Ang kaganapan ng pamilya ay dapat na isang simpleng pagtitipon, isang pagkakataon upang mabawasan ang tensyon at ipakita kay Pia na kami ay nasa matatag na lupa. Sa halip, parang isang mabagal na pagbaba sa kaguluhan. Kitang-kita ko ang pagkapagod sa mga mata ni Pia habang nagpupumiglas siya sa mga mapanlinlang na tanong ni Margareta at banayad na mga suntok. Ito ay malinaw na siya ay nadama na wala sa lugar, at ang kanyang kakulangan sa ginhawa ay kumakain sa akin. Ang mga tanong ni Margareta ay walang humpay, bawat isa ay naghuhukay ng malalim sa mga intensyon ni Pia. May paraan siya ng pag-frame ng kanyang mga tanong na naging imposibleng tumugon nang hindi inaatake. Para siyang desidido na ilantad ang anumang bitak sa aming pagkakaayos. Nakita ko ang paglaki ng frustration ni Pia. Sinubukan niyang panatilihin ang kanyang kalmado, ngunit ang tensyon ay sobra. Sa wakas, nakita ko siyang umatras sa hardin, ang mukha niya ay may takip ng sakit at galit. Bumilis ang tibok ng puso
[ Pia ] Kailangan ko ng space. Space to breathe, to think, and to ungolle the knot of emotions na nanikip sa dibdib ko simula nang magtapat si Luke. Iniwan ko ang mansyon, nagtutulak palayo sa buhay na naging mas kumplikado. Tahimik ang biyahe sa sasakyan, napuno ng ugong ng makina at ang pagmamadali ng mga dumadaang tanawin. Ang aking isip, gayunpaman, ay walang anuman kundi tahimik. Ang pagpasok sa driveway ng aking mga magulang ay parang nakarating sa isang ligtas na kanlungan. Ang bahay, isang mainit, kaakit-akit na istraktura na napapalibutan ng mga pamilyar na tanawin ng tahanan, ay nagbigay sa akin ng sandali ng kapayapaan. Ipinarada ko ang sasakyan at huminga ng malalim, pinakiramdaman ang bigat ng mga nakaraang araw na nakadiin sa akin. Ang pangkat ng seguridad, na palaging nagpapaalala sa aking kasalukuyang sitwasyon, ay nanatili sa background, ang kanilang presensya ay parehong nakakaaliw at nakakagambala. "Nanay!" Tawag ko pagpasok ko sa bahay, umaasang makapagbibigay ng
Ang bango na pabango ng antiseptiko ay kumapit sa hangin habang papasok ako sa silid ng ospital, bawat hakbang ay umaalingawngaw sa tahimik na espasyo. Ang silid ay naliligo sa malupit na fluorescent na ilaw, ang mga dingding ay puti at hindi maawat. Ang beep ng heart monitor ay isang walang humpay na paalala ng karupukan ng buhay, bawat beep ay isang bantas na pintig laban sa backdrop ng aking tumataas na pagkabalisa. Ang aking ama ay nakahiga sa kama na mahimbing na natutulog, ang kanyang dating matatag na presensya ngayon ay naging anino na lamang. Hinila ko ang upuan palapit sa kanyang kama, ang metal scraping laban sa malamig, clinical tile. Nakaupo na sina Eleanora at Margareta, ang dalawa kong panganay na kapatid na babae. Si Eleanora, kasama ang kanyang matatalas na tampok na naka-frame ng auburn na buhok, ay hinihigop sa pakikipag-usap sa doktor. Si Margareta ,ang pinakamatanda, ang kanyang kayumangging kulot na naka-pin sa isang maayos na tinapay, ay hinawakan ang kamay ng
Pia (POV) Tumunog ang alarm clock, na humihila sa akin mula sa mahimbing na pagkakatulog. I groaned, lumapit ako para patayin ito. Ang liwanag ng umaga ay nasala sa maninipis na mga kurtina, na nagbigay ng malambot na liwanag sa silid. Ito ay hindi gaanong -isang maliit na studio apartment na puno ng mga hindi tugmang kasangkapan at mga personal touch, ngunit ito ay tahanan. Ibinagsak ko ang aking mga paa sa gilid ng kama at tumayo, iniunat ang aking mga braso. Sumakit ang mga kalamnan ko dahil sa double shift sa bar kagabi, ngunit walang oras para isipin iyon. Dumiretso ako sa kitchenette at sinimulan ang coffee maker. Napuno ng masaganang aroma ng brewing coffee ang maliit na espasyo, na nag-aalok ng sandali ng kaginhawahan. Sinulyapan ko ang tambak ng mga perang papel sa counter, naramdaman ko ang isang pamilyar na buhol ng pagkabalisa na sumikip sa aking tiyan. Sa pagitan ng mga bayarin sa ospital ni Nanay at sa mga bayarin sa paaralan ni Jake, ito ay isang patuloy na laban
