Natawa ako sa kanya, “bakit naman nganga? Hahaha! Hindi ako nganganga, not ever! Pakialam ko ba sa kanilang dalawa.” umikot ang mata ko. "Lagi mo akong tinutukso do'n, baka mamaya may gusto ka pala," ibinalik ko sa kanya ang panunudyo. Hindi alam ni Miss Nori ang tungkol sa drawing at sa pahaging ni Sir Seiji noong nakaraang linggo, iyon kasi ang napagkasunduan naming dalawa nang bastedin ko sya. “Ikakasal na ‘ko, no! Baliw ka! Ikaw ang single pa… and ready to mingle!” hinaharot ako ni Miss Nori, tinanggal nya ang salamin ko at sinubukang suotin. Napakusot ako sa mata ko nang biglang lumabo ang paningin ko. Sinigurado ko ang paghakbang ko pababa ng sementadong hagdan ng chapel. “Oy, dalawa na agad ang kasalanan mo, huh!” “Ay potang kalabaw!” gitlang-gitlang anas ko nang may malapit na malapit na nagsalita sa likod namin. Natalisod naman bigla si Miss Nori sa gulat nya, muntik nya na akong maisama sa pagkakaluhod nya. “Oh, tatlo na! Hahaha!” nawala ang mata nya nang humalakhak sya
Bahagya akong natigilan.‘Ano ba naman kasing nangyayari sa ‘yo?!’ pinagalitan ko ang sarili ko. Ilang na ilang ako kay Sir Seiji gayong wala namang ginagawa sa aking masama iyong tao. Dati-rati naman makapal ang mukha ko kahit binasted ko na ang nanliligaw sa akin ay nagpapasundo pa rin ako. Pumina ako sa likod ng kotse nya, doon na nga lang ako mauupo sa nabuksan na nyang pinto.“Ikaw talaga, wala naman akong sakit bakit naman ilag na ilag ka sa ‘kin,” anas nya nang nagkaharap kami bago ako humakbang papasok ng sasakyan nya.+++++Mataman lang akong nakikinig sa masayang kwentuhan nina Sir Seiji at Miss Nori habang nasa daan kami. Nalaman kong wala pa palang isang taon si Sir Seiji sa eskuwelahan, akala ko matagal na sya. "Kumain muna kaya tayo? Gutom na 'ko eh," ani Sir Seiji nang matrapik kami sa stoplight. "Sige, sir, tara!" excited na sambit ni Miss Nori sa aya sa amin. "Kayo na lang ang kumain, hindi pa naman ako gutom," sagot ko naman kahit kumukulo na ang tiyan ko. Kaya
Kumunot ang noo ko sa kanya sa tinuran nya. "Oh, inano ka?" "Napagalitan kanina ni Sir Knives," nguso ni Nanay Myrna nang pumasok sya sa kusina para initin ang sabaw ng sinigang na hipon."Nye! Bakit?!" hindi ko inalis ang tingin ko kay Pearl na sa pakiwari ko ay kagagaling lang sa iyak tapos maiiyak na naman ngayon."'Yung dahil po sa prutas, hinanap po kasi nya kanina—" naputol ang kwento nya nang sumabat ulit si Nanay Myrna. "--tapos sabi nya, wala ka pa raw kasi kaya wala pang prutas… Ang tanga eh! Hindi na lang nya sinabing, 'Sir saglit lang, nasa kusina, ipagbabalat ko po kayo,'" nangingiwi si Nanay Myrna habang kinukwento nya ang nangyari. Gusto kong matawa, kaso iniintindi ko ang nararamdaman ni Pearl. Nangingiti ang mata kong tinitigan si Nanay Myrna na pumapalatak at nagpapailing-iling habang hinahalo ang sabaw ng sinigang."Masungit sya, ma'am. Hindi ko na sya kras," napasigok sya sa kakapigil nya ng luha."'Susko, 'kala ko nadonselya ka na d'yan!" biro ko sa kanya. “Gin
