Ang gabi ay itinakda para sa kung ano ang pakiramdam tulad ng isang perpektong gabi ng pelikula. Inaabangan namin ni Luke ang gabing ito sa buong linggo, at ang pag-asam ay nagparamdam na espesyal ito mula sa sandaling nagising ako. Iyon ang aming unang opisyal na gabi ng pelikula na magkasama, at ginugol ko ang araw sa paghahanda ng lahat para maging komportable at kaakit-akit. Ang engrandeng sala, kadalasang napakapormal at walang personalan, ay ginawang kanlungan ng pagpapahinga. Nagkalat ang mga kumot sa sahig, nakatambak ang mga unan, at ang malambot na kislap ng mga string na ilaw ay lumikha ng mainit at nakakaengganyang ambiance. Habang palipat-lipat ako sa pag-aayos ng mga meryenda-popcorn, cookies, at ilan pang pagkain-narinig ko si Luke na papasok sa harap ng pinto. Nagmamadali akong tapusin ang lahat, nasasabik at medyo kinakabahan sa darating na gabi. "Hey, Pia," bati sa akin ni Luke na may pamilyar na init sa pagpasok niya sa kwarto. Agad na nanlambot ang kanyang mg
Nagising ako noong umaga na parang may gumalaw sa loob ko. Ang araw ay dumaloy sa mga bintanang mula sa sahig hanggang kisame, na nagbibigay ng ginintuang liwanag sa mga minimalist na kasangkapan ng aking penthouse, ngunit tila hindi ko maalis ang anino ng kagabi. Ang halik. Hindi dapat nangyari. Ako at si Pia ay gumaganap ng isang papel, at ako ay dapat na maging master ng kontrol. Ang halik ay hindi hihigit sa isang madulas, isang mapusok na reaksyon sa pagiging malapit namin sa nakalipas na ilang buwan. Or at least yun nasabi ko sa sarili ko. Pero ang totoo, mas naramdaman. Ramdam ko pa rin ang multo ng labi niya sa labi ko, ang habol ng hininga niya nang sumandal ako, ang lambot ng buhok niyang humahaplos sa pisngi ko. Ang tindi ng lahat ng ito ay nagulat ako, at kinasusuklaman ko ang mga sorpresa. Hindi ako gumawa ng emosyon. Hindi ako gumawa ng mga koneksyon. Hindi pagkatapos ng nangyari kay Claire, hindi pagkatapos ng mga taon ng paglilibing sa aking sarili sa trabaho upa
Hindi inaasahan ang pagdating ni Claire. Nakatayo siya sa pintuan, matangkad ang kanyang pigura at nakapoised, na may ngiti na napakagandang nakalagay na parang nag-eensayo. Hindi ko siya niyaya papasok, pero dumausdos siya sa akin, ang mga galaw niya ay makinis, para siyang kabilang dito. I tried to keep my cool, but the air around her is stifling, suffocate me with her just presence. Nagdala siya ng aura ng superiority, isang paalala na siya ay minsan sa buhay ni Luke sa paraang hindi ako. Nais kong paalisin siya, sabihin sa kanya na hindi ito ang oras, ngunit ang pag-usisa - o marahil ang kawalan ng kapanatagan-ay nakuha ang pinakamahusay sa akin. "Nasa kapitbahay ako," simula ni Claire habang naglalakad siya sa sala, ang kanyang mga mata ay tamad na ini-scan ang espasyo na tila nag-iimbentaryo. "Naisip kong dumaan at tingnan kung paano ka humahawak habang wala si Luke." Paano niya nalaman? Ini-stalk niya ba siya? Ini-stalk niya ba kami? At bakit halos manghina ako sa mga tuhod
[Luke] Mas tahimik ang bahay kanina. Kahit na nasa paligid si Pia, parang nawala ang presensya niya sa background. Hindi ko ito napansin noong una; Masyado akong nababalot sa trabaho, sa kasalukuyang presyon ng pagpapanatiling nakalutang sa negosyo. Ngunit isang gabi, habang nakaupo ako sa sala pagkatapos ng mahabang araw, napagtanto kong may mali. Wala na si Pia sa sarili niya. Hindi ko masyadong matukoy kung kailan nagsimula, pero mas lumayo siya, parang dumulas, unti-unti. Hindi na napuno ng kanyang pagtawa ang mga silid tulad ng dati, at ang panunukso na minsan ay tila walang kahirap-hirap sa pagitan namin ay napalitan ng maikli, magalang na pag-uusap. Kahit na magkasama kami, may hindi nakikitang pader sa pagitan namin. May nagbago, at hindi ko na kayang balewalain. Sumandal ako sa sofa, nakatingin sa walang laman na fireplace. Ito ba ang distansya na gusto ko? Pumasok kami sa kasal na ito bilang isang transaksyon-isang kasunduan na tulungan ang isa't isa. Kailangan kong
