Chapter 7

Lumipas ang dalawang linggo sa isang malabong aktibidad. Ang ipoipo ng pamimili at paghahanda para sa nalalapit na kasal ay nagpapanatili sa akin sa aking mga paa. Ngayon, habang nakatayo ako sa isang silid-tulugan na flat ng aking ina, alam kong oras na para sa pinakamaselang pag-uusap: ipinapaliwanag kung bakit kailangan kong lumipat kay Luke

Mahinhin ngunit mainit ang flat ni Nanay. Isa itong one-bedroom apartment na may maaliwalas, lived-in na pakiramdam. Ang sala ay ang puso ng espasyo, na may kupas na asul na sopa na natatakpan ng isang niniting na throw blanket. Isang coffee table, na puno ng mga magazine at ilang larawan ng pamilya, ang nakatayo sa harap ng sopa.

Ang maliit na lugar ng kusina ay bukas sa sala, na pinaghihiwalay lamang ng isang counter na may ilang mga stool. Ang kusina mismo, kahit na compact, ay maayos na nakaayos sa lahat ng bagay na madaling maabot. Isang maliit na hapag kainan, na may apat na hindi magkatugmang upuan, ang nakaupo malapit sa bintana, na nagpapasok ng liwanag ng hapon.

Kamakailan lamang ay bumalik si Nanay mula sa ospital, at kahit na nagpapagaling pa rin siya, nagawa niyang gawing kaakit-akit ang lugar. Ang kanyang lakas at katatagan ay palaging namamangha sa akin. Ang kwarto, kahit maliit, ay inayos nang may pag-iingat, ang higaan nito ay natatakpan ng floral quilt at ilang mga gamit na inilagay sa mga nightstand.

Ang flat ay may komportable, lived-in charm, ngunit malinaw na limitado ang espasyo.

Bumalik na rito si Jake kasama si Nanay, at nakahiga siya sa couch, nakalatag ang kanyang sketchbook sa kanyang harapan. Ang tahimik na ugong ng refrigerator sa kusina at ang malayong mga tunog ng lungsod sa labas ay nagbigay ng banayad na background sa eksena.

Huminga ako ng malalim at naglakad papunta sa sala, sinusubukang pakalmahin ang aking kaba. "Mom, Jake, pwede ba tayong mag-usap saglit?"

Tumingala si Jake mula sa kanyang sketching, bahagyang kumunot ang kanyang noo sa pag-aalala. "Anong meron, Pia?"

Si Nanay, na nakaupo sa sopa na may unan na nakasandal sa likod niya, ay binigyan ako ng mainit ngunit mausisa na tingin. "Of course, sweetheart. Ano bang nasa isip mo?"

Umupo ako sa gilid ng sofa, sinusubukang i-ipon ang mga iniisip ko. "I have some news about Luke and me. We're getting married soon, and our court wedding is in a few days."

Nanlaki ang mga mata ni Jake, at itinabi niya ang kanyang sketchbook. "Ikakasal ka na talaga? Ang bilis naman!"

Ang mga mata ni nanay ay kumikinang sa tuwa. "Oh, Pia, magandang balita iyan! I'm so happy for you. Pero ano ang balitang gusto mong ibahagi sa amin?"

Nagdadalawang isip ako, ramdam ko ang bigat ng mga sinabi ko. "Nag-usap kami ni Luke ng mga bagay-bagay, at sa tingin namin ay mas maganda kung lumipat ako sa kanya bago ang kasal."

Nagsalubong ang mga kilay ni Jake sa pagkalito. "Moved in with him? Bakit? Akala ko hanggang kasal na tayo."

Huminga ako ng malalim, sinubukang ipaliwanag. "Well, since the wedding is just around the corner, and with everything going on, it would make things easier if I moved in with him now. It will help with the planning and make everything more streamlined."

Nag-isip ang ekspresyon ni mama. "Pero paano naman tayo?Paano mo haharapin?"

Napatingin ako sa kanya, ang bigat ng puso ko. "Si Luke ay nag-ayos ng isang kasambahay upang tumulong sa mga gawaing bahay at pagluluto. Maninirahan kami sa isang mas malaking lugar, at sa tingin ko ito ay isang magandang pagkakataon para sa akin na makapag-ayos bago ang kasal."

