Chapter 3

(LukePOV)

Lumabas ako sa kwarto ng aking ama sa ospital, naramdaman ko ang bigat ng kanyang kalagayan na nakadikit sa aking mga balikat. Ang baog, maliwanag na mga pasilyo ng ospital ay tila pinalalakas ang aking mga alalahanin, na ginagawa itong mas malakas at mas apurahan. Ang kanyang mga salita ay umalingawngaw sa aking isipan: "Dapat kang magpakasal sa loob ng anim na buwan upang magmana ng kumpanya."

Habang naglalakad ako sa hallway, nalilito sa pag-iisip, napansin ko siya—ang bartender ilang gabi na ang nakalipas. Naglalakad siya patungo sa labasan, at saglit na nagtama ang aming mga mata. Nanlaki ang mga mata niya sa pagkilala, at pagkatapos ay mabilis siyang umiwas. Nakita kong nagulat din siya gaya ko.

Lumabas ako ng ospital at umupo sa kotse ko, nakatitig sa manibela. Ang ideya ng isang minamadaling pag-aasawa upang matiyak ang pamana ng aking ama ay tila walang katotohanan, ngunit ito ang tanging solusyon na ipinakita sa akin. Gulong-gulo ang isip ko, sinusubukang bigyang kahulugan ang lahat. Tumingala ako at nakita kong papalabas na siya ng ospital. Isang ideya ang nagsimulang mabuo sa aking isipan.

Pinagmasdan ko siya habang naglalakad siya patungo sa kalsada. Nang hindi ko lubos na maunawaan kung bakit, lumabas ako ng kotse at lumapit sa kanya. "Hoy, maghintay ka," tawag ko, ang boses ko ay parang mas confident kaysa sa naramdaman ko.

Lumingon siya, maingat ang ekspresyon niya. "Kilala ba kita?" she asked, her tone guarded.

"I'm Luke. Luke Anderson, nagkita kami sa bar noong isang gabi," sabi ko, sinusubukang maging kaswal. "I saw you inside and thought I'd offer you a ride. I'm heading that way myself." Iyon ay isang kasinungalingan.

Nag-alinlangan siya, pasulyap-sulyap sa paligid na parang naghahanap ng matatakasan. "I'm fine, thanks," maikling sagot niya.

"Tingnan mo," sabi ko, sinusubukan ang ibang diskarte, "Alam kong kakaiba ito, ngunit ipinapangako ko na hindi ako kilabot. Tunay akong nagtungo sa bar, at naisip ko na maaaring mas ligtas ito kaysa sa paglalakad."

Pinag-aralan niya ako saglit, saka bumuntong-hininga. "Fine. But if you try anything, sisigaw ako."

"Fair enough," sabi ko, pinamamahalaan ang isang maliit na ngiti.

Naglakad na kami papunta sa kotse ko, at pinagbuksan ko siya ng pinto. Sumakay siya sa passenger seat, at ramdam ko ang tensyon niya. Habang pinaandar ko ang makina, napagpasyahan kong basagin ang katahimikan. "Hindi ko masyadong nakuha ang pangalan mo"

"Ako si Pia, "Pia Baringthon

"So, anong ginagawa mo sa ospital?"

Binigyan niya ako ng patagilid na sulyap, halatang ayaw magbahagi. "May binibisita," maikling sabi niya.

Tumango ako, hindi na itinulak pa. "Same here. May sakit ang tatay ko."

Nagkaroon ng panandaliang katahimikan, at ramdam ko ang pag-uusisa niya. "I'm sorry to hear that," mahinang sabi niya.

"Salamat," sagot ko habang nakatutok sa daan. "It's been tough. He's the reason I'm considering... some drastic measures."

Kumunot ang noo niya. "Mga marahas na hakbang?"

Huminga ako ng malalim, napagtantong tumatapak ako sa maselang lupa. "Yeah. Like getting married to someone I barely know."

Nanlaki ang mata niya sa gulat, pero agad niya itong tinakpan. "Iyan ay... medyo drastic."

I chuckled, kahit walang katatawanan. "Tell me about it. Pero complicated. Family business stuff."

Tumango siya, halatang lumaki ang curiosity niya. "Maaaring maging kumplikado ang pamilya."

"May pamilya ka ba?" Tanong ko, pinangungunahan niya ang usapan.

Muli siyang nag-alinlangan, saka bumuntong-hininga. "My mom's in the hospital. She's been sick for a while, and the bills are... overwhelming. I also have a younger brother, Jake. He live with me now because of Mom's condition."

Napatingin ako sa kanya, kita ko ang pagod sa mga mata niya. "That sounds really tough. Ilang taon na si Jake?"

"He's seventeen. Just started his senior year," she said, a hint of pride in her voice.

"At nagtatrabaho ka sa bar para suportahan silang dalawa?" malumanay kong tanong.

Tumango siya. "Yeah. It's not easy, but we manage. I want to give them the best I can, even if it means working double shifts."

Hinangaan ko ang kanyang determinasyon at lakas. Ginagawa niya ang lahat para sa kanyang pamilya, tulad ng ginagawa ko para sa pamilya ko. Ito ay tumama sa akin. "Malakas ka talaga, alam mo yun?"

