CHAPTER 1: Divorce

"Pirmahan mo 'to."

Isang malamig at baritonong boses ang nagsalita sa kanyang harapan. Isang divorce agreement ang inilahad nito sa kaniya. Bahagya siyang nagulat. Iniangat niya ang tingin kay Tyson ng tahimik at mapait na ngumiti.

Iyon na' yon.

Kaya pala ito tumawag sa kaniya kaninang umaga upang sabihin na babalik din ito ngayong gabi dahil may importanteng sasabihin.

Masaya siya buong araw sa kaalaman na uuwi ang asawa, iyon pala ay ang importante nitong sasabihin ay ito...

Ang tatlong taong pagsasama sa wakas ay magtatapos na.

Tahimik na kinuha ni Mariana ang divorce agreement, bahagyang nakakuyom ang kaniyang kamay at nagsalita gamit ang paos na boses matapos ng ilang sandaling katahimikan. "Kailangan ba talaga nating maghiwalay?"

Sumimangot si Tyson at tinitigan ang babaeng nasa kaniyang harapan na naging Mrs. Ruiz sa loob ng tatlong taon.

Mukhang iginugol niya ang buong oras sa paglilinis ng kwarto. May mga butil ng pawis sa maputi niyang noo at sa likod ng makapal na salamin na kaniyang suot ay kitang kita ang pagod at kalituhan sa kaniyang mga mata. Mukha siyang maamo, simple pero boring.

Tila ba ito ay isang ordinaryo at mapurol na babae na naging Mrs. Ruiz sa loob ng tatlong taon.

Binawi ni Tyson ang kanyang tingin ng dahan-dahan, pinutol ang sigarilyo na nasa kanyang kamay, at sinabi sa banayad na boses, ngunit may kaunting lakas na hindi maitatanggi. "Pirmahan mo na, bumalik na siya, ayaw kong magkamali siya pag-unawa dito."

Nagulat si Mariana, at ang dulo ng kaniyang dila ay may kaunting pait. Kilala niya kung sino ang babaeng tinutukoy ni Tyson.

Si Diana Rellegue, ang babaeng unang minahal ni Tyson.

Para kay Mariana, ang kanilang kasal ay sa pangalan lamang. Sa loob ng tatlong magkakasunod na taon, nanatiling malinis si Tyson para sa kaniya.

Sa takot na hindi siya papayag, nilingon siyang muli ni Tyson, "Maghihiwalay tayo batay sa kasunduan. Wala kang mataas na pinag-aralan. Pagkatapos ng divorce, ang bahay at ang mga sasakyan sa mansyon ay iyo na, kasama na doon ang walumpung milyon bilang kabayaran sayo." sambit niya sa mahinang boses.

Upang makipag deal sa matanda, ikinasal silang dalawa, pumirma rin sila ng prenuptial agreement. Ibinigay naman ni Tyson ang lahat ng higit pa sa nararapat.

Kahit na hindi siya gusto ni Tyson, ginawa ni Mariana ang lahat sa nakalipas na tatlong taon, ang sobrang pera ay itinuring niyang kabayaran para sa pagsisikap sa loob ng tatlong taon na iyon, hindi na babanggitin na si Mariana, ang babaeng nakapagtapos lamang ng kolehiyo, ay talagang kakailanganin ang pera para sa paghihiwalay nilang dalawa.

Naintindihan naman ni Mariana ang ibig niyang sabihin, binuklat niya ang divorce agreement, at sa wakas ay ibinaba niya ang kaniyang mga mata at marahang tumango. "Sige, pumapayag ako."

Dinampot niya ang ballpen, pinirmahan niya iyon kasama ang kaniyang pangalan sa banayad na paraan at walang pag-aalinlangan, at muling tumingin kay Tyson. Ang mabigat na salamin na kaniyang suot ay nagbibigay ng mahabang tingin sa kaniyang mga mata, at hindi niya matukoy kung ito ba ay pait o labag lamang sa kaniyang kalooban.

"Huwag kang mag-alala, lilipat ako sa susunod na mga araw at hindi na kita gagambalain pa."

Tumango si Tyson. "Nagsikap ka sa loob ng tatlong taon."

Kahit na ang babae na nasa kaniyang harapan ay isang boring, mapurol, at ordinaryo, hindi naman niya maitatangging si Mariana ay talagang kwalipikadong asawa.

Sa loob ng ilang taon, inalagaan ni Mariana ang lahat sa buong pamilya ng mga Ruiz. Abala kasi siya sa kaniyang career, at sa kaniyang presensya, makakagalaw siya ng walang alinlangan.

Pero, sa huli, hindi mo talaga ito mapipilit.

Nakakatawa para kay Mariana. Binigay niya ang lahat kay Tyson at sinayang ang tatlong taon ng kanyang kabataan, pero hindi niya inaasahan na sa huli, ang tanging makukuha lamang niya ay tanging "Salamat para sa iyong pagsisikap."

Hindi napansin ni Tyson ang saya sa kaniyang mga mata. Kinuha nito ang pirmadong divorce agreement. Tumawag ang kaniyang assistant. Sinulyapan niya si Mariana. "Marami pa akong gagawin sa kumpanya. Kung kailangan mo ng tulong, hayaan mo si Wenna na tulungan ka." kalmado niyang sabi.

Tumango si Mariana.

Naglakad palabas ng kwarto si Tyson, at ang kaniyang ina ay naroon sa sala na sinalubong siya na may kaba.

"Kumusta, pinirmahan ba niya?"

Sumimangot ng bahagya si Tyson at saka tumango.

Napahinga naman ng maluwag ang kaniyang ina at masayang tumango, "Mabuti naman at pinirmahan niya, mabuti naman at pinirmahan niya. Hindi ako mapanatag sa mga nakalipas na taon mula ng pakasalan mo siya. Hayaan mo na ng ibang bagay, tatlong taon na, at wala pa rin tayong anak. Wala na siyang ibang ginawa kundi ang yumuko at hindi magsalita tuwing weekdays. Hindi ko alam kung ano ang mga masasamang bagay na ginagawa niya."

Hindi nagsalita si Tyson.

Bumuntong hininga ang ina ni Tyson at nagpatuloy, "Noon, nang ipilit ng matanda na pakasalan mo siya, hindi ako pumayag. Ano ba ang kayang gawin ng isang ampon na nakatira sa pamilya ng mga Martinez na walang ama o ina man lang? Mabuti na ngayon. Hiwalay na kayo. Kapag si Diana ang pinakasalan mo, mapapanatag na rin ako. Tanging isang manugang na katulad ni Diana lamang ang karapat-dapat para sa iyo."

Masaya namang tumango si Kaena na nakatayo sa kaniyang tabi, "Tama 'yon, Kuya, nahihiya ako na magkaroon ng hipag na kagaya niyan. Ngayon ay mabuti na. Kung si Ate Diana ang magiging hipag ko, hindi ko lang alam kung ilang tao ang maiinggit sa kaniya sa future."