Nobela ni Neknek

Pinagmamasdan ko ang mga microwavable tubs na pinahatid ni Mama sa driver ng mansyon dito kanina. Buti hindi sya nagalit noong tumawag si Seiji para magpaalam na hindi na kami tutuloy sa dinner ngayon, hindi naman kasi sya nagagalit kay Seiji kahit na anong sabihin nito. Pero kung ako ‘yung tumawag malamang sa natulig na naman ang aking tenga sa sermon nya.“I will reheat all of this so you can eat it warm, madame,” ani Mamancona na isinasalansan ang mga tub sa isa nyang braso. “Seiji is upstairs. He will join you later after he finishes the meeting.”“Yes, please. Thanks, Mamancona,” ngiti ko sa kanya. Napatingin ako sa hagdan paakyat ng third floor. Pagdating na pagdating namin dito sa bahay, dumiretso na sya agad sa taas; ni hindi nga nya naiparada nang maayos ang kanyang sasakyan. Maski si Veronica na iniwan namin sa ospital ay hindi pa rin dumarating. Napakatagal naman ng meeting na iyon ni Seiji. Nakatapos na akong kumain at nakapagpalit na ng damit-pantulog pero hindi pa rin

I smiled and gently touched Kataleia’s knees para magpaalam na lalabas ako para sagutin ang tumatawag. She just gave me a nod at nagbaling muli ng tingin kay Veronica na nangingiwi habang nilalapatan ng lunas ang sugat sa noo. “Ii shiai datta ne, Oyabun. Nani ga atta ka wakannai kedo, shiai mite nakatta n da yo ne, (It was a good match, Boss. I don’t know what happened; I wasn’t watching the fight,)” mahinang sagot habang nilalakad ko ang palabas ng ER. “Our friends are not happy with the result, and so am I. Losing that huge amount of money to a useless fight is so frustrating. You disappointed me for the second time, Shateigashira.” Yasou sounded calm, yet there was no mistaking the fury beneath his measured tone. “I sincerely apologize. I wasn’t expecting that, too. It won’t happen again, Oyabun. I assure you. ” “Where were you? I was calling you, but you seem to always disappear when you are needed.” "I'm just taking care of a few things, Oyabun. I’m sorry, I was about to

Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni

“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p

Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa

[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai

Kasalukuyan syang nakatayo sa nakabukas na sliding panel door at nakatanaw sa pink na convertible nang malingon sya sa direksyon ng boses ng babaeng bumati sa kanya. “Wow! You’re so dashing, hon! You don’t fail to sweep me off my feet,” puri ng nakangiting babaeng naglalakad na patungo sa kanya na animo’y nasa fashion runway. “Hm, flopped ba ang party? Konti lang ang tao,” puna nya sa iilan-ilang guests na naroroon sa malawak na garden at ini-enjoy ang tugtugan ng Latin band. “Well, today’s Christmas. Most of the people are spending time with their families. But I’m still expecting a few persons on the list na nakapag-RSVP. So we’ll just have to wait a little longer,” ani Jessica habang chini-check ang mga listahan ng mga pangalan sa bitbit nyang iPad. "Your Mamá doesn't care much, kasi masaya na sya sa pakikipagkwentuhan nya sa mga amiga nya na naririto na.” Hindi na sya umimik at ibinaling muli ang tingin sa kotseng nasa labas. Kanina pa nya binubuo sa kanyang isip kung paano

“Lasing ka na agad, Tiyago?” sita nyang napapahalukipkip sa pamumula ng tisoy na mukha at leeg ng bunsong kapatid nina Joaquín. “Hindi pa, ‘no! Konti palang nainom ko, pwede pa nga tayong magsayaw mamaya eh.” Napasigaw sya nang bigla sya nitong buhatin. “Oist! Ano ba?!” hampas nya sa balikat nito kaya ibinaba rin sya nito agad.“Buntis si Ate Abby,” anas ng medyo nagigitlang si Helena sa kakulitan ni Santiago.“I don’t know but I’m kind of skeptical about it,” kinibit pa nito ang balikat.Inirapan lang ang pagdududa ni Santiago at pinuna ang suot nitong gray na ternong university hoodie at jogging pants. “Hindi ka magbihis ng naaayon sa theme ng party? Kapag nakita ka ng Mamá mo baka magalit ‘yun sa ‘yo,” tinapik nya ang kamay ni Santiago nang ang kulitin naman nito ay ang bulaklak sa kanyang buhok.“Magalit na lang sila kung magagalit sila, nagpapakasaya lang ako. ‘Yun naman ang true meaning ng mga party, ‘di ba? Ang mag-enjoy, uminom at sumaya,” Nalubog sya sa jacket nito nang yaka