[Knives’ POV] “Hindi ako pwede, Atsi. Nasa malayo ako. Bukas hindi ako aalis, mag-uusap tayo… H’wag kang umiyak,” alo ko sa paghihimutok ni Atsi Olivia sa kabilang linya. Iniiyakan na naman nya ako. Napabuntung-hininga ako. Nagba-bonding daw sila sa pool ng kapatid naming hilaw, but I couldn’t care less. Pinagmamasdan ko ang dalawang nakaupo sa baba na malapit sa exit na madalas nilang pinupuwestuhan, narito na sila kaya lalong hindi pa ako pwedeng umuwi. “Sinayang mo ang bakasyon mo, imbis na makapag-get together man lang tayong magkakapatid nand’yan ka sa… Where the hell are you, anyway??! Napakaingay!” puna nya sa background noise ko. She doesn’t need to know where I am. Mahabang eksplanasyon pa ang gagawin ko, at siguradong hindi rin nya ako maiintindihan. “I gotta go, Atsi, we’ll have breakfast tomorrow, or I'll fetch you at work then we'll eat somewhere, okay?” Pinatay ko ang tawag nang hindi ko na narinig ang boses nya. I took a deep breath, binuhat ko ang basong ini
[Kataleia's POV]“Nasa malayo raw sya.” Ibinaba ni Atsi Olivia ang cellphone nya sa wooden table na katabi nya pagkatapos ay binottoms up ang wine sa kanyang wine glass. Nakita ko ang frustration sa mga mata nya, pero wala akong magawa sa kanya. Kung kilala ko lang talaga ‘yung Knives na ‘yon tinawagan ko na tapos pinagmumura ko. Nag-iisa nga lang nyang kapatid na hindi pa nya madalas makita eh hindi pa nya mapagtuunan ng pansin. Pero okay na rin ‘yon kahit hindi sya dumating. Bigla kong naalala ang iyak ni Pearl habang kinukuwento na pinagalitan nito kanina nang dahil lang sa prutas. Itinaga ko na sa bato na sa wedding day na lang kami magkikita. Parating na si Kuya Mike, naaninag ko ang pag-swerve nang mabilis ng kanyang SUV sa driveway. Tumakbo si Yvonne para salubungin sya. Tiningnan ko si Atsi, nakatingin sya sa sasakyan ng asawa pero hindi sya natinag sa pagkakasandal nya sa bench. “Atsi, si Kuya Mike dumating na,” untag ko sa kanya. “Traffic siguro,” sagot lang nya sa ak
[Olivia's POV] I quickly turn on the other side of my bed and pull the blanket up to my head the moment I hear the door squeak open. Napakatanga ko. Maaga sya dumating, kasi alam nya lasing ako. Pero kahit sumusuka man ako sa kalasingan, alam ko kung anong nangyayari sa paligid ko. Tanga lang ako, boba na nga rin siguro. Pero hindi ako manhid. Sinabihan ko sila bago dumating si Knives dito sa mansyon na h’wag naman nilang gabi-gabihin. ‘Dumating ang kapatid ko, be discreet.’ And they agreed. Nagkaroon ng control ng ilang araw. Kaso, napauwi ko nga dito si Knives pero lagi naman syang wala, so bumalik ulit sa nakasanayan na. Tinakpan ko ng unan ang ulo ko, diinan ko pa, para hindi ko marinig ang mga kaluskos at mga ungol nilang dalawa. Pero dahil aware ako, rinig ko pa rin. Iniisip ko nang bumili na lang ulit ng sleeping pills, kaso may bago akong ilalabas na fashion line ngayon for this summer. Kapag nagsi-sleeping pills ako pati sa office nakakatulog ako. I wish I co
[Kataleia's POV] “‘Nak, Kumusta ka naman, kumusta ang trabaho? Nakapag-adjust ka na ba?” malambing na tanong sa akin ni Mama habang hinihilod nya ng malambot na sponge ang likod ko. Inaya nya akong maghottub sa malaki at maganda nilang bathroom, noong nag-aaral palang ako may pagkakataong nagsasabay kaming maligo. Wala naman kaming bathtub noon, umuupo lang kami sa plastic stool sa maliit naming banyo at naghihiluran ng likod; iyon ang pinaka-bonding naming dalawa. Busy kasi sya palagi, lalo na noong dumating sa buhay nya si Tito Miguel. “Okay lang po, ‘Ma. Mababait ang co-teachers ko. May nag-drawing nga ng mukha ko, ang ganda ‘Ma!” bida ko sa kanya. “Talaga? Sino’ng nag-drawing?” “‘Yung Master Teacher po namin. Mamaya ipapakita ko sa ‘yo,” ngiti ko sa kanya habang nilalaro ang bula na umiibabaw sa paggalaw ng tubig. “Eh dito ba sa mansyon, nakapag-adjust ka na?” “Okay lang po ‘Ma, medyo malungkot lang kasi laging walang tao,” pag-amin ko sa kanya. “Makakasanayan
