harap niya.

Nagshuffle si Jake sa kusina, ang magulo niyang brown na buhok ay nakadikit sa lahat ng direksyon. Sa labing pito, siya ay matangkad at payat, na may mukha na puno ng enerhiya ng kabataan at pagkamausisa. Siya ay may magandang kinabukasan, at gusto kong tiyakin na mayroon siyang lahat ng pagkakataon upang magtagumpay.

"Salamat sa almusal," sabi niya at hinukay ang pagkain. "Hindi pa rin ako sanay na gumising ng ganito kaaga."

"Hindi lang ikaw," I chuckled. "Ngunit mayroon tayong isang abalang araw sa hinaharap."

Ngumisi si Jake, kumikinang ang asul niyang mga mata sa kalokohan. "Alam mo ba na ngayon ay National Pancake Day? We should totally make some."

"Gusto ko, pero ubos na ang harina natin," sabi ko, ginulo ang kanyang buhok nang mapaglaro. "At sa palagay ko ay hindi na kakayanin ng kusina natin ang panibagong sakuna ng pancake."

Natawa si Jake na umiling. "Come on, Pia. It'll be fun. Promise hindi na ako gagawa ng gulo this time"

"We'll see about that," panunukso ko, kahit na ang pag-iisip ng isang magulo na kusina ay tila hindi masyadong nakakaakit. ☐

Pagkatapos ng almusal, umalis na kami sa apartment at tumungo sa hintuan ng bus. Kakagising pa lang ng lungsod, at ang malutong na hangin sa umaga ay isang malugod na pagbabago mula sa masikip na apartment. Sabay kaming naghintay, nagkukwentuhan tungkol sa mga school projects ni Jake at sa nalalapit na science fair

Pagdating ng bus, sumakay na kami, naghanap ng upuan malapit sa likod. Pinagmasdan ko si Jake habang nakadungaw sa bintana, malamang na tumatakbo ang isip niya sa pag-iisip tungkol sa paaralan at sa kanyang kinabukasan. Nakaramdam ako ng matinding pagmamalaki at pag-aalala. Napakabuting bata niya, at gusto kong tiyakin na mayroon siyang pinakamagandang pagkakataon na magtagumpay.

"Hey, Pia," sabi ni Jake na binasag ang katahimikan. "Naalala mo ba nung naglalaro tayo ng taguan sa park?"

"Of course," nakangiting sabi ko. "Lagi kang magaling magtago. Hindi kita mahanap."

"Iyon ay dahil mayroon akong pinakamahusay na mga lugar ng pagtatago," sabi ni Jake, na binubuga ang kanyang dibdib. "Nagawa ko pang magtago sa'yo noong ikaw ang naghahanap."

"Oo, at pinaghanap mo ako ng ilang oras," natatawa kong sabi. "Pero sulit na makita kang masaya."

Habang papalapit ang bus sa school ni Jake, mabilis ko siyang niyakap. "Have a good day, Jake. Mag-aral kang mabuti."

"You too, Pia. Thanks for the ride," kumakaway na sabi niya habang papunta sa building.

Pinagmamasdan ko siyang umalis, may halong pagmamalaki at pag-aalala. Siya ang aking bato, at gusto kong tiyakin na nasa kanya ang lahat ng kailangan niya upang umunlad. Ngunit ito ay isang patuloy na pakikibaka upang balansehin ang lahat-trabaho, mga bayarin, at pag-aalaga kay Nanay.

Ang ospital ay kasing mahal ng ito ay malinis. Dumating ako at tinungo ang lobby, naramdaman ko ang pamilyar na sikip sa aking dibdib. Lumapit ako sa reception desk para tingnan ang status ni Nanay at siguraduhing maayos na ang lahat.

Ang sterile scent ng antiseptic ay dumikit sa aking damit pagpasok ko sa kwarto ng ospital. Ang sinag ng araw sa umaga ay nasala sa mga blinds, na nagbigay ng maputlang liwanag sa mukha ng aking ina.

Nakahiga siya sa kama, tumataas-baba ang kanyang dibdib sa bawat mababaw na paghinga. Kahit na maliwanag ang silid, mabigat ang pakiramdam sa bigat ng hindi masabi na takot at pagkabalisa.

Hinila ko ang upuan palapit sa bedside niya. Malayo at malamig ang pakiramdam ng mamahaling palamuti ng ospital kumpara sa init ng aming simpleng studio apartment. Nagsumikap ako para maibigay kay Nanay ang pinakamahusay na pangangalaga, ngunit nakakapagod ito sa emosyonal at pinansyal.

"Morning, Mom," mahinang sabi ko sabay hawak sa kamay niya. Pakiramdam niya ay manipis at marupok ang kanyang balat, isang malaking kaibahan sa dati niyang malakas na babae.

"Magandang umaga, mahal," sagot niya, pabulong ang boses. Bumukas ang mga mata niya, bumungad sa akin ang pagod na ngiti. "Kamusta ang night shift mo?"

"It was busy but manageable," sabi ko, sinusubukan kong panatilihing upbeat ang tono ko. "You know how it is. Ano ang pakiramdam mo ngayon?"

"Mas mabuti, sa tingin ko," sabi niya, kahit na ang kanyang mukha ay ipinagkanulo ang kanyang pagkahapo. "Sinasabi ng mga doktor na bumubuti ako, ngunit hindi ko alam kung naniniwala ako sa kanila."