(LukePOV) Lumabas ako sa kwarto ng aking ama sa ospital, naramdaman ko ang bigat ng kanyang kalagayan na nakadikit sa aking mga balikat. Ang baog, maliwanag na mga pasilyo ng ospital ay tila pinalalakas ang aking mga alalahanin, na ginagawa itong mas malakas at mas apurahan. Ang kanyang mga salita ay umalingawngaw sa aking isipan: "Dapat kang magpakasal sa loob ng anim na buwan upang magmana ng kumpanya." Habang naglalakad ako sa hallway, nalilito sa pag-iisip, napansin ko siya—ang bartender ilang gabi na ang nakalipas. Naglalakad siya patungo sa labasan, at saglit na nagtama ang aming mga mata. Nanlaki ang mga mata niya sa pagkilala, at pagkatapos ay mabilis siyang umiwas. Nakita kong nagulat din siya gaya ko. Lumabas ako ng ospital at umupo sa kotse ko, nakatitig sa manibela. Ang ideya ng isang minamadaling pag-aasawa upang matiyak ang pamana ng aking ama ay tila walang katotohanan, ngunit ito ang tanging solusyon na ipinakita sa akin. Gulong-gulo ang isip ko, sinusubukang big
[PIA POV] Tinitigan ko ang card na nasa kamay ko, ang pangalang "Luke Anderson" at ang logo ng Anderson Group of Companies na nanlilisik sa akin mula sa puting ibabaw. Umiikot ang isipan ko, pilit na inaalam ang bigat ng sitwasyon. Nawala sa background ang pag-clink ng mga salamin at mga muffled na pag-uusap ng bar habang nakaupo ako, natulala sa paghahayag kung sino si Luke. Anderson Group of Company. Ang pangalan ay nasa lahat ng dako-sa mga billboard, sa balita, at bumubulong sa mga high-profile na lupon. Ang mga Anderson ay isa sa pinakamayayamang pamilya sa bansa, na kilala sa kanilang pangingibabaw sa real estate market. Si Luke Anderson na kaswal na nag-abot sa akin ng business card at proposal ng kasal, ay bahagi ng mundong iyon. Paano ko hindi naikonekta ang mga tuldok nang mas maaga? Napasubsob ako sa isa sa mga bakanteng mesa, parang mabigat ang card sa nanginginig kong kamay. Ang mga implikasyon ng engkwentro na ito ay napakalaki. Ang pamilyang Anderson ay isang simb
Huminto ang sasakyan sa restaurant, at huminga ako ng malalim habang tinitingnan ang relo ko. Alas siyete lampas na ng kaunti, at anumang oras ay dapat na darating na si Pia. Nagpadala ako ng kotse para sunduin siya, tinitiyak na hindi siya mag-aalala tungkol sa transportasyon. Ang La Belle Époque ay isa sa mga pinakamagagandang restaurant sa lungsod, na kilala sa katangi-tanging lutuin at hindi nagkakamali na serbisyo. Nais kong maging maayos ang lahat tungkol sa gabing ito. Bumaba ako ng sasakyan, inayos ang jacket ko. Ang charcoal-gray na suit na pinili ko ay iniakma sa pagiging perpekto, at ang aking puting kamiseta ay nagdagdag ng isang malutong na kaibahan. Inayos ko ang aking kurbata, isang malalim na burgundy na nagdagdag ng kakaibang kulay nang hindi masyadong marangya. Ang mga hitsura ay mahalaga, lalo na sa isang lugar na tulad nito, at gusto kong itakda ang tamang tono para sa gabi. Isang makinis na itim na kotse ang huminto sa pasukan, at alam kong si Pia iyon. Pinagm
Ang dalawang linggo ay lumipas nang malabo, puno ng mga paghahanda na parehong nilapitan namin ni Pia na may halong determinasyon at detatsment. Walang puwang para sa mga damdamin-ito ay isang pag-aayos ng negosyo, at alam naming dalawa ito. Una, nagkaroon ng mga shopping trip. Inayos ko na magkaroon ng access si Pia sa ilan sa pinakamagagandang boutique sa lungsod. Kailangan niya ng wardrobe na tumutugma sa pamumuhay na tatahakin niya. Nagpadala ako ng driver para sunduin siya at ihatid sa bawat lokasyon, tinitiyak na mayroon siyang pinakamagandang karanasan na posible. Sinamahan ko siya sa ilang pagkakataon, nag-aalok ng input kung kinakailangan ngunit karamihan ay hinahayaan siyang gumawa ng sarili niyang mga pagpipilian. Napansin ko kung paano niya maingat na pinili ang bawat piraso, pinili ang simple ngunit eleganteng mga damit, blusa, at palda. Siya ay praktikal, pumipili ng mga bagay na maraming nalalaman ngunit sopistikado. Ang aming mga pag-uusap sa mga pamamasyal na it