Bakas sa mukha ni Jake ang pagtataka at pag-aalala. "At paano naman tayo? Magiging okay ba tayo dito?"

Hinawakan ni Nanay ang kamay ni Jake, ang kanyang boses ay malumanay ngunit matatag. "Jake, it's not about us not being okay. Pia's made a decision that she believes is right for her and her future. We should support her."

Tumango ako, pinahahalagahan ang pag-unawa niya. "I want to make sure you're both comfortable. The maid will be here to help with everything, and I'll be available to visit often. Buti na lang mas convenient ang pwesto ni Lucas ngayon."

Bumuntong-hininga si Nanay, nanlambot ang kanyang tingin. "Naiintindihan ko, Pia. Tama ka, ang mahalaga ay maging maayos at handa ka sa kasal. At palagi kang may magandang ulo sa iyong mga balikat. Nagtitiwala ako sa iyong paghuhusga."

Tumingin sa akin si Jake, ang ekspresyon niya ay may halong pagtanggap at pagdududa. "I guess it makes sense. Just promise me na bibisitahin mo kami nang madalas hangga't maaari.

At siguraduhin mong tama ang pakikitungo niya sa iyo."

Napangiti ako, nakaramdam ako ng ginhawa. "Of course, Jake. I'll visit often, and I'm sure si Lucas will treat me well. He's been very supportive through all of this."

Inabot ni Mom at hinawakan ang kamay ko, puno ng emosyon ang mga mata niya. "I'm proud of you, Pia. You're making choices that is best for your future. And if Luke makes you happy, then I'm happy for you."

Pinisil ko ang kamay niya, naramdaman kong may bumara sa lalamunan ko. "Salamat, Nay. Malaki ang kahulugan nito sa akin."

Nagpatuloy ang pag-uusap, kasama sina Nanay at Jake na nagtatanong pa tungkol sa paglipat at mga plano ni Luke.

Ang mga plano ni Luke.Tiniyak ko sa kanila na ang lahat ay aayusin at ito ay isang hakbang sa paghahanda para sa kasal.

Habang lumalalim ang gabi, dumating si Luke para sunduin ako. Hindi ko binati ang aking ina at kapatid na lalaki, kahit na ang kanyang presensya ay mas pormal kaysa sa pamilya. Nag-ayos siya ng komportableng sasakyan na maghahatid sa amin sa kanyang mansyon, na naging dahilan para mas surreal ang buong sitwasyon.

Nang nasa sasakyan na kami, sandali kaming nag-usap ni Luke tungkol sa paglipat. "Sana maintindihan nila," sabi niya sabay tingin sa akin. "Importanteng nagkaayos na kayo bago ang kasal."

Tumango ako, halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. "Naiintindihan naman nila. Medyo emotional lang para sa kanila, but they're supportive."

Mukha namang gumaan ang loob ni Luke. "That's good to hear. I'm glad naging smooth ang lahat."

Habang ang sasakyan ay huminto sa kanyang mansyon, isang engrandeng estate na kasinghanga ng kahanga-hanga nito, nakaramdam ako ng halo-halong damdamin. Malaki ang kaibahan ng mansion sa katamtamang flat na kakaalis ko lang, na may malawak na lupain at marangyang arkitektura. Ito ay nadama parehong kapana-panabik at napakalaki.

Bago ako pumasok sa mansyon ay hinawakan ni Luke ang kamay ko ng marahan. "Aayusin natin ang lahat, at sisiguraduhin kong maaalagaan ang iyong pamilya.

Mahalaga sa akin na komportable ka at maayos ang paglipat mo."

Ngumiti ako sa kanya, nakaramdam ako ng pasasalamat. "Salamat, Luke. Na-appreciate ko lahat ng ginawa mo."

Habang naglalakad kami papasok, huminga ako ng malalim, handang simulan ang bagong kabanata ng buhay ko. Ang kadakilaan at kakisigan ng mansyon ay parehong nakakatuwa at nakakatakot. Ito ay isang mundo na malayo sa maaliwalas na flat na kakaalis ko lang, ngunit handa akong tanggapin ang mga pagbabago sa hinaharap.