"Well, naniniwala ako sa kanila," tiniyak ko sa kanya, binigyan siya ng mahinang pagpisil sa kamay. "Palaban ka, Nay. Noon pa man."

She chuckled softly, nanlilisik ang mga mata sa mga sulok. "Yun ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko. How's Jake? Is he doing well at school?"

"Ang galing niya," nakangiting sabi ko. "Siya ay nagsusumikap sa kanyang proyekto sa agham. Tuwang-tuwa siya sa science fair sa susunod na linggo."

"I'm proud of him," she said, her eyes brightening with a hint of pride. "You're doing a wonderful job, Pia. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala ka."

"Team tayo, remember?" | sabi, nakangiti sa pamamagitan ng bukol sa aking lalamunan. "Nakuha na natin ang isa't isa."

Ginugol namin ang susunod na oras sa pag-uusap tungkol sa mga pang-araw-araw na bagay. In-update ko siya sa mga pinakabagong pangyayari sa bar, nagbahagi ng mga nakakatawang kwento mula sa trabaho, at nag-usap tungkol sa mga kamakailang pakikipagsapalaran ni Jake. Isang maliit na aliw na makita ang kanyang ngiti, kahit na saglit lang.

Nang malapit na akong umalis, bumukas ang pinto, at pumasok si Dr. Miller. Siya ay isang matangkad na lalaki sa kanyang huling mga kwarenta, na may mabait na mga mata sa likod ng kanyang salamin at isang kalmadong kilos na palaging nagpapagaan sa akin.

"Good morning, Ms. Baringthon," aniya, tumango sa akin bago ibinaling ang atensyon kay Nanay. "Kumusta ang pakiramdam natin ngayon?"

"Mas mabuti, sa tingin ko," sagot ni Nanay, mahina ang boses.

"Iyan ay magandang pakinggan," sabi ni Dr. Miller, tinitingnan ang kanyang mga vitals at gumagawa ng mga tala sa kanyang clipboard. "Nakikita namin ang ilang mga pagpapabuti, ngunit kailangan naming patuloy na subaybayan ang kanyang malapit. Umaasa ako na sa patuloy na pangangalaga, makikita namin ang higit pang pag-unlad."

"I'm glad to hear that," sabi ko, sinusubukan kong pigilan ang pag-aalala. "Mayroon bang tiyak na kailangan nating gawin o abangan?"

"Just keep her comfortable and make sure she gets much rest," sabi niya na may nakakapanatag na ngiti. "Kung may napansin kang anumang pagbabago o kung nahihirapan siyang huminga, ipaalam kaagad sa amin."

"I will," saad ko. "Salamat Dr. Miller."

Tumango siya at binigyan ng panatag ang kamay ni Nanay bago lumabas ng kwarto. Umupo ulit ako sa tabi ni Nanay, magkahalong ginhawa at pagkabalisa ang nararamdaman ko. Nakakapagod ang patuloy na pagsasamantala sa trabaho, mga bayarin, at pag-aalaga kay Nanay, ngunit ang makita siyang gumaling ay naging sulit ang lahat.

Pagkatapos ng kaunting oras kasama si Nanay, sa wakas ay inayos ko na ang aking mga gamit at naghanda na para umalis. Paglabas ko ng kwarto niya, huminga ako ng malalim, handang harapin ang mga hamon ng araw.

Ang lobby ng ospital ay isang abalang lugar, na may mga taong papasok at palabas, ang mga tinig ay magkakapatong sa isang magulong symphony ng buhay at karamdaman. Ang maliwanag, sterile na ilaw at ang makintab na sahig ay nagbigay sa espasyo ng halos klinikal na pakiramdam, sa kabila ng mataong aktibidad.

Dumiretso ako sa main exit, napatingin ako sa orasan sa dingding. Magsisimula na ang shift ko sa bar, at kailangan kong siguraduhing hindi ako mahuhuli. Saktong pagdating ko sa lobby, may napansin akong pamilyar na mukha na nakatayo malapit sa entrance.

Iyon ang lalaking nakita ko sa bar ilang araw na ang nakakaraan. Nakasuot siya ng isang impeccably tailored dark suit, at ang kanyang presensya ay tila nakatawag pansin kahit sa abalang lobby ng ospital. Maayos ang pagkakaayos ng maitim niyang buhok, at seryoso ang ekspresyon niya na parang ang lalim ng iniisip.

Nang malapit na ako sa labasan, panandaliang nagtama ang aming mga mata. Nagkaroon ng ilang sandali ng pagkilala, at nakaramdam ako ng pag-uusisa. Ang kanyang tingin ay nananatili sa akin ng isang fraction of a second bago siya tumalikod, patungo sa elevator. Natamaan ako sa tindi ng kanyang tingin at sa banayad na lakas na kanyang pinalabas.

Bumilis ang tibok ng puso ko habang sinusubukan kong intindihin ang nangyari. Ipinilig ko ang aking ulo, sinusubukang tanggalin ang kalituhan. I had more pressing concerns-my shift, the bills, and making sure Jake was okay. Ngunit ang maikling koneksyon sa misteryosong lalaki ay nag-iwan sa akin ng isang matagal na pakiramdam ng intriga. D

Huling tingin ko sa lobby, umaasang masusulyapan ko siya, pero wala na siya. Napabuntong-hininga, tumungo ako sa labasan, ang aking mga iniisip ay umiikot sa mga katanungan at kawalan ng katiyakan.

Bakit siya nandito? May kasama ba siya sa ospital? At bakit parang pamilyar siya?