Chapte One

Ang bango na pabango ng antiseptiko ay kumapit sa hangin habang papasok ako sa silid ng ospital, bawat hakbang ay umaalingawngaw sa tahimik na espasyo. Ang silid ay naliligo sa malupit na fluorescent na ilaw, ang mga dingding ay puti at hindi maawat. Ang beep ng heart monitor ay isang walang humpay na paalala ng karupukan ng buhay, bawat beep ay isang bantas na pintig laban sa backdrop ng aking tumataas na pagkabalisa. Ang aking ama ay nakahiga sa kama na mahimbing na natutulog, ang kanyang dating matatag na presensya ngayon ay naging anino na lamang.

Hinila ko ang upuan palapit sa kanyang kama, ang metal scraping laban sa malamig, clinical tile. Nakaupo na sina Eleanora at Margareta, ang dalawa kong panganay na kapatid na babae. Si Eleanora, kasama ang kanyang matatalas na tampok na naka-frame ng auburn na buhok, ay hinihigop sa pakikipag-usap sa doktor. Si Margareta ,ang pinakamatanda, ang kanyang kayumangging kulot na naka-pin sa isang maayos na tinapay, ay hinawakan ang kamay ng aming ama, ang kanyang mga mata ay namumula at puno ng luha. Ang kanilang mga ekspresyon ay nagsasalita ng pagkahapo at pag-aalala, isang salamin ng kaguluhan sa loob ko. God, I hate seeing my family like that. Ang aming ina ay namatay noong ang aking mga kapatid na babae ay mga tinedyer at ako, isang palaboy na walang muwang na bata. Naalala ko noong unang beses kong narinig ang salitang 'cancer'.at nakita ang malamig niyang katawan na nakasubsob sa lupa. Ibinalik ko ang aking isipan sa presensya na nagbibigay ng magaan na ngiti sa aking mga kapatid.

"Luke," sabi ni Eleanora, bakas sa boses niya ang pagod habang nakatingin sa itaas. "Sa wakas nandito ka na."

Tumango ako, pilit tinatakpan ang sarili kong pag-aalala. "I had a meeting that ran late. How's he doing?"

Malungkot ang tingin ni Eleanora. "Not well. The reports and not encouraging and I feel the doctors are telling you what we need to hear instead of the hard truth. I mean tingnan mo lang siya."

Tumahimik ang silid maliban sa ritmikong beep ng monitor ng puso at mga muffled na ingay ng mga staff ng ospital sa hallway. Umupo ako sa tabi ni Margareta, naramdaman ang bigat ng sandali. Ang aking ama, na dating haligi ng lakas ng aming pamilya, ngayon ay mukhang marupok at talunan.

"Luke," garalgal ng aking ama, ang kanyang boses ay halos pabulong.

"Lumapit ka."

Sumandal ako, kumirot ang puso ko nang masalubong ko ang kanyang pagod na titig. Gising na siya ngayon, pasulyap-sulyap ang mga mata sa buong silid na parang nakalimutan niya sandali kung nasaan siya.

"I'm here, Dad. Nandito lang ako."

Sa sobrang pagsisikap, itinaas niya ang nanginginig na kamay, ang kanyang mga daliri ay umaabot sa akin. "May isang bagay na kailangan nating pag-usapan," sabi niya, nahihirapan sa bawat salita. "Importante"

Ang mga mata ni Eleanora, kadalasang puno ng determinasyon, ngayon ay nababalot ng pagkabigo. "Papa sa tingin mo ba ito na ang oras para sa mga ganyang usapan?"

Nanatili ang titig ng aming ama, bagaman tila humihina ang kanyang enerhiya sa bawat segundong lumilipas. "It's crucial," giit niya. "Ang kinabukasan ng Anderson Industries ay nakasalalay dito."

Puno ng pag-aalala ang mga mata ni Margareta habang nakatingin sa kanya. "Ano ito, Ama?"

Napabuntong hininga siya, halos hindi marinig ang boses. "May kondisyon sa kalooban ko... para sa mana."

Parang tumagilid ang kwarto sa axis nito. Naramdaman kong bumagsak ang sahig sa ilalim ko nang bumaon ang bigat ng mga salita niya. "Isang kondisyon? Anong klaseng kondisyon?"