Nagitla ako sa ibinalita nya sa akin. “Bakit ako nadamay?! Hindi naman po nya ako anak eh. At saka teacher ako ‘Ma, hindi po ako negosyante.” “Baka naman may maisip pang ibang paraan si Tito Miguel mo. Pero kahit matagal pa ‘yon, hindi lang iisang taon ang gugugulin mo para matutunan ang lahat lalo na’t malayong-malayo ‘yon sa propesyon mo.” Napatanga ako sa sinabi ni Mama. Education ang kinuha kong kurso sa kolehiyo dahil gusto kong magturo at mahilig ako sa mga bata. Idol ko ang mga teacher ko noong elementary sa ginagawa nilang paglilinang ng mga murang kaisipan. Minsan naiisip kong gusto kong magkaroon ng learning center o kapag napapasarap ang pangangarap ko ay isang eskwelahan. Pero ni isang beses ay hindi sumagi sa hinagap ko ang magpatakbo ng multinational company na tulad na lang ng Rockefeller Industries. “Matagal pa naman ‘yon, napag-usapan lang ngayon dahil ngayon lang sila ulit nagkita-kita after so many years. Sinasabi ko lang ‘to sa ‘yo para handa ka sa kung a
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u
“Sumama ka na. Wala ring magda-drive sa ‘yo papunta sa bangko dahil isasama ko si Ibiza, may pupuntahan kami,” ani Seiji. “Kaya ko namang pumunta ng bangko nang mag-isa eh, mamamasahe na lang ako. Bakit kaylangang sumama pa d’yan?! Marunong ba talagang mag-drive ‘yan?” naiinis na turan nya. Paalog-alog ang suso nyang walang panapo sa papadyak-padyak nya. Tumutulis ang nguso ko habang tinitingnan ko sya sa pagmamarakulyo nya, ‘kung matadyakan ko lang ‘tong maliit na babae na ‘to talaga…’ gigil na nasabi ko na lang sa aking sarili. “Hindi ka pwedeng mamasahe, Veronica. Please, gumayak ka na lang. Pagkatapos naming kumain magbibihis na si Kataleia… Pasensya ka na, love, nagkaro’n ng emergency sa bar eh,” nagi-guilting hinawakan nya ang aking pisngi. “Magkita na lang tayo rito mamaya para makapunta tayo sa mansyon. Nag-promise ako kay Mama na du’n tayo magdi-dinner at matutulog,” “Okay lang, love. Kaso parang ayaw nya kasi,” tinapunan ko ng tingin ang pabulung-bulong na mestizang pins
Lumabas ako sa kwarto at binuksan ang katapat naming kwarto at binuksan ang ilaw nito na nasa gilid ng pinto. Ito ang drawing room ni Seiji. Puno ang bawat dingding ng kanyang mga obra. Gustung-gusto kong tumatambay rito kasi ang tahimik tsaka natutuwa ako sa pagtingin-tingin sa mga larawang iginuhit nya halos puro pagmumukha ko—iba’t ibang anggulo at facial expressions. Napaka-passionate nya sa pagpipinta. Kung gagawa nga lang si Seiji ng art gallery mapupuno nya iyon ng mga display kaso naisip ko baka walang pumunta kasi puro ako rin lang naman ang maidi-display nya. Napasimangot ako nang makita ang canvas na huli nyang iginuhit na nakalagay na naman sa painting stand. “Sabi ko itago eh, nakakahiya! Pa’no kung may makakita. Dyusko!” nagigiba ang aking mukha habang ibinabalik ko ang larawan ng aking hubad na katawan sa likuran ng aparador kung saan ito nakalagay. “Did Veronica bother you again? Ay! I told you I’ll dust it off myself,” ani Mamancona pagsilip nya at nadatnan nya ako