[PIA] Noong unang binanggit ni Luke a weekend getaway, nag-alinlangan ako.Kami ay malayo-nakabalot sa aming sariling mundo-at ang pag-iisip ng dalawang buong araw na nag-iisa kasama siya sa ilang liblib na lugar parang... nakakatakot. Ngunit pagkatapos muli, marahil ito ay kung ano tayo kailangan. Isang pagkakataon na sirain ang awkward na katahimikan na lumaki sa pagitan namin na parang matigas na damo. Kaya, sa kabila ng aking pag-aatubili, ako sumang-ayon. Itinulak kami ni Lucas palabas ng lungsod, ang konkretong skyline ay napalitan ng mga gumugulong na berdeng burol at mga makakapal na puno. Ang tanawin ay nakamamanghang, ang uri ng tahimik na kagandahan na ginawa mong kalimutan ang tungkol sa mga deadline at obligasyon. Ang hangin ay presko, sariwa, at dinadala ang amoy ng pine, na nagpapaalala sa akin ng mga paglalakbay sa kamping noong bata pa ako. Napasulyap ako kay Luke habang binabaybay niya ang paliku-likong kalsada. Ang kanyang panga ay tense, nakatutok, ngunit pami
[Luke] Ang katapusan ng linggo ay isang hindi inaasahang pagtakas mula sa pang-araw-araw na kaguluhan, at kailangan kong aminin, ito ang eksaktong kailangan namin. Nagkaroon kami ni Pia sa isang nakakagulat na kaginhawahan, isang bagay na hindi ko inaasahan noong iminungkahi ko ang biyahe. Ang cabin, na matatagpuan sa kanayunan, ay nagpapatunay na ang perpektong kanlungan. Ginugol namin ang umaga sa paggalugad sa maliit na bayan malapit sa aming cabin. Ang lugar ay may isang lumang-mundo na alindog na malayo sa walang humpay na takbo ng buhay sa lungsod. May spark sa kanyang mga mata si Pia na parati niyang itinatago sa ilalim ng balat. Ang kanyang pagtawa, maliwanag at tunay, ay isang malugod na tunog na nagpapaalala sa akin ng mas simpleng mga panahon. Habang umiinom ng kape sa isang kakaibang café, pinagmasdan ko siya habang humihigop ng kanyang inumin, ang kanyang mga mata ay sumasalamin sa sikat ng araw na dumadaloy sa bintana. Mukha siyang kontento, mas relaxed kaysa sa na
Pagbalik mula sa aming bakasyon sa katapusan ng linggo, ang mga pagbabago ay banayad ngunit kapansin-pansin. Nanginginig pa rin ako sa lapit na naramdaman ko kay Pia. Ang aming oras na magkasama ay naging transformative, at ito ay awakened damdamin hindi ako handang ganap na harapin. Gayunpaman, ang lunsod, na may walang humpay na bilis at panggigipit, ay hindi nagpapatawad. Inihagis ko ang aking sarili sa trabaho, umaasa na ito ay lunurin ang pagkalito at mga bagong emosyon na umiikot sa loob ko. Pero kahit gaano ako ka-engrossed sa minutiae ng negosyo, nadatnan ko si Pia na patuloy na pumapasok sa isip ko. Ang kanyang pagtawa, ang init ng kanyang presensya-ito ay masyadong matingkad upang hindi pansinin. Then came the text from Claire: "We need to talk. It's important." Ang huling bagay na gusto ko ay isa pang paghaharap sa kanya, ngunit alam kong kailangan kong hawakan ito nang maingat. Nag-set up ako ng meeting sa malapit na cafe, umaasang maresolba ito nang mabilis. Hinihin
Ang mga araw pagkatapos ng aming bakasyon sa katapusan ng linggo ay napuno ng lumalaking pakiramdam ng pagkabalisa. Ang biglaang pagkaasikaso ni Luke ay tila halos napakabuti upang maging totoo. Inaasahan ko na ang panahon na magkasama kami ay maglalapit sa amin, ngunit, sa halip, natagpuan ko ang aking sarili na kinuwestiyon ang kanyang mga motibo kaysa dati. Nagsimula ito sa maliliit na bagay- Si Luke ay mas maalalahanin, mas present. Nag-effort siyang magtanong tungkol sa araw ko, para makisali sa mga pag-uusap na hindi umiikot sa negosyo. Parang pilit niyang tinatanggal ang puwang na nagbukas sa pagitan namin.Gayunpaman, may namumuong damdamin sa likod ng aking isipan na hindi mawala. Hindi ko maiwasang magtaka kung ang kanyang kamakailang pag-uugali ay bahagi lamang ng akto. Sinusubukan ba talaga niyang kumonekta sa akin, o tinutupad lang niya ang mga tuntunin ng aming pagsasaayos? Nakakabahala ang iniisip. Inaasahan ko na ang aming kasal ay magiging isang tunay na bagay, ngu