Sinalubong niya ang aking tingin nang may matibay na determinasyon. "Dapat kang magpakasal sa loob ng anim na buwan upang magmana ng kumpanya."

Ang silid ay tila nagyelo. Nanlaki ang mga mata ni Eleanora sa gulat, habang namutla naman ang mukha ni Margareta. Halos hindi ako makapaniwala sa narinig ko.

"Magpakasal?" I echoed, my voice a mix of disbelief and frustration. "Seryoso ka?"

Puno ng magkahalong lungkot at determinasyon ang kanyang mga mata. "Ang kumpanya ay nangangailangan ng katatagan. . Kailangan nitong magpakita ng pagpapatuloy sa mga stakeholder nito. Kung walang presensya ng pamilya, ito ay nasa panganib. Kailangan kong gawin mo ito, Luke. Para sa kinabukasan ng Anderson Industries."

"Hindi pwede dad. Wala man lang akong nakikita"

Sabi ko, pagod ang boses ko at napataas ang kilay ko.

"Akala ko ba may kasama kang babae...uhm Claudia?"

"Claire..."

"Oo, Claire"

"We broke up a long time ago, dad. Over a year now. Everyone knows this" Napatingin ako sa mga kapatid ko habang tumatango sila bilang kumpirmasyon.

Damang-dama ang pagkadismaya ni Eleanora. "Dad, this isn't fair. I mean this whole condition of the will or whatever. Luke has been more than dedicated. Dapat may ibang paraan."

Humina ang boses ng aming ama. "Ito lang ang paraan na masisiguro kong mananatiling matatag ang kumpanya. Ang kasal, ang presensya ng pamilya-ito ay mahalaga."

May simpatiya ngunit matatag ang tingin ni Margaret. "Luke, this is his final wish. We have to respect it."

Naramdaman kong may buhol sa tiyan ko habang nakasubsob sa upuan ko. Hindi ito maaaring maging totoo. Kasal? Iyon ang pinakamalayo sa aking isipan. Ang pag-asang pakasalan ang isang tao para lamang matugunan ang isang kundisyon ay nadama na napakabigat. Ngunit ang pag-iisip na mawala ang lahat ng pinaghirapan ng aking ama ay mas malala.

"Paano kung wala akong mahanap?" Tanong ko, bahagya pang nakataas ang boses ko.

Ang mga mata ng aming ama ay matatag. "Kung hindi mo kaya, ibebenta ang kumpanya. Hindi ko gusto iyon, ngunit ito ang tanging pagpipilian upang maiwasan ito na bumagsak."

Nabalot ng tensyon ang katahimikan sa kwarto. Tumango ako, pakiramdam ko ang bigat ng responsibilidad ay bumababa sa akin. "Naiintindihan ko."

Ang silid ay tila mas malamig, mas walang laman habang ako ay nakaupo sa upuan sa tabi ng aking ama. Ang beep ng monitor ng puso ay isang palaging paalala ng malupit na katotohanan. Mayroon akong anim na buwan upang makahanap ng angkop na kapareha at magpakasal, lahat para matupad ang hiling ng aking ama at protektahan ang pamana ng Anderson Industries.

Matapos ang pakiramdam na parang walang hanggan, pumasok ang doktor, ang kanyang mukha ay isang maskara ng propesyonal na detatsment. "Oras na. Iiwan na kita para magpaalam."

Si Eleanora at Margareta ay tumayo mula sa kanilang mga upuan, ang kanilang mga galaw ay mabigat sa kalungkutan. Nanatili akong nakaupo, naramdaman ko ang bigat ng gawain sa hinaharap. Ang pag-iisip ng minamadaling pag-aasawa ay tila hindi tapat, ngunit alam kong wala akong mapagpipilian.

Paglabas ng ospital, sinalubong ako ng malamig na hangin sa gabi na may nakakapreskong kagat. Nakaparada ang aking makinis na Lamborghini na kotse ngunit kailangan kong maglakad-lakad. Maaari akong palaging bumalik para dito mamaya o mas mabuting ipadala pa rin ang aking driver. Pero ngayon, kailangan kong maglinis ng ulo. Naglakad-lakad ako sa mga lansangan ng lungsod, ang mga ilaw ay lumalabo sa isang nakahihilo na hanay ng mga kulay. Ang aking mga iniisip ay isang ipoipo ng kawalan ng katiyakan at determinasyon.