Nagkibit-balikat siya, nakatingin sa labas ng bintana. "Ginagawa ko lang ang dapat."

Nakarating na kami sa bar, at pinark ko na ang sasakyan. She looked at me, nakataas pa rin ang guard niya pero bahagyang lumambot. "Salamat sa paghatid," sabi niya at binuksan ang pinto.

"Teka," sabi ko na biglang ayaw na matapos ang usapan. "May ilang minuto ka ba? Pwede ba kitang bilhan ng inumin bago ang shift mo?"

She hesitated, saka tumango. "Oo naman, pero isa lang. Kailangan kong magsimula kaagad."

Pumasok kami sa bar, at dinala niya ako sa isang tahimik na sulok. Naka-apron pa rin siya, senyales na magsisimula na siya sa kanyang shift. Umorder ako ng ilang inumin, at umupo na kami. Nagsisimula nang mapuno ang bar, ngunit sa aming sulok, ito ay halos kilalang-kilala.

"Kaya," sabi niya, binasag ang katahimikan, "bakit mo iisipin na pakasalan ang isang taong halos hindi mo kilala?"

Huminga ako ng malalim, nagpasya na maging tapat. "Ang kumpanya ng aking ama ay nasa linya. Siya ay makaluma at naniniwala na ang kumpanya ay dapat manatili sa loob ng pamilya. Ang kanyang kalagayan ay gumawa ng mga bagay... apurahan."

Kumunot ang noo niya, pinoproseso niya ang mga sinabi ko. "At wala kang nakikitang tao?"

"Hindi," sabi ko, umiling. "Walang tao. At kung meron man, mahirap kumbinsihin ang isang tao na pakasalan ako sa mga ganitong sitwasyon."

Humigop siya ng kanyang inumin, pinag-aaralan ako ng kanyang mga mata. "That sounds... intense. But why tell me all this?

Sinalubong ko ang tingin niya, sinusubukan kong basahin ang iniisip niya. "Kasi I think you might understand. You're dealing with your own struggles, and you know what it's like to make sacrifices for family."

Umiwas siya ng tingin, nakataas pa rin ang bantay niya. "Yeah, I do. Pero ang pag-aasawa ay hindi basta-basta."

"I know," mabilis kong sabi. "And I'm not taking it lightly. I'm just... nauubusan ng options."

Bumuntong-hininga siya, sumandal sa upuan niya. "Maraming kailangang iproseso."

Ilang saglit kaming natahimik, ang ingay ng bar sa paligid. Nakikita kong nakikipagbuno siya sa sarili niyang mga iniisip, at ayokong ipilit siya ng husto.

"Tiyak na iniisip mo na baliw ako," sabi ko sa wakas, sinusubukang gumaan ang mood.

Binigyan niya ako ng maliit na ngiti. "Medyo. But I get it. Desperate times diba?"

"Tama," sabi ko, nakaramdam ako ng pag-asa.

Tumingin siya sa relo niya at tumayo. "Kailangan ko nang simulan ang aking shift."

Tumango ako, tumayo na rin. "Salamat sa pakikinig. At sa inumin."

She gave me a curt nod, saka naglakad sa likod ng bar. Pinagmasdan ko siyang umalis, nakaramdam ako ng kakaibang halo ng emosyon. May kung anong bagay sa kanya-ang kanyang lakas, ang kanyang katatagan-na nag-akit sa akin.

Tumalikod na ako para umalis pero huminto ako sa pintuan, tumatakbo ang isip ko. Hindi ko hahayaang mawala ang pagkakataong ito. Bumalik ako sa bar at hinintay na mapansin niya ako.

"Ano ito?" tanong niya na medyo naiinis.

"I have a proposition for you," sabi ko, ang lakas ng tibok ng puso ko. "Baliw, pero pakinggan mo ako."

Tinaas niya ang isang kilay, naka-cross arms. "Nakikinig ako."

"Marry me," bulalas ko. "I know it's insane, but it could solve both our problems. You need help with your family, and I need to secure my father's company. We can figure out the details, make it work for both of us."

Nanlaki ang mga mata niya sa hindi makapaniwala, at nakatitig lang siya sa akin, walang imik. Nawala ang ingay ng bar nang magtama ang mga mata namin, bumabaon ang gravity ng proposal ko.

"Papakasalan mo ba ako?" Tanong ko ulit, this time mas mahina ang boses ko.

Bumuka ang bibig niya, ngunit walang lumabas na salita. Nanlaki ang mga mata niya sa gulat, at kitang-kita ko ang hidwaan na naglalaro sa mukha niya.

Inilabas ko ang business card ko at iniabot sa kanya. "Pag-isipan mo. Tawagan mo ako kung interesado ka, baka mapag-usapan natin ang isang...mutual beneficial arrangement."

Kinuha niya ang card, nanlaki ang mga mata niya habang nakatingin dito. Halatang nagulat siya sa alok. "I...hindi ko alam ang sasabihin ko."

"Just take your time," mahinang sabi ko "I'll be around."

Dahan-dahan siyang tumango, nakatutok pa rin ang mata sa card.

"Sige, pag-iisipan ko."

Dahil doon, tumalikod ako at naglakad palabas ng bar, nakaramdam ng magkahalong pag-asa at kawalan ng katiyakan.