Chapter 6

Ang dalawang linggo ay lumipas nang malabo, puno ng mga paghahanda na parehong nilapitan namin ni Pia na may halong determinasyon at detatsment. Walang puwang para sa mga damdamin-ito ay isang pag-aayos ng negosyo, at alam naming dalawa ito.

Una, nagkaroon ng mga shopping trip. Inayos ko na magkaroon ng access si Pia sa ilan sa pinakamagagandang boutique sa lungsod. Kailangan niya ng wardrobe na tumutugma sa pamumuhay na tatahakin niya. Nagpadala ako ng driver para sunduin siya at ihatid sa bawat lokasyon, tinitiyak na mayroon siyang pinakamagandang karanasan na posible.

Sinamahan ko siya sa ilang pagkakataon, nag-aalok ng input kung kinakailangan ngunit karamihan ay hinahayaan siyang gumawa ng sarili niyang mga pagpipilian. Napansin ko kung paano niya maingat na pinili ang bawat piraso, pinili ang simple ngunit eleganteng mga damit, blusa, at palda. Siya ay praktikal, pumipili ng mga bagay na maraming nalalaman ngunit sopistikado.

Ang aming mga pag-uusap sa mga pamamasyal na ito ay magaan, na nakatuon sa gawain sa halip na sa aming paparating na charade. Mukhang na-appreciate niya ang effort, kahit alam naming dalawa na for show lang ang lahat. Nagpasya kaming iwanan ang panghuling desisyon para sa ibang pagkakataon, kapag nagkaroon kami ng mas malinaw na larawan kung paano mangyayari ang mga bagay-bagay.

Ang gabi ng hapunan kasama ang aking mga kapatid na babae, sina Eleanora at Margareta, ay dumating nang mas maaga kaysa sa inaasahan. Inayos ko si Pia na sunduin ng driver, tinitiyak na nakarating siya sa bahay ng pamilya nang may istilo. Habang ang sasakyan ay huminto sa engrandeng pasukan, nakaramdam ako ng magkahalong pag-asa at pagkabalisa. Ang pagpapakilala kay Pia sa aking mga kapatid na babae ay napakahalaga para gumana ang plano.

Nakatayo ako sa pintuan, naghihintay habang pinagbuksan ng driver si Pia. Lumabas siya, nakasuot ng simple ngunit eleganteng itim na damit na nagpatingkad sa kanyang anyo nang hindi masyadong kumikislap.

Ang kanyang buhok ay naka-istilo sa maluwag na alon, at siya ay nagsuot ng minimal na makeup. Tiningnan niya ang bahagi, at iyon lang ang mahalaga.

"Luke," nakangiting bati niya sa akin na parehong kinakabahan at determinado.

"Pia," sagot ko sabay lahad ng kamay ko. "You look lovely."

"Salamat," sabi niya sabay hawak sa braso ko habang naglalakad kami papunta sa entrance. "Gawin natin ito."

Pumasok kami sa loob ng bahay, at ang kamahalan ng lugar ay hindi nabigo upang humanga. Ang matataas na kisame, mga magarbong chandelier, at mga eleganteng kasangkapan ay lahat ay nagsasalita tungkol sa Anderson legacy.

Tinanggap ni Pia ang lahat nang nanlalaki ang mga mata, ngunit mabilis niyang inayos ang sarili habang papalapit kami sa dining room.

Naroon na sina Eleanora at Margareta, nakaupo sa mahabang mesa. Napatayo silang dalawa pagpasok namin, ang mga ekspresyon nila ay may halong curiosity at skepticism.

"Eleanora, Margareta, this is Pia," pakilala ko sa kanya, pinananatiling kaswal ang tono ko. "Pia, ito ang mga kapatid ko, Eleanora at Margareta."

"Ikinagagalak kong makilala ka," sabi ni Pia, na inilahad ang kanyang kamay.

"Gayundin," sagot ni Eleanora, nakipagkamay. Siya ang malikhain, nag-aalaga, palaging nakikita ang pinakamahusay sa mga tao.

"Ikinagagalak kong makilala ka," Margareta

echoed, ang kanyang tono ay mas praktikal at assertive. Siya ang palaging nagtatanong ng lahat, hindi kumukuha ng anuman sa halaga.

Umupo na kaming lahat, at nagsimula na ang hapunan. Ang mesa ay naka-set na may isang hanay ng mga pinggan, bawat isa ay mas marangya kaysa sa huli. Isa itong tipikal na hapunan ng pamilya ng Anderson, na idinisenyo upang mapabilib.

Habang umuusad ang pagkain, madali ang daloy ng usapan sa una. Tinanong nina Eleanora at Margareta si Pia tungkol sa kanyang background, kanyang mga interes, at kanyang pamilya. Sinagot ni Pia ang kanilang mga tanong nang may kagandahang-loob, ang kanyang mga sagot ay maingat na ginawa upang ipakita ang pinakamahusay na bersyon ng kanyang sarili.

"Naiintindihan ko na nagtatrabaho ka sa isang bar," sabi ni Margareta, ang kanyang tono ay neutral ngunit nagsusumikap.