Sa pagliko ko, napadpad ako sa isang maliit na bar na nakatago sa mga pangunahing kalsada. Ang neon sign, na nagbabasa ng "The Corner Bar," It was understated yet inviting. Tila isang kanlungan mula sa kaguluhan sa aking isipan. Tinulak ko ang pinto at pumasok sa loob.

Madilim ang ilaw sa bar, ang mga mesa at upuan na gawa sa kahoy ay nakaayos sa maaliwalas at impormal na paraan. Ang mga dingding ay pinalamutian ng mga vintage poster at litrato, na nagbibigay sa lugar ng pakiramdam ng init at pamilyar. Ang mahinang ugong ng pag-uusap at ang paminsan-minsang pag-clink ng mga salamin ay lumikha ng isang nakapapawi na backdrop.

Umupo ako sa bar, sinusubukang i-blend sa background. Lumapit sa akin ang bartender, isang babaeng may mahabang morena na buhok at isang mainit na ngiti. Her hazel eyes met me briefly before she asked, "What can I get you?"

Sinulyapan ko ang menu ngunit bahagya kong nirehistro ang laman nito. "Inom lang. Something strong."

Tumango siya at nagsimulang ihanda ang aking inumin, ang kanyang mga galaw ay tuluy-tuloy at nagpraktis. Pinagmamasdan ko siya habang siya ay nagtatrabaho, napansin ang walang kahirap-hirap na biyaya kung saan siya gumagalaw. Ang paraan ng pagbagsak ng kanyang buhok sa kanyang balikat, ang maingat na atensyon na ibinigay niya sa kanyang gawain- ang maliliit na detalyeng ito ay nagbigay ng pansamantalang pagkagambala mula sa unos ng mga kaisipan sa aking isipan.

Inilapag ng bartender ang inumin sa harap ko, ang lapad pa rin ng ngiti niya at nagtaka ako kung paano nagawang ngumiti ng ganito kalaki. "May iba pa ba akong makukuha para sa iyo?"

Umiling ako, humigop at hinayaang maputol ang init ng alak sa ulap ng aking mga iniisip. Ang kapaligiran ng bar ay isang malugod na pagbabago mula sa malamig na sterility ng ospital. Ito ay maaliwalas, hindi mapagpanggap-kung ano ang kailangan ko.

Habang humihigop ako ng inumin, nilibot ko ang tingin ko sa paligid ng bar. Ang mga parokyano ay nakakarelaks, nakikibahagi sa mga kaswal na pag-uusap. Ang kapaligiran ay isang malaking kaibahan sa mabigat, klinikal na kapaligiran na naiwan ko.

Lumipat ang bartender sa ibang mga parokyano, ngunit hindi ko maiwasang mapansin siya habang ginagawa niya ang kanyang trabaho. May isang bagay na nakakabighani sa kanya, kahit na hindi ko lubos maisip iyon. Nakatuon siya, matulungin, at may tahimik na lakas sa kanyang kilos na ikinaintriga ko. Maganda siya, oo pero hindi ko pa rin type. Siya ay lumilitaw na masyadong masayahin, halos parang pinipilit niya ito bilang isang paraan upang makatanggap ng mga tip mula sa mapagbigay na mga customer. Anyways, ano ang aking negosyo pagkatapos ng lahat?

Tinapos ko na ang inumin ko at napagdesisyunan kong umalis na. Habang nakatayo ako, panandaliang tumango ang bartender, panandaliang nagsalubong ang mga mata niya sa akin. Ibinalik ko ang tango at tinungo ang pinto.

Sa paglalakad pabalik sa lungsod, ang malamig na hangin sa gabi ay pampahid sa aking magulo na isipan. Ang hamon sa harap ko ay napakalaki, ngunit alam kong kailangan kong harapin ito nang direkta. Ang kinabukasan ng Anderson Industries ay nakadepende sa akin, at sa kabila ng napakatinding pressure, napagpasyahan kong gawin ang anumang kailangan para itaguyod ang pamana ng aking ama.