Pagbukas nya ng pinto ay napaatras sya nang makita si Helena at ang haggard nitong itsura. Agad syang nakaramdam ng guilt na hindi man lang sya nakatulong dito sa pag-aasikaso sa baba.“Helena? Bakit hindi ka kumakatok? Para kang multo d’yan. Halika, pumasok ka.”“Ate, bababa ka na ba? Sorry ha, kakapalan ko na ‘tong mukha ko. Manghihiram sana ako ng lipstick, baka mayroon kang extra. Wala kasi akong dala.” Matamlay pati ang tinig nito. Halatang-halata ang pagod ng asawa ni Iñigo sa maghapong pagtulong sa kusina.“Meron. Marami,” dinala nya si Helena sa 4-seater na lamesa at binuksan sa harap nito ang kanyang makeup box. “Ito oh. Gusto mo makeup-an kita?” “Hindi po. Marunong ako,” sagot nito. “Sige na, help yourself, hihintayin kita makatapos tapos sabay na tayong bumaba,” ngiti nya. Inumpisahan agad ni Helena ang kanyang pagme-makeup. Inabala naman nya ang kanyang sarili sa pagre-reply ng mga text message ng pampaskong pagbati na natanggap nya sa mga kaklase at kaibigan. Ngumuso sy

Marahan nyang hinawakan ang banat na banat na katawan ng eight inches nitong masel at hinalik-halikan ang ulo nito. ‘Parang sumusubo ng lollipop o kumakain ng ice cream na patunaw na. Smooth lang dapat ang hagod. Labi lang at dila. H’wag mong sasamahan ng ngipin kahit gaano ka pa kagigil. H'wag mo ring hihigpitan ng hawak. Hindi mo kelangang isubo lahat, ‘yung kaya mo lang kesa maduwal ka at ma-turnoff,’ naririnig nya sa kanyang isip ang free lecture ng kaklase nyang babae nang minsang nagbida ito tungkol sa ginagawa nito sa kanyang nobyo. At talaga nga namang manggigigil ka, lalo na kung maririnig mo pa sa taong mahal na mahal mo ang mahihinang usal at ang malalalim at sunud-sunod na paghinga nito habang hinahaplos-haplos ang iyong buhok at mataman lang na nakatingin sa iyong ginagawa—tulad na lang ni Joaquín ngayon. “Hm… that feels fucking nice,” bulong ni Joaquín sabay unat ng mga hita nito nang ipasada nya ang kanyang dila ang mula sa puno ng malaki nitong nota hanggang sa

Dapit-hapon na nang magising syang nakaakbay si Joaquín sa kanya at nakaunan sya sa balikat nito. Nangiti sya, kaya siguro ang haba ng naitulog nya kasi kumportable ang pagkakahiga nya. Tiningnan nya ang walang suot na pantaas na lalakeng katabi nya na mahimbing pang natutulog. Hindi man lang nya namalayan ang pagtabi nito sa kanya. Naroroon sa side drawer ang tray ng pagkaing may takip. Nakita nyang nakabukas pa ang Macbook nito sa lamesa katabi ng bestidang iniwan ni Jessica. Siguro’y inusisa ito ni Joaquín nang makita dahil naiba ang pagkakasampay nito sa upuan. Sa tagal ng panahon, ngayon lang si Joaquín natulog ng may araw pa. Paano’y lagi itong busy kaya hindi na nito nagagawang makapag-siesta. Nasa bakasyon naman sya ngayon, kaya okay lang matulog sya maghapon. ‘Ang pogi talaga,’ isip-isip nya. Pinasadahan nya ng daliri ang baba nitong bahagya nang magaspang sa tumubo nang balbas. Siguro’y kung hindi ito magse-shave ay magma-mature nang konti ang itsura nito—pero gwapo pa r

Nakakatulog na sana sya nang maramdaman nya ang paglangitngit pabukas ng pinto ng kwarto. “Mahal ko? Ngayon palang ako nakakaidlip…” bulong nya sabay sipat nya sa gawi ng pintuan. Dagli syang napaupo sa kama nang ang babaeng kinaiinisan nya ngayon ang nakita nyang pumasok sa pinto. Ngiting-ngiti ito sa kanya at may dala pang dalawang box na inilapag nito sa lamesa. “Hi, Abby! Are you sleeping? The door isn't locked kaya pumasok na ‘ko.” Napagdesisyunan nyang magpaka-casual. Pasko ngayon at na-stress na sya nang todo-todo kanina. At isa pa, wala naman talaga itong ginagawang masama sa kanya. Wala syang dapat ikagalit at hinding-hindi rin nya kailangang magselos. Walang rason para magselos. “Ah oo, patulog na sana ako eh... Ano ‘yang dala mo?” “Your flamenco dress and black sandals, pinabili ng Mamá n’yo sa ‘kin sa Manila. Tig-isa kayo ng hipag mo. I hope I got your size correct. This color suits you well since hindi ka naman kaputian,” ipinakita nito ang kabuuan ng kulay puti