"Oo, gusto ko," sagot ni Pia, hindi ☑ nawawala. "Hindi ito kaakit-akit, ngunit nagbabayad ito ng mga bayarin."

"Interesting," sabi ni Margareta na bahagyang naningkit ang mga mata. "At paano kayo nagkakilala ni Luke?"

Pumasok ako, naramdaman kong kailangan kong pangunahan ang usapan. "Nagkakilala kami through mutual friends. It was unexpected, but we hit it off."

Ngumiti si Eleanora, malinaw na gustong paniwalaan ang pinakamahusay. "Iyan ay kahanga-hanga. Minsan ang pinakamagandang bagay ay nangyayari kapag hindi mo inaasahan."

Margareta, gayunpaman, ay hindi kumbinsido. "It's just that this all seems very sudden. You never mention Pia before, Luke."

"Alam ko," pag-amin ko, pinananatiling kalmado ang aking tono. "It was unexpected for me too. But I've gotten to know her these past few weeks, and I'm confident in my decision."

Nagpatuloy ang pag-uusap, kung saan ang mga bahagi namin ni Pia ay nakakumbinsi. Nagbahagi kami ng mga hitsura at banayad na hawakan, na lumilikha ng ilusyon ng mag-asawang nagmamahalan. Sa pagtatapos ng pagkain, kahit si Margareta ay tila kumbinsido, kahit na masasabi kong mayroon pa rin siyang pagdududa.

Nang matapos ang hapunan, tumayo ako, inalok muli ang braso ko kay Pia.

"Ihahatid na kita sa kotse," sabi ko.

"Salamat," sagot niya sabay hawak sa braso ko habang palabas na kami.

Naglakad kami sa katahimikan sa una, ang malamig na hangin sa gabi ay isang malugod na pagbabago mula sa init ng silid-kainan. Nang makarating na kami sa sasakyan, lumingon ako sa kanya, seryoso ang ekspresyon ko.

"Ang galing mo diyan," sabi ko.

"Salamat," sagot niya habang nakatingin

gumaan ang loob. "Ang mga ate mo... intense."

napangiti ako. "That's one way to put it. But you handled it well."

"Well, I guess I have a talent for pretending," she said, her tone light.

Tumango ako, saka huminga ng malalim. "There's something we need to discuss. I think mas maganda kung lumipat ka sa mansion ko."

Napatingin sa akin si Pia na nagtataka. "Mansion mo?"

"Oo," pagkumpirma ko. "Mapapadali nito ang mga bagay-bagay. Inaasahan ng mga tao na tayo ay magsasama-sama, at makakatulong ito sa pagbebenta ng kuwento."

Pinag-isipan niya ito saglit, saka tumango. "Sige. Kailan mo ba ako gustong lumipat?"

"Sa lalong madaling panahon," sagot ko. "Magsisimula na tayong mag-ayos bukas."

"Okay," she said, her tone resolute. "Gawin natin ito."

Nang sumakay na siya sa kotse at umaalis, hindi ko maiwasang makaramdam ng ginhawa. Ang hapunan ay naging mas mahusay kaysa sa inaasahan, at kami ay isang hakbang na mas malapit sa paghila sa charade na ito. Inaasahan ko lang na ang aming plano ay magpapatuloy sa ilalim ng pagsisiyasat ng aking pamilya at ng publiko.

Pagbalik sa bahay, nakita ko sina Eleanora at Margareta na naghihintay sa akin sa sala. Pareho silang nakatingin sa akin nang may pag-asa, at alam kong malayo pa ang pagwawakas ng interogasyon.

"So," simula ni Eleanora, ang kanyang tono ay banayad ngunit mausisa. "Tell us more about Pia. Paano mo talaga siya nakilala?"

Bumuntong hininga ako at umupo sa tapat nila. "I told you, we met through mutual friends. It was unexpected, but we got along well."

Tumaas ang isang kilay ni Margareta. "And you decided to marry her after just a few weeks?"

"Alam kong parang biglaan," pag-amin ko. "Pero minsan alam mo lang. At alam kong si Pia ang gusto kong makasama."

Ngumiti si Eleanora, halatang gustong maniwala sa akin. "Well, kung masaya ka, masaya ako para sayo."

Gayunpaman, si Margareta ay nag-aalinlangan pa rin. "I just hope you're not doing this for the wrong reasons, Luke. Hindi ito tungkol sa mana, di ba?"

"No, it's not," mariing sabi ko. "I care about Pia. This is about building a future together, not about money."

Saglit akong pinag-aralan ni Margareta, saka dahan-dahang tumango. "Sige. Sana tama ka."

Sa pagtatapos ng pag-uusap, naramdaman ko ang pagtaas ng bigat sa aking mga balikat. Ang pinakamahirap na bahagi ay tapos na, at ngayon ay oras na para sumulong. Ang susunod na hakbang ay ang pagpapatira kay Pia sa aking mansyon at patuloy na bumuo ng ilusyon ng aming perpektong relasyon.

Inaasahan ko lang na maaari naming ipagpatuloy ang pagkilos nang sapat upang kumbinsihin ang lahat sa paligid namin.